ეს წერილი ერთმა ჩვეულებრივმა ქართველმა ქმარმა, გენო თედორაძემ დაუწერა თავის ორსულ ცოლს - სოფია ჩავლეიშვილს, და ვფიქრობთ, ძალიან ამაღელვებელი და სასიამოვნოა. ყველა ქალს გააბედნიერებდა ქმრის ასეთი სიტყვები:
"მე ყოველდღე ვხედავ სასწაულს ჩემი ცოლის სახით. ვხედავ, როგორ ნელ-ნელა ეზრდება მუცელი და მის შიგნით რაღაც ჯერ კიდევ ამოუცნობ სიყვარულს ველოდები. ვუსმენ მათ თანაბარ, ცოტათი გახშირებულ სუნთქვას ჩემს გვერდით, გულის სიღრმეში კი ერთდროულად მიხარია და მეშინია კიდეც!!!
მესმის წუწუნი, რომ არც ერთი კაბა აღარ ეტევა, ყოველ წუთს შია (ოღონდ ეს იმას, შიგნიდან გამეტებით რომ ურტყამს ფეხებს). ვხედავ, როგორი მძიმე ნაბიჯებით დააბიჯებს ოთახიდან ოთახში და ყოველ ჩემს ქათინაურზე, რომ ის არაჩვეულებრივი ქალია, ბავშვივით უწითლდება ლოყები...
ჩემს ცოლს ხომ მუცლით ბედნიერება დაჰყავს..."