"ყველანაირი დამამცირებელი კომენტარი დაწერეს, რაც შეიძლებოდა... ვირუსივით მოედო ჩვენი ფოტო" - რას ჰყვება ხელოვანი, რომელიც "ერეკლეობის" შემდეგ ბულინგის მსხვერპლი გახდა

როგორც ცნობილია, 7 ნოემბერს ერეკლეობა გაიმართა, ბატონის ციხის მიმდებარე ტერიტორიაზე სხვადასხვა პავილიონი მოეწყო, ორგანიზატორებმა სტუმრებს არაერთი შემეცნებითი და გასართობი აქტივობა შესთავაზეს... ღონისძიებაში მონაწილეობდა წარმატებული ხელოვანი - მაგდალინა ჭიჭიაშვილი, რომელიც დარეჯან დედოფლის როლს განასახიერებდა... სამწუხაროდ, ინტერნეტსივრცეში იგი ძალიან დიდი თავდასხმის მსხვერპლი გახდა...

მაგდალინა ჭიჭიაშვილი შემოქმედებით წარმატებებზე "კვირის პალიტრას" ესაუბრება:

- ჩემი ცხოვრება მუსიკით დაიწყო. დედა მუსიკოსია, გამუდმებით მქონდა კონტაქტი მუსიკასთან - მოცარტი, ბახი, შოპენი, ბეთჰოვენი... სანამ სიმღერას შევძლებდი, ამ მუსიკაზე მთელი დღე გაუჩერებლად ვცეკვავდი, შემდეგ რითმებს ხმა ავაყოლე და ნელ-ნელა დავიწყე სიმღერა, ალბათ, 3 წლიდან - ლექსები, სიმღერები...

საბედნიეროდ, ჩემი მუსიკალური და შემოქმედებითი გემოვნების ჩამოყალიბებაში დიდი წვლილი დედას და ოჯახს მიუძღვის... დედასთან ერთად პიანინოს არ ვშორდებოდი, ვმღეროდი, პარალელურად, მუდმივად ახალ მუსიკას ვეძებდი. ასე აღმოვაჩინე 4-5 წლის ასაკში ჯაზი - ელა ფიცჯერალდი და ლუი არმსტრონგი... ეს სულ სხვა საფეხური იყო. მე და ჩემი და თეატრალიზებულ კონცერტებს ვდგამდით, აქტიურები ვიყავით იმ ბნელ, 1990-იან წლებში. დედა პიანინოსთან დაჯდებოდა, ლამფის შუქზე ჩვენი სახლიდან სულ მუსიკის ხმა გადიოდა. ამას ემატებოდა ეკლესიაში გალობა და მრავალხმიანობა, რომელმაც კიდევ ერთი გადამწყვეტი როლი შეასრულა ჩემი გემოვნების ჩამოყალიბებაში...

ამ ყველაფრის პარალელურად, ბავშვობიდან მიყვარდა ხატვა. ძირითადად, ტანსაცმლის დიზაინს ვქმნიდი, ყველაფერზე ვხატავდი - სკოლის რვეულებში, წიგნებში, კედლებზე, ფანჯრებზე... ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ყველანაირი შემოქმედებითი აქტივობა მაინტერესებდა, მათ შორის - წერაც. ვწერდი და ახლაც სოფელში მაქვს უამრავი დღიური, ჩანაწერი, ფურცელი. დიდი შემოქმედებითი ენერგია მქონდა, გამოვხატავდი და კახეთში იმდენად ვიყავი ხელოვნებაში ჩართული, როგორც იმ რთულ პერიოდში შემეძლო, თუმცა შეზღუდული ვიყავი. ახალი იდეები და სიახლეები ჯერ კიდევ იმ დროს მაინტერესებდა და მაწუხებდა, როცა ბევრი ინფორმაცია არ არსებობდა. სამწუხაროდ, გაჭირვებამ, გარემო აზროვნებამ რაღაც პერიოდში ჩამკეტა. ვერ ვვითარდებოდი. არ მქონდა არც არჩევანი, არც შესაძლებლობა, არც ძლიერი საყრდენი.

- თბილისში როდის გადმოხვედით?

- 15 წლისამ ჩავალაგე ბარგი და თბილისში გადმოვედი. აქ იყო ბრძოლა, გაჭირვება, მუშაობა, იმედგაცრუება, ძიება... ამ ყველაფერმა ცოტა წელი არ წაიღო... მიუხედავად ამისა, ვსწავლობდი მეორე მუსიკალურ სასწავლებელში, საფორტეპიანო ფაკულტეტზე, ნიჭიერთა ათწლედში - ვოკალურ ფაკულტეტზე და თოიძეში - დიზაინზე...

პარალელურად, სიახლეებს ვეძებდი - ვცადე როკისა და ფოლკლორის შერწყმა და როკ-ჯგუფში ვმღეროდი... რამდენიმე წელი დამჭირდა, მივმხვდარიყავი და მივსულიყავი კონსერვატორიამდე, ჩემი მასწავლებლის დიდი დამსახურებით. ჩავაბარე და ბაკალავრიატის 4 და მაგისტრატურის 2 არაჩვეულებრივი წელი გავატარე იქ. ვიყავი სტიპენდიატი, ვმღეროდი ყველა კონცერტზე, მქონდა სოლო კონცერტები, სპექტაკლები, სტუდენტური გასვლები, მოკლედ, ძალიან აქტიური სტუდენტი ვიყავი... პარალელურად, დამიბრუნდა და აღვიდგინე ხატვის სურვილი, ასევე, ვქმნიდი ხელნაკეთ აქსესუარებს... ვასწავლიდი გალობას.

- შემდეგ იტალიაში გაემგზავრეთ?

- 2018-19 წლებში ჩავაბარე იტალიაში, ვოკალურ აკადემიაში. ფანტასტიკური ერთი წელი იყო - კონცერტებით, სპექტაკლებით, სიახლეებით. ყველაფერი ისე კარგად იყო, დიდ იმედებს ვამყარებდი, მიუხედავად გაჭირვებისა... მაგრამ შემდეგ დაიწყო კოვიდი და შავი პერიოდი. ნელ-ნელა იმედიც იწურებოდა, ჩაკეტილობა, შემოქმედებითი შეზღუდულობა დიდხანს გაგრძელდა... ყველაფერმა იმოქმედა ჩემს მენტალურ და ფსიქოლოგიურ მხარეზე, სხვაგვარი გახდა შემოქმედებაც, უფრო რეალური და მარტივი... დამოკიდებულებებიც ნელ- ნელა გამოიკვეთა, ბუნებრივი მდგომარეობაც, მეტად დავუახლოვდი ჩემს თავს და ხელოვნებას...წაიკითხეთ სრულად