ნი­კო­ლო მა­კი­ა­ვე­ლის სიყ­ვა­რუ­ლი

რე­ნე­სან­სის ეპო­ქის იტა­ლი­ე­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი მოღ­ვა­წის, მწერ­ლი­სა და ფი­ლო­სო­ფო­სის, ნი­კო­ლო მა­კი­ა­ვე­ლის სა­ხე­ლი მთელ მსოფ­ლი­ო­შია ცნო­ბი­ლი. ბევ­რი რამ თქმუ­ლა და და­წე­რი­ლა მი­სი ნა­აზ­რე­ვის შე­სა­ხე­ბაც, მაგ­რამ ცო­ტამ თუ იცის, რომ ნი­კო­ლოს ჰყავ­და მე­უღ­ლე, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და და რო­მელ­საც მა­რი­ე­ტა ერ­ქ­ვა. მათ სიყ­ვა­რულ­ზე მა­რი­ე­ტას წე­რი­ლე­ბიც კარ­გად მეტყ­ვე­ლებს. ერთ-ერ­თი მათ­გა­ნი 1503 წლის 24 ნო­ემ­ბერს არის და­წე­რი­ლი, ბა­რათ­ში მა­რი­ე­ტა წერს: "ჩე­მო საყ­ვა­რე­ლო ნი­კო­ლო, ტყუ­ი­ლად დამ­ცი­ნი, რად­გან კი­დევ უფ­რო უკეთ ვიქ­ნე­ბო­დი, გვერ­დით რომ მყავ­დე. სხვებ­ზე კარ­გად იცი, რო­გო­რი ბედ­ნი­ე­რი ვიქ­ნე­ბო­დი, მან­დე­დან, რო­მი­დან რომ წა­მოხ­ვი­დო­დე, გან­სა­კუთ­რე­ბით ახ­ლა, რო­ცა შე­ვიტყ­ვე ეპი­დე­მი­ის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც ქა­ლაქ­ში მძვინ­ვა­რებს. წარ­მო­იდ­გი­ნე, რო­გორ გა­მი­ხარ­დე­ბო­და, რად­გან ვერც დღი­სით ვი­ძი­ნებ და ვერც ღა­მით - ჩვენ­მა შვილ­მა მო­მა­ნი­ჭა ეს ბედ­ნი­ე­რე­ბა. გე­მუ­და­რე­ბი, ხში­რად მომ­წე­რე, რად­გან აქამ­დე მხო­ლოდ სა­მი წე­რი­ლი მი­ვი­ღე. ჩე­მი დუ­მი­ლი კი ნუ გა­გაკ­ვირ­ვებს: არ ვბრა­ზობ, უბ­რა­ლოდ, დღემ­დე შე­უძ­ლოდ ვი­ყა­ვი. ბავ­შ­ვი თავს კარ­გად გრძნობს, სულ შენ გგავს: სა­ხე თოვ­ლი­ვით თეთ­რი აქვს, თმა - თით­ქოს შა­ვი ხა­ვერ­დი­სა, და ისე­თი­ვე აბურ­ძ­გ­ნუ­ლი, რო­გორც შე­ნი. ვფიქ­რობ, ამ მსგავ­სე­ბის წყა­ლო­ბით ჩვე­ნი ვა­ჟი მშვე­ნი­ე­რია, და ისე­თი მო­უს­ვე­ნა­რია, თით­ქოს ერ­თი წლის ბავ­შ­ვი იყოს. და­ი­ბა­და თუ არა, თვა­ლე­ბი გა­ა­ხი­ლა და თა­ვი­სი ყვი­რი­ლით სახ­ლი გა­აყ­რუა. მაგ­რამ ჩვე­ნი გო­გო ავა­დაა, და გთხოვ, ეცა­დე დაბ­რუნ­დე... გიგ­ზავ­ნი თბილ ქურ­თუკს, ორ პე­რანგს, ორ ცხვირ­სა­ხოც­სა და პირ­სა­ხოცს, რო­მელ­საც ახ­ლა ვკე­რავ".

გაზეთი "ყველა სიახლე"

(გამოდის ოთხშაბათობით)