თქმუ­ლე­ბა სვიმ­ნიშ­ზე - რო­გორ გა­უმ­კ­ლავ­და ერ­თი სვა­ნუ­რი სო­ფე­ლი ოს­თა ლაშ­ქარს

სო­ფელ ლა­ხირს, რო­მე­ლიც მუ­ლა­ხის ჩრდი­ლო­ეთ ფერ­დობ­ზეა გა­შე­ნე­ბუ­ლი, ოდეს­ღაც ოს­თა ლაშ­ქა­რი შე­მო­სე­ვია.

მა­შინ სო­ფე­ლი ოც­და­ა­თი კომ­ლი მო­სახ­ლი­თა და 22 თეთ­რად შე­ფეთ­ქი­ლი კოშ­კით იწო­ნებ­და თავს.

მა­შინ ამ პა­ტა­რა სო­ფელ­ში იოსე­ლი­ა­ნე­ბი, მარ­გი­ა­ნე­ბი, ბაბ­ლუ­ა­ნე­ბი, გვი­და­ნე­ბი და ზუ­რე­ბი­ა­ნე­ბი ცხოვ­რობ­დ­ნენ. სოფ­ლის მახ­ვ­ში (თა­ვი) ჭკუა-გო­ნე­ბით გა­მორ­ჩე­უ­ლი სვი­მონ ბაბ­ლუ­ა­ნი ყო­ფი­ლა, რომ­ლის გა­რე­შეც სოფ­ლის სა­ჭირ­ბო­რო­ტო სა­კითხე­ბის გა­დაწყ­ვე­ტა არა­ვის შე­ეძ­ლო.

სო­ფე­ლი ძლი­ე­რი და მჭიდ­როდ და­სახ­ლე­ბუ­ლი ყო­ფი­ლა, გვა­რე­ბის მი­ხედ­ვით. მი­წის ყო­ვე­ლი გო­ჯი სახ­ნავ-სა­თე­სად ჰქო­ნი­ათ გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, ჰყო­ლი­ათ ბევ­რი ხარ-ძრო­ხა, წვრილ­ფე­ხა რქო­სა­ნი პი­რუტყ­ვი და ნა­ხი­რის მწყემ­ს­ვა­ზეც მო­რი­გე­ო­ბა ჰქო­ნი­ათ და­წე­სე­ბუ­ლი. ნა­ხირს ყო­ველ დი­ლით სოფ­ლის შუ­ა­გულ­ში - ქრის­დე­შის სვიფ­ში უყ­რიდ­ნენ თავს, რო­მელ­საც ასე­ვე მო­რი­გე­ო­ბით ასუფ­თა­ვებ­დ­ნენ ქა­ლე­ბი. ნა­ხირს ლაგ­ვ­ზა­ლი­ე­რის მთის­კენ მი­ე­რე­კე­ბოდ­ნენ მწყემ­სე­ბი. ხში­რი იყო თავ­დას­ხ­მე­ბი და სა­ქონ­ლის გა­ტა­ცე­ბა.

ერ­თხე­ლაც, გამ­თე­ნი­ი­სას, გუ­გა გვი­და­ნის ყუ­რადღე­ბა მთის ჩრდი­ლო­ე­თით მო­ფუს­ფუ­სე კონ­ტუ­რებ­მა მი­იპყ­რო და მიხ­ვ­და, რომ ეს სი­კე­თის მო­მას­წა­ვე­ბე­ლი არ იყო. მსწრაფლ და­ეშ­ვა სოფ­ლის­კენ და მზის პირ­ველ სხი­ვებ­თან ერ­თად, მახ­ვ­შის საცხოვ­რებ­ლამ­დე მი­აღ­წია. გა­გო­ნილ­მა მახ­ვ­ში შე­აკ­რ­თო. წამს ფეხ­ზე წა­მო­იჭ­რა და ქრის­დე­შის სვიფ­ში სოფ­ლის თავ­შეყ­რა ბრძა­ნა. გო­ნი­ე­რი თავ­კა­ცი არა მარ­ტო სო­ფელ­ზე, ნა­ხი­რის გა­დარ­ჩე­ნა­ზეც ფიქ­რობ­და:

- ხალ­ხ­ნო, ნა­ხირს გე­ზი უნ­და ვუც­ვა­ლოთ, და­სავ­ლე­თით ჩხე­ლა­შის­კენ გავ­რე­კოთ. სოფ­ლის ყვე­ლა მცხოვ­რე­ბი კოშ­კებ­ში უნ­და ახ­ვი­დეთ და იქი­დან ადევ­ნოთ თვალ­ყუ­რი, არ აჩ­ქარ­დეთ, ქვის სარ­ქ­ვ­ლე­ბი მაგ­რად ჩა­მო­ხუ­რეთ!

მახ­ვ­შის გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბას ახალ­გაზ­რ­დე­ბი შე­ე­წი­ნა­აღ­მ­დეგ­ნენ, მათ პი­რის­პირ უნ­დო­დათ მტერს გას­წო­რე­ბოდ­ნენ, მაგ­რამ ჭკვი­ა­ნი სვი­მო­ნი უსის­ხ­ლოდ ფიქ­რობ­და მტერ­ზე გა­მარ­ჯ­ვე­ბას:

- ჩვენს მტრებს ისე ეში­ნი­ათ გა­დამ­დე­ბი და­ა­ვა­დე­ბის, ისეთ რა­მეს მო­ვი­გო­ნებ, უკან­მო­უ­ხე­და­ვად გარ­ბოდ­ნენ, მაგ­რამ თუ არ გა­მო­მი­ვა, მა­შინ თქვენ იცით და თქვენ­მა ვაჟ­კა­ცო­ბამ, ტყვია-წა­მა­ლი არ და­ი­შუ­როთ და ქა­ლებ­მა კოშ­კის ქონ­გუ­რებ­ზე დაგ­რო­ვი­ლი რი­ყის ქვე­ბი და­უ­ში­ნეთ კოშ­კებ­თან ახ­ლოს მო­სულ მტერს! - მახ­ვ­შის სიტყ­ვა კა­ნო­ნი იყო. ყვე­ლამ თავ-თა­ვის კოშკს მი­ა­შუ­რა. მტერ­მა რომ ნა­ხი­რი ვერ­სად ნა­ხა, თხმელ­ნარ­ში და­ბა­ნაკ­და და სოფ­ლის მახვშს მო­ცი­ქუ­ლე­ბი გა­უგ­ზავ­ნა. სვი­მონ ბაბ­ლუ­ა­ნი ორ უხუ­ცეს­თან ერ­თად ქრის­დე­შის სვიფ­ში იჯ­და და თათ­ბი­რობ­და, გა­მო­სა­ვალს ეძებ­და... განაგრძეთ კითხვა