ნანული სარაჯიშვილი - "როგორ შეიძლება, ადამიანი ისე წავიდეს ამ ქვეყნიდან, სიყვარული არ გამოსცადოს?"

პოპულარული ბავშვი იყო, 12 წლისას შესანიშნავ მსახიობებთან ერთად მუშაობის პატივი ხვდა წილად, მიუხედავად დიდი წარმატებისა, რომელიც ფილმმა "მანანამ" მოუტანა, ერთი პერიოდი მსახიობობაზე უარი თქვა, მაგრამ სესილია თაყაიშვილის სიტყვებმა მაინც თეატრალურ ინსტიტუტამდე მიიყვანა. კარგად ახსენდება სტუდენტობა, სოფიკოს კინტოურის შესრულება და რუსთაველის თეატრი. არასდროს უთქვამს უარი ეპიზოდური თუ მეორეხარისხოვანი როლების შესრულებაზე, თუმცა მის მიერ შექმნილმა მარომ საერთაშორისო ფესტივალზე ქალის საუკეთესო როლის შესრულებისთვის "ოქროს არწივი" აიღო. როგორც თავად ამბობს, არც ძალიან ამბიციური ყოფილა და არც ზედმეტად წუნია, მაგრამ ოჯახი არ შექმნა, თუმცა შეყვარებული კი ჰყავდა, როგორ შეიძლება, ადამიანი ამქვეყნიდან ისე წავიდეს, რომ სიყვარული არ ეწვიოსო, - მითხრა სიყვარულზე საუბრისას.

დღეს ქალბატონი ნანული სარაჯიშვილი დისშვილთან ერთად ცხოვრობს, რომელიც დის გარდაცვალების შემდეგ საკუთარი შვილივით გაზარდა. მსახიობთან საუბარი მის შემოქმედებაში არსებული სიახლეებით დავიწყეთ.

- შემოქმედებაში პატარ-პატარა სიახლები მაქვს. ტელეკომპანია "მზე" იწყებს ახალ გადაცემას, რომელიც გიორგი ვარდოსანიძესთან, ნატო გაგნიძესთან, ბაჩო ჩაჩიბაიასა და ალეკო მახარობლიშვილთან ერთად მე უნდა წავიყვანო. ამის შესახებ ბევრის თქმა არ შემიძლია, უბრალოდ ვიცი, რომ კეთდება გასართობი შოუ, რომელიც მარტის მეორე ნახევარში ეთერში უნდა გავიდეს. გარდა ამისა, ისევ "მზეზე" უნდა დაიწყოს კომედიური სერიალი, რომელშიც მეც მივიღებ მონაწილეობას, გუ­­ლი მწყდებოდა "გოგონა გარეუბნიდან"-ის დასრულების შემდეგ, მაგრამ რას ვიზამთ? ახლა ახალ სერიალს შევთავაზებთ მაყურებელს, რაც ძალიან მახარებს.

უმნიშვნელოვანესი მოვლენა

- ტრაბახში ნუ ჩამომართმევთ, თავმდაბალი ადამიანი ვარ და არ მიყვარს ზედმეტი საუბარი, თუმცა ყველანაირად არაჩვეულებრივი ბავშვობა მქონდა და მათ შორის შემოქმედებითი თვალსაზრისითაც. წარმოიდგინეთ, რამხელა წარმატება და ღვთის წყალობაა 12 წლის ასაკში ისეთ ადამიანებთან ერთად მუშაობა, როგორებიც იყვნენ სესილია თაყაიშვილი, სანდრო ჟორჟოლიანი, იპოლიტე ხვიჩია, მედეა ჩახავა, იაშა ტრიპოლსკი და ა.შ. ძალიან დიდი პატივი იყო მათთან ერთად მუშაობა და მათთვის პარტნიორობის გაწევა, ეს მართლაც უმნიშვნელოვანესი მოვლენაა ჩემს ცხოვრებაში. მოგეხსენებათ, ფილმს დიდი წარმატება ხვდა წილად, პოპულარული ბავშვი გავხდი, მაგრამ მიუხედავად ამისა, გავაცნობიერე ის, რომ მსახიობობა ძალიან რთული პროფესიაა, რომელსაც ნიჭისა და შრომისმოყვარეობის გარდა, იღბალიც სჭირდებოდა. ცოტა არ იყოს შემეშინდა და ერთი პერიოდი მსახიობობაზე უარიც ვთქვი.

სესილია თაყაიშვილის როლი პროფესიულ არჩევანში

- როგორც გითხარით, უარი ვთქვი სამსახიობო ფაკულტეტზე ჩაბარებაზე და გადავწყვიტე, პედაგოგიურში გამეგრძელებინა სწავლა, რადგან ბავშვები ძალიან მიყვარდა. ქალბატონ სესილიასთან ფილმის შემდეგ მეგობრობას ვაგრძელებდი, ერთ დღესაც მკითხა, სად აბარებო და ვუთხარი, პედაგოგიურზე-მეთქი, "Не в коем случае" - ასე მიპასუხა რუსულად. ეტყობა, შინაგანად მინდოდა მსახიობობა, პატარა ბიძგი მჭირდებოდა გადაწყვეტილების შესაცვლელად და ქალბატონი სესილიას სიტყვები საკმარისი აღმოჩნდა. მართალია, მამა ჩემი მსახიობობის ძალიან წინააღმდეგი იყო, მას უნდოდა, სამედიცინოზე ჩამებარებინა, მაგრამ გადავწყვიტეთ, თეატრალურში მეცადა ბედი და თუ ვერ მოვხვდებოდი, შემდეგ გავიდოდი სხვა სასწავლებლის გამოცდაზე. საბედნიეროდ, პირველივე წელს ჩავირიცხე და სტუდენტი გავხდი.

ერთ ოჯახად შეკრული თეატრალური ინსტიტუტი

- არაჩვეულებრივი ხანაა სტუდენტობა, გადასარევი პედაგოგები მყავდნენ, მეოთხე კურსზე სადიპლომო ნამუშევარი ბატონ რეზო მირცხულავასთან გავაკეთეთ მარჯანიშვილის თეატრში. სპექტაკლი "ორი ბატონის მსახური" იმდენად კარგი გამოგვივიდა, რომ მარჯანიშვილის თეატრის რეპერტუარში შევიდა. მაშინ თეატრალური ინსტიტუტი ძალიან პატარა სასწავლებელი იყო, ჯგუფში ოთხი გოგო და ოთხი ბიჭი ვიყავით, თითქმის ყველა ჯგუფში მცირე რაოდენობის სტუდენტები იყვნენ, მაგრამ ყველა ერთმანეთს გადასარევად ვიცნობდით და ერთი ოჯახივით ვიყავით შეკრული. ჩვენს სასწავლებელში დანერგილი იყო ტრადიცია, რომელსაც "ხილთა ქება" ერქვა, იწერებოდა სცენარი, ყველა სხვადასხვა ხილს განასახიერებდა და ვდგამდით სპექტაკლს. ახლა ეს ტრადიცია აღარ არის, ეს კი არა, თეატრალური ინსტიტუტი საერთოდ შეცვლილია, რომ შევედი, ვერ ვიცანი ჩვენი სასწავლებელი. ადრე ამდენი ფაკულტეტი არ იყო, იქ მხოლოდ მსახიობებსა და რეჟისორებს ზრდიდნენ, სარეჟისოროზე კი 5 წელიწადში ერთხელ იღებდნენ, ამასთან მხოლოდ ხუთ ადამიანს ეძლეოდა ამ ფაკულტეტზე სწავლის შანსი. სხვათა შორის, დიდმა ნიაზ დიასამიძემ, რომლის ხელშიც გავიზარდე და რომელიც ჩემი ახლობელი გახლდათ, ამ თემაზე ძალიან კარგად იხუმრა. თურმე მეგობარი შეხვედრია, რომლისთვისაც უკითხავს, სად აბარებო, იმას კი უპასუხია, თეატრალურში სარეჟისოროზე, თან ძალიან ვნერვიულობ, რადგან სულ ხუთ ადამიანს იღებენო, ხუთი რა არის, "ლოდკააო", ენამოსწრებულად უპასუხია ნიაზს (იღიმის).

სოფიკო ჭიაურელის ნაცვლად შესრულებული კინტოური

- როდესაც მეორე კურსზე გახლდით, მაშინ სოფიკო ჭიაურელი რუსთაველის თეატრში თამაშობდა, იმ პერიოდში ბატონმა რობერტ სტურუამ დადგა "ხანუმა", რომელშიც სოფიკო ცნობილ კინტოურს ასრულებდა. მოვლენები ისე განვითარდა, რომ სოფიკომ კვლავ მარჯანიშვილის თეატრში დაბრუნება გადაწყვიტა, შედეგად ხანუმას ცეკვა შეუსრულებელი რჩებოდა, ქორეოგრაფმა იური ზარეცკიმ შემომთავაზა ამ პარტიის შესრულება, მაგრამ ძალიან შემეშინდა, ვფიქრობდი, ეროსი მანჯგალაძის, სალომე ყანჩელის, რამაზ ჩხიკვაძის გვერდით მე როგორ უნდა ვიცეკვო-მეთქი, მაგრამ დიდი ნერვიულობის შემდეგ გავრისკე, სხვათა შორის, სოფიკომაც ნახა ჩემი ცეკვა და შემაქო. ამის შემდეგ დავრჩი რუსთაველის თეატრში, მეორე კურსის სტუდენტს შტატში არავინ ამიყვანდა, მაგრამ ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ ამ თეატრში დამტოვეს.

პოპულარობის გამო გაწეული შეღავათები

- მოგეხსენებათ, ძალიან პოპულარული ბავშვი ვიყავი, ტექნიკური საგნები დიდად არ მიყვარდა, ამიტომ მასწავლებლები ამ საკითხში შეღავათს მიკეთებდნენ, სამაგიეროდ, სხვა წრეებში ვასახელებდი სკოლას, გახლდით გუნდის დირიჟორი, სპორტით ვიყავი გატაცებული და ა.შ. შემოქმედებითი თვალსაზრისით ვავსებდი ტექნიკური საგნების უსწავლელობით გამოწვეულ დანაკლისს.

მსახიობობის სიმძიმე

- დედამიწის ზურგზე არ არსებობს მსახიობი, რომელიც ერთნაირი პოპულარობით სარგებლობს შემოქმედების ყველა ეტაპზე, ხან მეტად მოთხოვნადია მსახიობი, ხან ნაკლებად, მაგრამ ამან დეპრესიაში არ უნდა ჩაგაგდოს. სამწუხაროდ, მსახიობი საკუთარ თავს არ ეკუთვნის, ის დამოკიდებულია რეჟისორზე, ამიტომ ბევრი გულისტკენა ახლავს თან ამ პროფესიას. ასეთი პერიოდის გადასალახავად პირადად მე მეგობრებთან ერთად სიარული, კუს ტბაზე სეირნობა, აუზზე წასვლა მშველის. ჩემი აზრით, მსახიობმა ყველანაირი როლი უნდა შეასრულოს, არაფერზე უნდა თქვას უარი. მე ყველანაირ როლს სიამოვნებით ვთანხმდები, იქნება ეს ეპიზოდური, მეორეხარისხოვანი თუ სხვა, შეიძლება, ის ეპიზოდური როლი ისე კარგად ითამაშო, რომ მთავარ როლსაც კი აჯობოს. კარიერის დასაწყისში, მთავარი როლების გარდა, ვთამაშობდი მასობრივ სცენებში და მინდა გითხრათ, რომ ამასაც დიდი სიამოვნებით ვაკეთებდი.

"ოქროს არწივი" ქალის საუკეთესო როლის შესრულებისთვის

- ქალის როლის საუკეთესოდ შესრულებისთვის საერთაშორისო ფესტივალზე ფილმ "გარიგებაში" განსახიერებული როლისთვის "ოქროს არწივი" მივიღე. შეიძლება, მსახიობმა ასი გმირი განასახიერო, მაგრამ მაყურებელმა ერთი შეიყვაროს ძალიან. ბევრი როლი მაქვს ნათამაშები, მაგრამ მარო სხვაგვარად მიიღო მაყურებელმა და შეიყვარა. პირადად მე "ვერის უბნის მელოდიებში" განსახიერებულ პატარა როლს უდიდეს მნიშვნელობას ვანიჭებ და ძალიან მიყვარს ჩემი გმირი - ტურფა.

შეყვარებული და პირველი სიმპათია საპირისპირო სქესისადმი

- ჩემს სახლთან ახლოს არაჩვეულებრივი ბაღი იყო, თუმცა დედა იქ ხშირად არ მატარებდა, სულ ვტიროდი, წამიყვანეთ-მეთქი, ვეხვეწებოდი. მიუხედავად იმისა, რომ ბაღში ცოტა ხანს მომიწია სიარულმა, ჩემზე უფროსი ბიჭი მომწონდა, რომელთან ერთადაც ქართულს ვცეკვავდი, მოხიბლული ვიყავი მისით, მაგრამ მერე ეტყობა გადამიარა, ხომ იცით, როგორც ხდება ხოლმე (იღიმის).

- წრფელი გულით შეყვარებული თუ ყოფილხართ?

- კი, როგორ არა. როგორ შეიძლება, ადამიანი ისე წავიდეს ამ ქვეყნიდან, რომ ეს გრძნობა არ ეწვიოს და არ გამოსცადოს?

- და რატომ დაშორდით ერთმანეთს?

- რა ვიცი, ასე მოხდა, ეტყობა, ბედმა ასე ისურვა. არადა, არც ამბიციური და არც წუნია არ ვარ (იცინის).

ის, რასაც შეცვლიდა...

- მიუხედავად გულისტკივილისა, მაინც მსახიობი გავხდებოდი, ამას ნამდვილად არ შევცვლიდი, მაგრამ დანარჩენ საკითხებს სხვაგვარად მივუდგებოდი. თავს ბევრ რაღაცაში ვადანაშაულებ, რაღაც-რაღაცებზე უარი მითქვამს და ახლა ვნანობ.

- ოჯახი რომ არ შექმენით, ამას ნანობთ? შესაძლებლობა რომ გქონდეთ, ამას შეცვლიდით?

- კი, რასაკვირველია შევცვლიდი, მაგრამ ახლა გვიანაა (იცინის).

ყველაზე ტრაგიკული მოვლენა და ტკივილი...

- ყველაზე დიდი ტკივილი უსაყვარლესი ადამიანების დაკარგვამ, ოჯახის წევრების - დედის, მამის, დის გარდაცვალებამ მომაყენა. ჩემი დის გარდაცვალების შემდეგ მან შვილი დამიტოვა, რომელიც საკუთარი შვილივით გავზარდე, უკვე 26 წლისაა, დღეს კი ერთად ვცხოვრობთ. ასე რომ, მარტო არ ვარ, ყოველთვის გვერდით არიან მეგობრები, ნათესავები. ისე, ხანდახან ადამიანს გჭირდება მარტოობა, ამასაც თავისი ხიბლი აქვს, მაგრამ ზოგადად მარტოობა არ მიზიდავს, ბევრს უკვირს, როგორ იტან ამდენ რია-რიასო, მე ეს არ მაღიზიანებს, თუ მომინდება, განვმარტოვდები კიდეც, მაგრამ ადამიანებთან ურთიერთობაც დიდ სიამოვნებას მანიჭებს, მოკლედ, ზომიერება ყველაფერში მისაღებია (იღიმის).

ციცი ომანიძე

ჟურნალი "რეიტინგი"

(გამოდის ორშაბათობით)