"შემრცხვა, როგორ გამოვყევი ჩემი ფულის ნაკვალევს?" - როცა სხვების დახმარება შეგიძლია

ამ წერილის დაწერა მეგობარი ემიგრანტის შეკითხვამ გადამაწყვეტინა. დამეკითხა ერთ ახალგაზრდა კაცზე: რატომ უნდა უჭირდეს ისე, რომ უკვე მესამედ მთხოვა ფული? ადრე გამოვუგზავნე, იმას არ დასჯერდა, დღე და ღამე სოციალურ ქსელში მორალისტურ პოსტებს წერს და არ სჯობს, რამე აკეთოსო? - სად სცალია სამუშაოდ, შენნაირებს თვეში რამდენჯერმე "აახევს" ფულს და სინდისის ძაფების შეურხევლად დახარჯავს-მეთქი, - ვუპასუხე.

თუ ადამიანი ჯანმრთელია, მისთვის დახმარება გამრყვნელია და ფულს კეთილი გზა თუ არ უჩვენე, შენ გაძარცულად იგრძნობ თავს და ვისაც აჩუქე, ის სიზარმაცისა და თაღლითობის მორევში ნებიერად ჩაიძირება... ამჯერად, სხვაგვარ ორ შემთხვევაზე ვისაუბრებ და ორივე ჩემი ნაცნობების მონათხრობია:

"ამ ამბავს თავის მოსაწონებლად არ გიყვები. ჩემსავით შერცხვენილი რომ არ დარჩეს სხვა, ეგებ, ჩემი შემთხვევა გამოადგეს... მივდივარ ერთ დღეს ფალიაშვილის ქუჩაზე, ჩემი მეტრიანი ნაბიჯით და უცებ, მოხუცი ქალის ხმამ შემაჩერა. მხედველობადაქვეითებულის სათვალე, რკინის ჯოხი, ავადმყოფური იერი და მიტკალივით თეთრი სახე ჰქონდა. ოთახის ჩუსტები ეცვა - თავად აღნიშნა, თორემ არ ვაკვირდები ეგეთ რამეზე ადამიანებს.

- დამეხმარეთ, "დიალიზიდან" მოვდივარ, აქ ჩემს ნათლულთან მოვედი, ვიფიქრე, ცოტას დავისვენებ, ძალას მოვიკრებ და მერე შინ გამაცილებენ-მეთქი. აგერ, ნათლულის ბავშვისთვის ალუბალი ვიყიდე, ისინი კი სახლში არ დამხვდნენ. ხილი რომ ვიყიდე, ფული აღარ დამრჩა, - მითხრა მორიდებით.

მოხუცის უღონო ხელზე დაახლოებით ერთი კილო ალუბლით დატვირთული პარკი კონწიალობდა. რა გავაკეთო? ტაქსი გამოგიძახოთ? - დავეკითხე. - კი, თუ შეიძლება და გადამიხადეთ ტაქსის ფული. მე თან არ მაქვს და ხვალ ჩაგირიცხავთ ტელეფონზეო...

ქალი ჩიტივით უმწეო იყო და თანხის გადმორიცხვაზე უარი ვუთხარი: როგორ გეკადრებათ, გადავიდეთ გზის იქით, თქვენ ხელი მომკიდეთ-მეთქი.

გადავედით გზის მეორე მხარეს, აპლიკაციით ტაქსს ვიძახებ და მოხუცს ვეკითხები, - სად მიბრძანდებით-მეთქი?- ვაჩნაძის ქუჩაზე, კოლმეურნეობაზე, - მიპასუხა მორიდებით. შვლის ნუკრივით ადევნებულ ქალს ვუსმენ: მთელი ცხოვრება მანქანას ვმართავდი. ერთადერთხელ ჩავჯექი სხვის მანქანაში, ქორწილში მივდიოდით და ისეთ ავარიაში მომახვედრა, თავიდან ამაწყვეს: ერთი თირკმელი არ მაქვს, მეორე სუსტად მუშაობს, ორ დღეში ერთხელ დიალიზს ვიკეთებ. ორი წელი კომაში ვიყავი... ისე, რა გქვია, შვილო, ღმერთმა დაგლოცოს, როგორ ჩქარობდი და დაგაყოვნე, - მოხუცს ხმაში ბზარი გაერია.

ჩემი სახელი ვუთხარი და მერე მოკლე დიალოგი გაიმართა:

- შვილი გყავს?

- მყავს ერთი გოგონა, ლიზა, ელისაბედი.

- ახლა სადაა? მასთან ხომ არ მიდიოდი?

- არა, მეგობრებთან ერთადაა... განაგრძეთ კითხვა gza.ambebi.ge-ზე