სახ­ლი, სა­დაც ნი­კო გო­მე­ლა­ურ­მა სი­ცოცხ­ლის ბო­ლო წლე­ბი გა­ა­ტა­რა

გა­დის დრო, ის ჩვენ­თან აღარ არის, თუმ­ცა მი­სი ლექ­სე­ბი კი­დევ უფ­რო მეტ მკითხ­ველს იძენს, მის მი­ერ გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი რო­ლე­ბი კი თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე, უხი­ლა­ვად, მაგ­რამ მა­ინც აგ­რ­ძე­ლე­ბენ ცხოვ­რე­ბას... პო­ე­ტი და მსა­ხი­ო­ბი ნი­კო გო­მე­ლა­უ­რი 2010 წლის 13 აპ­რილს, 39 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა... მი­სი და­კარ­გ­ვით გა­მოწ­ვე­უ­ლი სევ­და მთელ სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ტკი­ო­და, ტი­რო­და ყვე­ლა და ტი­რო­და ნი­ნა, რო­მელ­მაც და­კარ­გა ის ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სი თა­ნა­მო­აზ­რე და ცხოვ­რე­ბის თა­ნამ­გ­ზავ­რი, რო­მე­ლიც ყო­ველ­დღი­უ­რად ახერ­ხებ­და მის გა­ო­ცე­ბას, აღ­ფ­რ­თო­ვა­ნე­ბას და ცხოვ­რე­ბით ტკბო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას აძ­ლევ­და...

მარ­თა­ლია, ექ­ვ­სი წე­ლი გა­ვი­და, მაგ­რამ ტკი­ვი­ლი არ გა­ნე­ლე­ბუ­ლა... ახ­ლა უკ­ვე ნი­ნა ჩოდ­რიშ­ვი­ლი ცხოვ­რობს იმ სახ­ლ­ში, სა­დაც ნი­კომ სი­ცოცხ­ლის ბო­ლო წლე­ბი გა­ა­ტა­რა... ბი­ნა­ში თით­ქ­მის ყვე­ლა­ფე­რი უც­ვ­ლე­ლა­დაა და­ტო­ვე­ბუ­ლი - ნი­კო­სე­უ­ლი, ნი­კოს­ხელ­მო­ნა­კი­დი და ნი­კოს ჩა­მო­კი­დე­ბულ-დად­გ­მუ­ლი...

ნი­ნა:

- მე და ნი­კოს ბი­ნა რომ არ გვქონ­და და თე­ატ­რ­ში ვცხოვ­რობ­დით, ეს ამ­ბა­ვი ყვე­ლამ იცის. მაგ­რამ სა­ნამ აქ გად­მო­ვი­დო­დით, მა­ნამ­დე პარ­ლა­მენ­ტის მიმ­დე­ბა­რე ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე, ძვე­ლის­ძ­ველ სახ­ლ­ში დავ­ფუძ­ნ­დით, გა­ვა­კე­თეთ რე­მონ­ტი, რო­მელ­შიც ჩავ­დეთ მთე­ლი ჩვე­ნი ენერ­გია და ფი­ნან­სე­ბი, მოგ­ვ­წონ­და და გვიყ­ვარ­და ჩვენს ბი­ნა­ში ყოფ­ნა. ეს არ გახ­ლ­დათ არც იტა­ლი­უ­რი ეზო, არც კერ­ძო სახ­ლი, ეს იყო ძვე­ლი აშე­ნე­ბუ­ლი, რამ­დე­ნი­მე­სარ­თუ­ლი­ა­ნი, სა­დარ­ბა­ზო­ი­ა­ნი, ქა­ლა­ქუ­რი სტი­ლის, თბი­ლი­სუ­რი სახ­ლი, რო­მე­ლიც მშვე­ნივ­რად უძ­ლებ­და მი­წის­ძ­ვ­რის ყვე­ლა­ნა­ირ ამ­პ­ლი­ტუ­დას... ზუს­ტად იმ დროს, რო­ცა დავ­ლაგ­დით და გემ­რი­ე­ლად მო­ვეწყ­ვეთ, მოხ­და საკ­მა­ოდ ძლი­ე­რი მი­წის­ძ­ვ­რა, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, სახ­ლი არ და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლა, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან ხის კონ­ს­ტ­რუქ­ცი­ა­ზე იყო აგე­ბუ­ლი, მოძ­რა­ო­ბი­სას ჭრი­ჭი­ნის ხმა ის­მო­და, არც ბზა­რე­ბი გახ­ს­ნი­ლა, არც რა­მე დან­გ­რე­უ­ლა...

საკ­მა­ოდ სოლიდური თანხის მქო­ნე მოს­კო­ვე­ლი ქარ­თ­ვე­ლი და­ინ­ტე­რეს­და ჩვე­ნი სახ­ლით და მი­სი შეს­ყიდ­ვა მო­ინ­დო­მა... მა­შინ, რო­ცა ხალ­ხი მარ­თ­ლა უსახ­ლ­კა­როდ დარ­ჩა, ცი­ნი­კუ­რია, მაგ­რამ ჩვენ მი­წის­ძ­ვ­რით და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლე­ბად გა­მოგ­ვაცხა­დეს... იმ ბიზ­ნეს­მენ­მა იქა­ურ მცხოვ­რებ­ლებს კარ­გი პი­რო­ბე­ბი შე­მოგ­ვ­თა­ვა­ზა, და­თან­ხ­მ­და ყვე­ლა და მათ შო­რის ჩვენც. სა­ში­ნე­ლე­ბა ის იყო, რომ მთე­ლი ჩვე­ნი ფი­ნან­სე­ბი ბი­ნის გა­კე­თე­ბა­ში ჩავ­დეთ და აღ­მოჩ­ნ­და, რომ ახ­ლა უკ­ვე ახა­ლი სახ­ლი გვქონ­და გა­სა­რე­მონ­ტე­ბე­ლი. ავი­ღეთ ბან­კი­დან სეს­ხი და შე­ვუ­დე­ქით სა­მუ­შა­ო­ებს, ამა­ში იგუ­ლის­ხ­მე­ბა ის, რომ ძი­რი­თა­დი გამ­კე­თე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი მე (ი­ღი­მის). მე დავ­დი­ო­დი ელი­ა­ვა­ზე, ვკონ­ტაქ­ტობ­დი ხე­ლოს­ნებ­თან და ა.შ. ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო ამბავი მახ­სენ­დე­ბა: სა­რე­მონ­ტო სა­მუ­შა­ო­ე­ბი რომ დას­რულ­და და ავეჯ­ზე გა­და­ვე­დით, სა­ძი­ნე­ბელ­ში კა­რა­დის გა­სა­კე­თებ­ლად დურ­გა­ლი მო­ვიყ­ვა­ნეთ. ნი­კომ და­მი­ბა­რა, ერ­თი მხა­რე ფრა­კის­თ­ვის გა­ა­კე­თე­ბი­ნე, ჩა­მო­კი­დე­ბი­სას რომ არ მო­ი­კე­ცო­სო. ვუთხა­რი, მო­დი და თა­ვად აუხ­სე­ნი-მეთ­ქი. რას ლა­პა­რა­კობ, მე სა­მი რე­პე­ტი­ცია მაქვს, ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ვა­რო... რა­ღას ვი­ზამ­დი, და­ვა­დე­ქი თავ­ზე დურ­გალს და ვუხ­ს­ნი, რა უნ­და ნი­კოს... ამ დროს მი­რე­კავს ჩე­მი მე­გო­ბა­რი, რო­გორ ხართ, ახ­ლა ნი­კო ვნა­ხე, ნას­ვა­მი იყო, თე­ატ­რა­ლუ­რის გვერ­დით კა­ფე­ში ლექ­სებს კითხუ­ლობ­დაო. სა­შინ­ლად გავ­ბ­რაზ­დი, ვუ­რე­კავ, არ იღებს ტე­ლე­ფონს. უკ­ვე ცა­ლი ყბით ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი დურ­გალს, ძა­ლი­ან აღ­რე­ნი­ლი ვარ... გა­ვი­და დრო, გად­მო­ვე­დით უკ­ვე ბი­ნა­ში საცხოვ­რებ­ლად, გად­მო­ვი­ტა­ნეთ ბარ­გი, ტან­საც­მე­ლი და ნი­კოს ვუთხა­რი, კა­რა­და­ში შე­ნი ნივ­თე­ბი თა­ვად შე­აწყ­ვე-მეთ­ქი, დამ­თან­ხ­მ­და... უცებ შე­მო­დის და მე­უბ­ნე­ბა, კი მაგ­რამ, მე ხომ გთხო­ვე, ისე გა­გე­კე­თე­ბი­ნა, რომ შარ­ვა­ლი არ მო­კე­ცი­ლი­ყო, ფრა­კი სად დავ­კი­დო ახ­ლაო.

სად და, თე­ატ­რა­ლუ­რის გვერ­დით რომ კა­ფეა, იქ-მეთ­ქი (ი­ცი­ნის)...

ნი­კოს ჩვე­ნი სახ­ლი ძა­ლი­ან მოს­წონ­და. ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ხში­რად მო­დი­ოდ­ნენ გა­და­სა­ღე­ბად და ეს სი­ა­მოვ­ნებ­და. ერ­თხე­ლაც, ჟურ­ნა­ლის­ტი მყავს სტუმ­რად, ვსა­უბ­რობთ რე­მონ­ტ­ზე, სახ­ლ­ზე და მეც ვუყ­ვე­ბი, რას და რო­გორ ვა­კე­თებ­დი. ეტყო­ბა მის­მი­ნა, მის­მი­ნა, გა­მო­ვი­და მე­რე აივან­ზე და ნაწყენ­მა თქვა, კი მაგ­რამ, ჩე­მი წვლი­ლი სა­ერ­თოდ არაა ამ სახ­ლ­შიო?! რო­გორ არ არის, არის!.. რო­გორც კი ფუ­ლი გა­უჩ­ნ­დე­ბო­და, მოჰ­ქონ­და, რომ რა­მე მი­მე­მა­ტე­ბი­ნა, მე­რე კი სულ ინ­ტე­რეს­დე­ბო­და, იმ ფუ­ლით რა გა­ა­კე­თეო. თუ ისეთ რა­მეს ვყი­დუ­ლობ­დი, რაც არ ჩან­და, მა­გა­ლი­თად, მი­ლი, რო­მე­ლიც კე­დელ­შია, ეს დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას არ ანი­ჭებ­და, მოს­წონ­და, რო­ცა შე­სამ­ჩ­ნევ ნივ­თებს ვი­ძენ­დი...

გაგრძელება+ფოტოები