ნაგვის ქალაქი, ანუ ნაგავსაყრელი ქათქათა ბათუმის ფონზე
აქამდე არასდროს ვყოფილვარ ნაგავსაყრელზე და ვინიცობაა, თუ კიდევ მომიწია წასვლამ, ჩავიცვამ მუხლამდე ბოტებს და წავიღებ ჟანგბადის ბალონს. ბათუმიდან 8 კილომეტრში 10 ჰექტარზე დიდი ნაგავსაყრელია. აქ დღის განმავლობაში სამშენებლო და საყოფაცხოვრებო ნარჩენებით დატვირთული ასი სატვირთო მანქანა მაინც იცლება.
25 წლის რამინი ბათუმის ნაგავსაყრელზე, ძმასთან ერთად დილის 6 საათზე მიდის. რამინს - ათი, მის 31 წლის ძმას კი აქ მუშაობის თოთხმეტწლიანი სტაჟი აქვს. ამბობენ, რომ აქ სიარული ცხოვრების წესად ექცათ. მათთან ერთად აქ კიდევ 50 კაცი მაინც მუშაობს, ქალები, ბავშვები, მოხუცები და ახალგაზრდები წვიმასა თუ თოვლში, ზამთარსა თუ ზაფხულში, ყოველდღიური სარჩოს მოსაპოვებლად მძიმე შრომაში არიან ჩართული. ისინი ნაგავსაყრელზე ჯართსა და პლასტმასს აგროვებენ. "ქალს აქ რა მინდა, სახლში ბავშვებთან უნდა ვიყო. ხოშკაკალი რომ იყო, სახე მეწვოდა, ისე მირტყამდა. გაჭირვებაა მაგარი. შვილებს საჭმელი აკლიათ და მე და ჩემი ქმარი აქ ყოველდღე დავდივართ. გამწარებული სულით ნაშოვნ ფულს საჭმლის გარდა, ვერაფერში ვხარჯავ. სხვა რამისთვის არც მყოფნის", - შემომჩივლა ორშვილიანმა დედამ.
თავიდან ჩემი დანახვა არ ესიამოვნათ, ჩვენი გასაჭირი არ გვყოფნის და კიდევ ჟურნალისტი გვინდაო? მერე კი ერთმანეთს გადაულაპარაკეს, დაწეროს, რას ვკარგავთ, იქნება ვინმემ მოგვხედოსო. მხოლოდ ერთხელ მისულა იქ ფოტოგრაფი. ფოტოებზე სახის გამოჩენა არ ინდომეს. მოხუცმა კაცმა ხუმრობით მითხრა: "სკოლაში რომ მივედი, ერთი ფოტო მაშინ გადავიღე, მეორეს "მშვიდობით, საყვარელო ოჯახოს" დროს გადამიღებენ. ახლა შენ ნუ გადამიღებ, ჯერ არ მინდა იმ ქვეყნად წასვლა". სინამდვილეში კი ფოტოების გადაღებაზე უარის მიზეზი სხვა რამ არის - ახლობლებს ჰგონიათ, მშენებლობაზე ვმუშაობთ, არ გვინდა მეზობლებმა ჩვენზე ილაპარაკონო.
ბაია პატარაიას თათია სამსახარაძე და უფლებადამცველები დაუპირისპირდნენ - „სამი წელია პირში წყალი მაქვს დაგუბებული...“
ქართველი ჟურნალისტის და ამერიკელი დიპლომატის ქორწილი ვაშინგტონში - "ძალიან ბედნიერები ვართ, რომ ვიპოვეთ ერთმანეთი"
