როგორ გახდა ამერიკაში მცხოვრები თემურ ცაგურიასთვის ''ფეისბუქი'' საკონცერტო დარბაზი

არაერთი წელია, რაც მომღერალი და ჟურნალისტი თემურ ცაგურია ამერიკაში ცხოვრობს. მან ათი წელი გაატარა ''რეროში'', თუმცა მანამდე იყო უნივერსიტეტის თვითშემოქმედება და პირველი აპლოდისმენტები...

ის კვლავ აქტიურ კონტაქტს ინარჩუნებს საქართველოში მცხოვრებ მსმენელთან, ოღონდ ამჯერად ინტერნეტის საშუალებით. ყოველდღიური მიმოწერა აქვს ქართველ მეგობრებთან, თავის გვერდზე ძველ და ახალ სიმღერებსაც აქვეყნებს, მოსაზრებებს გამოთქვამს ჩვენს ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებზე და ა.შ. ბატონ თემურს ''სკაიპის'' მეშვეობით გავესაუბრეთ და მისი დღევანდელობით დავინტერესდით...

- თბილისში დავიბადე. ცოტა ხანში დედაჩემი სამუშაოდ ქობულეთში გადაიყვანეს, სადაც მეოთხე სამმართველოს სანატორიუმის დირექტორად დანიშნეს. ზღვის ნაპირზე გავიზარდე და იქ მანამ დავყავით, სანამ რვა წელი შემისრულდებოდა. სამი და მყავდა, რომელთაგან დღეს ცოცხალი არც ერთი აღარ არის...

ზღვა ძალიან მიყვარს. ქობულეთში ვისწავლე ცურვა და ბავშვობაში გატარებული ის დღეები კარგად მახსენდება. დილის ექვს საათზე ვიღვიძებდი, მარტო დავბორიალებდი ფიჭვნარში და სულ ასე ფეხით მაქვს შემოვლილი მთელი ქობულეთი. ბუნება ძალიან მიყვარს. ახალგაზრდობაში ასეთი ჰობიც მქონდა: დაახლოებით საღამოს 11 საათზე ზღვაში თვალდახუჭული შევცურავდი ხოლმე და მხოლოდ მაშინ ვაღებდი თვალებს, როცა მზის სხივს ვიგრძნობდი. ხან ზღვაში ნაპირიდან შორს აღმოვჩნდებოდი, ხან შორს ნაპირის გასწვრივ, ხან კი წრეს დავარტყამდი და ისევ იმ ადგილზე ვიყავი, სადაც ცურვას ვიწყებდი. ერთხელ, თვალები რომ გავახილე, თეთრი ნისლის გარდა ვერაფერი დავინახე. მზის ორიენტაციით გავაგრძელე ცურვა და დაახლოებით 2 საათის შემდეგ ნისლი გაიფანტა და გაგრის მთები გამოჩნდა... მას შემდეგ ეს ჰობი ცოტა შევცვალე - თვალახელილი ვცურავდი.

პირველი კლასი ქობულეთში დავხურე და მეორე კლასში სწავლა უკვე თბილისის 42-ე საშუალო სკოლაში განვაგრძე. მეგრულ კულტურასთან დაახლოების მიზნით, მამას გადაწყვე-ტილებით, ერთხანს ზუგდიდშიც ვცხოვრობდით. იქ მამას სახლი გვქონდა, თუმცა იქ მხოლოდ ნახევარი წელი გავჩერდით. ზაფხულობით, არდადეგებზე კი ხშირად ჩავდიოდით ზუგდიდში.

- ოჯახში ვინმე მღეროდა?

- ეს ყველაფერი დედაჩემის მადლია. მას ძალიან ტკბილი ხმა ჰქონდა და გიტარაზეც უკრავდა. საოცარი იუმორის ქალი იყო. ორი წელი კონსერვატორიაში სწავლობდა, მაგრამ მამაჩემის გადაწყვეტილებით მიატოვა. მოგეხსენებათ, მაშინ როგორი განწყობა იყო არტისტების მიმართ. მეუღლის ხათრის გამო დედამ სამედიცინო განათლება მიიღო და ექიმი გახდა. მე და დედა ყოველთვის ერთად ვმღეროდით. ჩემი მეგობრები მოჯადოებული იყვნენ ჩვენი დუეტით.

- თქვენ პროფესიული არჩევანი უნივერსიტეტის ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე შეაჩერეთ...

- დიახ. მათემატიკა მიყვარდა და უნივერსიტეტში სწავლა ჯერ მექანიკა-მათემატიკის ფაკულტეტზე დავიწყე, შემდეგ ფილოლოგიის ფაკულტეტზე გადავინაცვლე. მომღერალი ვიყავი და ჯობდა, ამ კუთხით მესწავლა. მთელი ჩემი მომავალი ცხოვრების გზა განვჭვრიტე და არჩევანი ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე შევაჩერე. მაშინ ის ახალგახსნილი და ძალიან მოდური იყო.

- ლექსებსაც წერდით....

- დიახ, ლექსებს ბავშვობიდან ვწერდი. სამწუხაროდ, სკოლისდროინდელი ლექსები არ შემომრჩა. პირველი ჩემი სიმღერა იყო ''ჩიტუნები'' და საერთოდ, არც ის და არც სხვა ბავშვობის სიმღერები არ მაქვს - დაიკარგა. მაშინ ტექნიკურად ძალიან რთული იყო ჩაწერა. ამ საქმეს სულ მომავლისთვის ვდებდი და ისე მოხდა, რომ გეგმა სისრულეში ვერ მოვიყვანე... დღეს ჩემს რეპერტუარში არსებული სიმღერები 1967 და შემდეგ წლებშია დაწერილი. მაგალითად ''მუხამბაზი'' , რომელიც ნიკო ფიროსმანაშვილს მივუძღვენი. იმავე პერიოდში ერთი გერმანული სიმღერაც დავწერე, რომელსაც ''გერმანული ტვისტი'' ერქვა. გერმანული ენა ვიცოდი, სკოლაშიც ვსწავლობდი, შემდეგ უნივერსიტეტში გაძლიერებულ ჯგუფში ჩამრიცხეს. ეს სიმღერა მაშინდელ ახალგაზრდებში ძალიან პოპულარული იყო. ''გერმანულ ტვისტს'' სტუდენტობისას უნივერსიტეტის ბენდში რომ ვასრულებდი, არ დაიჯერებთ და სცენა სულ სავსე იყო ყვავილებით. ის ჩემი ყველაზე დიდი წარმატების პერიოდი იყო.

- შემდეგ ათი წელი გაატარეთ ''რეროში'' ...

- უნივერსიტეტი დამთავრებული არ მქონდა, როცა ''რეროში'' სიმღერა დავიწყე. ცოტას თუ შეეძლო იქ მოხვედრა და საბედნიეროდ, გამიმართლა. წლების განმავლობაში ის ყველაზე პოპულარული საესტრადო კოლექტივი იყო მთელ სსრკ-ში. იმ დროს საესტრადო ხელოვნება ძალიან შეზღუდული იყო და ერთეულებს შეეძლოთ საზღვარგარეთ გასვლა. ყველა ქალაქში ''რეროს'' კონცერტები ანშლაგებით ტარდებოდა და ასეთი შემოსავალი არც ერთ სხვა კოლექტივს არ ჰქონია. ერთხელ მოსკოვში, დარბაზში, სადაც 15000 მაყურებელი ეტევა, 21 კონცერტი ჩავატარეთ. 300000 მაყურებელი დაგვესწრო. ''რეროს'' მთავარი დირიჟორი და კომპოზიტორი კონსტანტინ პევზნერი ჩემი საესტრადო ხელოვნების მთავარი მასწავლებელი იყო. დიპლომი რომ დავიცავი, საქართველოს რადიოში უმცროს რედაქტორად დავიწყე მუშაობა. იმ დროს, კულტურის სამინისტროს თხოვნით, მონაწილეობა მივიღე კონკურსში ''ოქროს ქარვა'' . იურმალამდე ეს სიმღერის კონკურსი ლიეპაეში იმართებოდა. 1968 წელს იქ გრან-პრი მოვიპოვე. რაიმონდ პაულსმა ხეზე ამოჭრილი მომღერლის გამოსახულება და მასზე მიკრული დიდი ქარვის ქვები გადმომცა. კულისებში ვიღაც ფულიანები ამედევნენ, დიდი ქარვა იქვე 800 მანეთად გავყიდე და ის თანხა რესტორანში დავამღერე. პატარა ქარვა და პრიზი კი ჩემთვის დავიტოვე. საქართველოში გახარებული გამოვფრინდი. სამსახურში, ანუ საქართველოს რადიოში რომ მივედი, განცხადებების დაფაზე ჩემი გვარი ამოვიკითხე: ''თემურ ცაგურიას გამოეცხადოს საყვედური პირად საქმეში შეტანით... ტყუილისთვის'' გამახსენდა, რომ ლიტვაში გაფრენის წინ თავმოყვარეობის გამო იქნებ, ვერ გავიმარჯვო და შევრცხვე-მეთქი, რადიოს ხელმძღვანელობასთან ავადმყოფობა მივიმიზეზე. საყვედური 6 თვის შემდეგ მომიხსნეს, მაგრამ კონკურსებში მონაწილეობის სურვილი სამუდამოდ მომისპეს.

- ბატონო თემურ, რამდენი წელია, რაც ამერიკის შეერთებულ შტატებში იმყოფებით?

- 1991 წლიდან. 1993 წელს კი ოჯახიც წავიყვანე.

იხილეთ სტატიის სრული ვერსია