სალომე ფაღავა - მა­შინ, რო­ცა ორი გზა ერ­თ­დე­ბა...

ბავ­შ­ვო­ბა­ში, ალ­ბათ, ყვე­ლა გო­გო­ნა ოც­ნე­ბობს ბარ­ბის­ნა­ი­რი სახ­ლი ჰქონ­დეს, მას­სა­ვით ლა­მა­ზი იყოს და უფ­ლის­წუ­ლიც გა­მოჩ­ნ­დეს... მე­რე ყვე­ლა მათ­გა­ნი იზ­რ­დე­ბა და ოც­ნე­ბე­ბიც იც­ვ­ლე­ბა, თუმ­ცა სადღაც გუ­ლის სიღ­რ­მე­ში რჩე­ბა ის, რა­საც ყვე­ლა ეძებს, ზოგს უმარ­თ­ლებს და პო­უ­ლობს, ზოგს კი... სა­ლო­მე ფა­ღა­ვა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თ­ვის ცნო­ბი­ლია, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, ნი­ჭი­ე­რი, ლა­მა­ზი... მი­სი მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლო­ბა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ნამ­დ­ვი­ლად ახ­დენს. ცო­ტამ თუ იცის, რომ ცო­ტა ხნის წინ სა­ლო­მემ თბი­ლი და ლა­მა­ზი ოჯა­ხუ­რი ბუ­დე ააშე­ნა, მი­სი სი­ცოცხ­ლის აზ­რი კი, სულ ერ­თი თვი­საა და უკ­ვე ჟურ­ნა­ლის­თ­ვის პო­ზი­რებს. ბედ­ნი­ე­რია, თვა­ლე­ბი უბ­რ­წყი­ნავს და მო­მა­ვალს იმე­დის თვა­ლით უყუ­რებს, სავ­სეა სიყ­ვა­რუ­ლით, ზრუნ­ვი­თა და სით­ბო­თი...

სა­ლო­მე...

ბე­ქა ჭუმ­ბუ­რი­ძე, ადა­მი­ა­ნი რო­მელ­საც სა­ლო­მემ ცხოვ­რე­ბა და­უ­კავ­ში­რა, რო­მელ­მაც მთლი­ა­ნად შეც­ვა­ლა მი­სი ცხოვ­რე­ბა, მი­სი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა, თვი­თონ... ბე­ქა იურის­ტია, საქ­მი­ა­ნი, გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი და კე­თი­ლი, აქვს უნა­რი, სით­ბო გა­უ­ნა­წი­ლოს გარ­შე­მომ­ყო­ფებს და მათ თა­ვი ბედ­ნი­ე­რად აგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნოს. სა­ლო­მე კმა­ყო­ფი­ლი და სი­ხა­რუ­ლით სავ­სეა, იმი­ტომ, რომ ხე­დავს, ადა­მი­ა­ნი რო­მელ­თა­ნაც მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა უნ­და გა­ა­ტა­როს, ყვე­ლას­თ­ვის მი­სა­ღე­ბია. უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბა ოჯა­ხის შექ­მ­ნის შე­სა­ხებ საკ­მა­ოდ მოკ­ლე დრო­ში მი­ი­ღო ან არც მი­უ­ღია და ეს მა­ნამ­დეც, იქ, სადღაც ზე­მოთ იყო გა­დაწყ­ვე­ტი­ლი... ალ­ბათ, ში­ნა­გა­ნად იგ­რ­ძ­ნო და მი­ი­ღო სა­ჩუ­ქა­რი. ზუს­ტად არც ახ­სოვს, რო­გორ მოხ­და ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ან ხე­ლი რო­გორ სთხო­ვა, ან რო­დის გა­და­ვი­და ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­ცი­ლე­ბით სე­რი­ო­ზულ ფა­ზა­ში... ახ­სოვს სა­კუ­თა­რი თა­ვი ბე­ქას გაც­ნო­ბამ­დე, რო­ცა ფიქ­რობ­და სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა­ზე, სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან ცო­ტა ხნით წას­ვ­ლა­სა და იქ სწავ­ლის გაგ­რ­ძე­ლე­ბა­ზე. მე­რე ერთ დღეს იგ­რ­ძ­ნო, რომ ასე უნ­და მო­იქ­ცეს და სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბა ბე­ქას და­უ­კავ­ში­რა. არა­ვის სჯე­რო­და, უახ­ლო­ეს მე­გობ­რებ­საც კი, თუმ­ცა... დღეს ბედ­ნი­ე­რია, ძა­ლი­ან!

ყვე­ლა­ფე­რი კი იმით და­იწყო, რომ რა­მიშ­ვი­ლის ქუ­ჩა­ზე მე­გო­ბარ­თან ერ­თად სი­ლა­მა­ზის სა­ლო­ნი გახ­ს­ნა. უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ ის სწო­რედ ბე­ქას საცხოვ­რე­ბე­ლი კორ­პუ­სის პირ­ველ სარ­თულ­ზე მდე­ბა­რე­ობ­და. თით­ქოს ასეც უნ­და მომ­ხ­და­რი­ყო, ბე­ქა იქ უნ­და შე­სუ­ლი­ყო, ენა­ხა სა­ლო­მე და მე­რე... სწო­რედ სა­ლო­ნი­დან და­იწყო მა­თი ნაც­ნო­ბო­ბა, თა­ვი­დან, ბე­ქაც ისე­ვე შე­დი­ო­და იქ, რო­გორც და­ნარ­ჩე­ნი მე­ზობ­ლე­ბი. ცო­ტა ხან­ში კი, იქ იმ­დე­ნი­ვე დროს ატა­რებ­და, რამ­დენ­საც სა­ლო­მე და მი­სი მე­გო­ბა­რი. თა­ვი­დან­ვე მა­თი ურ­თი­ერ­თო­ბა ისე აეწყო, რომ ორი­ვე გრძნობ­და - ეს არაა ერ­თი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვი. შეხ­ვედ­რე­ბი გაგ­რ­ძელ­და სა­ლონს გა­რეთ, მე­გობ­რე­ბის წრე­ში, ისე წა­რი­მარ­თა ურ­თი­ერ­თო­ბა, რომ ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, სა­უბ­რის თე­მა სა­ოც­ნე­ბო ქორ­წი­ლი გახ­და. ბო­ლომ­დე ვერ მიხ­ვ­და, რო­გორ და­იწყეს ლაპარაკი სა­ქორ­წი­ნო სამ­ზა­დის­ზე, კა­ბა­ზე, სტუმ­რებ­ზე, ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან ბუ­ნებ­რი­ვად მოხ­და... აღ­მოჩ­ნ­და, რომ მა­თი გე­მოვ­ნე­ბა და სურ­ვი­ლე­ბი და­ემ­თხ­ვა, ბე­ქა­საც ძა­ლი­ან უნ­დო­და ზაფხულ­ში ქორ­წი­ლი, ღია ცის ქვეშ ხე­ლის მო­წე­რა, ცოცხა­ლი მუ­სი­კა... ყვე­ლა­ფე­რი ზღა­პარს ჰგავ­და, თუმ­ცა რე­ა­ლო­ბამ მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა, იმი­ტომ, რომ მე­რე იყო ოც­ნე­ბის ქორ­წი­ლი, რის შემ­დე­გაც ორი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბის გზა ერთ კა­ლა­პოტ­ში მო­თავ­ს­და, გა­ერ­თი­ან­და და და­იწყო თა­ნაცხოვ­რე­ბა. ეს ზღა­პარ­ზე მე­ტია, ეს რე­ა­ლო­ბაა!

ბე­ქა...

ყვე­ლა­ფე­რი და­წე­რი­ლი­ვით მოხ­და, თით­ქოს ვი­ღა­ცამ სადღაც და­წე­რა, რომ სა­ლო­მე მის სახ­ლ­თან გახ­ს­ნი­და სა­ლონს, რომ მი­სი სი­ლა­მა­ზე პირ­ვე­ლი­ვე ნახ­ვი­სას შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას მო­ახ­დენ­და და ოჯახს შექ­მ­ნიდ­ნენ, სხვა­ნა­ი­რად ვერც მოხ­დე­ბო­და! ახ­სოვს, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად ნა­ხა, შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მის­მა გა­რეგ­ნო­ბამ მო­ახ­დი­ნა, თუმ­ცა მა­ლე­ვე მიხ­ვ­და, რომ მი­სი ღი­მი­ლი გუ­ლი­დან მო­დი­ო­და, ქცე­ვა და ხა­სი­ა­თი - ლა­ღი, ცო­ტა ბავ­შ­ვუ­რიც... უყუ­რებ­და და თით­ქოს გამ­ჭ­ვირ­ვა­ლე იყო, კრის­ტა­ლი­ვით სუფ­თა და ეს მო­ე­წო­ნა ძა­ლი­ან. ბე­ქას ადა­მი­ა­ნებ­ში სწო­რედ ეს მოს­წონს და იზი­დავს - გულ­წ­რ­ფე­ლო­ბა. 37 წლის ადა­მი­ა­ნის­თ­ვის რთუ­ლიც იყო გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა და თან არც... მა­ნამ­დე ყვე­ლა ეკითხე­ბო­და, რო­დის და­ო­ჯახ­დე­ბო­და, თვი­თო­ნაც იცო­და, რომ უკ­ვე დროა, ეფიქ­რა სე­რი­ო­ზულ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე, ოჯახ­ზე, შეხ­ვ­და თუ არა სა­ლო­მეს, მიხ­ვ­და, რომ სწო­რედ მას ელო­და. მე­რე ზღა­პა­რი და­იწყო, იყო და არა იყო რა - იყო სა­ლო­მე სა­ქორ­წი­ნო კა­ბა­ში, თვი­თონ ჩო­ხა-ახა­ლუხ­ში და...

სა­ლო­მე

თა­ვი­დან უც­ნა­უ­რიც კი იყო, სა­ლო­მეს, ქორ­წი­ლი­დან მა­ლე­ვე ბა­ქო­ში გა­და­ღე­ბებ­ზე მო­უ­წია წას­ვ­ლამ. რო­ცა დაბ­რუნ­და და ეს­მო­და ბე­ქას ფრა­ზა, ჩე­მი ცო­ლი ბა­ქო­დან ჩა­მო­ვი­დაო, ცო­ტა ეხა­მუ­შე­ბო­და კი­დეც. თა­ვი­დან, თვი­თო­ნაც ეჩ­ვე­ო­და ფრა­ზას და უფ­რო ალ­ბათ სტა­ტუსს. მა­ლე­ვე გა­ი­გეს, რომ ბავშვს ელო­დე­ბოდ­ნენ, მო­ნას­ტერ­ში მი­დი­ოდ­ნენ მა­მა ან­დ­რი­ას­თან და გზა­ში სა­ლო­მემ იგ­რ­ძ­ნო, იგ­რ­ძ­ნო ღვთის სა­ჩუ­ქა­რი. იმა­ვე წამს შეგ­რ­ძ­ნე­ბა გა­ახ­მო­ვა­ნა და თქვა: "მგო­ნი, ორ­სუ­ლად ვარ"! სა­ხელ­ზე ბევ­რი არ უფიქ­რი­ათ, ბავშვს მა­თი მა­მა­ოს სა­ხე­ლი და­არ­ქ­ვეს. იმ დღი­დან და­იწყო დე­დო­ბის­თ­ვის მზა­დე­ბა. გა­მუდ­მე­ბით ოც­ნე­ბობ­და, რომ მი­სი პა­ტა­რა ჯან­მ­რ­თე­ლი ყო­ფი­ლი­ყო. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა და­უ­ვიწყა­რი იქ­ნე­ბა წა­მი, რო­ცა პა­ტა­რა მკერ­დ­ზე და­უწ­ვი­ნეს. ნამ­დ­ვი­ლად სას­წა­უ­ლი და სიტყ­ვით გად­მო­უ­ცე­მე­ლია დე­დო­ბა... ან­დ­რი­ამ ოჯ­ახის ცხოვ­რე­ბის წე­სი მთლი­ა­ნად შეც­ვა­ლა, ყო­ვე­ლი დი­ლა მას­ზე ფიქ­რი­თა და ზრუნ­ვით იწყე­ბა.

ბე­ქა

სა­ო­ცა­რია თა­ნაცხოვ­რე­ბა, რო­ცა ყო­ველ დი­ლას საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლის გვერ­დით იღ­ვი­ძებ, თუმ­ცა რო­ცა გვერ­დით შენს შვილს ტკბი­ლად ძი­ნავს, ეს აღ­მაფ­რე­ნაა. არა­ფე­რი შე­ედ­რე­ბა მა­მო­ბას, ალ­ბათ, ამა­ზე მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ოც­ნე­ბობ­და. უყუ­რებს, იცის, რომ მის ცხოვ­რე­ბა­ზე პა­სუ­ხის­მ­გე­ბე­ლია, მის აღ­ზ­რ­და­ზე, მო­მა­ვალ­ზე... იცის, რომ უნ­და უყ­ვარ­დეს, იმი­ტომ, რომ მი­სი სის­ხ­ლი და ხორ­ცია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი გო­ნე­ბა­შია და იცის... მაგ­რამ რო­ცა უყუ­რებს მძი­ნა­რე რო­გორ იღი­მის, მა­შინ ხვდე­ბა, რომ გო­ნე­ბა აქ არა­ფერ შუ­ა­შია, ეს ისაა, რა­საც ვერ ახ­ს­ნი, ვერ გად­მოს­ცემ, ეს მი­სი შვი­ლია და მორ­ჩა!

სა­ლო­მე

მო­მა­ვალს ერ­თად ასე ხე­დავს: წლე­ბის შემ­დეგ იცხოვ­რე­ბენ ქა­ლაქ­გა­რეთ, ეყო­ლე­ბათ რამ­დე­ნი­მე შვი­ლი, ექ­ნე­ბათ სიყ­ვა­რუ­ლი­თა და სით­ბო­თი სავ­სე ოჯა­ხი, სა­დაც ყო­ვე­ლი დი­ლა ერ­თ­მა­ნეთ­ზე ზრუნ­ვით გა­თენ­დე­ბა და და­ღამ­დე­ბა...

ბე­ქა

გრძნობს, რომ ბედ­ნი­ე­რია! სა­ლო­მეს გაც­ნო­ბამ­დე აღარც კი ახ­სოვს, რო­გო­რი იყო, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ცხოვ­რობ­და: და­დი­ო­და კლუ­ბებ­ში, ქარ­თუ­ლი სუფ­რა და დი­დი სადღეგ­რ­ძე­ლო­ე­ბი არას­დ­როს იზი­დავ­და, სულ სამ­სა­ხუ­რის საქ­მე­ებ­ში იყო ჩაფ­ლუ­ლი, აკე­თებ­დი მაქ­სი­მუმს და იხარ­ჯე­ბო­და, ალ­ბათ ყვე­ლა­ფე­რი იმის­თ­ვის ხდე­ბო­და, რომ დღე­ვან­დელ დღემ­დე მო­სუ­ლი­ყო. მო­მა­ვალ­ზე ბევრს ფიქ­რობს, კი­დევ უნ­და შვი­ლე­ბი, უნ­და თბი­ლის­თან ახ­ლოს ჰქონ­დეთ სახ­ლი, ლა­მა­ზი ეზო­თი, გამ­წ­ვა­ნე­ბით, ორი ძაღ­ლით, სიმ­შ­ვი­დით და სიმ­ყუდ­რო­ვით სავ­სე. ად­გი­ლი, სა­დაც ოჯახ­თან ერ­თად ბედ­ნი­ე­რად იცხოვ­რებს იქამ­დე, სა­ნამ...

მა­შინ, რო­ცა გრძნო­ბა სა­ერ­თოა, სა­ერ­თოა მო­მა­ვალ­ზე ფიქ­რი და ოც­ნე­ბა, მა­შინ რო­ცა ორი ადა­მი­ა­ნის გზა ერ­თ­დე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლით იქ­მ­ნე­ბა ოჯა­ხი - ნამ­დ­ვი­ლი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა. აქ, ამ ფურ­ცელ­ზე კი, ესაა სა­ლო­მე ფა­ღა­ვა­სა და ბე­ქა ჭუმ­ბუ­რი­ძის სა­ერ­თო ბედ­ნი­ე­რე­ბა!

ქე­თი მი­ქა­ნა­ძე

ყოველთვიური ჟურნალი "ბომონდი"