''დედამთილი მაძალებს, შვილი უპატრონო ბავშვთა სახლში ჩავაბარო...''

ლიკა ახალგაზრდაა, მაგრამ დედის გარდაცვალების შემდეგ ცხოვრებამ არაერთი სიურპრიზი მოუწყო. საკუთარ ტკივილიან ცხოვრებაზე ჩვენთან საუბარი გადაწყვიტა.

- 16 წლის ვიყავი, დედა რომ სიმსივნით დამეღუპა და სახლში ავადმყოფ მამასთან ერთად დავრჩი. ძალიან გვიჭირდა, სკოლას თავი დავანებე და მაღაზიაში დავიწყე მუშაობა. სწორედ იქ გავიცანი თემო, რომელიც ერთ კვირაში უკვე ცოლად მოყვანას მპირდებოდა. სამწუხაროდ, სულელი ვიყავი და დავუჯერე. სამი თვის შემდეგ კი, რომ გაიგო, მისგან ბავშვს ველოდებოდი, ისე გაქრა, ამ პატარა თბილისში მისი მისამართი ვერ გავიგე.

- მამამ შენი ფეხმძიმობის შესახებ რომ გაიგო, რა რეაქცია ჰქონდა?

- მამშვიდებდა, მითხრა, რომ ქალს ცხოვრებაში ყველაფერი შეიძლება დაემართოს, მაგრამ ძალიან ინერვიულა და ორ თვეში ინსულტით დაიღუპა. დავრჩი ფეხმძიმე მარტო, სამოთახიან ბინაში. ნათესავებმა ზურგი მაქციეს, მამის სიკვდილს მე მაბრალებდნენ. ალბათ, მართლებიც არიან, მაგრამ ამის გაკეთება ძალით ხომ არ მინდოდა. ბავშვი ექვსი თვის მყავდა, რომ ჩემს ცხოვრებაში ერთი შორეული ნათესავი ქალი გამოჩნდა. რაიონიდან ჩამოვიდა და მითხრა, რომ ორი დღე ჩემთან დარჩებოდა. დაახლოებით ორი კვირის შემდეგ კიდევ ჩამოვიდა და ასე გაგრძელდა დაახლოებით სამი თვე.

- ალბათ, საეჭვოდ მოგეჩვენა.

- კი, მაგრამ სახლის კარს ხომ არ მივუხურავდი. ერთ დღეს მითხრა, რომ ჩემთვის ერთი ძალიან კარგი ბიჭი ჰყავდა შერჩეული. მართალია, სოფლელია, მაგრამ სახლი გაქვს და აქ ჩამოიყვან, იმუშავებს და შენ და შენს შვილს მოგხედავთო. ისე ვიყავი დაღლილი ამ გაჭირვებით, რომ დიდი წინააღმდეგობა აღარ გამიწევია და გაცნობაზე დავთანხმდი. შემდეგ ჩამოსვლაზე ჩემი ნათესავი გელასა და დედამისთან ერთად მესტუმრა. გელა ჩემს მომავალ ქმარს ერქვა. ფიზიკურად ცუდი ბიჭი არ აღმოჩნდა, მაგრამ დედამისის ლაპარაკმა დამღალა. იმ ღამეს ყველა ჩემთან დარჩა და მეორე დღეს წასასვლელად რომ გაემზადნენ, მოულოდნელად სადედამთილომ მითხრა, შვილო, ერთმანეთი მოგეწონათ და ბარემ დარჩეს, რაღას იწვალოთ ცალ-ცალკეო.

იხილეთ სტატია სრულად