"მოსკოველმა ნათესავმა ომზე საუბარი ამიკრძალა, გვისმენენო... ჩვენ ჭურვებს გვესვრიან, მაგრამ მათზე ბევრად თავისუფლები ვართ" - რას ჰყვება ხარკოველი ქალი?
უკრაინას მილიონობით ადამიანი ტოვებს და ცდილობს გადარჩეს. უამრავი მათგანი, იმ იმედით, რომ მალე სამშობლოში დაბრუნდებიან, დროებით სამსახურს ეძებს, ნაწილი საქართველოში, ზოგიც უცხოეთში.
ვალენტინა სიომკინმა ახლახან გამოაღწია უკრაინიდან და საქართველოში, ნათესავებთან გამოემგზავრა. საბედნიეროდ, თან აქვს საპენსიო ბარათი, მაგრამ შინ დარჩა საზღვარგარეთის პასპორტი. მისი სახლი დაბომბეს. ხარკოვში მისი ქუჩა მიწასთან არის გასწორებული. შვილები და შვილიშვილები მარიუპოლში ჰყავს, რომელიც დღეს ოკუპანტების მიერ მიწასთან არის გასწორებული.
ვალენტინა სიომკინა:
- ახლა მთავარია, ფიქრებს არ ავყვე და არ შევიშალო. ამიტომ და არა მხოლოდ ამიტომ ვფიქრობ, რომ სამსახური დავიწყო. ნათესავებთან ერთად, სხვადასხვა ვარიანტი განვიხილე. ჩემი ერთი ახლო ნათესავი წლებია, რუსეთში ცხოვრობს. დღეს დამირეკა, მოსაკითხად. ყვავილების მაღაზია ჰქონდა და ძალიან წარმატებულადაც მუშაობდა. ვკითხე, ახლა რა ხდება-მეთქი.
გამოუვალ მდგომარეობაშიც კი არ ვაპირებდი იქ წასვლას, მიუხედავად იმისა, რომ ბებია მყავდა რუსი. აქამდე, ომამდე, მარიუპოლის მიწასთან გასწორებამდე მეგონა, რომ ეს ხალხი უცხო არ იყო ჩემთვის. ჩემი ნათესავი იქ გაიზარდა, იქ ისწავლა, რუსზეა გათხოვილი. ომამდე რამდენიმე დღით ადრე ვისაუბრეთ, მამშვიდებდა და მაიმედებდა, რუსები და უკრაინელები თითქმის ერთი ხალხია, წარმოუდგენელია მათ შორის ტყვია გავარდესო. ახლა დამირეკა და მხოლოდ სოციალურ პრობლემებზე ისაუბრა.
- რა სახის პრობლემები აქვთ?
- ყველანაირი. პირველ რიგში, უსაფრთხოების. როდესაც ჩემი ოჯახის დაკარგულ წევრებზე მკითხა, ვუთხარი, დაკარგულ ოჯახის წევრებზე სამ კვირაზე მეტია არაფერი ვიცი-მეთქი. უეცრად ხელის მოძრაობით გამაწყვეტინა, ომსა და უკრაინაზე ნურაფერს მეტყვი, არ შეიძლება, ყველაფერი ისმინება და შეიძლება, პრობლემები შემექმნასო... სამსახურზე ვკითხე, ისეთი მძიმე პერიოდია, ყვავილები ვის რად უნდა, ხალხი საჭმლის მარაგს იკეთებს, არ ვიცით, ხვალ რა იქნებაო. არავინ იცის, ერთი კვირის შემდეგ, როგორი ვითარება იქნება ქვეყანაში, რადგან ყოველ დღე მძიმდება ფონიო... უფრო სწორად, მე ვეკითხებოდი, ქუჩაში ომონის და როსგვარდიის სულ უფრო მეტი ხალხი გამოჰყავთ, ასეა-მეთქი?.. კი, ბევრი ძალოვანია ქუჩაში, ალბათ დამატებითი უსაფრთხოებისთვისო. ჩემს ყველა კითხვას შიშით უსმენდა, რამე ისეთი არ მეკითხა. მთელი საუბრის განმავლობაში დაძაბული იყო.
ჩემს ქვეყანაში ომია. ყველაფერი, რაც გამაჩნდა დავკარგე, არაფერი ვიცი, ოჯახის წევრებზე. რასაც ვხედავ, საფლავებიც კი არ გაპარტახებულია, მაგრამ ვიცი, რომ ომია, მტერი დაგვესხა თავს და როდესაც ახლობლები ერთმანეთთან ჩვენს ტრაგედიაზე ვსაუბრობთ, ბოლოში ვამბობთ, რომ ჩვენი სახლი გვენატრება, მაგრამ რას ვიზამთ, ომია, იმედია, დავბრუნდებით... რუსეთში კი, რა ხდება, მგონი თავადაც ვერ გაურკვევიათ, არ უნდათ, ილაპარაკონ პრობლემებზე, დაუცველ უსაფრთხოებაზე, დეფიციტზე. ჩვენს ქვეყანას ჭურვებს ესვრიან, მაგრამ ჩვენ ბევრად თავისუფლები ვართ, ვიდრე ისინი. და თუ ვინმე მკითხავს, რისთვის გინდოდათ ომი, მშვიდობა არ ჯობდა? მშვიდობას არაფერი ჯობია, საკუთარ თავზე მაქვს გამოცდილი, მაგრამ რუსეთში რაც ხდება მშვიდობა არ არის, ისეთი მშვიდობა რომ არ ყოფილიყო ჩვენთან, ამიტომ ჩავვარდით ასეთ დღეში.