"შეძლებულ კაცს მისცეს უმანკო ბავშვი ცოლად" - სიკვდილს სასწაულებრივად გადარჩენილი კაცის უცნაური წერილი
ახალი წლის დღეებში წერილი მომწერეს, რომლის ავტორიც სევდიან ამბავს იხსენებს და სადარდებელს გვიზიარებს. 65 წლის ბატონ თემურს იმედი აქვს, რომ ჟურნალ "გზის" მკითხველები მას საინტერესო რჩევებით დაეხმარებიან, ტკივილი ცოტათი მაინც რომ შეუმსუბუქდეს.
წერილის სტილი დაცულია:
"საოცარ ამბავს მოგიყვებით. შეიძლება, დაუჯერებლადაც მოგეჩვენოთ, მაგრამ ფაქტი ფაქტია, ეს ამბავი პირადად შემემთხვა. ღმერთო, რა არ ხდება ამ ქვეყანაზე. ვზივარ მარტო და თვალები ცრემლით მაქვს სავსე. ძალიან ძნელია ამ ამბის აუღელვებლად მოყოლა, მაგრამ გაჩუმებაც არ შემიძლია. ვიღაცას უნდა მოვუყვე, ვიღაცას უნდა გავუზიარო ჩემი დარდები და ვთხოვო ხალხს რჩევა. მინდა ვიცოდე, მართლა ხდება ასეთი რამეები თუ ყველაფერი მეჩვენება.
ამ ამბავის კვანძის გახსნა ჟურნალ "გზის" მეშვეობით მოხდა და ამიტომაც გადავწყვიტე, მკითხველებს მოვუთხრო თავს გადახდენილი ამბავი. იქნებ ასე ცოტა მაინც მომეშვას გულზე...
2016 წლის 2 ნოემბერია, პარასკევი. ვზივარ სახლში მარტო, ღუმელთან და ჩართული მაქვს ტელევიზორი. რაღაც ვერ ვარ კარგად. მკერდის მარცხენა მხარეს რაღაც ამოუცნობი ძალა მაწვება. თითქოს რაღაცის მოლოდინში ვარ, წინათგრძნობა კი არასდროს მღალატობს. ავდექი, გავიარ-გამოვიარე ოთახში და მაგიდაზე, წინადღეს ნაყიდ ჟურნალს შევავლე თვალი. დავჯექი და დავიწყე მისი ფურცვლა. დასამალი არაა და როცა შესაძლებლობა მეძლევა, "კიოსკში" მისული, სხვა გამოცემებს შორის, ყოველთვის "გზას" ვანიჭებ უპირატესობას. #47 მიჭირავს ხელში. ჰოდა, რას არ წაიკითხავ ამ ჟურნალში, საინტერესოსა და გამოსადეგს, სახალისოსა და სევდიანს. გაეცნობი ბევრ საინტერესო პიროვნებას. ერთი სიტყვით, კარგი ჟურნალია. ყველას ვურჩევ, შეიძინოს და წაიკითხოს. იცით, ჩვენთვის, უბრალო ადამიანებისთვის არის შექმნილი და მადლობის მეტი რა მეთქმის რედაქციის მიმართ. ეს კოლექტივი ნამდვილად, შექების ღირსია.
თუმცაღა, 47-ე ნომრის წაკითხვამ მტკივნეული დაღი დამასვა, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჟურნალი შემძულდა. ვიცი, რედაქცია არაფერ შუაშია. ეს უფლის ნება იყო. შოკირებული ვარ. დიდება შენდა, უფალო. რაც შეეხება ჟურნალს, მას კიდევ უფრო ხშირად შევიძენ...
ალბათ იცით, რომ "გზაში" არის "მარტოხელა ქალთა და მამაკაცთა კლუბი". ზოგი ეძებს საქმროს, ზოგიც საცოლეს და ა.შ. ვერაფერს იტყვი, ყველას თავისი ცხოვრება აქვს.
დრო თავზე საყრელად მაქვს და შევყევი ამ განცხადებების კითხვას. ჩემი ყურადღება მიიქცია ერთმა განცხადებამ: ავტორი ითხოვდა დახმარებას, - მეორე განმცხადებლის ტელეფონის ნომრის გაგება მინდა და მომეშველეთო. ეტყობოდა, კარგად არ იყო გაცნობიერებული ამ რუბრიკის წესებში. არადა, ადვილია ტელეფონის ნომრის გაგება.
ჟურნალის რედაქცია პირდაპირ შავით თეთრზე წერს, ეს როგორ უნდა მოახერხო...
ჰოდა, ამ განცხადებამ გამიჩინა სურვილი დავხმარებოდი იმ ადამიანს. "ამოვაგდე" მისი ტელეფონის ნომერი და დავუმესიჯე: მიიღებთ თუ არა ჩემგან დახმარებას-მეთქი? ნეტავ, სულ არ ამეკრიფა მისი ნომერი, მაგრამ ეტყობა, ესეც უფლის ნება იყო. მესიჯის წყალობით მე საშინელი რამ შევიტყვე...
იმ ადამიანმა მაშინვე გადმომირეკა და ბუნებრივია, გავესაუბრეთ ერთმანეთს. საუბარში საერთო ნაცნობებიც აღმოგვაჩნდა. როცა ტელეფონში მისი ერთ-ერთი ახლობლის გვარი გავიგონე, შევეკითხე, - ამ გვარის წარმომადგენელ ქალბატონს, პირობითად ნინოს ხომ არ იცნობთ-მეთქი? მიპასუხა, რომ ის იყო ნინოს ქმრის ნათესავი. ვკითხე, როგორ არის-მეთქი? - ავტოავარიაში მოყვა და მშობლიურ სოფელშია დაკრძალულიო. ავარია კი მომხდარა 2005 წელს, ქუთაისის გარეუბანში, მდინარე გუბისწყლის სიახლოვეს. მომენტალურად გავითიშე. ეს ჩემთვის წარმოუდგენელი იყო. ჩემთვის ყველაზე საყვარელი ადამიანი თურმე, ცოცხლებს შორის აღარ არის და დამარხულია მეზობელი სოფლის სასაფლაოზე! ღმერთო, რა შეგცოდე ასეთი?!.
უზენაესი სასამართლოს მოსამართლეობის ყოფილი კანდიდატი თამთა თოდაძეზე - "რა ბრიჯიტ ბარდო ესა მყავს, რა აბია ასეთი ნეტავ"
ვინ არის შორენა ბეგაშვილის ყოფილი ქმრის მეუღლე, რომელიც უკრაინაში ცნობილი დიზაინერია
