სად გა­დის ზღვა­რი სუ­ლი­ე­რე­ბა­სა და მი­წი­ე­რე­ბას შო­რის?

რა­ტომ უძ­ნელ­დე­ბათ თა­ნა­მედ­რო­ვე პე­რი­ოდ­ში ადა­მი­ა­ნებს მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მე­ბის აღ­ქ­მა და დაძ­ლე­ვა? რო­გორ მო­ვიქ­ცეთ გან­საც­დე­ლის ჟამს?Aამჯერად ამ სა­კითხებს შე­ვე­ხე­ბით...

- მდიდ­რი­სა და ლა­ზა­რეს იგა­ვი გა­ვიხ­სე­ნოთ, სა­დაც უფა­ლი წარ­მო­ა­ჩენს უკი­დუ­რეს სი­ღა­ტა­კე­ში მყო­ფი ლა­ზა­რეს სუ­ლი­ერ სიმ­ტ­კი­ცეს, რომ­ლის სა­ნაც­ვ­ლო­დაც დამ­კ­ვიდ­რ­და უფალ­თან...

მა­მა მა­კა­რი:

- უფ­ლის იგავ­ში ერ­თ­მა­ნეთს უპი­რის­პირ­დე­ბა ორი ადა­მი­ა­ნი - მდი­და­რი, რო­მე­ლიც თა­ვის სიმ­დიდ­რეს მხო­ლოდ და მხო­ლოდ თა­ვი­სი სი­ა­მოვ­ნე­ბის­თ­ვის იყე­ნებს და უკი­დუ­რე­სად ღა­ტა­კი ლა­ზა­რე. იგა­ვი­დან ჩანს, რომ ის არის დაწყ­ლუ­ლე­ბუ­ლი, სნე­უ­ლი, ისიც კი არ შე­უძ­ლია, რაც აუცი­ლებ­ლო­ბის­თ­ვის სჭირ­დე­ბა, თა­ვი­სი შრო­მით მო­ი­პო­ვოს; სა­ხა­რე­ბა გვე­უბ­ნე­ბა: ძაღ­ლე­ბი მი­დი­ოდ­ნენ და ლო­კავ­დ­ნენ მის წყლუ­ლებ­სო ანუ ფი­ზი­კუ­რა­დაც უძ­ლუ­რი იყო ეს ადა­მი­ა­ნი და ამით იყო გან­პი­რო­ბე­ბუ­ლი მი­სი სი­ღა­რი­ბე. მაგ­რამ მას ჰქონ­და უდი­დე­სი სიმ­დიდ­რე. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყო­ველ­დღი­უ­რად ხე­დავ­და მდიდ­რი­სა და მი­სი თა­ნა­მე­ი­ნა­ხე­ე­ბის უწყა­ლო­ბას, ხე­დავ­და, თუ რო­გორ ფლან­გავ­დ­ნენ ამა­ო­ე­ბა­ში სიმ­დიდ­რეს, ერ­თხე­ლაც არ გა­ნუ­კითხავს ისი­ნი. თა­ვის მდგო­მა­რე­ო­ბას ისე იღებ­და, რო­გორც ღვთის­გან მი­ნი­ჭე­ბულს, მის­თ­ვის საცხოვ­ნებ­ლად. ლა­ზა­რე არა სი­ღა­რი­ბით, არა­მედ თა­ვი­სი ღვთივ­სათ­ნო ცხოვ­რე­ბით შე­იქ­­ნა ღირ­სი, და­ემ­კ­ვიდ­რე­ბი­ნა აბ­რა­ა­მის წი­აღ­ში, ხო­ლო მდი­და­რი არა სიმ­დიდ­რის გა­მო, არა­მედ თა­ვის უწყა­ლო­ბის გა­მო გა­ნე­შო­რა მარ­თალ­თა წი­აღს. ამ იგა­ვი­დან შე­იძ­ლე­ბა და­ვას­კ­ვ­ნათ, რომ ყვე­ლა მდი­და­რი ვერ ცხონ­დე­ბა და ყვე­ლა ღა­რი­ბი ცხონ­დე­ბა. უწყა­ლო მდი­და­რია თუ ღა­რი­ბი, ვინც არ შე­ი­ნა­ნებს ამას, ღვთის გა­რე­შე დარ­ჩე­ბა, ხო­ლო ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც სუ­ლით არის მდი­და­რი, უშ­ფოთ­ვე­ლი, თავ­მ­და­ბა­ლი, მოწყა­ლე, არ არის ამ­პარ­ტა­ვა­ნი, უფალ­თან დამ­კ­ვიდ­რ­დე­ბა, რა თქმა უნ­და, თუ მას აქვს ჭე­შმა­რი­ტი სარ­წ­მუ­ნო­ე­ბა.

- რო­გორც ვთქვით, მი­წი­ე­რი ცხოვ­რე­ბის ჟამს, ადა­მი­ან­მა სულ­ზეც უნ­და იზ­რუ­ნოს და ხორ­ც­ზეც, ისე, რომ არც ერთ მხა­რეს უკი­დუ­რე­სო­ბა­ში არ გა­და­უხ­ვი­ოს. არც ფა­ნა­ტიზ­მ­ში უნ­და გა­და­ვი­დეთ და არც აბ­სო­ლუ­ტურ გა­მი­წი­ე­რე­ბა­ში - რო­დე­საც ადა­მი­ანს მი­წი­ე­რის გარ­და აღა­რა­ფე­რი ახ­სოვს. თუმ­ცა, ძნე­ლია, ადა­მი­ა­ნი მიხ­ვ­დეს, სად და­დოს ზღვა­რი მი­წი­ე­რე­ბა­სა და სუ­ლი­ე­რე­ბას შო­რის...

- ამის ზუს­ტი ზღვა­რი არ არ­სე­ბობს, არც უფა­ლი მო­ითხოვს ჩვენ­გან. ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლია ჩვენს შე­საძ­ლებ­ლო­ბებ­ზე. მა­გა­ლი­თად, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი სი­ღა­რი­ბე­ში ცხოვ­რობს, ის შეჩ­ვე­უ­ლია მცი­რე მი­წი­ერ მოთხოვ­ნი­ლე­ბებს, ხო­ლო მდი­და­რი ადა­მი­ა­ნის­თ­ვის, ის მი­წი­ე­რი მოთხოვ­ნი­ლე­ბე­ბი, რომ­ლი­თაც ღა­რი­ბი კმა­ყო­ფილ­დე­ბა, იმ­დე­ნად მცი­რეა, მათ­ზე არც ფიქ­რობს. მა­მა­თა ცხოვ­რე­ბა­ში მოთხ­რო­ბი­ლია ასე­თი შემ­თხ­ვე­ვა: ერთ-ერ­თი წმინ­და მა­მა ავად გახ­და, გა­მოქ­ვა­ბულ­ში სას­თუ­მა­ლი და­ი­გო და ისე ეძი­ნა... განაგრძეთ კითხვა