სიცოცხლემისჯილი - რეალურ ამბავზე აგებული რომანი

რეალურ ამბავზე აგებული რომანი, რომელიც ახალგაზრდა მამაკაცის, ზაზა ჩუთლაშვილის (სახელი და გვარი შეცვლილი არ გახლავთ) თავგადასავალს მოგითხრობთ იმის შესახებ, როგორ დააპატიმრეს საგურამოს ტყეში 2 ადამიანის მკვლელობისთვის, ცრუ ჩვენება წამებით მიიღეს და 15-წლიანი პატიმრობა შეუფარდეს, მაშინ, როცა კანონი მის სიკვდილით დასჯას ითვალისწინებდა. დახვრეტა არ მუსაჯეს მიხოლოდ იმიტომ, რომ სასამართლომ იცოდა, რომ დანაშაული მისი ჩადენილი არ იყო და სასიკვდილოდ არ გაწირეს. ნაწარმოებს სახელიც - "სიცოცხლემისჯილი" სწორედ ამის გამო შევურჩიე. ყველაფერი იქიდან დაიწყო, რომ ზაზას დედა შემთხვევით გავიცანი, შვილის შესახებ მისგან მოვისმინე და მისივე თხოვნით, ზაზას ერთხელ ინტერვიუსთვის ციხეშიც შევხვდი. ამის შემდეგ ის თავის თავგადასავალს წერდა და პაემანზე მისულ დედას ჩემთან ნაწილ-ნაწილ ატანდა. ასე შეიქმნა ეს რომანი. ზაზამ ბოლომდე მოიხადა 15 წელი და 3 წლის წინ გათავისუფლდა. ის რედაქციაშიც მეწვია, რამდენჯერმე ქუჩაშიც გადავეყარე... მუშაობს და ცხოვრებას აგრძელებს, თუმცა, ამაზე მეტი მის შესახებ არაფერი ვიცი. თუ გამომეხმაურება, სიამოვნებით შემოგთავაზებთ მასთან ახალ ინტერვიუს. ყველაფერი კი ასე მოხდა:

პირველი ნაწილი

- ზაზა! ზაზა! - ბუნდოვნად ჩამესმა ნინოს ხმა. თვალები გავახილე. მთლად ოფლში ვცურავდი, გული გამალებით მიცემდა, ნერვიულობისგან კი, კისრის ძარღვები დამძაბვოდა და მტკიოდა. ლოგინში წამოვჯექი, იდაყვებით მუხლებს დავეყრდენი და ხელის თითები თმაში შევიცურე. კარგა ხანს ვიყავი ასე. ნინო ალბათ აზრზე მოსვლას მაცდიდა და ხმას არ იღებდა. მის თბილ ხელისგულს ვგრძნობდი ჩემს ზურგზე და ცოტათი ვმშვიდდებოდი. მერე ბალიშზე მოწყვეტით დავეცი და ჭერს მივაპყარი მზერა.

- ზაზა, კოშმარი გესიზმრა? - ჩურჩულით მკითხა ნინომ.

- ჰო, საშინელი სიზმარი ვნახე. დიდ, ღრმა ორმოში ვიყავი. ისე ბნელოდა, თვალთან თითს ვერ მიიტანდი. ამოსვლას ვცდილობდი, ფრჩხილები დასისხლიანებული მქონდა მიწის ფხოჭნით. როგორც კი გავიფიქრებდი, რომ საშველი სადაცაა დამადგებოდა და ორმოდან თავს დავაღწევდი, პატარა ტანის 3 ბალნიანი არსება გამოჩნდებოდა ხოლმე. ერთი ფეხებზე მეკიდებოდა, მეორე თავზე მაჯდებოდა, მესამე კი ხელებს მაშვებინებდა ორმოს ნაპირზე და ისევ უკან ვვარდებოდი. საშინლად ვიტანჯებოდი.

- კარგი, დაწყნარდი, ეს მხოლოდ სიზმარი იყო. ხანდახან მართლაც უცნაური რამ დაესიზმრება ადამიანს.

როგორც ჩანს, ჩვენს ჩურჩულზე პატარა გიომ გაიღვიძა და ატირდა. ის 5 თვის იყო. იქვე, ჩვენ გვერდით, პატარა ხის საწოლში ეძინა. გიო ჩემი მეორე შვილია. უფროსი გოგონა მყავდა – ნათია. ნინო გიორგის დასაწყნარებლად ადგა. მე კი ფიქრებს მივეცი თავი.

როგორც ჩანს, წინადღეს მომხდარმა ავარიამ იმოქმედა ჩემზე ცუდად. ჩემს ისედაც დანგრეულ და დაფახფახებულ მანქანას ესღა უნდოდა?! 27 დეკემბერს, ღამით მორიგე ვიყავი. 28-ში დილით კი, მე და ჯუბა შინ ვბრუნდებოდით. ჯუბა ჩემი თანამშრომელია. თემურ მღებრიშვილთან, სპეცდანიშნულების რაზმში ერთად ვმუშაობდით და 2 თვის წინ, მცხეთის პოლიციაში ერთად გადმოვედით. იმ დილით, ჩვეულებრივად, მორიგეობიდან შინ ერთად ვბრუნდებოდით. მუხიანში ვცხოვრობდი. როგორც კი დიღმიდან გლდანში გადასასვლელ ხიდზე შევდექით, უკნიდან დარტყმა ვიგრძენი. მე და ჯუბა მანქანიდან გადმოვედით. თეთრი ფერის "გაზ-24" დამჯახებოდა. მძღოლი ვიცანი - ჩემი მეზობლის მეგობარი იყო. სიმთრვალისგან თვალებს ძლივს ახელდა, მაგრამ მაინც მიცნო. ძალზე შეწუხდა და თვითონვე შემომთავაზა, რომ ჩვენს საერთო მეგობართან ავსულიყავით მოსალაპარაკებლად. მეორე დღეს, 29 დეკემბერს ჩემი ნათიას დაბადების დღე იყო. რაიონში ვაპირებდი ასვლას. ახალი წელიც ახლოვდებოდა. ბევრ რამეში შემეშლებოდა ხელი და ამას ვწუხდი. რას წარმოვიდგენდი, რომ ეს ავარია ჩემთვის საბედისწერო აღმოჩნდებოდა?!

... ნინომ გიორგი დააძინა და თვითონაც დაწვა. თავი მოვიმძინარე, რადგან არ მინდოდა, მისთვისაც გამეტეხა ძილი. მე კი საფიქრალი ბლომად მქონდა. კარგა ხანს ვიფხიზლე და გამთენიისას, როგორც იქნა, ჩამეძინა.

უხასიათოდ, მოთენთილმა გავიღვიძე. გუშინდელი დღის ამბებმა და ღამით ნანახმა კოშმარმა, როგორც ჩანს, ძალზე იმოქმედა ჩემზე. ის იყო, ხელ-პირი დავიბანე და საუზმობას ვაპირებდი, რომ კარზე დააკაკუნეს.

- ჯუბაა! – გამომძახა დერეფნიდან ნინომ.

- შემოდი, - დავუძახე სამზარეულოდან.

- როგორ ხარ? - ჯუბამ მხარზე ხელი დამარტყა და ჩემ წინ დაჯდა.

- ვერ ვარ კარგად. სუსტად ვგრძნობ თავს. ჩაის დალევ?

- არა, ვისაუზმე უკვე. ხომ არ გაარკვიე რამე, გუშინ საღამოს?

თავი უსიტყვოდ გავაქნიე, უარის ნიშნად.

- სამსახურში არ წავიდეთ?

- დღეს ნათიას დაბადების დღეა, სტუმრებს ველოდებით. ათასი რამ დაგვჭირდება ოჯახში, ნინოს უნდა მივეხმარო. საღამოს შენც დაპატიჟებული ხარ. მოდი, დღეს ნუ წავალთ სამსახურში.

- კარგი, როგორც შენ იტყვი, ისე მოვიქცეთ. წავალ, მეც ჩემს საქმეებს მოვაგვარებ, მაშინ.

ჯუბა აღარ შემიჩერებია. კარამდე მივაცილე.

- საღამოს გელოდები, იცოდე! - მივაძახე კიბეზე ჩამავალს.

- მოვალ! - პირველი სართულიდან მომესმა მისი ხმა.

***

მცხეთის რაიონის პროკურორის მოადგილის, ვაჟა ხუცურაულის კაბინეტში 2 ადამიანი იჯდა - ვაჟა და მე-6 განყოფილების უფროსი, ლევან მიგრიაული.

- სად არის ეს კაცი ამდენ ხანს - ნერვიულობისგან ყვრიმალი უთამაშებდა ვაჟას. ოთახში ერთი გრძელი მაგიდა, რამდენიმე სკამი და მომცრო ღუმელი იდგა, რომელშიც ნედლი შეშა შეეკეთებინათ და თავის თავსაც ძლივს ათბობდა. როგორც კი ქარი დაუბერავდა, კვამლი ოთახში შემოდიოდა და სუნთქვა შეუძლებელი ხდებოდა. კედელზე პრეზიდენტ შევარდნაძის ფოტო ეკიდა, რომელიც ალბათ კვამლს თუ გაეყვითლებინა და სინესტეს ოდნავ მოეჭმუჭნა.

- რომელ საათზე გყავს დაბარებული? - იკითხა ლევანმა და ღუმლის კარი გამოაღო. ცეცხლს სული შეუბერა, მაგრამ იქიდან გამოვარდნილმა კვამლმა ლამის დაახრჩო. გინებით მიხურა ღუმლის კარი და მაგიდასთან დაბრუნდა.

- გამარჯობა. - ღია კართან გამომძიებელი ლაშა გულდედავა იდგა. საკმაოდ ჩასუქებული, კარის ჭრილს თითქმის მთლიანად ავსებდა. სიცივისგან ლოყები დასწითლებოდა და ძლივს სუნთქავდა. ალბათ კიბეზე ამოსვლა ძალზე უჭირდა.

- მოდი, კაცო, სად ხარ ამდენ ხანს? - გულმოსულმა უთხრა ვაჟამ და სკამზე მიუთითა. ლაშა როგორც იქნა, სკამზე მოთავსდა და სქელი საქაღალდე წინ დაიდო. - ახალი რა არის?

- ამ საღამოს ავიყვანთ, - გამარჯვებული კაცის გამომეტყველებით თქვა ლაშამ.

- მთავარი აყვანა კი არა, საქმის ბოლომდე მიყვანაა. ისეთი არგუმენტები უნდა დავუდოთ წინ, რომ დედა უტიროს ყველაფერს, - საუბარში ლევანი ჩაერთო.

- კონსტანტინოვიჩ, აღიარების მიღება გაგვიჭირდება, - თვალები მოწკურა ლაშამ.

- კაცო, შენ აქამდე მომაყვანინე და მერე მე ვიცი. ხომ იცი, ჩემი გაუხსნელი საქმე არ არსებობს. გენერალურიდან ბევრი მადლობა მაქვს მიღებული. ეგ ტიპი პოლიციის თანამშრომელია. ძალიან დიდი პლუსი იქნება ჩვენთვის, თუ მას დანაშაულს დავუმტკიცებთ და დავსჯით.

- ვიცი, ვიცი... - ჩაიქირქილა ლაშამ და ლევანს მიუბრუნდა: - 10-12 კაი ნავარჯიშევი ბიჭი მჭირდება. ხომ იცი, ორმეტრიანი კაცია, მუტრუკივით ძალა ექნება. წინააღმდეგობა რომ გაგვიწიოს, წინასწარ უნდა ვიყოთ მაგისთვის მზად.

- გჭირდება და გეყოლება. რომელი საათისთვის მიდიხართ?

- დღეს ბავშვის დაბადების დღე აქვს, სტუმრებს 6 საათისთვის ელოდება. ჰოდა, ჩვეც მაგ დროს მივალთ. გაუხარდება, ამდენ საპატიო სტუმარს რომ დაინახავს... - ისევ ჩაიქირქილა ლაშამ.

- მანქანა რომ დაამტვრია, იმ საქმის მოახერხა რამე? - იკითხა ვაჟამ. ლაშამ ხელი ჩაიქნია - აქაოდა, სალაპარაკოდაც არ ღირსო.

- რაღად უნდა მანქანა?! "ჩორნი ვორონი" მოემსახურება უფასოდ... - ლევანის ამ სიტყვებზე ყველამ გაიცინა.

- აბა, თქვენ იცით, - თქვა ვაჟამ და ფეხზე წამოდგა, რაც იმის ნიშანი იყო, რომ ვიზიტი დამთავრდა.

***

საღამო ხანს რამდენიმე ახლობელმა მოიყარა თავი ჩემს ოჯახში. თითქოს მეც გამომიკეთდა გუნება, მაგრამ მხოლოდ ნაწილობრივ. სუფრასთან დავსხედით და სულ 3-4 სადღეგრძელო გვქონდა შესმული, რომ კარზე ზარის ხმა გაისმა.

- ნინო, გაუღე, ეტყობა, კიდევ ვიღაცას გავახსენდით, - გავძახე მე. ნინოს არ ეცალა. კარი სიდედრმა გააღო. ოთახში რამდენიმე უცხო, ფორმიანი მამაკაცი შემოვიდა. 1... 2... 3... მათ სათვალავს ბოლო არ უჩანდა. მივხვდი, რომ ისინი სასიკეთოდ არ მოვიდოდნენ, მაგრამ ძალიან გამიკვირდა, წარმოდგენა არ მქონდა, რა საქმე უნდა ჰქონოდათ ჩემთან. ოთახში შემოლადგნენ და კედლის გასწვრივ ჩამწკრივდნენ. ოთხნი კი აქეთ-იქიდან ამომიდგნენ. ამ ახმახ ბიჭებს შორის, ცოტა ხნის შემდეგ, კარგად ჩასუქებული, დაბალი მამაკაცი შემოძვრა და თავი გამომძიებელ ლაშა გულდედავად წარმომიდგინა.

- ესენი ვინ არიან? - ვკითხე მას და ბიჭებზე მივუთითე.

- ესენი მცხეთის რაიონის პროკურატურისა და მე-6 განყოფილების თანამშრომლები არიან, - უცნაურად ჩაიცინა გამომძიებელმა.

- კი, მაგრამ რა ხდება?

- როგორც ჩვენთვის ცნობილია, გუშინ თქვენ ავარია მოგივიდათ.

- დიახ, მართალია. მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ რაიმე საგანგაშო მოხდა და მთელი სპეცდანიშნულების რაზმი შინ უნდა მომეჭრას... მსუბუქი შეჯახება მოხდა, თანაც, ავარია თბილისში მომივიდა და არა – მცხეთაში. მე დავზარალდი... ესეც ცნობილია თქვენთვის?

- ჩვენთვის ყველაფერი ცნობილია, ჩემო ზაზა, უბრალოდ, რაღაც გაუგებრობას აქვს ადგილი. წამოგვყევი, ყველაფერი გაირკვევა და თუ უდანაშაულო ხარ, უკან გამოგიშვებენ.

- კი, მაგრამ ხომ ხედავთ, რომ სტუმრები მყავს? ამ საღამოს არ არის აცუილებელი ჩემი წამოსვლა, დილით მე თვითონ გამოვცხადდები თქვენთან.

- არ გამოვა. ახლავე უნდა წამოხვიდე, ჩვენ უნდა გამოგვყვე, - მითხრა და ბრძანება გასცა: - ხელბორკილი დაადეთ!

გაოგნებული ვიყავი. მე თვითონ ამ სისტემის თანამშრომელი ვიყავი და კარგად ვუწყოდი, რომ ასეთი მსუბუქი ავარიის გამო არც ამდენი სპეცრაზმელი მოვიდოდა და არც ხელბორკილს დამადებდნენ. ვერაფრით ვხვდებოდი, რას მერჩოდნენ. თუმცა, იმედი მქონდა, რომ რაღაც გაუგებრობაში მოვყევი, სულ მალე ყველაფერი გაირკვეოდა და ისევ ოჯახში დავბრუნდებოდი.

მანქანა მცხეთის პოლიციის შენობის ეზოში გაჩერდა. წელმოწყვეტილივით გადმოვედი. 2 თითქმის ჩემსიმაღლე ბიჭი აქეთ-იქიდან ამომიდგა, მკლავში ხელები ჩამჭიდეს და კიბეზე ისე ამიყვანეს. მესამე სართულზე, ერთ-ერთ ოთახში შემიყვანეს და სკამზე თითქმის ძალით დამსვეს.  განაგრძეთ კითხვა