თითქოს არ იყო პატარა ოთახი, მაგრამ რომ წამოდგა, სივრცე დაპატარავდა! მაღალია, ათლეტური, ჭრელ სამხედრო ბუშლატაში გამოწყობილი, თავზე ბენდენა წაეკრა - ასე მეგონა თითქოს ახლახან ბრძოლიდან დაბრუნდა. აფხაზეთი ჩემი მასპინძლის, წარსულში ცნობილი ჩოგბურთელის - სერგეი ხოჯამბერდიევის სამშობლოა. სოხუმის დასაცავად ქართველების გვერდით დადგა. იყო სადაზვერვო-დივერსიულ ჯგუფ "იუპიტერის" მზვერავი. დაჯილდოებულია ვახტანგ გორგასლის მესამე ხარისხისა და საქართველოში უზბეკეთის ასოციაციის ორდენით - პატრიოტიზმისთვის.
- სოხუმში დავიბადე და გავიზარდე. თბილისის ფიზკულტურის ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ წლების განმავლობაში ვიყავი თბილისში ჩოგბურთის კორტების მწვრთნელი და დირექტორი.
დედით უკრაინელი ვარ, მამით უზბეკი, მაგრამ აფხაზეთის ომი ჩემთვის "სხვისი" ომი არ ყოფილა. საქართველო ჩემი სამშობლოა. 1992 წლის 14 აგვისტოს მშვიდობიანი ყოფა დასრულდა - ზღვისპირეთს ცეცხლი წაეკიდა. ერთად გაზრდილმა ბიჭებმა ერთმანეთს ზურგი აქციეს. ერთნი ქალაქს ტოვებდნენ, მეორენი მის მცველებად დგებოდნენ!.. არაქართველებს ომი არჩევანის უფლებას გვიტოვებდა - თუ იარაღს არ ავიღებდით, არავინ გაგვამტყუნებდა. ფიქრი არც დამჭირვებია, ჩემს ნამოწაფარებთან - თემურ შენგელიასა და ლადო ბიგვავასთან ერთად ჩავეწერე მებრძოლთა ჯგუფში. მალე ოპერატიული ჯგუფი "იუპიტერი" ჩამოყალიბდა და იარაღი დაგვირიგეს.
ქართველების გვერდით იბრძოდა ჩემი ბიძაშვილი ვასილ გერაშჩენკოც. 15-16 მარტს, სოხუმზე მასირებული შეტევისას, ვასიკომ მოწინააღმდეგე ახლოს მოუშვა, გაანადგურა და თავადაც დაიღუპა. დაკრძალვაზე დონის როსტოვიდან მისი უფროსი ძმა ჩამოვიდა და უკან აღარ დაბრუნდა, ისიც ქართველებს შეუერთდა - შრომასთან მძიმე ბრძოლებისას სასიკვდილოდ დაიჭრა. ასე შეეწირნენ აფხაზეთის ომს უკრაინელი ძმები - ვასილ და ნიკოლოზ გერაშჩენკოები.
არ ვიცოდი, ბედისწერა რას მიმზადებდა, ბრძოლის ველიდან მშვიდობით დაბრუნებულს, აფხაზეთის დაკარგვამდე ორი თვით ადრე ბედმა მიმუხთლა - იარაღის წმენდისას უნებლიეთ გავარდნილი ტყვიის ანასხლეტმა თვალები დამიზიანა და მხედველობა დავკარგე.