"მე მოვ­კ­ვ­დი?! - ვი­კითხე და პირ­ჯ­ვა­რი გა­და­ვი­სა­ხე" - უმძიმეს ავარიას გადარჩენილი ქალის უცნაური მონაყოლი

ავ­ტო­ა­ვა­რი­ის შემ­დეგ მძი­მედ და­შა­ვე­ბუ­ლი ქა­ლი თით­ქ­მის მთე­ლი თვე იყო ხე­ლოვ­ნუ­რი სუნ­თ­ქ­ვის აპა­რატ­ზე მი­ერ­თე­ბუ­ლი და ექი­მებ­საც არ ჰქონ­დათ მი­სი გა­დარ­ჩე­ნის იმე­დი, რად­გან ოპე­რა­ცია გა­ხეთ­ქილ თავ­ზეც კი გა­უ­კეთ­და. ერ­თი თვის თავ­ზე მო­ვი­და გონს და ლა­პა­რა­კი მხო­ლოდ მე­სა­მე თვის გას­ვ­ლის შემ­დეგ და­იწყო. პირ­ვე­ლი სიტყ­ვე­ბი, რაც მის­გან გა­ი­გო­ნეს, იყო: "ღმერ­თო, რამ­დენ შეც­დო­მას ვუშ­ვებთ ადა­მი­ა­ნე­ბი და შენ მა­ინც ჩვენს დაც­ვას ცდი­ლობ..."

დე­ი­და ცა­რო ჩე­მი მე­გობ­რის დე­დაა და მეც, ნი­ნუ­ცას მსგავ­სად გან­ვიც­დი­დი მის ავად­მ­ყო­ფო­ბას. ლო­გი­ნად ჩა­ვარ­დ­ნილ­საც არ ვშორ­დე­ბო­დი გვერ­დი­დან და რო­ცა გონს მო­ვი­და, მას მე­რეც ხში­რად მივ­დი­ო­დი მათ­თან. ერთ-ერთ ღა­მეს, 67 წლის ქალ­ბა­ტონ­მა უც­ნა­უ­რი რამ გვი­ამ­ბო:

- მხო­ლოდ ის მახ­სოვს, ავა­რი­ამ­დე მძღოლ­მა რომ იყ­ვი­რა: გვღუ­პავს ეს პატ­რონ­ძაღ­ლიო (მსუ­ბუქ მან­ქა­ნას სატ­ვირ­თო და­ე­ჯა­ხა. მძღო­ლი ად­გილ­ზე და­ი­ღუ­პა. მძი­მედ და­შა­ვე­ბუ­ლი დე­ი­და ცა­რო კი სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად გა­და­ურ­ჩა სიკ­ვ­დილს! - ავტ.), მე­რე არც ტკი­ვი­ლი მიგ­რ­ძ­ნია და არც ში­ში. "გონს რომ მო­ვე­დი", თეთრ ნის­ლ­ში ვი­ყა­ვი გახ­ვე­უ­ლი და სა­ო­ცარ სიმ­შ­ვი­დეს ვგრძნობ­დი. მივ­ხ­ვ­დი, გზა უნ­და გა­მეგ­რ­ძე­ლე­ბი­ნა, მაგ­რამ გა­სას­ვ­ლელს ვერ ვხე­დავ­დი და ამი­ტომ გა­უ­ბე­და­ვად და­ვი­ძა­ხე: არის აქ ვინ­მე?! - მე სულ შენ­თან ვარ და სამ­წუ­ხა­როა, რომ ამის შე­სა­ხებ თით­ქ­მის არა­სო­დეს გახ­სენ­დე­ბათ ადა­მი­ა­ნებს! - გა­ვი­გო­ნე ზურგს უკან. ულა­მა­ზე­სი ახალ­გაზ­რ­და იყო. მოგ­რ­ძო კუ­ლუ­ლე­ბი ჰქონ­და. მივ­ხ­ვ­დი, რომ მფარ­ველ ან­გე­ლოზს ვხე­დავ­დი. შე­მე­შინ­და. მან ეს იგ­რ­ძ­ნო და­მამ­შ­ვი­და: სა­ნამ შენ­თან ვარ, ნუ­რაფ­რის გე­ში­ნიაო...

- ნუ მი­მა­ტო­ვებ! - და­ვა­პი­რე და­ჩო­ქე­ბა და არ და­მა­ნე­ბა:

- ჩემ­ზე არა­ფე­რია და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ყო­ვე­ლი ადა­მი­ა­ნი თა­ვად ქმნის თა­ვის ბე­დის­წე­რას და ისიც მხო­ლოდ მას­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, უფ­ლის გზას და­ად­გე­ბა თუ ეშ­მაკს ჩა­უგ­დებს სულს ხელ­ში...

ეშ­მა­კი ახ­სე­ნა თუ არა, კი­დევ ერ­თი მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლი ახალ­გაზ­რ­და გა­მოჩ­ნ­და, რო­მელ­მაც გა­მი­ღი­მა და რა­ღა­ცის თქმა და­ა­პი­რა, მაგ­რამ მფარ­ვე­ლი ან­გე­ლო­ზი ჩა­მო­მე­ფა­რა და მკაც­რად გა­აფ­რ­თხი­ლა: ჯერ მი­სი ცოდ­ვა-ბრა­ლი არა­ვის აუწო­ნია და არც ის გა­დაწყ­ვე­ტი­ლა, გაქვს თუ არა მას­თან მი­ახ­ლო­ე­ბის უფ­ლე­ბაო, მე­რე მე მო­მიბ­რუნ­და:

- მი­სი მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლო­ბა მხო­ლოდ ნი­ღა­ბია და სი­ყალ­ბე. ცოცხალ ადა­მი­ა­ნებს გა­რეგ­ნუ­ლი ბრწყინ­ვა­ლე­ბით აბ­რუ­ებს და გარ­დაც­ვ­ლი­ლე­ბის გა­და­ბი­რე­ბა­საც ტყუ­ი­ლით ცდი­ლობს...

განაგრძეთ კითხვა