"პოლიტიკა ჩემი ცხოვრების იმდენად განუყოფელი ნაწილი გახდა, რომ უკვე ცხოვრების წესია. ამიტომ, ახლა პროფესიაც ეს არის, ინტერესის სფეროც და მთავარი გამოწვევაც," - გვეუბნება პარტია "ლელო საქართველოსთვის" პოლიტიკური საბჭოს წევრი საბა ბუაძე, რომელიც აქტიურადაა ჩართული დღევანდელ პოლიტიკურ პროცესებში.
ახალგაზრდა ლიდერს პოლიტიკურ საკითხებზე ხშირად უწევს კომენტარის გაკეთება, თუმცა AMBEBI.GE ამჯერად მისი აპოლიტიკური ამბით დაინტერესდა და გულახდილ ინტერვიუს გთავაზობთ:
- ღმერთმა მარგუნა ბედნიერება, ჰარმონიულ ოჯახში გავზრდილიყავი. ჩემი მშობლები შრომისმოყვარე და პროგრესული ადამიანები არიან, ამას ბავშვობიდან ჩვენც გვასწავლიდნენ... სხვადასხვა დროს უცხოეთშიც ვიცხოვრეთ. დასავლურ სამყაროში, იქაურ საზოგადოებაში კარგი რაც არის - სისტემა და პრიორიტეტები, მშობლებმა ამას ადრეული ასაკიდან შეგვაჩვიეს...
სკოლის ასაკიდან კარგად ვსწავლობდი, სწავლის ფასი ვიცოდი და მქონდა განცდა, რომ გამომადგებოდა. უმთავრესი კი ის არის, რომ მშობლების დამსახურებით, მე და ჩემი ძმა თავისუფალ ადამიანებად გავიზარდეთ, იმის მიუხედავად, რომ ჩვენს ოჯახში დისციპლინა ყოველთვის არსებობდა, გვაძლევდნენ დამოუკიდებლად გადაწყვეტილების მიღების საშუალებას, კრიტიკურად აზროვნების უნარი განგვივითარეს, ეს პროფესიის თავისუფლად არჩევაშიც დამეხმარა.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი მშობლები წინააღმდეგი იყვნენ, პოლიტიკაში წავსულიყავი, მათგან მხარდაჭერა მაინც მქონდა და მაქვს ...
- მშობლები ვინ არიან პროფესიით?
- მამა - დავით ბუაძე პროფესიით ბირთვული ფიზიკოსია, ძალიან გონიერი ადამიანი, მაგრამ კარიერის ძირითადი ნაწილი საფინანსო სექტორში საქმიანობას დაუთმო. მუშაობდა სხვადასხვა ადგილობრივ და საერთაშორისო საბანკო დაწესებულებაში, რამდენიმე ბანკის ხელმძღვანელიც იყო, გერმანიაშიც ერთ-ერთ ბანკში მუშაობდა. ბევრჯერ დაიწყო კარიერა ნულიდან...
აქ გაჭირვება რომ იყო, გერმანიაში მაშინ წავედით, იქიდან დაბრუნებულს ბევრჯერ მოუწია ხელახლა რაღაცების დაწყება... ხომ ვამბობ, აქვს უნარი, ბევრჯერ დაიწყოს ნულიდან და წარმატებას მიაღწიოს.
დედა - თეა ფხაკაძეც ასეთია. წარმატებული ექიმი-ენდოკრინოლოგია. ფაქტობრივად, მთლიანად მან გაგვზარდა, რადგანაც მამა სულ მუშაობდა. ამიტომ ძირითადი წნეხი დედაზე იყო. გონიერი, ჭკვიანი ადამიანია.
- ნიდერლანდებში იურიდიული განათლება მიიღეთ, ნიუ-იორკში იურიდიულ კომპანიაში მუშაობდით... რა მოგცათ დასავლურმა გამოცდილებამ?
- გრონინგენის უნივერსიტეტში საერთაშორისო სამართლის განხრით ვსწავლობდი. შემდეგ ნიუ-იორკში სტაჟირების პერიოდი გავიარე და დავრჩი კიდეც იქ. ძალიან მიშვნელოვანი გამოცდილება მივიღე - შრომის კულტურა, შრომის ეთიკა, რაც აშშ-ს ძალიან მძაფრად აქვს განვითარებული. იქაური საზოგადოების ერთ-ერთი მთავარი ხიბილი ისაა, რომ შეგიძლია, ნულიდან დაიწყო, იშრომო და დიდ წარმატებას მიაღწიო. შრომა და მიზანდასახულება წარმატებაზეა მიბმული.
იქ მნიშვნელოვანი გამოცდილება დავაგროვე როგორც პროფესიული, ისე საქმიანი და ადამიანური კუთხით. დიდ იურიდიულ კომპანიაში საზღვაო და სანაოსნო სამართლის მიმართულებით ვმუშაობდი. იქაური შრომა ქართული შრომის კულტურისგან, შრომის დისციპლინისგან ძალიან განსხვავდება. დგები დილით 7 ნახევარზე და ხანდახან დღეში, სულ მცირე, 12 საათს მუშაობ. ასეთი შრომითი დისციპლინის ჩამოსაყალიბებლად ამერიკაში კარგი ნიადაგი მქონდა.
- ევროპიდან ამერიკაში როგორ მოხვდით?
- აბსოლუტურად შემთხვევით: უნივერსიტეტს ვამთავრებდი და ვეძებდი, სტაჟირება სად შეიძლებოდა გამეგრძელებინა... ერთხელაც, ღამის 2 საათზე მეილი მივიღე, საიდანაც შევიტყე, რომ პირველი ეტაპი წარმატებით გადავლახე და მეორე ეტაპზე გასაუბრება მქონდა გასავლელი...
მოკლედ, წავედი ნიუ-იორკში, რაც ჩემი ცხოვრების ოცნება იყო. სერიალებს რომ ვუყურებდი და იქაურ სამყაროს ვაკვირდებოდი, თუნდაც იურიდიულ კომპანიებს, რომლებიც კადრებში მიმზიდველად და საინტერესოდ ჩანდა, ისე მოხდა, რომ იმ ყველაფერს უკვე რეალურად შევეხე. ეს სიხარული უეცრად დამატყდა თავს.
- კარიერა უცხოეთში რატომ არ განაგრძეთ?
- ყველანაირი წინაპირობა არსებობდა, მაგრამ ზუსტად ის ეტაპი მქონდა - ან უნდა დავრჩენილიყავი იქ და დიდხანს მომიწევდა დარჩენა, ან წამოვსულიყავი და წამოვედი.
მიმაჩნია, რომ ადამიანმა ცხოვრების განმავლობაში უნდა მოახერხოს, იმაზე დიდი რაღაცის შექმნაში მიიღოს მონაწილეობა, ვიდრე საკუთარი კეთილდღეობა და კარიერაა
საზღვარგარეთ მიღებული ცოდნა, რომელიც საქართველოში ბევრისთვის ფუფუნებაა, საკუთარ ქვეყნაში სასიკეთოდ უნდა გამოიყენო. რაკიღა ამის საშუალება მომეცა და მივიღე ეს განათლება, მნიშვნელოვნად მიმაჩნდა, გამოცდილებასთან ერთად, ჩვენი საზოგადოებისთვის, საზოგადოებრივი სიკეთის შექმნაში გამომეყენებინა.
- რამდენად მისაღებია ის პოლიტიკური სივრცე, რომელშიც აღმოჩნდით? ხომ არ გაგიცრუვდათ იმედები და მოლოდინი?
- პოლიტიკამდე არასამთავრობო სექტორში ანტიკორუფციული მიმართულებით ვმუშაობდი. ჩემი ძირითადი პროფესიული ნაწილიც ეს იყო და ამან საზოგადოებრივ ასპარეზზე გამააქტიურა. პროტესტის გრძნობაც სულ მქონდა და გამოვდიოდი საპროტესტო აქციებზე. 7 ნოემბერი ჩემთვის პირველი საპროტესტო აქცია აღმოჩნდა...
მოკლედ, პოლიტიკაში საპროტესტო აქციებიდან და არასამთავრობო სექტორიდან მოვხვდი, მაგრამ პოლიტიკა როგორიც მეგონა, ისეთი არ აღმოჩნდა. ჩემი პოლიტიკური ცხოვრების დაწყება რთულ სიტუაციას დაემთხვა. თუ რამეს მივხვდი, ისაა, რომ ქართული პოლიტიკა რთულად პროგნოზირებადია, წინასწარ რაიმეს გათვლა რთულია. ერთადერთი, რასაც ვისურვებდი, იყოს უკეთესი პოლიტიკური დამოკიდებულება. უნდა მოვახერხოთ და ამ 30-წლიანი ცუდი მდგომარეობის შემდეგ, ცივილიზებული პოლიტიკური პროცესი შევქმნათ. საზრუნავი უნდა იყოს ქვეყანა და არა ის, მოსპო, გაანადგურო პოლიტიკური ოპონენტი...
- პოლიტიკის გარდა რა არის თქვენი ინტერესის სფერო, რა გიტაცებთ?
- მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი მშობლები ცდილობდნენ, ჯანსაღი ცხოვრების წესს მივჩვეულიყავი, თხილამურების გარდა, გული ვერაფერს დავუდე. ამაზე გული მწყდება. ახლა ვხდები, ამას რამხელა მნიშვნელობა აქვს. ჩვენთან სახელმწიფო ჯანსაღი ცხოვრების წესს პოპულარიზაციას არ უწევს. არც მოთხოვნაა და არც მიწოდება. სკოლებში არ არსებობს ინფრასტრუქტურა და საკითხის მიმართ სერიოზული დამოკიდებულება, რაც აუცილებლად შესაცვლელია.
რაც შეეხება ინტერესებს, მუსიკა მიტაცებს და განსაკუთრებით კლასიკური და საოპერო მუსიკა მაინტერესებს. ოპერის დიდი მოყვარული ვარ, ბევრს უკვირს, ჩვენს თაობაში და ჩემს ასაკში მაინცდამაინც დიდად პოპულარული არ არის, მაგრამ მე მიყვარს. როცა მაქვს საშუალება, ოპერაში დავდივარ.
ბუნებით ცნობისმოყვარე ვარ, მიმაჩნია, რომ ეს კარგი თვისებაა და ჩემი ცხოვრების მთავარი მამოძრავებელი რამ. არ არსებობს უსარგებლო ინფორმაცია. ყველანაირი ინფორმაცია საჭიროა. რაც მეტს შეიმეცნებ და გაიგებ, ეს მხოლოდ განვითარებისთვის არის საჭირო. რაღაც მომენტში უმნიშვნელო ინფორმაციამ, შეიძლება, მნიშვნელოვანი როლი ითამაშოს.
- გაგვაცანით თქვენი პირადი ოჯახი.
- სამი წელია დავოჯახდი, მე და ჩემი მეუღლე - ნინუცა გუნცაძე შვიდი წელია ერთად ვართ. გვყავს 2 წლის შვილი - სანდრო. იმის გამო, რომ დიდი ხანი ვიყავით ერთად, ზრდასრულ ადამიანებად ერთად ჩამოვყალიბდით.
მეგობრების საერთო წრე გვყავს როგორც მე და ჩემს მეუღლეს, ასევე ჩვენს მშობლებსაც. ეს მნიშველოვანია ურთიერთობისთვის და ამის გამო ძალიან გაგვიმართლა. ამან ხელი იმასაც შეუწყო, რომ ერთნაირ ფასეულობებზე გავიზადეთ, მაგრამ ინტერესები განსხვავებული გვაქვს.
ჩემი მეუღლე მარკეტოლოგია, კომუნიკაციების სპეციალისტი, საკმაოდ წარმატებული კარიერა აქვს, ბევრ ადგილობრივ და საერთაშორისო კომპანიაში მუშაობდა. ახლა ერთ-ერთ დიდ ქართულ კომპანიაში ახალი პროდუქტის განვითარების მენეჯერის პოზიციაზეა.
- როგორ შეხვდა თქვენს გადაწყვეტილებას პოლიტიკაში წასვლასთან დაკავშირებით?
- ბოლო დღემდე, ვიდრე ოფიციალურ განაცხადს გავაკეთებდი, ეგონა, პოლიტიკაში წასვლას გადავიფიქრებდი. უკიდურესად აპოლიტიკური ადამიანია. მიუხედავად იმისა, რომ არ უნდოდა და პოლიტიკისთვის არ ვემეტებოდი, ერჩივნა, საქმიანობა არასამთავრობო სექტორში გამეგრძელებინა, თვითონაც მალე გაერკვა პოლიტიკურ პროცესში.
დღეს უკვე კარგად აფასებს სიტუაციას, ინფორმირებულია, რადგანაც დაინტერესდა, ჩაიხედა პოლიტიკაში და მიხვდა, თურმე როგორი საინტერესო, აუცილებელი და მნიშვნელოვანი ყოფილა.
- "ლელოს" ერთ-ერთი ლიდერი ხართ, აქტიურად ხართ პოლიტიკურ პროცესებში ჩართული, პატარა შვილისთვის, ოჯახისთვის თუ გრჩებათ დრო?
- რაც ჩემი შვილი დაიბადა, იქიდან მოყოლებული, მართლაც აქტიურად ვარ ჩართული პოლიტიკაში. ვისურვებდი, უკეთესი მშობელი ვიყო. როცა მაქვს დრო, მასთან ვატარებ. მიმაჩნია, რომ ბავშვი მშობლების მაქსიმალური მონაწილეობით უნდა იზრდებოდეს. შვილისთვის კეთილდღეობის შექმნა მნიშვნელოვანია, მაგრამ უფრო მნიშვნელოვანია, მშობლების და შვილების ერთად გატარებული დრო. ამის დანაკლისი გულწრფელად მაქვს.
ამ საარჩევნო კამპანიის პერიოდში, ყოველ დილით, ლამის თვალცრემლიანი გამოვდიოდი სახლიდან, შესაბამისად და ხარისხიანად ბავშვთან დროის გატარებას რომ ვერ ვასწრებდი. როგორი დაკავებულიც არ უნდა იყო და როგორი მნიშვნელოვანი კარიერაც არ უნდა გქონდეს, თუ სრულფასოვან მეოჯახედ ვერ შედექი, სრულფასოვან ადამიანად ვერ შედგები.
- რატომ ხართ პოლიტიკაში, რა გსურთ შეცვალოთ?
- მინდა, რეალური ცვლილებების მონაწილე ვიყო. თვითონ პოლიტიკური პროცესი იყოს ჯანსაღი, დაპირისპირებაზე არ იყოს დაფუძნებული. დასავლური ღირებულებები და დასავლური ვექტორი განსაკუთრებული აღნიშვნის ღირსი კი არა, ეს ერთადერთი მოცემულობა უნდა იყოს ისე, როგორც დასავლეთშია.
ადამიანისთვის ღმერთისგან ბოძებული უფლებაა, იყოს ბედნიერი და სახელმწიფომ ყველაფერი უნდა გააკეთოს, რომ ეს უფლება სრულად იყოს გამოყენებული და რეალიზებული ყველა სფეროში. აღარფერს ვამბობ იმ უმწვავეს გამოწვევაზე, რომ ქვეყანას ჰყავს მოშიმშილე ბავშვები, სოციალურად დაუცველი ადამიანები, უმუშევრები...
ეს ის ამოცანებია, რომელიც პირველ ეტაპზე უნდა გადაიჭრას, მაგრამ მნიშვნელოვანია, ქვეყანა შეძლებულ სახელმწიფოდ ვაქციოთ. სანამ არ იარსებებს ძლიერი საშუალო ფენა, მანამდე ყველაფერი არც ისე კარგად იქნება.