საიდან მოდის და რა დანიშნულება აქვს სიმღერას ქართულ სუფრაზე

ქართულ სუფრაზე სადღეგრძელოთა შორის პაუზებს სიმღერა ავსებს. სიმღერას თამადა იწყებს ან, თუ თავად არ შეუძლია (თუმცა კარგი თამადის თვისებებში სიმღერის ცოდნაც შედის), სუფრის წევრებს მოუწოდებს, იმღერონ. იშვიათია სუფრა, სადაც თანამეინახეთა შორის ორი-სამი მაინც არ აღმოჩნდეს სიმღერის მცოდნე. უცებ იქმნება იმპროვიზებული “გუნდი“. ზოგი პირველ ხმას ამბობს, ზოგი - მეორეს, ბანის მთქმელებიც აღმოჩნდებიან და სუფრის მუსიკალური გაფორმებაც უზრუნველყოფილია. სუფრული სიმღერების რეპერტუარი ძალზე ფართოა. უსიმღერო სუფრა ნაკლულად ითვლება. ერთადერთი გლოვის სუფრაზე არ ითქმის სიმღერა.

საქართველოს ზოგიერთ კუთხეში არსებობდა სუფრაზე სიმღერების შესრულების მკაცრად განსაზღვრული წესი. სუფრაზე იმღერებოდა არა ნებისმიერი სიმღერა, არამედ მხოლოდ და მხოლოდ სუფრული სიმღერები, თანაც მკაცრი თანმიმდევრობით. ტრადიციულ სუფრაზე ორი ან სამი გუნდი თითქოს ერთმანეთს ეჯიბრებოდა: ჯერ ერთი გუნდი იწყებდა სიმღერის ერთ სტრიქონს, შემდეგ მეორე გუნდი მეორე სტრიქონით უპასუხებდა და ბოლოს მესამე გუნდი - მესამეთი. იწყებდნენ მოხუცები. ისინი სიმღერის პირველ სტროფს მღეროდნენ; მეორე სტროფით შუახნის ხალხი ჩაერთვებოდა; ახალგაზრდები კი მესამე სტროფით აჰყვებოდნენ. სიმღერების თანმიმდევრობაც განსაზღვრული იყო: იცოდნენ, რომელი სიმღერით უნდა დაწყებულიყო ლხინი, რომლით გაგრძელებულიყო და რომლით დასრულებულიყო. კლასიკურ სუფრაზე სამი სიმღერა იმღერებოდა - ეს აუცილებელი იყო. განაგრძეთ კითხვა