"ტი­რან­მა დე­დამ მე­ძა­ვად მაქ­ცი­ა" - ემიგრანტის წერილი

წე­რი­ლი, რო­მე­ლიც ემიგ­რან­ტ­მა ქალ­ბა­ტონ­მა გა­მოგ­ვიგ­ზავ­ნა, მძი­მედ წა­სა­კითხია.

ფაქ­ტობ­რი­ვად, ეს აღ­სა­რე­ბაა ქა­ლის, რო­მე­ლიც მძი­მე ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბას საზღ­ვარ­გა­რეთ გა­ექ­ცა და ცხოვ­რე­ბის შე­სამ­სუ­ბუ­ქებ­ლად, ისეთ რა­ღა­ცებ­ზეც არ ამ­ბობ­და უარს, რი­სი კე­თე­ბაც მის­თ­ვის ნამ­დ­ვი­ლი სას­ჯე­ლი იყო...

წე­რი­ლის სტი­ლი და­ცუ­ლია:

"19 წლის ვი­ყა­ვი, საზღ­ვარ­გა­რეთ სა­მუ­შა­ოდ რომ გა­ვემ­გ­ზავ­რე. დე­დას ყო­ველ­თ­ვის "ზე­და­პი­რუ­ლად" ვუყ­ვარ­დი, თუ შე­იძ­ლე­ბა, ამას სა­ერ­თოდ და­ერ­ქ­ვას სიყ­ვა­რუ­ლი: ხე­ლი­თაც მე­ხე­ბო­და, მლან­ძღავ­და და მო­სამ­სა­ხუ­რე­სა­ვით მექ­ცე­ო­და. სა­მა­გი­ე­როდ, ჩემს ძმას აღ­მერ­თებ­და და რო­ცა სურ­ვი­ლი ჰქონ­და, ძმას ჩემს წი­ნა­აღ­მ­დე­გაც ამ­ხედ­რებ­და. მოკ­ლედ, გა­ვე­ცა­ლე აქა­უ­რო­ბას. ვი­ფიქ­რე, - თავს ვუშ­ვე­ლი-მეთ­ქი და წა­ვე­დი. სა­დაც ჩვენ არ ვართ, ყველ­გან კარ­გიაო, - ნათ­ქ­ვა­მია და მეც ასე მო­მი­ვი­და. ჩა­ვე­დი უცხო ქვე­ყა­ნა­ში, უცხო ხალ­ხ­თან და მათ მსა­ხუ­რად ვი­ქე­ცი. ვა­ლა­გებ­დი, ვხე­ხავ­დი - ვინ იცის, რას არ ვა­კე­თებ­დი და მო­ხუც­საც ვუვ­ლი­დი. ერ­თი დღე მქონ­და და­სას­ვე­ნებ­ლად და ამ დღეს სულ სი­ა­რულ­ში ვა­ტა­რებ­დი. იმ­დე­ნად არაფ­რად მაგ­დებ­და ოჯა­ხი, რომ სხვი­სი მსა­ხუ­რე­ბა მერ­ჩივ­ნა მათ­თან დამ­ცი­რე­ბულ ცხოვ­რე­ბას. დე­და­ჩემს მუ­დამ სა­უ­კე­თე­სო სა­მო­სი ეც­ვა, გარ­დე­რობ­ში ტან­საც­მელს ვერ ატევ­და, მე კი და­ხე­უ­ლი ფეხ­საც­მ­ლით დავ­დი­ო­დი. მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, დე­და არ შემ­ძუ­ლე­ბია, პი­რი­ქით - სამ­შობ­ლო­დან წა­სულს, ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბო­და. ვცდი­ლობ­დი, ძმის­თ­ვის და მის­თ­ვის ფუ­ლიც გა­მეგ­ზავ­ნა და სა­ჩუქ­რე­ბიც. მე­რე კი ნელ-ნე­ლა უცხო­ეთ­შიც და­იწყო ჩემ­ზე ძა­ლა­დო­ბა: ჯერ მო­ხუ­ცი, რო­მელ­საც ვუვ­ლი­დი, ვი­თომ შემ­თხ­ვე­ვით, ხან სად წა­მავ­ლებ­და ხელს და ხან - სად. ერთ დღეს კი მითხ­რა: ან გა­ი­ხა­დე და შიშ­ვე­ლი და­მე­ნახ­ვე, ან არა­და, აქე­დან წა­დიო. მთე­ლი ღა­მე არ მე­ძი­ნა. იქი­დან ჩე­მი წა­მოს­ვ­ლა იმას ნიშ­ნავ­და, რომ ღა­მე ქუ­ჩა­ში უნ­და გა­მე­თია. ეს სამ­სა­ხუ­რიც ძლივს ვი­შო­ვე და მის და­კარ­გ­ვას ვერ გა­და­ვი­ტან­დი... მე­ო­რე დი­ლით არც კი და­ა­კა­კუ­ნა, ოთახ­ში ისე შე­მო­ვი­და, მა­ი­სუ­რი ამი­წია, მკერ­დ­ზე ხე­ლი მო­მი­თა­თუ­ნა და გა­ვი­და. გუ­ლის რე­ვამ­დე გავ­წით­ლ­დი. სა­ში­ნე­ლე­ბა იყო ის,

რა­საც იმ წუ­თებ­ში ვგრძნობ­დი. მივ­ხ­ვ­დი, სას­წ­რა­ფოდ, სხვა­გან უნ­და გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვი.

რამ­დე­ნი­მე დღე­ში ვი­პო­ვე სამ­სა­ხუ­რი ერთ-ერ­თი ბა­რის ჭურ­ჭ­ლის მრეცხა­ვად. სა­ში­ნე­ლი რე­ჟი­მი მქონ­და, მაგ­რამ რო­გორ­ღაც ვი­ტან­დი. იქ ერ­თი ბი­ჭი გა­და­მე­კი­და, სიყ­ვა­რულს მე­ფი­ცე­ბო­და. ერთ დღეს მას­თან დავ­რ­ჩი და მითხ­რა, ჩემ­თან იცხოვ­რეო. და­ვიწყეთ ერ­თად ცხოვ­რე­ბა. ჩე­მებს ყვე­ლა­ფერს ვუ­მა­ლავ­დი. მათ ეგო­ნათ, ოჯახ­ში ვმუ­შა­ობ­დი, სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში კი მა­მა­კაც­თან ვცხოვ­რობ­დი. მა­ლე მივ­ხ­ვ­დი, რომ ბა­რის მიმ­ტან­თან ზედ­მე­ტად ბევრ დროს ვა­ტა­რებ­დი. რამ­დე­ნი­მე კვი­რა­ში მან მითხ­რა, - უნ­და გა­დახ­ვი­დე, სხვა მომ­წონ­სო. ტი­რი­ლით წა­მო­ვე­დი მის­გან. ვიხ­რ­ჩო­ბო­დი, ისე მო­მაწ­ვა ბოღ­მა, ნოს­ტალ­გი­აც - ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თად.

ერთ ქარ­თ­ველ გო­გოს ვთხო­ვე, უფ­ლე­ბა მო­ე­ცა, რომ ღა­მე მას­თან გა­მე­თია. მითხ­რა: კა­ცი მყავს და დიდ­ხანს ვერ დარ­ჩე­ბი, ის მო­დის ხოლ­მე აქო. მივ­ხ­ვ­დი, მის ბი­ნა­ში არ იყო ჩე­მი ად­გი­ლი. ვე­ღარც ბარ­ში ვმუ­შა­ობ­დი. ყო­ველ წუ­თას მა­თი ერ­თად ნახ­ვა აღარ შე­მეძ­ლო.

განაგრძეთ კითხვა