როგორ მონუსხეს "სუხიშვილების გოგოებმა" "ბითლზის" "ჩოლკიანი" ბიჭები

1963 წელს ვე­ნე­სუ­ე­ლა­ში ვი­ყა­ვით. სას­ტუმ­რო "ბო­ლი­ვი­ა­ში" ჩვენ­თან ერ­თად იყ­ვ­ნენ­ ლი­ვერ­პუ­ლე­ლი "ჩოლ­კი­ა­ნი" ბი­ჭე­ბი, მა­შინ "ბით­ლ­ზი" არ იყო ისე­თი პო­პუ­ლა­რუ­ლი... ერ­თხელ ლიფ­ტით ჩა­მოვ­დი­ვართ მე, ნა­ნა კვა­ჭან­ტი­რა­ძე და მა­ნა­ნა აბა­ზა­ძე. უცებ გა­ჩერ­და ლიფ­ტი, შე­მო­ვიდ­ნენ ჯონ ლე­ნო­ნი, პოლ მა­კარ­ტ­ნი, ჯორჯ ჰა­რი­სო­ნი, რინ­გო სტა­რი და მოგ­ვა­ჩერ­დ­ნენ. მე ზურ­გით დავ­დე­ქი, რად­გან თა­ვი ძლივს შე­ვი­კა­ვე სი­ცი­ლის­გან, მა­შინ არ ვი­ყა­ვით მიჩ­ვე­უ­ლი გრძელ­თ­მი­ან ბი­ჭებს და მე­ცი­ნე­ბო­და. რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, თუ ამ ბი­ჭებ­ზე მთე­ლი მსოფ­ლიო გა­და­ი­რე­ო­და

კარ­ზე ზა­რი დავ­რე­კე, არა­ვინ მი­ღებს, ცო­ტა ად­რე ხომ არ მო­მი­ვი­და სტუმ­რო­ბა-მეთ­ქი, გა­ვი­ფიქ­რე. ცო­ტა ხან­ში ჩე­მი სტა­ტი­ის ერთ-ერ­თ­მა გმირ­მა გა­მომ­ხე­და. ყვე­ლა­ზე­­ პო­პუ­ლა­რუ­ლი ან­სამ­ბ­ლის - "სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის" 60-იანი წლე­ბის ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი, მო­ცეკ­ვა­ვე ნა­თე­ლა გუ­გუ­ლაშ­ვი­ლი ღი­მი­ლით შემ­ხ­ვ­და და შინ შე­მი­პა­ტი­ჟა. დი­ლა­ად­რი­ან ინ­ტერ­ვი­უს ჩა­სა­წე­რად მი­სულ­მა, სა­უ­ბა­რი მი­სი­ვე ხე­ლით გამ­წ­ვა­ნე­ბულ ეზო­ში ვარ­ჩიე­. ცო­ტამ თუ იცის, რომ ქალ­ბა­ტო­ნი, რომ­ლის სა­ხე­ლიც "სუ­ხიშ­ვი­ლებს" უკავ­შირ­დე­ბა, ცეკ­ვის დაწყე­ბამ­დე გა­ცი­ლე­ბით ად­რე, 14 წლის ასაკ­ში, ამე­რი­კუ­ლი ჟურ­ნა­ლის, LIFE-ს გა­რე­კან­ზე მოხ­ვ­და. უცხო­ე­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ქვეყ­ნებ­ზე რე­პორ­ტა­ჟის მო­სამ­ზა­დებ­ლად ჩა­მო­ვი­და. ნა­თე­ლა მა­შინ სკო­ლის მოს­წავ­ლე იყო და გა­მორ­ჩე­უ­ლი სი­ლა­მა­ზის გა­მო ასო­ბით ბავშვს შო­რის ამო­არ­ჩი­ეს. ასე მოხ­ვ­და ქარ­თ­ვე­ლი გო­გო­ნა ამე­რი­კუ­ლი ჟურ­ნა­ლის ყდა­ზე. ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­თე­ლა გა­რეგ­ნო­ბას უმად­ლის "სუ­ხიშ­ვი­ლე­ბის" ან­სამ­ბ­ლ­ში მოხ­ვედ­რა­საც, თუმ­ცა, იქ შრო­მაც თავ­და­უ­ზო­გა­ვი იყო. ან­სამ­ბ­ლ­ში 18-წლი­ან მოღ­ვა­წე­ო­ბას "ოქ­როს ხა­ნას" უწო­დებს.

ნა­თე­ლა გუ­გუ­ლაშ­ვი­ლი: - უცხო­ე­ლე­ბი კუ­ლი­სებ­ში გვა­კითხავ­დ­ნენ, ავ­ტოგ­რა­ფებს გვთხოვ­დ­ნენ, სუ­რა­თებს გვი­ღებ­დ­ნენ. კონ­ცერ­ტე­ბი­დან ერ­თი კვი­რის შემ­დეგ, უკ­ვე მუ­ზე­უ­მებ­სა და მა­ღა­ზი­ებ­ში გვცნობ­დ­ნენ, გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, გო­გო­ნე­ბი სცე­ნა­სა და ცხოვ­რე­ბა­შიც ერ­თ­მა­ნეთს ჰგავ­ხარ­თო. ასე არ­ჩევ­და ნი­ნო რა­მიშ­ვი­ლი - ყვე­ლა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ლა­მა­ზი უნ­და ყო­ფი­ლი­ყო. 18 წე­ლი ვი­ცეკ­ვე, მთე­ლი ან­სამ­ბ­ლი 24 სა­ა­თი ერ­თად ვი­ყა­ვით, ერ­თად ვჭამ­დით, ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით... ძა­ლი­ან პა­ტა­რე­ბი ვიწყებ­დით ცეკ­ვას და იქ ვიზ­რ­დე­ბო­დით, ნი­ნო რა­მიშ­ვი­ლი გვზრდი­და. ნი­ნომ ცხოვ­რე­ბა გვას­წავ­ლა. გა­რეგ­ნო­ბას დიდ ყუ­რადღე­ბას აქ­ცევ­და. გო­გოს თვა­ლე­ბი, ცხვი­რი, სა­ხის მოყ­ვა­ნი­ლო­ბა - ყვე­ლა ნაკ­ვ­თი ლა­მა­ზი უნ­და ჰქო­ნო­და. თავ­ზე ჩიხ­ტი უნ­და მოხ­დო­მო­და.

ერ­თი ამბავი მახ­სენ­დე­ბა - ირ­ლ­ან­დი­ა­ში ვი­ყა­ვით. თე­ატ­რ­ში ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ქვის კი­ბე­ე­ბი იყო. დი­დი კა­ბე­ბით გვი­წევ­და ას­ვ­ლა-ჩა­მოს­ვ­ლა, თან სულ მუ­სი­კას ვუს­მენ­დით, რომ გვცოდ­ნო­და, რო­დის მთავ­რ­დე­ბო­და ერ­თი ცეკ­ვა და იწყე­ბო­და მე­ო­რე. ერთხელ საგ­რი­მი­ო­რო­ში რა­დი­ოს ხმა ჰქონ­და ჩა­წე­უ­ლი და მუ­სი­კა გა­მოგ­ვე­პა­რა. რომ ჩა­მო­ვე­დით, ვხე­დავთ, "ნარ­ნარს" 16 გო­გოს ნაც­ვ­ლად 7 ცეკ­ვავს. ძალიან ვინერვიულეთ, მაგრამ რაღას ვიზამდით და გადავწყვიტეთ, შუა ცეკვაში შევსულიყავით, მაგრამ უცებ ნინო რამიშვილმა რომ დაგვტაცა ხელი, არავითარ შემთხვევაშიო და არ შეგ­ვიშ­ვა სცე­ნა­ზე. გავ­ბ­რუნ­დით საგ­რი­მი­ო­რო­ში. კონ­ცერ­ტის შემ­დეგ გ­ვეს­მის, ვი­ღა­ცებს ლან­ძღავ­ს, მერე ფე­ხის ხმით მივ­ხ­ვ­დით, ჩვე­ნი საგ­რი­მი­ო­როს­კენ მო­დი­ო­და. დი­დი სა­კი­დე­ბი გვქონ­და, სა­დაც სა­ცეკ­ვაო კოს­ტი­უ­მებს ვკი­დებ­დით და შეშინებული იქ შე­ვი­მა­ლე. შე­მო­ვი­და, ჯერ ვი­ო­ლე­ტა სახ­ვა­ძეს ეჩხუ­ბა, მას­თან რომ მო­ამ­თავ­რა,

მერე მე მომდგა - გაჰკ­რა ხელი ამ კოს­ტი­უ­მებს და სულ თავ­ზე გად­მო­მა­ყა­რა. აქა ვარ-მეთ­ქი, ამოვ­ძა­ხე ქვე­მო­დან. ახ­ლა ამა­ზე გა­გიჟ­და... თა­ვის გა­სა­მარ­თ­ლებ­ლად მე და ვი­ო­ლე­ტამ რა­ღა­ცე­ბი მო­ვი­გო­ნეთ, მაგ­რამ ნი­ნოს რას მო­ვატყუ­ებ­დით... მი­ხა­რია, რომ ამ დიდ საქ­მეს მი­სი შთა­მო­მავ­ლო­ბა აგ­რ­ძე­ლებს. ჩე­მი აზ­რით, ილი­კო გე­ნი­ო­სია.

გაგრძელება