ლა­ნა ღო­ღო­ბე­რი­ძის მი­ერ პუ­რის­გან შექ­მ­ნი­ლი ჭურ­ჭე­ლი და რე­ჟი­სო­რის იშ­ვი­ა­თი გა­ტა­ცე­ბა

რე­ჟი­სორი ლა­ნა ღო­ღო­ბე­რი­ძე ცხოვ­რობს სახ­ლ­ში, სა­დაც წარ­სუ­ლი, ტრა­დი­ცი­ე­ბი და თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბა ერ­თ­მა­ნეთს ბუ­ნებ­რი­ვად ერ­წყ­მის. რე­ჟი­სორს ყვე­ლა ნივ­თი უყ­ვარს, რო­მე­ლიც იქ არის და­ცუ­ლი, ზო­გი­ერ­თი, რო­გორც ამ­ბობს, მთელ მის ცხოვ­რე­ბას გა­ნა­სა­ხი­ე­რებს... არა­ერთ უნი­კა­ლურ ნივთს შო­რის, ყუ­რადღე­ბას იპყ­რობს პუ­რის­გან შექ­მ­ნი­ლი ულა­მა­ზე­სი მი­ნი­ა­ტი­უ­რუ­ლი ფი­გუ­რე­ბი. მა­თი ავ­ტო­რი ქალბატონი ლა­ნაა.

ამ თე­მა­ზე სა­უ­ბარს ასე იწყებს: "ეს ჩე­მი ნა­ხე­ლა­ვია... სა­ერ­თოდ, ჩე­მი საყ­ვა­რე­ლი ჩვე­ვა, გა­ტა­ცე­ბაა, რო­მე­ლიც ყო­ველ­თ­ვის მქონ­და, - ხელ­ში პუ­რის პა­ტა­რა გუნ­და მე­ჭი­რა და ვზელ­დი, მე­რე მის­გან ვა­კე­თებ­დი ჭურ­ჭელს - ფინ­ჯანს, თეფ­შებს".

ერ­თხელ, თე­ლავ­ში ყოფ­ნი­სას, შვი­ლე­ბის­თ­ვის, რომ­ლე­ბიც იმ პე­რი­ოდ­ში პა­ტა­რე­ბი იყ­ვ­ნენ, ჩა­ის სერ­ვი­ზი გა­უ­კე­თე­ბია, მე­რე ერ­თად, თეთ­რად და ცის­ფ­რად მო­უ­ხა­ტავთ. "ძა­ლი­ან უხა­რო­დათ, მაგ­რამ ფან­ჯ­რის რა­ფა­ზე გა­საშ­რო­ბად რომ დავ­დეთ, დი­ლას აღარ დაგ­ვ­ხ­ვ­და, კა­ტამ შე­ჭა­მა. ისე მოხ­და, რომ ჩე­მი პირ­ვე­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი კა­ტის მსხვერ­პ­ლი გახ­და". - ამ­ბობს ქალ­ბა­ტო­ნი ლა­ნა.

- რო­გორ ჩნდე­ბა იდეა, რა უნ­და გა­მო­ძერ­წოთ?

- რო­დე­საც პუ­რის ზე­ლას და­ვიწყებ, სი­ტუ­ა­ცია მკარ­ნა­ხობს, რას გა­ვა­კე­თებ. და­სა­მუ­შა­ვებ­ლად ქარ­თუ­ლი პუ­რი სა­უ­კე­თე­სოა, ძი­რი­თა­დად, გულს ვი­ყე­ნებ, ყუ­ის და­მუ­შა­ვე­ბა რთუ­ლია. მთა­ვა­რია, მა­სა­ლა იყოს რბი­ლი, რაც ძერ­წ­ვის­თ­ვის აუცი­ლე­ბე­ლია... წაიკითხეთ სრულად