ეს ჩანაწერი ჟურნალ "გზის" ერთგულმა მკითხველმა, ასაკოვანმა ქალბატონმა - ნანი დუმბაძემ გამოგვიგზავნა. მასში ასახული ამბავი რეალურს ძალიან ჰგავს და შეიძლება, ბევრს ეცნოს კიდეც, მაგრამ როგორც ავტორი ამბობს, უბრალოდ, ჩანახატია...
ჩემი მოხდენილი გარეგნობისა და მხიარული ბუნების გამო ბევრი თაყვანისმცემელი მყავდა. მათ შორის ყველაზე მეტად მომწონდა ჩემი მეზობელი და თანაკლასელი გურამი, რომელიც ასაკთან შედარებით, ძალზე სერიოზული და ყველა სფეროში გათვითცნობიერებული იყო. ბევრს კითხულობდა. მას შემდეგ, რაც მისი მშობლები ავტოავარიაში მოყვნენ და გარდაიცვალნენ, საკუთარ თავში ჩაიკეტა. მამიდა უვლიდა ობლებს - მას და პატარა ლუკას. გურამი კარგად ხატავდა, ჩემი პორტრეტიც აქვს დახატული. ვმეგობრობდით.
სკოლის დამთავრების შემდეგ უნივერსიტეტში, ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე ჩავაბარე, გურამმა კი არქიტექტურულზე.
უნივერსიტეტში გავიცანი მეორე კურსის სტუდენტი გიგი, რომელიც უაღრესად ზრდილი, სპორტული აღნაგობის ჭაბუკი იყო. მოზღვავებული ჰქონდა იუმორის გრძნობა, ამიტომ გოგონები ფუტკრებივით ესეოდნენ. თითქმის ყველა სტუდენტი მასზე იყო შეყვარებული. მეც სიმპათიით განვეწყვე მისდამი. მამამისი თეატრში მუშაობს, საქართველოს დამსახურებული არტისტია, დედა კონსერვატორიაში ლექტორი გახლავთ, და - ირმა კი იმ პერიოდში სამედიცინო ინსტიტუტში სწავლობდა.
რაც შეეხება ჩემს ოჯახს: თბილი მშობლები მყავს. მამა მათემატიკოსია, დედა ექიმი. მათ შესაშური ურთიერთობა აქვთ. ერთადერთ შვილს არაფერს მაკლებენ. ბავშვობიდანვე, მუსიკაზეც დავდიოდი, ტანვარჯიშსა და ცეკვაზეც. მთელი დღე ვუკრავდი და ვმღეროდი. რომანსებზე ვიყავი შეყვარებული.
ერთ დღეს გიგიმ მთხოვა, სახლში გავყოლოდი. თურმე, მისი დაბადების დღე იყო. შევედი თუ არა სახლში, დავინახე გაშლილი სუფრა. მხიარული ატმოსფერო იყო. გიგის და, ირმა როიალზე უკრავდა. ცოტა ხნით მოგვაქცია ყურადღება და მერე დაკვრა განაგრძო. როცა დაამთავრა, წამოხტა და რევერანსი გაგვიკეთა.
- ყოჩაღ, ირმა, ყოჩაღ! - ეს სიტყვები ჩვენმა აპლოდისმენტებმა შთანთქა. სიტუაციამ ძალიან წამახალისა და გიგის წავჩურჩულე:
- გინდა, ვიმღერო? - ძალიან გაუხარდა ჩემი წინადადება და გამოაცხადა:
- სცენაზეა თქვენთვის უცნობი მომღერალი - თამთა.
ჩემმა ნამღერმა მოხიბლა როგორც გიგის ოჯახის წევრები, ისე სტუმრები. დიასახლისი მომიახლოვდა და მითხრა:
- რა ტკბილი ხმა გქონია, თამთა!
იმ დღიდან ჩემი და გიგის მეგობრობა სიყვარულში გადაიზარდა, გრძნობის ალში გავეხვიეთ.
გიგიმ უნივერსიტეტი დაამთავრა თუ არა, მშობლებს ჩემი ხელი სთხოვა. დავქორწინდით. მამამისმა პარიზის ბილეთებით დაგვასაჩუქრა. ჯვრისწერიდან პირდაპირ აეროპორტში წავედით. ერთი კვირის შემდეგ, წარუშლელი შთაბეჭდილებით დავბრუნდით. გიგის მამამ კიდევ ერთი სიურპრიზი დაგვახვედრა: სამოთახიანი ბინა გვაჩუქა ვაკეში. ჩვენს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. თუმცა, საგონებელშიც ჩავვარდი: ხელისგულზე გაზრდილი გოგო შევძლებდი კი ღირსეულ დიასახლისობას? გავუწევდი გიგის ღირსეულ მეუღლეობას?
ჩვენს ახალ ბინაში მოვიდნენ მეგობრები და მილოცავდნენ ყველაფერს ერთად. მერე საზღვარგარეთ გადაღებული სურათები დავათვალიერეთ და მეც, მთელი დღე, დაუღალავად ვყვებოდი ჩემს შთაბეჭდილებებზე, ემოციებზე, რომელიც საფრანგეთიდან გამომყვა. სუვენირებიდან თითქმის არაფერი დამიტოვეს, - შენ ისიც გეყოფა, პარიზში რომ იყავიო...
ნელ-ნელა, დიასახლისობის შიში გამიქრა და კულინარიაშიც გავიწაფე. ერთ დღეს მუშებმა თეთრი როიალი მომიტანეს, რომელიც ბომბონერის ყუთივით იყო გაფორმებული. შუაში გადაჭიმული ჰქონდა აბრეშუმის ბრტყელი ლენტი, რომელზეც ოქროსფერი ასოებით ეწერა: "ჩემო ტკბილო ბულბულო, თამთა", - შემდეგ მასზე აბრეშუმისავე თეთრი ვარდი იყო მიმაგრებული და გრძელდებოდა წარწერა: "მიყვარხარ, შენი გიგი". გახარებული მაშინვე ტელეფონს ვეცი. ... განაგრძეთ კითხვა