"არ ვიცი, რატომ გამიჩნდა თქვენთან დაკავშირების სურვილი, მაგრამ მინდა, ჩემს ოჯახზეც გიამბოთ და თან, ყველა ჯიუტ ქალბატონს ვურჩიო, რომ რქებით არ მიაწვნენ ცხოვრებას. ყველაფერი მაინც ისე მოხდება, როგორც უფალს სურს და არ ღირს ნერვების გაფუჭება იმის გამო, რამაც შესაძლოა, მომავალში ბედნიერებაც კი მოგვიტანოს. უცნაური რამ შემემთხვა 15 წლის ასაკში და მას მერე, თავი უბედური მეგონა... როცა ყველაზე მეტად მომიცვა სადარდელმა და ტკივილმა ლამის გადამრია, სწორედ მაშინ გამომიგზავნა განგებამ ადამიანი, რომელიც ჩემი სულის ნაწილად იქცა და ცხოვრება ამქვეყნიურ სამოთხედ მიქცია", - ბათუმელ 53 წლის ნინოს ტელეფონით ვესაუბრე.
- საოცარ ქალაქში დავიბადე. ბათუმი ისე მიყვარს, შეუძლებელია, აქედან სადმე წავიდე და რამდენიმე სააათში შინ დაბრუნება არ მომინდეს. ბათუმში ჩემი ჰაერია, რომელსაც ხარბად ვისუნთქავ და ის წყალი, რომელიც ყველანაირ წყურვილს მიკლავს. თუმცა, იყო დრო, როცა აქ ცხოვრებაც კი ჯოჯოხეთად იქცა ჩემთვის და ეს რამდენიმე წლის წინ ხდებოდა. მაგრამ მერე ყველაფერი დალაგდა და ახლა ბედნიერი ვარ... 14 წელი რომ შემისრულდა, დედამ ჩემი მეგობრები შინ დაპატიჟა. მანამდე ვინც არ იცოდა, იმათმაც გაიგეს, რომ მდიდრულ სახლში ვცხოვრობდი და რასაც ვისურვებდი, ყველაფერი მქონდა. მამა მეზღვაური გახლდათ, დედა - ექიმი. ისინი მე და ჩემს ძმას ყველანაირ სურვილს გვისრულებდნენ, თუU რა თქმა უნდა, სახლში ძროხის შემოშვებას ან ბულდოზერით ყველაფრის გადათხრას არ მოვისურვებდით. 14 წლის გოგოს მშოOბლებმა საოცარი როიალი მაჩუქეს. მე კი ბედნიერებისგან ავტირდი. მუსიკა ჩემთვის ყველაფერია და პიანინოზე დაკვრა ისე მეხერხება, როგორც თევზს წყალში ცურვა. კარგ მომავალს მიწინასწარმეტყველებდნენ პედაგოგები. ერთი მოსმენით ნებისმიერი სირთულის მელოდიას ავაწყობ და თავადაც ბევრი მაქვს დაწერილი, მაგრამ რად გინდა, ამ საქმის სიყვარული არაფერში წამდგომია, გარდა იმისა, რომ მეგობრებს, თანამესუფრეებს, ახლობლებს ვახარებდი.
- რა მოხდა თქვენს ცხოვრებაში მაშინ, როცა 15 წლის იყავით?
- მამა გარდამეცვალა და მას შემდეგ, საშინელ სიზმრებს ვნახულობდი. მეჩვენებოდა თუ მელანდებოდა, რომ მისი სიკვდილი ვიღაც ქალის ბრალი იყო. თითქოს ცხადშიც ვხედავდი რაღაცებს. თავიდან ყველას ეგონა, რომ ეს ემოციების ბრალი იყო, მერე კი ამბობდნენ, წინასწარმეტყველების, მკითხაობის ნიჭი აქვსო. როცა დედამ თურქეთში გადამიყვანა, იქ ფსიქოლოგმა ჩემი მდგომარეობა ასე ახსნა: ეტყობა, მძიმე დარტყმის ფონზე, მისმა ემოციებმა სხვანაირი განვითარება პოვა. ბავშვს განსაკუთრებული უნარი აქვს. აქამდე მისი ეს ნიჭი თუ დაფარული იყო, ახლა თავი იჩინა. თუ არა გინდათ, მომავალშიც შეაწუხოს ხილვებმა, მაქსიმალური სიმყუდროვე შეუქმენით. დროთა განმავლობაში, როცა მამის სიკვდილს შეეგუება
და მის გარეშე ცხოვრებას ისწავლის, შეიძლება, ამ ხილვებმაც უკან დაიხიოს და თქვენი გოგონა აღარ დატანჯოს. მაგრამ მისთვის ზედმეტი ემოციურობა კარგის მომტანი ვერ იქნებაო. ჰოდა, მთელი ცხოვრება მიფრთხილდებოდნენ დედა, ძმა, ნათესავები. ნაცნობებს მოსწონდათ ჩემთან ლაპარაკი, რადგან იცოდნენ, მათ მომავალზე ან წარსულზე რაღაცას აუცილებლად ვეტყოდი. სტუმარი რომ მოდიოდა, მას განა, ყავით ვუმასპინძლდებოდით? სადილი გამოგვქონდა და ჭიქა ღვინოც აუცილებლად უნდა დაელიათ, მამას მოსაგონრად. ასეთი ტრადიცია დამკვიდრდა ჩვენს ოჯახში. ჰოდა, ღვინოს როგორც კი დალევდნენ, მაშინვე მეწყებოდა ხილვა და თუ რაიმე საფრთხის წინაშე იყვნენ, აუცილებლად ვამბობდი. მაშინ დედამაც არ იცოდა, ეს თუ არაეკლესიური და ჩვენი სარწმუნოებისთვის მიუღებელი იყო. უფრო მეტიც, უფალი კი გვწამდა, მაგრამ ისეთი მორწმუნეებიც არ ვყოფილვართ, მარხვა რომ შეგვენახა, წირვაზე გვევლო... განაგრძეთ კითხვა