"ნატვრა ავისრულე და კახეთში ვიყიდე სახლი, ჩიხში მინდოდა მეცხოვრა... ხუთ ადგილას ვმუშაობ, მაგრამ იქ ხშირად ჩავდივარ" - ნინო ლეჟავას ცხოვრება თეატრში და სცენის მიღმა

"ეს პროფესია საკუთარ თავზე მეტად უნდა გიყვარდეს; უნდა შეგეძლოს სიცხიანი, წნევიანი, დავარდნილიც კი ფეხზე წამოდგე, სცენაზე გახვიდე და ისე ითამაშო, ცუდად ყოფნა ვერავინ შეგნიშნოს", - ამბობს კინოსა და თეატრის მსახიობი ნინო ლეჟავა.

- რას ნიშნავს თქვენთვის თეატრი?

- ალბათ ბანალური ფრაზა უნდა მოვიშველიო - თეატრი ჩემთვის ყველაფერია! ასე რომ არ იყოს, მას ჩემთვის სასიცოცხლო და სულიერი საზრდო რომ არ მოჰქონდეს, ამდენ ხანს ვერ ვუერთგულებდი. დღევანდელ საქართველოში ვერავინ დაიკვეხნის, რომ მარტო თეატრში იმუშავებს და ოჯახს ნორმალურად აცხოვრებს, ჩვენს სფეროში გასამდიდრებლად ვერავინ მოვა, ამიტომ, როცა ვინმე ამბობს, რომ თეატრალურზე ჩაბარებას აპირებს, მე ყველას ვეუბნები სიტყვებს, რომელიც ახლახან გითხარით. რა არის თეატრი ჩემთვის, ამის ახსნა ერთი სიტყვით შეუძლებელია: მე მასთან ერთად ვცხოვრობ და ვსუნთქავ, სცენის სურნელის გარეშე ჩემი ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია.

- რა ასაკში გადაწყვიტეთ, რომ ეს თქვენი ბედისწერა იყო?

- ალბათ მუცლად ყოფნის დროს, უბრალოდ, ეს არ მახსოვს. გონს მოვედი თუ არა, უკვე მსახიობობა მინდოდა. სხვა გოგონები თოჯინებით რომ ერთობოდნენ და თამაშობდნენ, მე ფილმებიდან ნაწყვეტებს ვასრულებდი და ჩემს საყვარელ მსახიობებს ვბაძავდი. ბებიაჩემის მაღალქუსლიან ფეხსაცმელებს ვიცვამდი და მის ვუალიან შლაპებს ვიხურავდი... ჩემი დებიუტი რუსთავის თეატრში, მამასთან - გია ლეჟავასთან ერთად შედგა: ის ლუიჯი პირანდელოს როლს თამაშობდა, მე კი მის უმცროს დას, რომელიც ბოლოს აუზში იხრჩობოდა. სპექტაკლის შემდეგ, რეჟისორმა გია ანთაძემ თოჯინა მაჩუქა, რომელიც ძალიან მიყვარს, დღემდე ვინახავ და ვუფრთხილდები.

- მოზარდ მაყურებელთა თეატრის მსახიობი ხართ, ბავშვებთან ურთიერთობა გაორმაგებულ ძალას და ენერგიას მოითხოვს, ხომ არ გიძნელდებათ?

- პირიქით, მოზარდ მაყურებელთა თეატრი ის ფენომენია, რომელიც მოშვების, მოდუნების უფლებას და საშუალებას არ გაძლევს. აქ ისეთ რეჟიმში ვართ, რომ დღეში შეიძლება 2-3 სპექტაკლი ვითამაშოთ. დილით, ბაგირა პანტერა ან რომელიმე ზღაპრის პერსონაჟი უნდა ითამაშო, ხოლო საღამოს რთული, ფსიქოლოგიური როლი მოზრდილებისთვის განკუთვნილ სპექტაკლში. ერთი სიტყვით, რობოტივით ხარ: თითქოს ღილაკით უნდა გადაერთო და გადმოერთო, მაგრამ არ მიჭირს! ალბათ იმის გამო, რომ თითოეულ ჩემს როლში დიდი სიყვარულია ჩადებული, მე ამ საქმეს სიყვარულით ვაკეთებ და ალბათ ამიტომაც არ ვიღლები, მით უმეტეს, როცა ეს სერიოზული და საინტერესო როლია. ამჟამად ძალიან მიყვარს ნელი კვიციანის როლი, რომელსაც ვთამაშობ სპექტაკლში - "არ დამივიწყო". არანაკლებ მიყვარს პატარა როლი, რომელსაც "ადამსების ოჯახში" ვასრულებ. ისე, ჩემთვის პატარა და მეორეხარისხოვანი როლი არ არსებობს, ყველა თანაბრად მიყვარს.

- ოჯახი და მეუღლე გიწყობენ ხელს, არა?

- ცხადია, რადგან ჩემი მეუღლეც ხელოვანია - ის აფხაზეთის მოზარდ მაყურებელთა თეატრის - "თეთრი ტალღის" რეჟისორია, სადაც მეც ვთამაშობ. პირდაპირ ვიტყვი - ცხრა შვილი და 12 შვილიშვილი რომ მყავდეს, სცენაზე მაინც გამოვალ და ვინმემ ეს საქმე რომ ამიკრძალოს, ოჯახს მაშინვე დავანგრევ. მე იმდენს გავცემ, რომ ეს ერთადერთი საზრდოც რომ დამიშალონ, ნამდვილად ვერ ავიტან. ასეთ ადამიანს ჩემთვის ცუდი სურს და ვისაც ჩემთვის ცუდი სურს, ანგარიში რატომ უნდა გავუწიო? ერთხელ დავიბადე, ამქვეყნად ერთხელ მოვედი და ნამდვილად მაქვს უფლება, ის ვაკეთო, რაც მიყვარს.

- თუმცა, თქვენი პროფესიისგან განსხვავებულ სფეროშიც გიმუშავიათ და ეს მთელმა საქართველომ იცის.

- საერთოდ, ვინც თეატრალურ სამყაროში მოხვედრას აპირებს, უნდა იცოდეს, რომ მარტო ამ საქმით ვერ იცხოვრებს და მეორე პროფესიაზეც უნდა იფიქროს. დღეს უკვე ბევრი მსახიობი ცდილობს, სხვა ადგილზეც იმუშაოს, როგორც მე ვმუშაობ ერთდროულად 5-6 ადგილას. არაერთხელ მიმუშავია თეატრის გარეთ, ეს მრავალჯერ ითქვა და ყველამ იცის. მაგალითად: პანდემიის პერიოდში ზოომაღაზიაში ვმუშაობდი. რატომ? - თეატრები გაჩერებული იყო, მიუხედავად იმისა, რომ სახელმწიფომ ანგარიში გაგვიწია და ხელფასი მაინც გვერიცხებოდა, მე სახლში უსაქმოდ ვერ ჩავჯდებოდი. ეს ზოომაღაზია იქვე, ჩემი სახლის გვერდით იყო, რაც საქმეს მიადვილებდა: ოჯახსაც ვუვლიდი და ბავშვებს ყურადღებას არ ვაკლებდი, შემეძლო სახლში უცბად ამერბინა. ამ ახალ სამსახურთან ერთად, სადილის მომზადებას და საოჯახო საქმის გაკეთებასაც ვასწრებდი, რაც ძალიან მომწონდა... ორიოდე წლის წინ, კახეთში წავედი და ბრიგადასთან ერთად ყურძენს ვკრეფდი. თქვენ წარმოიდგინეთ, ამ საქმითაც ბედნიერი ვიყავი. იქ არაჩვეულებრივი ხალხი გავიცანი, ახალ-ახალი პერსონაჟები "ავკრიფე" და სულ მეგონა, რომ "სიყვარული ყველას უნდას" ერთ-ერთი პერსონაჟი ვიყავი. უბრალო ხალხთან ურთიერთობა ძალიან მიყვარს და ამიტომ ვიყიდე სახლი, სადაც ჩემ გარშემო სულ მეზობლები არიან. ქუჩის პირი არ მინდოდა. მინდოდა მეცხოვრა ჩიხში, სადაც ყველა ერთმანეთს იცნობს და ეს ნატვრაც ავისრულე.

- ეს სოფელი სად მდებარეობს?

- სიღნაღის რაიონში, სოფელი ქვემო მაღარო - ასე ჰქვია სოფელს, სადაც საოცარი მეზობლები მყავს. ყველა ძალიან მიყვარს და ვგრძნობ, იმათაც ვუყვარვარ. ვცდილობ, რაც შეიძლება ხშირად ჩავიდე, მიუხედავად იმისა, რომ ახლაც ხუთ ადგილზე ვმუშაობ: გლდანში არსებობს თეატრალური სახელოსნო "ბრავო", რომელიც მსახიობ კახა გოგიძის ძმის დაარსებულია. სტუდიაში ვმუშაობ ქორეოგრაფად. იქვეა თოჯინების თეატრი, რომელსაც "ბრავო" ჰქვია. ბავშვებთან ერთად დავდგით ახალი სპექტაკლი "სამი გოჭი", რომელიც არაერთ სკოლასა და ბაღში ვითამაშეთ. უკვე მზადების პროცესში გვაქვს "წითელქუდა". ერთი სიტყვით, ამ ასაკში ჩემთვის თოჯინების თეატრიც ახლობელი გახდა. კიდევ ერთი საქმე, რაშიც მთელ სიცოცხლეს და ენერგიას ვდებ, არის მოსწავლე ახალგაზრდობის სახლთან არსებული სტუდია "პერსონაჟი". ამ სტუდიის ბავშვებსაც ვასწავლი. ჟურნალის "გზა" მეშვეობით მინდა დიდი მადლობა გადავუხადო რეჟისორ დიმა ღვთისიაშვილს, რომელიც ყველანაირად გვიწყობს ხელს! სწორედ მისი დამსახურებაა, რომ 29 მაისს, მოზარდ მაყურებელთა თეატრში გაიმართება პრემიერა, რომელშიც ჩვენი სტუდიის ბავშვები ითამაშებენ: "დოდონას ძველტიფლისური ამბები" - ასე დავარქვით სპექტაკლს, თუმცა, ეს საბოლოო სათაური არ არის, შეიძლება სახელი შევუცვალოთ.

- სტუდიაში რამდენი ბავშვი გყავთ?

- ჯერჯერობით 21 ბავშვია. მათ სულ ვუმეორებ, რომ ყველაფერი სიკეთით, მეგობრობით და სიყვარულით იწყება. ჩვენს სტუდიაში არავის აქვს უფლება, სხვა ბავშვს შენიშვნა მისცეს ან ვიღაცის შეცდომაზე გაიცინოს. ეს თითქოს უწყინარი საქციელია, მაგრამ ერთგვარი ფსიქოლოგიური ბულინგიცაა: ჩვენ არ ვიცით, ამ დროს ბავშვის ფსიქიკაში რა ხდება - შეიძლება ისე ჩაიკეტოს და დაკომპლექსდეს, ვეღარ ითამაშოს..წაიკითხეთ სრულად