"ჩვენ მატყუარა საზოგადოება ვართ - ერთმანეთს ვატყუებთ. ვერ გავიგეთ, ღმერთი სად უნდა ვახსენოთ" - "ლამპიონების" მღერიდან 40 წლის შემდეგ, ლევან ლაზარიშვილი მხატვრობაში ინაცვლებს
მომღერალმა ლევან ლაზარიშვილმა წელს ხატვა დაიწყო. ოქტომბრის შუა რიცხვებისთვის გამოფენის მოწყობასაც გეგმავს. "აქ არის ჩემი ასტროფიზიკის, ასტროლოგიის, რელიგიის, ისტორის ცოდნა, მისტიკა, ბევრი რამ... ეს ყველაფერი ჩემშია და ამის გადმოცემა მინდა..." - გვეუბნება ლევანი.
პროექტი "ქვევრი“ 9 დამოუკიდებელი ტილოსგან შედგება და ის სოციალურ ქსელში ჯერ არ გამოუფენია, როგორც გვითხრა, სიურპრიზად ინახავს.
- ლევან, პროფესიით ვინ ხარ?
- უცხო ენები დავამთავრე, მერე სამედიცინოზე ვსწავლობდი, მაგრამ არ დავასრულე, უნივერსიტეტი შუა სწავლაში მივატოვე, ამიტომ არასრული სამედიცინო განათლება მაქვს. მერე ციფრული ტექნოლოგიები ვისწავლე, ბევრი წელი "სანოსტუდიაში“ ხმის რეჟისორად ვმუშაობდი. მადლიერი ვარ მთელი ჯგუფის, იქ ჩემი მეგობრები არიან და ყველა მიყვარს... შემდეგ საფრანგეთში წავედი... ყაზახეთში სხვადასხვა ადგილას ვმღეროდი. მოკლედ, 7 წელი როგორც მომღერალმა, ვოკალისტმა უცხოეთში გავატარე. თბილისში 2 წლის წინ ჩამოვედი.
- ბავშვობაში ხატავდი?
- კი. 5 წლის ასაკში, ვიდრე"ლამპიონებს“ ვიმღერებდი, ვამბობდი, მულტიპლიკატორი უნდა გამოვიდე-მეთქი.
- რატომ არ გაჰყევი ამ გზას?
- ხატვას დრო უნდა, მე ამისთვის დრო არ მქონდა, რადგანაც მთელ დროს მუსიკას ვუთმობდი. ბავშვობაში სულ სცენაზე ვიყავი. თუმცა ხელში პასტას რომ ვიჭერდი, იმითაც კი მუდმივად ვხატავდი, თან, ყველგან, მაგრამ იმას უფრო ჯღაბნა ერქვა...
როდესაც ჩემს ცხოვრებაში, იმ მთლიანმა ეტაპმა ავად თუ კარგად, ჩაიარა და მუსიკალურად რაღაცები ამოვწურე, სხვა ინტერესები წამოვიდა... თუმცა მიმაჩნია, რომ ჩემი სიტყვა მუსიკაში, რასაც ჩემგან ელოდნენ, არ ვთქვი. უბრალოდ, არ ვიბრძოლე...
საზღვარგარეთ ისეთ ადგილებში ვიმღერე, სადაც თანხას მიხდიდნენ და იმითაც კმაყოფილები იყვნენ, რასაც ვაკეთებდი. ვმღეროდი სიმღერებს, რომელიც მომწონდა, ამაში წლები გავატარე. იმ ხალხს მივანიჭე სიამოვნება, მეც მივიღე სიამოვნება და შესაბამისად, ანაზღაურებაც. ასე კი გავჩერდი, განვითარება ვერ შევძელი, ჩემი შემოქმედება არ შევქმენი...
...როგორც შემოქმედი, ახლა ზუსტად იმას ვაკეთებ, რაც მიყვარს, ამასთანავე, სიმღერასაც აუცილებლად ჩავწერ. რომ არ ვიმღერო, გამორიცხულია. მიყვარს ეგ საქმე. ახლა, უბრალოდ, ენერგიას იმ საქმეს ვუთმობ, რაც ბავშვობიდან მინდოდა რომ მეკეთებინა და არ დამცალდა.
- ამისკენ კონკრეტულად რამ გიბიძგა?
- მე და ცნობილი მომღერალი თემურ რცხილაძე ყაზახეთში ერთ სახლში ვცხოვრობდით, ერთი და იგივე ადგილას ვმღეროდით. თემური პროფესიით მხატვარია და სახლში ხატავდა. ერთხელაც მითხრა, - თუ სურვილი გაქვს, შენც დახატე, საღებავებს და რაც საჭიროა, ყველაფერს გაყიდინებო... მოკლედ, დავხატე... - კარგი გამოდის და გააგრძელეო, - თემურმა. მხატვარი და მუსიკოსი, თან, მეგობარიც რომ გეტყვის, დიდი სტიმულია.
ასე ნელ-ნელ ჩემს თავს კი ვაჩვენე, რომ რაღაცების ხატვა შემეძლო, მაგრამ ეს მოტივაცია არ აღმოჩნდა საკმარისი იმისთვის, რომ გამეგრძელებინა. მხატვრები არიან, ტილოებს "ჭამენ“, მათთან ვინ ვარ? საერთოდ, თვითკრიტიკული ვარ, თავს ზედმეტად არასდროს ვაფასებ. ჩემი ადგილი ვიცი, რა შემიძლია და რას წარმოვადგენ... სიმღერაში თავს დავდებ, მაგრამ მაღალი დონის მხატვრობაზე - არა...
- მაგრამ 2022 წელს მოვიდა ინსპირაცია, რომ კოსმოსი დაგეხატა...
- მაქვს ფერის ჩემეული აღქმა, სტილი, ხედვა... მაგ პერიოდში ერთ-ერთი ტელევიზიის ეთერში ვთქვი, - გამოფენისთვის 30 ტილოს დავხატავ და ვაჩუქებ მას, ვინც დამირეკავს და მთხოვს-მეთქი. ოღონდ, პირობად წავუყენე - ტილო უნდა ეყიდათ, ჩემთან სახლში ფეხით მოსულიყვნენ და მოეტანათ... ვფიქრობ, ტილოს ხელით რომ მოიტან, ე.ი. გიღირს, რომ დაგიხატო.
სხვათა შორის, სიზმარში ამ 30 ტილოს ესკიზიც ვნახე და ისინი აქვე, კედელზე გადმოვიტანე...
უკვე 17 ნახატია შესრულებული. ქეთა თოფურიასთვის დახატული ტილო მე-16-ა. ეს 30 ადამიანი ისეთი ხალხი აღმოჩნდა, რომლებიც საერთოდ არ ვიცოდი, რომ ამ სიაში მოხვდებოდნენ. ამ ამბავში ბევრი დამთხვევაა, - ასე რომ, ნამუშევრებს აქვს ენერგეტიკული ფასეულობაც. ასეთი ინსპირაციაა და ამ ყველაფრით იმ სიკეთის გამტარი ვარ, რომელიც ზემოდან მოდის... ვგრძნობ, რომ ზემოდან ვიღაცები მელაპარაკებიან. რაც მოდის და რასაც ვგრძნობ, სინათლის ენერგიაა, სიყვარული და სითბოა. მოკლედ, ფიქრის დონეზე მუზებთან კონკრეტული კომუნიკაცია მაქვს...
ამ ინფორმაციის გაცვლისას, როგორც კი სიგარეტის კვამლი მომხვდება, ალკოჰოლს მცირე რაოდენობით მივიღებ, ზემოდან ცუდი ინფორმაცია მესმის, რამდენიმე დღე ვერ ვხატავ. ხატვისთვის სუფთა ენერგია მჭირდება. შეძლებისდაგვარად დილაობით ვვარჯიშობ, სიგარეტს არ ვეწევი ბევრი წელია, ზოგადად, ალკოჰოლს არ ვსვამ. ამ მდგომარეობამ მასწავლა, როგორ გადმოვიტანო ტილოზე სინათლის სიხარული...
აგრესია რომ არ გამოიწვიოს, ცეცხლოვან ფერებს - წითელს, ყვითელს არ ვიყენებ. ისეთი ფერებით ვხატავ, რაც ნერვულ სისტემას ამშვიდებს. ამ ნამუშევრებით იმას ვამბობ, რომ უკვდავი სულები ვართ. ჩვენ ვცხოვრობთ და იმ სამყაროში მივდივართ, სადაც ყველა გამარჯვებულია.
ჩემი დადებული პირობით და იმ 30 ნახატით, მინდა, ქვეყანას ვაჩვენო პრეცედენტი, რომ შეგვიძლია, ვიმუშაოთ იმისთვის, რომ სხვას სიკეთე მივანიჭოთ. ყველა რაღაცას მეხმარება, მაგრამ ვაკეთებ იმ საქმეს, რომელსაც სიკეთე ჰქვია. თუ ერთი ადამიანი მაინც ცხოვრობს ასე, უკვე მეორისთვის მისაბაძია. ასეთი პოზიცია ბევრს გამოიყვანს იმ უბედურებიდან, რასაც მატერიალური გაუმაძღრობა ჰქვია...
- როდესაც ბავშვი, მუსიკაში სერიოზულ ნაბიჯებს დგამდი, გაგიმართლა და ისეთ მაესტროსთან აღმოჩნდი, როგორიც რობერტ ბარძიმაშვილი იყო. ის ნიჭიერ ადამიანებს მუდმივად ეძებდა. საკმაოდ პატარა ასაკში აღმოგაჩინა... ცნობილ სიმღერაში "ლამპიონები“ კი გისვამს შეკითხვას - "არ გეშინია?“ თამამად პასუხობ, - არა და მიდიხარ... მოკლედ, იქიდან აქამდე ასე მოხვედი. ახლა მე გკითხავ - მხატვრობაში გადადგმული ნაბიჯების არ გეშინია?
- მაშინ 6 წლის ვიყავი და ახლა 46-ის ვარ. ზუსტად 40 წელი გავიდა. 40-წლიანი ციკლი, მუსიკას ეკუთვნოდა და იმ ენერგიასთან ვიყავი "ხელშეკრულებით“. მერე მკითხეს, - შემდეგი 40 წელი მხატვრების რიგში გინდა გადასვლა, თუ ისევ მუსიკაში დარჩებიო? მე ხელი მოვაწერე იმას, რომ მხატვრობაში გადავდივარ. შეიძლება მხატვარი არ ვარ შესაძლებლობებით, მაგრამ მხატვარი ვარ მის სიყვარულში...
- სახლში სახელოსნოც მოგიწყვია?
- ეს არის კერძო სახლი, რომელიც სოლოლაკის მთის ფერდზე მდებარეობს, საკმაოდ მაღალზეა. აქ დავიბადე და გავიზარდე. ამ სახელოსნოში, საძინებელი მქონდა, სადაც ცალკე, მშვიდად ვიყავი, არავინ მაწუხებდა და გამოძინებაც კარგად შეიძლებოდა. იანვრიდან ყველაფერი მოვშალე და ჩემთვის რაც უფრო მნიშვნელოვანი იყო, იმას დავუთმე. გამოფენისთვის ძალიან სერიოზულად ვემზადები. მაქვს უკვე ჩამოყალიბებული კონცეფცია.
აქ არ შეიძლება სიგარეტის მოწევა, უცხო პირების შემოსვლა, დალევა, ხმაური. აქ უნდა ილოცო და ხატო. ეს არის სუფთა ოთახი, სადაც სუფთა ენერგია ტრიალებს.
- რას გეუბნებიან ოჯახის წევრები?
- თავიდან სკეპტიკურად მიყურებდნენ, ეს ბიჭი ცოტა ხომ არ გაგიჟდა, ან ნარკოტიკები ხომ არ არის საქმეში ჩართულიო? არადა, დარბაზში დავდივარ, ვვარჯიშობ და ფიზიკურად აქტიური ვარ, იმაზე უკეთ გამოვიყურები, ვიდრე 10 წლის წინ გამოვიყურებოდი. შესაბამისად, პროგრესი მაქვს, როგორც სულიერი, ასევე ფიზიკური. თუ ადამიანი სწორ გზაზეა, ვარჯიშობს, სწორად იკვებება, 11 საათზე იძინებს, დილით ლოცულობს, მერე ხატავს, მას რამეს თუ მოუძებნი, კი, ბატონო...
ჩემი შვილი, დათუნა დასაწყისში მეუბნებოდა, - მამა, ნახატებს არა უშავს, მაგრამ ისეთი "კლასნი“ ვერ ხარო. ახლა, როცა პერიოდი გავიდა, ხუმრობით ვეკითხები, - აბა, რას იტყვი, ვარ თუ არა "კლასნი-მეთქი"? ბოლო-ბოლო - მაღიარა...
- გული რაზე გტკივა?
- ერთადერთი მთავარი პრობლემა ისაა, რომ ცივილიზაციამ ვერ გაიგო, რა არის სიყვარულის საპირისპირო ენერგია. ეს არის შიში. შიშით რომ გიყვარდეს, არასწორია. თუ გეშინია, არ გიყვარს და თუ გიყვარს, მაშინ არ გეშინია. სიყვარულში უნდა ვიყოთ, რომ არ გვეშინოდეს, შიში უნდა გავმიჯნოთ. თუ არაფრის გეშინია, ნიშნავს, რომ ღმერთთან ვართ.
შიშმა დაგვანგრია და უკან დაგვხია. როდესაც ვიგრძნობთ, რომ ის ჩვენი მტერია, მივხვდებით, როგორ ვდგავართ სიმართლის და სიყვარულის გზაზე. ცუდია, რომ ბევრ შემთხვევაში სინათლისკენ არ მივდივართ. სინათლესთან მივდივართ შვილებთან, სამშობლოსთან ურთიერთობაში, ეკლესიაში, მაგრამ გარეთ რომ გამოვდივართ, იქ ღმერთი აღარ გვახსოვს... ჩვენ მატყუარა საზოგადოება ვართ - ერთმანეთს ვატყუებთ. ვერ გავიგეთ, ღმერთი სად უნდა ვახსენოთ... ორპირობა მთლიანი ცივილიზაციის პრობლემაა... აქ ვიდრე ის არ გაირკვევა, რომ მეცნიერება და ქრისტიანობა უნდა გაერთიანდეს, მანამდე გაჭირდება. იქ, სადაც ნებისმიერი რელიგია და მეცნიერება ერთად არ არის, ცუდია. ეს ორმაგი სტანდარტი მოგვყვება ყველგან, შესაბამისად აღარ ვართ კეთილსინდისიერი ხალხი.
რადგან ცივილიზაცია წინ ვერ მიდის, დიდი საფრთხეა, რომ გავნადგურდეთ. როდესაც სულიერება უფრო ზემოთ არის, ვიდრე ტექნოკრატიული განვითარება, მაშინ ქვეყანა და მსოფლიო ვერ ვითარდება...