რამ განარისხა ბრეჟნევი და როგორ გაარღვია "ორერამ" რკინის ფარდა

ზუსტად 60 წლის წინ, 1955 წლის ზაფხულში, თბილისში, ლადო ასათიანის, ყოფილი ენგელსის ქუჩის 6 ნომერში, სადაც რობერტ ბარძიმაშვილი ცხოვრობდა, რამ­დენიმე ყმაწვილი იმხანად მოდ­ური ჯაზური კომპოზიციების შესწავლაში ატარებდა დღეებს.­ უცხოური მუსიკით გატაცების გამო რობერტს მასწავლებლები და დედა საყვედურობდნენ - სჯობს სერი­ოზულ საქმეს მოჰკიდო ხელი, მუსიკით ვერაფერს მიაღწევო...

უფროსების რჩევა ნაწილობრივ გაითვალისწინა. დედას შეჰპირდა, - უცხო ენათა ინსტიტუტში ჩავაბარებ, მაგრამ არც მუსიკას მივატოვებო. მართლაც, მეორე წელიწადს ფრანგული ენის ფაკულტეტზე ჩაირიცხა. გიტარას აღარავინ უკრძალავდა, ამ საქმეში­ უკვე პროფესიონალი მუსიკოსი და უფროსი მეგობარი ინოლა გურგულია ეხმარებოდა.

1958 წელს რეჟისორები - გენო წუ­ლ­ა­­ია­­ და ნელი ნენოვა გაგრაში კინოკომედიას "წარსული ზაფხული"- იღებდნენ­. მომღერ­ალი ეპიზოდურ გადაღებებზე მიიწვიეს. სწორედ იქ შეხვდა ძველ მეგობარს, ზურაბ იაშვილს, გოგონებს გიტარაზე­ დაკვრით რომ ართობდა. სახელდახელო კონცერტი რომ დასრულდა, ზურაბთან მივიდა და ვოკალურ ჯგუფში გაერთიანება­ შესთავაზა.­ ახალი კვარტეტისთვის ბარძი­მაშ­ვილს კიდევ ორი კაცი სჭირდებოდა. რობერტმა არჩევანი­ თამაზ ფანჩვიძეზე შეაჩერა, მეოთხე წევრად კი მაშინ პერსპექ­ტი­ული ფეხბურთელი თეიმურაზ დავითაია­ მიიწვია.

1958 წელს ასე დაიბადა "ორერა". რობე­რტს იდეა გაუჩნდა - ემღერათ და დაეკრათ კიდეც. ამასთან, თითოეული სიმღერა­ შოუს ნომერი უნდა ყოფილიყო. ეს მაშინ­ ნოვაცია გახლდათ. კვარტეტის შოუპროგრამები არა მხოლოდ მუსიკით, არამედ დახვეწილი, მოდური სტილით, უცხოენოვანი რეპერტუარით, სცენაზე ლაღი ქცევითა­ და იმპროვიზაციით იყო გამორჩეული.

1963 წლიდან ბარძიმაშვილმა ანსამბლის­ შემადგენლობის გაზრდა გადაწყვიტა და ბაქოდან ცნობილი პიანისტი ვაგიფ მუსტაფა­-ზადე მიიწვია. აზერბაიჯანელი "ორერაში"­ თითქმის 2 წელი უკრავდა. შემდეგ ის ლენი­ნგრადელმა ქართველმა - თეიმურაზ მეღვინეთუხუცეს-კუხოლევმა ჩაანაცვლა. "ორერას"”სხვა პროფესიონალებიც დაემა­ტნენ: ნანი ბრეგვაძე და ვახტანგ კიკაბიძე. 1966 წელს ანსამბლი თამაზ ფანჩვიძემ დატ­ოვა. რობერტმა მის ნაცვლად გამოცდილი მესაყვირე და კონტრაბასისტი გენო ნადირაშვილი მიიწვია და ჩამოყალიბდა 7-კაც­იანი ანსამბლი - "ოქროს გუნდი".

გაგრძელება