როგორ აღმოჩნდა სოხუმელი ზურა მატუა რუსულ ''კომედი კლაბში''

რუსული ''კომედი კლაბის'' რეზიდენტი, იუმორისტი, შოუმენი და მომღერალი ზურა მატუა, სოხუმელი გახლავთ. აფხაზეთის ომის შემდეგ ოჯახთან ერთად ორი წელი თბილისში ცხოვრობდა, შემდეგ სანქტ-პეტერბურგში გადაინაცვლა და ბოლო შვიდი წელია, რუსული რეიტინგული იუმორისტული გადაცემის ერთ-ერთი წამყვანი მსახიობია. თუკი ''კომედიში'' ქართული მოტივები ჟღერს, იქ აუცილებლად ჩანს ზურა მატუა. ბოლო დროს ''გრუზანტიპის'' სკეტჩმა ქართული ინტერნეტსივრცე მოიარა.

რუსული ''კომედი კლაბის'' წევრებმა ''კაზანტიპის'' ქართულ ვერსიაზე იხუმრეს. ზურა მცირე ხნით თბილისში იმყოფებოდა და მასთან შეხვედრა მოვახერხეთ.

- ზურა, როგორ აღმოჩნდით რუსულ ''კომედი კლაბში''?

- ჩემს მეგობარ ''კავეენშიკებთან'' ერთად გვქონდა პროექტი, ქალაქ სანქტ-პეტერბურგში ვმოღვაწეობდით. წელიწად-ნახევრის განმავლობაში ვმართავდით საკლუბო საღამოებს, სადაც ხალხი ჩვენი ნომრების მოსასმენად მოდიოდა. შევქმენით მუსიკალური ტრიო. ამ ხნის განმავლობაში პეტერბურგში გავითქვით სახელი. ხმები მივიდა მოსკოვის ''კომედი კლაბამდე''. ერთ მშვენიერ დღეს გვესტუმრა ''კომედი კლაბის'' გენერალური დირექტორი, რომელმაც მოსკოვის ''კომედიში'' გასვლა შემოგვთავაზა. მოკლედ, მარტივი ისტორიაა (იღიმის). ეტყობა, მოეწონა და რაღაც დაინახა ჩვენში. ალბათ, ამიტომაც არის ასეთი კარგი ბიზნესმენი, რომ უფრო მეტს ხედავს, ვიდრე სხვები. ახლა გამოვდივართ შემდეგი შემადგენლობით, მე, ანდრე ავერინი და დიმიტრი საროკინი. ზოგჯერ ჩვენთან ერთად ასევე გამოდის მარინა კრავეცი. სიმართლე გითხრათ, ზუსტად არ მახსოვს თარიღი, მგონი, რუსულ ''კომედიში'' 2006 თუ 2007 წელს მივედი.

- ვიცი, რომ პეტერბურგში ოჯახთან ერთად ცხოვრობდით, სადაც საქართველოდან გაემგზავრეთ.

- მეხუთე კლასამდე სოხუმში ვსწავლობდი. მერე, ყველამ იცის, რა უბედურებაც გადახდა თავს ყველა იმ ადამიანს, ვინც აფხაზეთში ცხოვრობდა. გადმოვედით თბილისში, სადაც ორი წელი ვიცხოვრეთ და ომის დასრულების შემდეგ ჩემი მშობლები და ჩვენი ოჯახი ლენინგრადში გადავიდა. იქ ბევრი ნათესავი გვყავდა და დაგვეხმარნენ.

- თქვენი თვალით დანახული აფხაზეთის ომი როგორი იყო?

- ალბათ, არ გახსოვთ, პატარა ბიჭი ვიყავი, როდესაც ანსამბლში ვმღეროდი აჩი ფურცელაძესთან ერთად, ვმუშაობდით რადიო ''აბლაბუდაში'', ხშირად დავდიოდით გასტროლებზე, გამოვდიოდით ტელევიზიით მარათონებზე. ომს ვუყურებდი როგორც შვილი, რომლის მამაც ომის დაწყებიდან ბოლომდე აფხაზეთში იყო, მამა მენატრებოდა და ვმღეროდი სიმღერას ''ბიჭები''. ქალბატონი მანანა მერაბიშვილის სიმღერას ასეთი ტექსტი ჰქონდა: ''ბიჭები იბრძვიან, მიდიან ტყვიებთან, მიდიან, იმღერონ შვილებმა ისმინონ გმირებმა, გმირებმა...'' ალბათ, მეც ასე ვხედავდი ომს.

- ვიცი, რომ აჩისთან მას მერე მეგობრობთ...

- რასაკვირველია. აჩი ჩემი მეჯვარე და ჩემი შვილის ლუკას ნათლიაა.

- თქვენი კარიერის მოსკოვურ ნაწილს შევეხოთ. რამდენად რთული იყო დამკვიდრება კლუბის უკვე არსებულ წევრებს შორის.

- არანაირი კონკურენცია არ ყოფილა, არმია ხომ არ არის? დღეს უკვე შემიძლია, ყველა მათგანს მეგობარი დავარქვა. ზოგს ტელევიზიით ვიცნობდი, ზოგს ''კავეენიდან''. მოსკოვში რომ ჩავედით, ნახევარ წელიწადში თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს მთელი ცხოვრება მოსკოვში გავატარე. იქიდან გამომდინარე, რომ მიყვარს მუშაობა, დაკავებული ვიყავი და არ მიტრიალებდა ფიქრები, რომ იქ მარტო ვიყავი. თუმცა ასეც არ იყო, რადგან ამ ქალაქში ჩემი ნათესავები ცხოვრობენ, ბიძები, ბიძაშვილები. ''კომედის'' ბიჭებმა ძალიან კარგად მიმიღეს, 7-8 წელიწადი გავიდა და ერთად მოვდივართ.

- ვარსკვლავობა როდის იგრძენით?

- (იღიმის) მთელი ცხოვრებაა, სცენაზე ვარ. ვმღეროდი, ცეკვაზეც დავდიოდი, ჩემთვის ყველაზე დიდი გაკვეთილი იყო, როდესაც ბატონმა გიორგი რატიანმა სოხუმის თეატრში მიმიღო, პირველიდან მეოთხე კლასამდე ორი სპექტაკლი ვითამაშე, მათ შორის, ერთ-ერთში მთავარი როლი მქონდა, შემოვიარეთ მთელი საქართველო. ასე რომ, სცენას ბავშვობიდან ვიცნობ, პუბლიკასთან ურთიერთობა ძალიან მიყვარს. ბავშვები გვცნობდნენ და ალბათ, იქიდან შევიგრძენი პირველი პოპულარობაც. ეს იყო ალბათ პირველი ვარსკვლავობაც. გასაგებია, რომ იმ პერიოდში საქართველოში დაძაბული ვითარება იყო, მაგრამ სკოლაში რომ გვცნობდნენ ჩვენთვის უცნობი ადამიანები, ეს ძალიან სასიამოვნო იყო. თუმცა მე ვარსკვლავობაზე ჩემი შეხედულება მაქვს, ვფიქრობ, რომ ვარსკვლავები ცაშია და ჩვენ დედამიწაზე ვსაქმიანობთ და ჩვენს საქმეს ვაკეთებთ (იღიმის). ჩემთვის ვარსკვლავი არის სტივი უანდერი. არა მგონია, მე ვიყო სტივი უანდერი. მე უბრალოდ ზურა მატუა ვარ. შესაძლოა, ვიღაცისთვის მეც ვარ ვარსკვლავი და კერპი, დიდი მადლობა ასეთ ადამიანებს (იღიმის).

- თაყვანისმცემლები როგორ გეკონტაქტებიან?

- ძირითადად, სოციალურ ქსელებში. სხვათა შორის, უმეტესწილად, დადებით კომენტარებს მწერენ. სასიამოვნოა, როდესაც ხალხი აფასებს შენს საქმეს. ეს, ალბათ, იმას უკავშირდება, რომ ჩვენ ვაცინებთ ადამიანებს. ალბათ, ადამიანი დაავადებული უნდა იყოს, რომ სიცილი არ უყვარდეს და იუმორს აკრიტიკებდეს, თუკი პროგრამა არ მოგწონს, უნდა გადართო. ვინც უყურებს ''კომედი კლაბს'', ალბათ, უმრავლესობას ვუყვარვართ. არიან გადარეული ადამიანებიც, რომლებიც ცუდ კომენტარებს მწერენ, მაგრამ ესენი, თუ რუსებზეა საუბარი, ''სკინჰედები'' არიან, რომლებიც ამბობენ, რა გინდათ რუსეთში და იგინებიან, ილანძღებიან. მაგრამ მე მათთვის არასდროს მიპასუხია.

- ქართულ იუმორისტულ გადაცემებს, მაგალითად, ხშირად აკრიტიკებენ. თქვენ რას ფიქრობთ მათზე?

- ვმეგობრობ ბიჭებთან, ალეკო მალხაზიშვილი ახლახან იყო ჩამოსული იურმალაში, ''კომედის'' ფესტივალზე. დაგვიჭირა მხარი, ვინაიდან ჩვენ მეგობრობა გვაკავშირებს. მე, როგორც ქართველი, ყოველთვის ვაფასებდი ქართულ ''კავეენს'', იუმორს. ისინი ჩვენი კოლეგები არიან. ვერ გეტყვი, რომ ყველა სკეტჩი ნანახი მაქვს, რადგან დრო არ მყოფნის. ვიცი, რომ ბიჭებმა ახალი მულტფილმი დაიწყეს. მე მიყვარს ''ვანოს შოუ'', რადგან ყოველთვის საინტერესო და მწვავე გადაცემები აქვს. მამაჩემი, საერთოდ, ვანოს ფანია (იღიმის).

ქართული და რუსული იუმორი ყოველთვის განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან, ამიტომაც როდესაც ცდილობ, ქართული იუმორი თარგმნო და უხეშად რომ ვთქვა, ''აჭამო'' რუსულ პუბლიკას, ეს ცოტა რთულია. აქ უნდა ცხოვრობდე, რომ იცოდე აქაური მენტალიტეტი. მე ქართველი ვარ და მეცინება, შესაძლოა, სხვა ეროვნების ადამიანს არ გაეცინოს.

- თქვენი აზრით, რომელია საუკეთესო თქვენი ნომრებიდან.

- არ იქნება ბანალური, თუ ვიტყვი, რომ ერთმანეთისგან არ ვარჩევ. თუმცა არის ნომრები, რომლებიც ნაკლებად მომწონს, ეს, ძირითადად, პირველი წლების სკეტჩებს ეხება. სასაცილო ნომრები იყო, მაგრამ დიდი აზრი და შინაარსი არ ჰქონდა. ახლა ვცდილობთ, უფრო შინაარსიანი ნომრები შევთავაზოთ მაყურებელს, არის მინიატიურები, უბრალოდ, სიმღერები და იუმორისტული კომპოზიციები, რომლებიც დიჯეი სმეშთან ერთად ჩავწერეთ. შეგვაქვს ქართული მოტივებიც, მაგალითად, ბოლოდროინდელ ''გრუზანტიპს'' დავასახელებ.

- ეს ნომერი ძალიან პოპულარული გახდა ჩვენთან ინტერნეტსივრცეში. როგორ გაჩნდა ''გრუზანტიპის'' იდეა?

- როგორც კი გავიგეთ, რომ ''კაზანტიპი'' საქართველოში უნდა გამართულიყო, ნომრის მოფიქრება პრობლემა აღარ იყო (იღიმის). დავარქვით ''გრუზანტიპი''. ქართველ ბიჭებთან ერთად ვაპირებდით ჩაწერას, მაგრამ რატომღაც ვერ მოხერხდა. შემდეგ გაგვახსენდა ჯგუფი ''ჯუკბოქსი'' და ისინი მოვიწვიეთ, ქართული ჰანგების შესრულება კი მე და ავერინსაც შეგვეძლო.

იხილეთ სრულად

რუსული ''კომედი კლაბის'' რეზიდენტი, იუმორისტი, შოუმენი და მომღერალი ზურა მატუა, სოხუმელი გახლავთ. აფხაზეთის ომის შემდეგ ოჯახთან ერთად ორი წელი თბილისში ცხოვრობდა, შემდეგ სანქტ-პეტერბურგში გადაინაცვლა და ბოლო შვიდი წელია, რუსული რეიტინგული იუმორისტული გადაცემის ერთ-ერთი წამყვანი მსახიობია. თუკი ''კომედიში'' ქართული მოტივები ჟღერს, იქ აუცილებლად ჩანს ზურა მატუა. ბოლო დროს ''გრუზანტიპის'' სკეტჩმა ქართული ინტერნეტსივრცე მოიარა.

რუსული ''კომედი კლაბის'' წევრებმა ''კაზანტიპის'' ქართულ ვერსიაზე იხუმრეს. ზურა მცირე ხნით თბილისში იმყოფებოდა და მასთან შეხვედრა მოვახერხეთ.

- ზურა, როგორ აღმოჩნდით რუსულ ''კომედი კლაბში''?

- ჩემს მეგობარ ''კავეენშიკებთან'' ერთად გვქონდა პროექტი, ქალაქ სანქტ-პეტერბურგში ვმოღვაწეობდით. წელიწად-ნახევრის განმავლობაში ვმართავდით საკლუბო საღამოებს, სადაც ხალხი ჩვენი ნომრების მოსასმენად მოდიოდა. შევქმენით მუსიკალური ტრიო. ამ ხნის განმავლობაში პეტერბურგში გავითქვით სახელი. ხმები მივიდა მოსკოვის ''კომედი კლაბამდე''. ერთ მშვენიერ დღეს გვესტუმრა ''კომედი კლაბის'' გენერალური დირექტორი, რომელმაც მოსკოვის ''კომედიში'' გასვლა შემოგვთავაზა. მოკლედ, მარტივი ისტორიაა (იღიმის). ეტყობა, მოეწონა და რაღაც დაინახა ჩვენში. ალბათ, ამიტომაც არის ასეთი კარგი ბიზნესმენი, რომ უფრო მეტს ხედავს, ვიდრე სხვები. ახლა გამოვდივართ შემდეგი შემადგენლობით, მე, ანდრე ავერინი და დიმიტრი საროკინი. ზოგჯერ ჩვენთან ერთად ასევე გამოდის მარინა კრავეცი. სიმართლე გითხრათ, ზუსტად არ მახსოვს თარიღი, მგონი, რუსულ ''კომედიში'' 2006 თუ 2007 წელს მივედი.

- ვიცი, რომ პეტერბურგში ოჯახთან ერთად ცხოვრობდით, სადაც საქართველოდან გაემგზავრეთ.

- მეხუთე კლასამდე სოხუმში ვსწავლობდი. მერე, ყველამ იცის, რა უბედურებაც გადახდა თავს ყველა იმ ადამიანს, ვინც აფხაზეთში ცხოვრობდა. გადმოვედით თბილისში, სადაც ორი წელი ვიცხოვრეთ და ომის დასრულების შემდეგ ჩემი მშობლები და ჩვენი ოჯახი ლენინგრადში გადავიდა. იქ ბევრი ნათესავი გვყავდა და დაგვეხმარნენ.

- თქვენი თვალით დანახული აფხაზეთის ომი როგორი იყო?

- ალბათ, არ გახსოვთ, პატარა ბიჭი ვიყავი, როდესაც ანსამბლში ვმღეროდი აჩი ფურცელაძესთან ერთად, ვმუშაობდით რადიო ''აბლაბუდაში'', ხშირად დავდიოდით გასტროლებზე, გამოვდიოდით ტელევიზიით მარათონებზე. ომს ვუყურებდი როგორც შვილი, რომლის მამაც ომის დაწყებიდან ბოლომდე აფხაზეთში იყო, მამა მენატრებოდა და ვმღეროდი სიმღერას ''ბიჭები''. ქალბატონი მანანა მერაბიშვილის სიმღერას ასეთი ტექსტი ჰქონდა: ''ბიჭები იბრძვიან, მიდიან ტყვიებთან, მიდიან, იმღერონ შვილებმა ისმინონ გმირებმა, გმირებმა...'' ალბათ, მეც ასე ვხედავდი ომს.

- ვიცი, რომ აჩისთან მას მერე მეგობრობთ...

- რასაკვირველია. აჩი ჩემი მეჯვარე და ჩემი შვილის ლუკას ნათლიაა.

- თქვენი კარიერის მოსკოვურ ნაწილს შევეხოთ. რამდენად რთული იყო დამკვიდრება კლუბის უკვე არსებულ წევრებს შორის.

- არანაირი კონკურენცია არ ყოფილა, არმია ხომ არ არის? დღეს უკვე შემიძლია, ყველა მათგანს მეგობარი დავარქვა. ზოგს ტელევიზიით ვიცნობდი, ზოგს ''კავეენიდან''. მოსკოვში რომ ჩავედით, ნახევარ წელიწადში თავს ისე ვგრძნობდი, თითქოს მთელი ცხოვრება მოსკოვში გავატარე. იქიდან გამომდინარე, რომ მიყვარს მუშაობა, დაკავებული ვიყავი და არ მიტრიალებდა ფიქრები, რომ იქ მარტო ვიყავი. თუმცა ასეც არ იყო, რადგან ამ ქალაქში ჩემი ნათესავები ცხოვრობენ, ბიძები, ბიძაშვილები. ''კომედის'' ბიჭებმა ძალიან კარგად მიმიღეს, 7-8 წელიწადი გავიდა და ერთად მოვდივართ.

- ვარსკვლავობა როდის იგრძენით?

- (იღიმის) მთელი ცხოვრებაა, სცენაზე ვარ. ვმღეროდი, ცეკვაზეც დავდიოდი, ჩემთვის ყველაზე დიდი გაკვეთილი იყო, როდესაც ბატონმა გიორგი რატიანმა სოხუმის თეატრში მიმიღო, პირველიდან მეოთხე კლასამდე ორი სპექტაკლი ვითამაშე, მათ შორის, ერთ-ერთში მთავარი როლი მქონდა, შემოვიარეთ მთელი საქართველო. ასე რომ, სცენას ბავშვობიდან ვიცნობ, პუბლიკასთან ურთიერთობა ძალიან მიყვარს. ბავშვები გვცნობდნენ და ალბათ, იქიდან შევიგრძენი პირველი პოპულარობაც. ეს იყო ალბათ პირველი ვარსკვლავობაც. გასაგებია, რომ იმ პერიოდში საქართველოში დაძაბული ვითარება იყო, მაგრამ სკოლაში რომ გვცნობდნენ ჩვენთვის უცნობი ადამიანები, ეს ძალიან სასიამოვნო იყო. თუმცა მე ვარსკვლავობაზე ჩემი შეხედულება მაქვს, ვფიქრობ, რომ ვარსკვლავები ცაშია და ჩვენ დედამიწაზე ვსაქმიანობთ და ჩვენს საქმეს ვაკეთებთ (იღიმის). ჩემთვის ვარსკვლავი არის სტივი უანდერი. არა მგონია, მე ვიყო სტივი უანდერი. მე უბრალოდ ზურა მატუა ვარ. შესაძლოა, ვიღაცისთვის მეც ვარ ვარსკვლავი და კერპი, დიდი მადლობა ასეთ ადამიანებს (იღიმის).

- თაყვანისმცემლები როგორ გეკონტაქტებიან?

- ძირითადად, სოციალურ ქსელებში. სხვათა შორის, უმეტესწილად, დადებით კომენტარებს მწერენ. სასიამოვნოა, როდესაც ხალხი აფასებს შენს საქმეს. ეს, ალბათ, იმას უკავშირდება, რომ ჩვენ ვაცინებთ ადამიანებს. ალბათ, ადამიანი დაავადებული უნდა იყოს, რომ სიცილი არ უყვარდეს და იუმორს აკრიტიკებდეს, თუკი პროგრამა არ მოგწონს, უნდა გადართო. ვინც უყურებს ''კომედი კლაბს'', ალბათ, უმრავლესობას ვუყვარვართ. არიან გადარეული ადამიანებიც, რომლებიც ცუდ კომენტარებს მწერენ, მაგრამ ესენი, თუ რუსებზეა საუბარი, ''სკინჰედები'' არიან, რომლებიც ამბობენ, რა გინდათ რუსეთში და იგინებიან, ილანძღებიან. მაგრამ მე მათთვის არასდროს მიპასუხია.

- ქართულ იუმორისტულ გადაცემებს, მაგალითად, ხშირად აკრიტიკებენ. თქვენ რას ფიქრობთ მათზე?

- ვმეგობრობ ბიჭებთან, ალეკო მალხაზიშვილი ახლახან იყო ჩამოსული იურმალაში, ''კომედის'' ფესტივალზე. დაგვიჭირა მხარი, ვინაიდან ჩვენ მეგობრობა გვაკავშირებს. მე, როგორც ქართველი, ყოველთვის ვაფასებდი ქართულ ''კავეენს'', იუმორს. ისინი ჩვენი კოლეგები არიან. ვერ გეტყვი, რომ ყველა სკეტჩი ნანახი მაქვს, რადგან დრო არ მყოფნის. ვიცი, რომ ბიჭებმა ახალი მულტფილმი დაიწყეს. მე მიყვარს ''ვანოს შოუ'', რადგან ყოველთვის საინტერესო და მწვავე გადაცემები აქვს. მამაჩემი, საერთოდ, ვანოს ფანია (იღიმის).

ქართული და რუსული იუმორი ყოველთვის განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან, ამიტომაც როდესაც ცდილობ, ქართული იუმორი თარგმნო და უხეშად რომ ვთქვა, ''აჭამო'' რუსულ პუბლიკას, ეს ცოტა რთულია. აქ უნდა ცხოვრობდე, რომ იცოდე აქაური მენტალიტეტი. მე ქართველი ვარ და მეცინება, შესაძლოა, სხვა ეროვნების ადამიანს არ გაეცინოს.

- თქვენი აზრით, რომელია საუკეთესო თქვენი ნომრებიდან.

- არ იქნება ბანალური, თუ ვიტყვი, რომ ერთმანეთისგან არ ვარჩევ. თუმცა არის ნომრები, რომლებიც ნაკლებად მომწონს, ეს, ძირითადად, პირველი წლების სკეტჩებს ეხება. სასაცილო ნომრები იყო, მაგრამ დიდი აზრი და შინაარსი არ ჰქონდა. ახლა ვცდილობთ, უფრო შინაარსიანი ნომრები შევთავაზოთ მაყურებელს, არის მინიატიურები, უბრალოდ, სიმღერები და იუმორისტული კომპოზიციები, რომლებიც დიჯეი სმეშთან ერთად ჩავწერეთ. შეგვაქვს ქართული მოტივებიც, მაგალითად, ბოლოდროინდელ ''გრუზანტიპს'' დავასახელებ.

- ეს ნომერი ძალიან პოპულარული გახდა ჩვენთან ინტერნეტსივრცეში. როგორ გაჩნდა ''გრუზანტიპის'' იდეა?

- როგორც კი გავიგეთ, რომ ''კაზანტიპი'' საქართველოში უნდა გამართულიყო, ნომრის მოფიქრება პრობლემა აღარ იყო (იღიმის). დავარქვით ''გრუზანტიპი''. ქართველ ბიჭებთან ერთად ვაპირებდით ჩაწერას, მაგრამ რატომღაც ვერ მოხერხდა. შემდეგ გაგვახსენდა ჯგუფი ''ჯუკბოქსი'' და ისინი მოვიწვიეთ, ქართული ჰანგების შესრულება კი მე და ავერინსაც შეგვეძლო.