"ელა­პა­რა­კე­ბო­და: მა­ლე მო­დი, ოქ­როს­თ­მი­ა­ნო ბი­ჭოო, მართლა ოქროსთმიანი დაიბადა" - უცნობი დეტალები დათუნიკა სხირტლაძის შესახებ

შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ეს ადა­მი­ა­ნი ერ­თხელ მა­ინც გე­ნა­ხათ სცე­ნა­ზე და მი­სი ცეკ­ვით, სიმ­ღე­რით, ლექ­სის კითხ­ვის ოს­ტა­ტო­ბით არ მო­ნუს­ხუ­ლი­ყა­ვით. ის მარ­თ­ლაც, სცე­ნის­თ­ვის იყო და­ბა­დე­ბუ­ლი. და­თუ­ნი­კა სხირ­ტ­ლა­ძე­ზე მინ­და, გი­ამ­ბოთ. ადა­მი­ან­ზე, რომ­ლის ცხოვ­რე­ბა მარ­თ­ლაც, ქა­რიშ­ხალს ჰგავ­და, სიკ­ვ­დი­ლი - მე­ხის გა­ვარ­დ­ნას.

ვინ იყო და­თუ­ნი­კა და რა დამ­სა­ხუ­რე­ბა აქვს მას ქარ­თუ­ლი კულ­ტუ­რის წი­ნა­შე? - შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე ერთ სტა­ტი­ა­ში ილა­პა­რა­კო. მი­სი მე­უღ­ლე, ქალ­ბა­ტო­ნი მზია ჯინ­ჭა­რა­ძე და­თუ­ნი­კას ადა­მი­ა­ნურ თვი­სე­ბებ­ზე, დიდ სიყ­ვა­რულ­ზე, ტკი­ვილ­ზე, სი­ხა­რულ­ზე, მხრე­ბით ნა­ტა­რებ სამ­შობ­ლო­ზე, ნა­ქე­რა­ლა­ზე და­კოც­ნილ მი­წა­ზე გვი­ამ­ბობს.

ერ­თად ყოფ­ნის რო­მან­ტი­კა

- 1996 წლის 23 ნო­ემ­ბერს შე­ვუღ­ლ­დით. რა­ტომ­ღაც სულ მომ­წონ­და, ქალს მზი­თევ­ში "ვეფხის­ტყა­ო­სა­ნი", ბიბ­ლია და წმინ­და გი­ორ­გის ხა­ტი რომ მიჰ­ქონ­და და მეც ასე მო­ვი­ქე­ცი. ის ხა­ტი ჩვენს სახ­ლ­ში, სო­ფელ ხიმ­ში, დღემ­დე გვაქვს. ამ­ბ­რო­ლა­უ­რი­დან (ჩე­მი სახ­ლი­დან) და­ვი­თის სახ­ლამ­დე ფე­ხით წა­ვე­დით, ასე უფ­რო რო­მან­ტი­კუ­ლი იყო. ფე­ხით 3 კი­ლო­მეტ­რი გა­ვი­ა­რეთ.

- დი­ახ. ჩე­მე­ბი დევ­ნი­ლე­ბი რომ გახ­დ­ნენ, რა­ჭა­ში დაბ­რუნ­დ­ნენ. ამ­ბ­რო­ლა­ურ­ში ბი­ნა გვქონ­და. მე თბი­ლი­სი­დან რომ ჩა­ვე­დი, და­ვით­მა მო­მა­კითხა და გავ­ყე­ვი.

- რომ მი­ვე­დით, მშობ­ლებს უთხ­რა, ცო­ლი მო­ვიყ­ვა­ნეო. მა­შინ და­ვი­თი 37 წლის იყო, მე - 33-ის. ძა­ლი­ან გა­უკ­ვირ­დათ. უნ­დო­დათ და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლი­ყო, მაგ­რამ დედ-მა­მა გა­ოგ­ნე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვ­ნენ. ასეთ დროს, ოჯახ­ში სუფ­რა ხომ იშ­ლე­ბა. მე ვთქვი, არა­ფერ­ზე შე­წუხ­დეთ-მეთ­ქი. ვე­ლი­ე­თის სა­ლო­ცავ­ზე ავე­დით, ვი­ლო­ცეთ. და­ვით­მა დე­დას და­უ­ბა­რა, რომ დავ­ბ­რუნ­დე­ბით, მჭა­დი და ყვე­ლუ­კა დაგ­ვახ­ვედ­რეო.

სხვა­თა შო­რის, ამ დღის შემ­დეგ, ჩვენ ყო­ველ 23 ნო­ემ­ბერს, ერ­თ­მა­ნეთს პა­ე­მანს ვე­ლი­ე­თის სა­ლო­ცავ­ში ვუ­ნიშ­ნავ­დით. იქ ლექ­სებს მი­კითხავ­და, მიმ­ღე­რო­და... 20 წე­ლი ვიცხოვ­რე ზე­ბუ­ნებ­რივ ადა­მი­ან­თან. მე არა მხო­ლოდ ქმა­რი, დი­დი მე­გო­ბა­რი დავ­კარ­გე. ძა­ლი­ან დი­დი ადა­მი­ა­ნი იყო. სცე­ნა­ზე მო­უ­ლოდ­ნე­ლად იგო­ნებ­და ახალ ილე­თებს. მა­ყუ­რე­ბელს მი­სი სკა­მი­დან წა­მოდ­გო­მა, მი­სი ერ­თი ხე­ლის აწე­ვაც კი ნუს­ხავ­და.

ტკი­ვი­ლი

- ჩვე­ნი დი­დი ტკი­ვი­ლი იყო უშ­ვი­ლო­ბა, მაგ­რამ ამ თე­მა­ზე საყ­ვე­დუ­რი ერ­თხელ არ დას­ც­დე­ნია. დავ­დი­ო­დით, ვმკურ­ნა­ლობ­დით, ვლო­ცუ­ლობ­დით... ად­რეც მინ­დო­და, ხე­ლოვ­ნუ­რი გა­ნა­ყო­ფი­ე­რე­ბის მე­თო­დის­თ­ვის მიგ­ვე­მარ­თა, მაგ­რამ ამას ეკ­ლე­სია ეწი­ნა­აღ­მ­დე­გე­ბო­და. მე­რე რა­ტომ­ღაც, ძა­ლი­ან მო­ვინ­დო­მე. რა­ჭა­ში ვი­ყა­ვი, თოვ­ლი­ა­ნი ამინ­დი იყო, მხო­ლოდ 100 ლა­რი მქონ­და. გა­მო­ვე­დი სახ­ლი­დან და ვე­ლი­ე­თის სა­ლო­ცავს ვთხო­ვე, - მივ­დი­ვარ, ამ ნა­ბიჯს გა­დავ­დ­გამ, რომ და­თუ­ნი­კას ნი­ჭი, ჯი­ში, გე­ნი არ გა­და­შენ­დეს-მეთ­ქი. გა­დავ­წყ­ვი­ტე სუ­რო­გა­ცი­ის მე­თო­დი გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა. ვი­ცო­დი, ამ საქ­მის­თ­ვის 50 ათა­სი იყო სა­ჭი­რო. სახ­ლი­დან გა­მო­ვე­დი 100 ლა­რით და ვგრძნობ­დი, ღმერ­თი და­მეხ­მა­რე­ბო­და... მა­ლე ჩვენ­თ­ვის სა­სურ­ვე­ლი შე­დე­გი დად­გა. და­თუ­ნი­კა ამ­ბობ­და, - ბავშვს მე გავ­ზ­რ­დი, ძი­ძა ვიქ­ნე­ბიო.

დი­დი სი­ხა­რუ­ლი

- თავ­და­პირ­ვე­ლად სუ­რო­გა­ცი­ის თე­მას ჩვენ ორი სა­ი­დუმ­ლოდ ვი­ტო­ვებ­დით. რო­ცა და­ვუ­რე­კე, ბი­ჭის მა­მა გახ­დე­ბი-მეთ­ქი, თურ­მე, იმ წუ­თებ­ში მან­ქა­ნით მგზავ­რობ­და, მძღოლს მიჰ­ყავ­და. უეც­რად და­უყ­ვი­რია, - რომ არ ვთქვა, გუ­ლი ამ სი­ხა­რულს ვე­ღარ იტევს, ბი­ჭის მა­მა ვიქ­ნე­ბიო. მე­რე მან­ქა­ნა გა­უ­ჩე­რე­ბი­ათ და უტი­რი­ათ. რა­ჭა­ში ყვე­ლას უნ­დო­და, და­თოს ბი­ჭი ჰყო­ლო­და, მი­სი გე­ნის გამ­გ­რ­ძე­ლე­ბე­ლი და­ბა­დე­ბუ­ლი­ყო.

ამ ამ­ბის შემ­დეგ, იურ­მა­ლა­ში ჰქონ­და კონ­ცერ­ტი. ამ გა­მოს­ვ­ლას, ჩემს პა­ტა­რა ბიჭს ვუძღ­ვ­ნიო - ასე­თი ჩვე­ვა ჰქონ­და, ყვე­ლა გა­მოს­ვ­ლას ვინ­მეს უძღ­ვ­ნი­და. იმ დღეს კი ისე უცეკ­ვია, მთე­ლი დარ­ბა­ზი ფეხ­ზე მდგა­რა. "ე­გა­რის" ბი­ჭებ­მა მითხ­რეს, იმ სცე­ნას მსგავ­სი რამ არ ახ­სოვ­სო. სცე­ნა­ზე მე­ო­რედ გა­უწ­ვე­ვი­ათ და გაჰ­ყ­ვი­როდ­ნენ: "არ­წი­ვი კავ­კა­სი­ი­დან".

შვილს სა­ხე­ლი თა­ვად შე­ურ­ჩია, - თევ­დო­რე და­ვარ­ქ­ვა­თო. მო­უთ­მენ­ლად ელო­და მის და­ბა­დე­ბას. ელა­პა­რა­კე­ბო­და: მა­ლე მო­დი, ოქ­როს­თ­მი­ა­ნო ბი­ჭო, მა­ლე მო­დი, მა­მა, სად ხა­რო? მარ­თ­ლა ოქ­როს­თ­მი­ა­ნი და­ი­ბა­და, მაგ­რამ მა­მამ ვერ ნა­ხა.

- გა­მოს­ვე­ნე­ბამ­დე 1 სა­ა­თით ად­რე და­ი­ბა­და, არა?

- დი­ახ. მთე­ლი დღე­ე­ბი ვტი­რო­დი. ეტყო­ბა, მეც გა­და­ვი­ღა­ლე და რომ გავ­ჩერ­დი, სა­მა­რი­სე­ბუ­რი სი­ჩუ­მე ჩა­მოწ­ვა. უეც­რად აღ­მომ­ხ­და, ასე­თი სი­ჩუ­მე რა­ტო­მაა-მეთ­ქი და ამ დროს, სამ­შო­ბი­ა­რო­დან დაგ­ვი­რე­კეს, სა­კე­ის­რო კვე­თა ტარ­დე­ბა, პა­ტა­რა თევ­დო­რე იბა­დე­ბაო. ეზო­ში რომ გა­მო­ას­ვე­ნეს, ბავ­შ­ვის ტი­რი­ლის ხმაც მო­ას­მე­ნი­ნეს. სას­წა­უ­ლი სცე­ნა იყო. მა­მა იმ ქვეყ­ნად მი­დი­ო­და, შვი­ლი იმ წუ­თებ­ში მო­ევ­ლი­ნა ქვე­ყა­ნას, თით­ქოს გზე­ბი გაც­ვა­ლეს.

იმ დღის მე­რე ვცხოვ­რობ ასე უჩ­ვე­უ­ლო გან­ც­დე­ბით. ვზრდი ახალ­შო­ბილს, რო­მელ­საც თა­ვი­სე­ბუ­რი მი­ხედ­ვა სჭირ­დე­ბა, ამ ტკი­ვილ­სა და მო­ნატ­რე­ბას კი გაძ­ლე­ბა უნ­და.

სუ­რო­გა­ტი ქა­ლი აქ მყავ­და, ვუვ­ლი­დი. და­თო მე­უბ­ნე­ბო­და, ყვე­ლა­ფე­რი გა­უ­კე­თე, რომ ბავ­შ­ვი ჯან­მ­რ­თე­ლი და­ი­ბა­დო­სო. სუ­რო­გა­ტი ქა­ლის ნახ­ვა არ უნ­დო­და. ამ­ბობ­და, ისე­თი ხა­სი­ა­თი მაქვს, შე­მე­ცო­დე­ბა, სულ უნ­და ვდიო და პა­ტი­ვი ვცეო. 30 წლის გო­გო იყო და ეცო­დე­ბო­და, - ასე­თი რა გა­უ­ჭირ­დაო? ის გო­გო მე­უბ­ნე­ბო­და, თქვე­ნა­ი­რი პატ­რო­ნი არც მყო­ლიაო.

ბავ­შ­ვი მა­მის ას­ლია: სა­ხის ნაკ­ვ­თე­ბით, თმი­სა და თვა­ლე­ბის ფე­რით. მას და­ვით-თევ­დო­რე და­ვარ­ქ­ვი.

წაიკითხეთ სრულად