როდესაც ქუჩაში ჩამოსატარებლად მივყავდით, გუბის წყალი დავლიეთ, საქონელივით. "ლუგანსკში სკოლის შენობასთან ახლოს ვიყავით შეფარებული. დაბომბვისას კონტუზია მივიღე და გონს რომ მოვეგე, უკვე რუსების პოზიციაზე ვყავდით გადაყვანილი. - ნუ გეშინია, არ მოგკლავთო, - მითხრეს და წყალი დამალევინეს. რაღაც პოსტივით ჰქონდათ გაკეთებული და დაკითხვაზე იქ შემიყვანეს. - რა გვარი ხარო? - მკითხეს. ვიცოდი, რომ უკრაინელი ტყვეების მიმართ არ გამოირჩევიან ისეთი სისასტიკით, როგორითაც სხვა ეროვნების ადამიანების მიმართ, მაგრამ გვარის დამალვას აზრი არ ჰქონდა. როდესაც ჩემი გვარი ვუთხარი, - ეს სადაური გვარიაო? - უკრაინული-მეთქი. - გაიკვირვეს, მაგრამ დაიჯერეს", - ასე იგონებს რუსი სეპარატისტების ტყვეობის რამდენიმედღიან პერიოდს უკრაინაში მყოფი ქართველი.
უკრაინის ქართველი მოქალაქე, ბადრი ბუკია ერთადერთი არ არის, ვინც რუსი სეპარატისტების ტყვეობა გამოიარა.
- დაკითხვაზე ცალ-ცალკე შეგვიყვანეს. თავის ტკივილისგან ისე ვიყავი გაბრუებული, ის დღეები ფრაგმენტულად მახსოვს... ჩემ წინ, მაგიდასთან რუსი ოფიცერი იჯდა და მეკითხებოდა, - კონკრეტულად სად ვცხოვრობდი, ოჯახი მყავდა თუ არა. ფიზიკური შეურაცხყოფა არ მოუყენებიათ. უბრალოდ მკითხეს, - ასე "ბომჟივით" რატომ გაცვიათო? - მოხალისეები ვართ, სამხედროები არა-მეთქი. დაცინვით გვითხრეს - რამდენ გრივნას გიხდიან?.. "ბომჟებივით" გაცვიათ, ჯავშანჟილეტები მაინც მოეცათო. არადა, არც თავად ეცვათ. ან შეიძლება, იქ არ ეცვათ...