"არც უკითხავთ, მინდა თუ არა ამ ვიდეოების გამოქვეყნება... ზოგი ფარულად არის გადაღებული" - რატომ გაურბის ზურა მხეიძე პოპულარობას: ფსიქოლოგის ინტერვიუ მწვავე თემებზე
საყოველთაოდ ცნობილია, თუ რა დიდი ინტერესია ფსიქოლოგ ზურა მხეიძის ვიდეოების მიმართ... „ამისკენ არ მივისწრაფოდი და არც რამე განმითავსებია სოციალურ ქსელში. ესეც საინტერესოა, რომ არავის უკითხავს, მინდა თუ არა საჯარო სივრცეში ამ ვიდეოების გამოქვეყნება. ზოგი საერთოდ ფარულად არის გადაღებული, არ არის ლამაზი, როდესაც ასე იქცევიან ადამიანები...“ - გვითხრა ზურა მხეიძემ ვრცელ ინტერვიუში, სადაც ქვეყნის ყველაზე მთავარ პრობლემებზე დავუსვით კითხვები...
- ბატონო ზურა, ქვეყანაში ისეთი გარემოა, ადამიანების უმეტესობა მიდის, ან წასვლაზე ფიქრობს... რამ შეუწყო ხელი ამას ყველაზე მეტად?
- გაქცევა გამოსავალი ქვეყნისთვის არაა, თუ გიყვარს შენი ქვეყანა რაღაც უკეთესობისკენ შეცვალე, ამისთვის არ არის აუცილებელი პოლიტიკოსი გახდე. გაქცევის მიზეზი გარემოა, გარემოს აღქმა, სადაც ადამიანი ვერ ხედავს საკუთარი თავის რეალიზაციას და ამ გარემოს შექმნაში არა მარტო სახელმწიფოს პასუხისმგებლობაა, არამედ თითოეული მოქალაქის. აშშ -ს ყველაზე ძლიერი პროპაგანდის ერთ-ერთი მთავარი გზავნილი იყო ის, რომ ამერიკა შესაძლებლობების ქვეყანაა. ადამიანებს გაუჩინა რწმენა, რომ იქ ამერიკაში ყველაფრის მიღწევა შეუძლიათ, ამიტომ გახდა ეს ქვეყანა მიმზიდველი და ამ პოლიტიკამ აშშ-ს განვითარებაში თავისი მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა. მასმედია და კინოინდუსტრია აშშ-ში, ამ გზავნილის გავრცელებას უწყობდა ხელს. ამ გზავნილმა, რომ აშშ-ში ყველას აქვს შანსი რეალიზაციის, ემიგრანტებისთვის საოცნებო ქვეყანად აქცია და მართლაც მიიზიდა ნიჭირი ხალხი, რომლებმაც პრაქტიკულად შექმნა ეს ქვეყანა.... ჩვენთან პირიქითაა: მასმედიას რომ მოუსმინო, ასეთი გზავნილია, რომ აქ არაფრის შანსი არ გაქვს... ძალიან კარგადაც რომ იყო, ბარგს ჩაალაგებ და მეორე დღესვე აქედან წახვალ.. ეს პროპაგანდა ადამიანებზე ძალიან მოქმედებს. გამიზნულია თუ შემთხვევით, არ ვიცი, მაგრამ ასე გამოდის, ფსიქოლოგიური წნეხი ადამიანებზე ძალიან დიდია.
- თქვენ შვილებს თუ ქონიათ საზღვარგარეთ გადასვლის სურვილი და თუ ჩარეულხართ?
- საცხოვრებლად წასვლის სურვილი არ ჰქონიათ. თუ სურვილი ექნებოდათ, არ ჩავერეოდი, ზრდასრულები არიან და ყველა თავიანთ ქცევას ისე გადაწყვეტენ, როგორც უნდათ. ოღონდ მათი ქცევა არის მათი პასუხისმგებლობის ქვეშ თავის კარგიან, ცუდიან, შეცდომებიანად... საერთოდ ადამიანს შეცდომის დაშვების არ უნდა ეშინოდეს, მაშინ ვერაფერს ვერ მიაღწევს. თუ სულ მაგაზე ფიქრობ, შეცდომა არ დაუშვა, გზაზე გადასასვლელზეც არ უნდა გადახვიდე, მანქანაშიც არ უნდა ჩაჯდე და ასე შემდეგ... პათოლოგიური შიში არ უნდა გქონდეს, თუ გინდა რომ რამეს მიაღწიო. ორგანიზაციები, სადაც თანამშრომლებს შეცდომის დაშვების ძალიან ეშინიათ, ( არ ვსაუბრობ თვითმფრინავებზე, პილოტებზე და ასე შემდეგ...) ეს ორგანიზაციები კარგად ვერ ვითარდებიან...
- კატასტროფულად მოიმატა ძალადობის ფაქტებმა. ბოლო წლებში უამრავი ქალი მოკლეს... რა არის ამის მიზეზი, მძიმე სოციალური პირობები?
- როცა აგრესიული გარემოა, თქვენ თვითონ რომ აგრესიული ხართ, თქვენი ქცევები აგრესიულია. შეიძლება ამის გავლენაც არის ჭარბად... რაც შეეხება მძიმე სოციალურ პირობებს, არასოდეს გაგჭირვებიათ?
- 90-იანი, უმძიმესი წლები გამოვიარეთ..
- მერე რამდენი ადამიანი მოკალით? პირიქით, 90-იან წლებში შუქი, გაზი რომ არ იყო, ადამიანები გარეთ ანთებდნენ ცეცხლს და თბებოდნენ, ჩაის ადუღებდნენ... გამოდის, რომ გარემო ზოგზე ასე მოქმედებს და ზოგზე ისე... გარემოს ზეგავლენა დამოკიდებულია, პიროვნება რამდენად ჩამოყალიბებულია, რა ღირებულებებს იღებს... ადამიანი შიდა ღირებულებებით უნდა იმართებოდეს და არა გარედან, გარკვეული წესებით. იმ გარეთა წესებს, რაც გარეთ არის დადგენილი, გაექცევა, თუ ის მისთვის ღირებული არ არის... უფრო მარტივად რომ ვთქვათ: ადამიანმა იცის, რომ ქუჩაში ნაგავი არ უნდა დააგდოს, მაგრამ მაინც აგდებს. ცოდნა აქვს, მაგრამ ქცევა არა, რადგან შიგნიდან არ არის ეს ქცევა დეტერმინირებული.
თქვენთან ერთად თუ მიდის, არ გადააგდებს, მაგრამ მარტო თუ არის, კი. გამოდის, რომ მას შინაგანი კულტურა არ ამოძრავებს. ის ადამიანი, ვინც დაყრდნობილია თავის შიდა ღირებულებით სისტემას, ისედაც ისე მოიქცევა, უყურებთ თუ არა... ადამიანებს რომ თავზე უჩინმაჩინის ქუდი დააფაროთ, როგორ ფიქრობთ, არაფერს არ დააშავებენ? ძალიან ბევრი კარგად არ მოიქცევა. ზუსტად იმიტომ, რომ შინაგანი პასუხისმგებლობის განცდა არ აქვთ. დღეს, შეფასებისას, ხელმძღვანელობენ ნახვების რაოდენობით და რეიტინგებით. რაც ღირებულებითი თვალსაზრისით სისულელეა. ეს ვინ მოიგონა?! მარკეტინგმა განსაზღვრა, რა არის კარგი ანუ სადაც მეტია ნახვა, იქ თავსდება რეკლამაც და ეს იქცა კრიტერიუმად. ჩემი აზრით, ამას არანაირი ფასეულობა არ აქვს, გარდა შემოსვლების გაზრდის რეკლამის განთავსებისას. ნახვების რაოდენობის ზრდას გემოვნება არ სჭირდება. ნებისმიერი იაფფასიანი სკანდალიც საკმარისი იქნება ნახვების რაოდენობის გასაზრდელად.
- თქვენ რეიტინგს ძალიან გაურბიხართ, მაგრამ მილიონობით ნახვა აქვს თქვენს ვიდეოებს...
- დიახ და ეგ რომ გავიგე, ძალიან გამიკვირდა... თუმცა ამისკენ არ მივისწრაფოდი და არც რამე განმითავსებია სოციალურ ქსელში. ესეც საინტერესოა, რომ არავის არც კი უკითხავს, მინდა თუ არა საჯარო სივრცეში ამ ვიდეოების გამოქვეყნება. ზოგი საერთოდ ფარულად არის გადაღებული, არ არის ლამაზი, როდესაც ასე იქცევიან ადამიანები.
- დღეს უამრავი ადამიანი დისტანციურად, ონლაინ მუშაობს. დილიდან საღამომდე სახლიდან უწევთ მუშაობა, რომლებიც საზოგადოებას სრულიად მოწყვეტილი არიან.. როგორ მოქმედებს ეს ადამიანზე?
- მუშაობის რა მოგახსენოთ, ზოგისთვის ეს კომფორტულია, ურთიერთობები ადამიანს მარტო სამსახურში არ აქვს. ტექნოლოგიურმა პროგრესმა სამსახურეობრივი კი არა, საერთოდ ნამდვილი ურთიერთობები ვირტუალურით ჩაანაცვლა. ცნობილი ფსიქოლოგი მილგრემი ამაზე წერს, რომ ადამიანები ნელ-ნელა კარგავენ ურთიერთობის ბუნებრივ ჩვევებს, მათი სამყარო ვირტუალური ხდება და ამას მილგრემი მიიჩნევს სერიოზულ პრობლემად. ადამიანი სულ უფრო ხდება გლობალურ სისტემაზე დამოკიდებული და ვფიქრობ ამით თავისუფლებას კარგავს, აბა სცადეთ მობილური ტელეფონის გამორთვა ორი-სამი საათით და დააკვირდით განცდას, შფოთვა მოიმატებს, განა იმიტომ, რომ ვინმეს ზარს ელოდებით, არა - სისტემიდან გათიშვა თქვენთვის შფოთის მომატების წყაროა. ეს უკვე პრობლემაა. თუ თქვენ შეგიძლიათ თქვენი ტელეფონი თავისუფლად გამორთოდ 2-3 საათით მაინც და არანაირი შფოთვის გრძნობა არ გაქვთ, მაშინ თქვენ ჯერ კიდევ .... მოკლედ კარგად ხართ.
- უკვე თაობები დაიზარდნენ, რომლებსაც დედები საზღვარგარეთ ყავთ... ეგრეთ წოდებული ონლაინ აღზრდილი ბავშვები...
- დიახ, ასეთ ბავშვებთან მაქვს ურთიერთობა... რა დასკვნაც გამოვიტანე: დედა რომელიც წავიდა, რადგან ბავშვი მატერიალურად უზრუნველყოს, ამ ბავშვებს რომ ვესაუბრები, მრჩება შთაბეჭდილება, რომ სერიოზული დანაკლისია მათთვის მათი სწორად განვითარებისთვის. და ვერანაირი მატერიალური უზრუნველყოფა ვერ ჩაანაცვლებს იმ დანაკლისს. ბავშვები დატოვებული ყავთ დეიდასთან, ბებია-ბაბუასთან და დედა წასულია 10-15 წელზე მეტია. ბავშვი მონატრებულია იმ ურთიერთობებს და გარემოს, რასაც მშობლები ქმნიან...