"საშინელი ამბავი გავიგე, ქართველ პარტიზანებს ერთი მოუკლეს და ხუთი დაუჭრესო. ოღონდ შენ არა-მეთქი... ახლა, ვიდრე დედამისი დაიტირებს, მე ვტირი" - უკრაინაში მყოფი ქართველი ფოტოგრაფი
სამხედრო ფოტოგრაფი ზაირა მიქატაძე, რომელიც აფახზეთის ომის ვეტერანია, ახლა უკრაინაში იმყოფება, რათა ისტორიული კადრების თაობებისთვის შემონახვაში საკუთარი წვლილი შეიტანოს. გარდა ამისა, ის სოციალურ ქსელში აქტიურად აქვეყნებს ცნობებს ომის მიმდინარეობის შესახებ.
ამჯერად მისი პოსტი ოკუპანტებთან ბრძოლაში დაღუპულ ახალგაზრდა აზერბაიჯანელ მებრძოლს, საადს ეძღვნება.
"კიევიდან ზაპოროჟიეს მატარებელს გავყევი. ქალაქ დნეპროში დილის ხუთ საათზე ჩავედი. მარკი დამხვდა. მატარებლის სადგურზე ქართველ მებრძოლს შევხვდი. ხელი გავუწოდე და გამარჯობა ვუთხარი. ქართველი ხარო? გაოცებისა და სიხარულისგან თვალები გაუფართოვდა ლაშას. ქუთაისელ ლაშა აბუთიძეს. ერთი საათამდე ვიარეთ და ერთ- ერთ სოფელში შევედით. ეზოში რამდენიმე მანქანა აყენია ნიშნით, ''ქართველი პარტიზანები". ბიჭები ყავას მთავაზობენ. გამიახლდა აფხაზეთი. მაშინაც სწორედ ასე იყო...
მალე ოთახიდან რაზმის მეთაური, აფხაზეთის ომის ვეტერანი, დავით ქუქჩიშვილი გამოდის. მეორე დღეს აქაურობა უნდა დატოვონ და ფრონტის ხაზისკენ წავიდნენ. ვიდრე გავალთ, ბიჭებს ვწერ. აქ სულ ცხრანი არიან. მათ შორის ჩემი შორეული ნათესავი აღმოვაჩინე. სახელს და გვარს ვერ ვწერ. მეორე დღეს, წესისამებრ, გათენებამდე გავედით. თითქმის მთელი დღე ვიმგზავრეთ. ამ ხნის განმავლობაში გვერდით მეჯდა აზერბაიჯანელი ბიჭი, რომელმაც ნიღბით ისურვა ჩაწერა. სახე რომ ვაჩვენო, უკან როცა დავბრუნდები, აზერბაიჯანის ხელისუფლება დევნას დამიწყებსო. სხვა ვიდეოებშიც ვერიდებოდი მის გამოჩენას, მაგრამ აქა-იქ გაკვრით მაინც ჩანს.
გზაში წამდაუწუმ ურეკავდნენ, ხან დედა, ხან უმცროსი ძმა. მხოლოდ ჩემმა ძმამ იცის აქ რომ ვარ, ჩემებს პოლონეთში ვგონივარ სამუშაოდო. როცა გავდიოდით, ვიღაცას ხმოვანი შეტყობინება გაუგზავნა, მაპატიე, ჩამეძინა და ვერ დაგემშვიდობე, უკვე გავდივართო. გულში გამეცინა, გოგოს გაცნობა მოუსწრია-მეთქი. ნიკალაევში ერთ-ერთ ბაზაზე სარდაფში ჩაგვიყვანეს. მე ცალკე ოთახი გამომიყვეს. დანარჩენები ერთად მოთავსდნენ. ჩემი ნათესავი ჩემთან გადმოვიყვანე. დაღვრემილი თვალებით მიყურებდა საიდი. შენც ჩვენთან დაწექი-მეთქი. არაო, მოერიდა. ახლოს ვიყავით რუსების კონტროლირებადი ტერიტორიიდან. ოპერაცია დაიგეგმა. დათო ხან მპირდებოდა შეყვანას, ხანაც - ვერ შეგიყვანო. ჩემი საქმე მოთავებული მქონდა და ბარემ წავალ-მეთქი.
ერთი უკრაინელი მეომარი მოდიოდა და ოდესამდე გამოვყევი. სულ სამი დღე დავყავი ბიჭებთან. ამ ხნის განმავლობაში თითქმის სულ საიდის გვერდით ვიყავი. მესამე დღეა, რაც მათ დავშორდი, დღეს საშინელი ამბავი გავიგე. ქართველ პარტიზანებს ერთი მოუკლეს და ხუთი დაუჭრესო. ოღონდ შენ არა-მეთქი, ჩემს ნათესავს მივწერე. პასუხი ჯერაც არ ჩანს. ქართველი მეომრებიდან გავიგე, რომ მოკლული სევდიანთვალება აზერბაიჯანელი ბიჭი, საიდია. და ახლა პირველი, ვიდრე დედამისი დაიტირებს, მე ვტირი. ისე, როგორც 30 წლის წინ ნიკუშა თურმანაულს ვტიროდი, ვიდრე მის სიკვდილს დედა გაიგებდა. საიდ, ჩემო მამაცო აზერბაიჯანელო, რომელიც რუსეთის სიძულვილმა ჩამოგიყვანა უკრაინაში, ამ პოსტს არ დაგჯერდები. ისტორიას დავუტოვებ შენს სახელს. იმ ქვეყნად შეხვედრამდე, ჩემო სევდიანთვალება ბიჭო!" - წერს ზაირა მიქატაძე "ფეისბუქში".