ურჩხული, სახელად სიდედრი

როგორც იქნა, 35 წლის ასაკში დავქორწინდი. ისე მოხდა, რომ ჩემს ცოლს დედის გარდა არავინ ჰყავდა და იძულებული ვიყავი, სიდედრთან ერთად მეცხოვრა. თავიდან ყველაფერი მშვენივრად აეწყო.

რამდენიმე ხნის შემდეგ კი სიდედრმა აურია. ცოლის მაგივრადაც ის ლაპარაკობდა, თავის მაგივრადაც და... ჩემს მაგივრადაც... რაზეც ცოლი არ მსაყვედურობდა, ის გაკაპასებული მედავებოდა ხოლმე. მოკლედ, ოჯახში "პალაჟენიე" დააყენა და როგორც უნდოდა, ისე იყო. დედაჩემი რომ დააპირებდა სტუმრად მოსვლას, ნებართვა მისგან უნდა ამეღო, საქეიფოდ რომ წავიდოდი, "ვიზა" მას უნდა მოეცა, დასასვენებლად სად წავსულიყავით, ადგილიც მასთან უნდა შეგვეთანხმებინა.

მე თუ ზღვაზე მინდოდა წასვლა და მას - მთაში, რაღა თქმა უნდა, მთაში მივდიოდით. ლამის, ცოლთან დაწოლის ნებართვაც მისგან უნდა მიმეღო. თან სულ მამადლიდა - ამისთანა გოგო გავზარდე და შენნაირ უქნარას ჩავუგდე ხელში, შენზე და შენს ოჯახზე გადაყოლილი ვარ და მადლობელიც არ ხარ, მე რომ არ გყავდე, რა გეშველებოდაო... ეს ყველაფერი მომწყინდა, ვერ გავუძელი "სასიყვარულო სამკუთხედს" და გამოვიქეცი... განაგრძეთ კითხვა