"ჩემი მეუღლე გერმანიაში, ერთ-ერთ კომპანიაში პროექტის მენეჯერია... მე არ ვმუშაობ, რადგან ოჯახზე ვარ ორიენტირებული" - ერთ დროს ცნობილი მოდელის გერმანული ცხოვრება

ქართულ საზოგადოებას კარგად ახსოვს უმშვენიერესი მოდელი თიკო ნატროშვილი, რომელიც 2005-2006 წლებში პარიზის მაღალი მოდის კვირეულზე აღმოჩნდა. მაშინ ამ მოვლენას ქართულ პრესაში დიდი გამოხმაურება მოყვა. თიკო ნატროშვილი ამჯერად მეუღლესთან ერთად გერმანიაში ცხოვრობს, წყვილს სამი ვაჟი ჰყავს. მოდელი და ჟურნალისტი საინტერესო წარსულზე გერმანიიდან გვესაუბრა.

- თიკო, როგორ გახსენდებათ თქვენი ბავშვობა? ურთულესი, ჩაბნელებული 90-იანი წლები იყო, მაგრამ ხელოვნების, მოდის მიმართულებით - ძალიან მნიშვნელოვანი...

- დიახ.. ახლა ბევრად მეტი საშუალებაა, მაგრამ ზოგი სფერო მიდუმებულია, თითქოს ჩაკვდა... 90-იან წლებში თავად არ მომიხდა სამოდელო სფეროში ყოფნა, მაგრამ თვალს ვადევნებდი. მაშინ რაღაც სიახლე იყო, რაც განსაკუთრებულ ფერადოვნებას ქმნიდა. მოდის სფეროში სიახლეების ერთ-ერთი სულისჩამდგმელი, წინამძღოლი - ნატალია სამადალაშვილი იყო. იმ პერიოდის ლამაზ გოგოებს თავი სამოდელო სააგენტო "ნატალიმ" მოუყარა, თაიგულივით შექმნა. მე ჯერ კიდევ არ ვიყავი ამ სააგენტოში, როდესაც იყვნენ - თიკა ფაცაცია, სალომე ღვინიაშვილი, სხვათა შორის ძალიან უცნაური განცდა იყო, როდესაც პირველად ამ სააგენტოში მოვხვდი. არასოდეს არ მქონია ამბიცია, სამოდელო სფეროში ვყოფილიყავი.

- როგორ აღმოჩნდით სამოდელო სფეროში?

- როგორც მოგახსენეთ, არასოდეს მიოცნებია, თავდაჯერებულობა ყოველთვის მაკლდა. არ ვფიქრობდი, რომ ის სტანდარტები მქონდა, რომლითაც პოდიუმის მოთხოვნებს დავაკმაყოფილებდი, თუნდაც ერთ დიზაინერს მაინც მოვეწონებოდი... დედაჩემის მეგობარი სულ მიმეორებდა ნატალიასთან უნდა წაგიყვანოო, მაგრამ უარს ვეუბნებოდი. უკვე დიდი ვიყავი, დაახლოებით 18 წლის, ჩემი პროფესია - ჟურნალისტობაც არჩეული მქონდა. დედას მეგობარი კი იმდენად გულით მთხოვდა, მომერიდა და მხოლოდ ამ რიდის გამო წავყევი. კარგად მახსოვს ნატასთან პირველი შეხვედრა... ერთ-ერთ კასტინგზე იმდენი ცნობილი, წარმატებული მოდელი იყო, ჩემს თავს ვუთხარი - თიკო, ვის დაეკარგეო... ამდენად არაამბიციური ადამიანი ვიყავი და ახლაც ასე ვარ. ეს გარკვეულწილად ხელს მიშლის...

ცოტა ხანს სტუდიაში ვიარე და შემდეგ ნატას ვუთხარი, იმ ასაკში არ ვარ, რაღაც ვიოცნებო, ფანტაზია შევიქმნა ჩემი თავის შესახებ და თუ ჩემგან მოდელი არ დადგება, უნდა წავიდე-თქო, მაგრამ ნატამ, აუცილებლად უნდა დარჩეო.. როგორც ჩანს, მას მიაჩნდა, რომ ამ სფეროში ჩემს სათქმელს ვიტყოდი... მართლაც საწყის პერიოდშივე, მსოფლიოში წარმატებული ქართველი დიზაინერის - ირაკლი ნასიძის ჩვენებაზე პარიზში აღმოვჩნდი...

- იმდროინდელ პრესაში ამ ფაქტს ძალიან დიდი გამოხმაურება მოყვა...პარიზში როგორ აღმოჩნდით?

- ეტყობა, ესეც ჩემი არაამბიციურობის გამო მოხდა... დღევანდელი გადმოსახედიდან ვფიქრობ, რომ კიდევ უფრო მეტის მიღწევა შემეძლო. მახსოვს, პარიზში გოგოები მეუბნებოდნენ, შენ ისევ აქ უნდა დაბრუნდეო... ნატა სამადალაშვილი უფრო ადგილობრივ ბაზარზე მოღვაწეობდა, მან საქართველოს მოდის სფეროში თქვა თავისი სათქმელი, საერთაშორისო კონტაქტები კი არ ჰქონდა, ახლა საქართველოში მოდელებს საერთაშორისო ასპარეზზე გასვლის ბევრი შანსი აქვთ... ჩემს დროს არ იყო ამის საშუალება, მიუხედავად იმისა, რომ მე პარიზში მოვხვდი. არანაირი გამოცდილება არ მქონდა, ძალიან დავიბენი, ამ მიმართულებით, ასე ვთქვათ, არ დავბრმავდი და თავი იმით დავიკმაყოფილე, რაც მომეცა. ის კი საქართველოს იმდროინდელ პირობებში ძალიან ბევრს ნიშნავდა... ირაკლი ნასიძესთან მოხვედრის ისტორია ძალიან საინტერესოა! ირაკლი საქართველოში იყო ჩამოსული, კოლექციას აქ ქმნიდა, რომელიც შემდეგ პარიზში უნდა წარედგინა...

- რომელ წელს იყავით პარიზში?

- ორჯერ ვიყავი, 2005-2006 წლებში... ირაკლის 2005 წელს პარიზში ძალიან საინტერესო ჩვენება ჰქონდა, მისი კოლექცია პარიზის მაღალი მოდის კვირეულის ფარგლებში იქმნებოდა. საქართველოში მოდელი უნდა აერჩია და მახსოვს, შესარჩევად უამრავი გოგო ვიყავით, ცნობილები, არაცნობილები... მე ჯერ კიდევ დამწყები მოდელი ვიყავი. სხვათა შორის, შემდეგ თავად ირაკლიმ აღნიშნა, კუთხეში რომ ვიდექი, ისევ იმ სახით, თიკო ვის დაეკარგეო...

შერჩევაზე ირაკლიმ მითხრა, თუ შეიძლება გაიარეთო და შემდეგ ირაკლის ვუყვებოდი, კი არ გავიარე, ისე გავაჭენე, კედელს ლამის თავით დავეჯახე... დაახლოებით ერთი თვის შემდეგ ნატა სამადალაშვილმა დამირეკა, გთხოვ ახლავე გაიქეცი, ირაკლი ნასიძე გელოდებაო... მყისვე წავედი, მახსოვს ირაკლი მოდელებთან როგორ მუშაობდა, რა საინტერესო პროცესი იყო, რაც საუბრის ცალკე თემაა... ირაკლიმ მითხრა, თქვენ დაგტოვეთ, გელოდებოდიო, როცა ჩემი სახელი და გვარიც კი არ იცოდა... ზოგჯერ ადამიანებს შორის სულიერი კავშირი მყარდება, ირაკლი დიზაინერზე მეტად უფრო ხელოვანია და შეიძლება პოპულისტურს გვერდი აუაროს, სხვა ღირებულებები დაიჭიროს.

პარიზში იმ დროს აღმოვჩნდი, რუსეთმა რომ საქართველოში გაზი გადაგვიჭრა და ლამის ქვეყანა გაიყინა. თბილისიდან მირეკავდნენ და მეხუმრებოდნენ, მანდ დარჩი, აღარ ჩამოხვიდეო... რასაკვირველია პარიზში სულ სხვა გარემო დამხვდა. ჩემთვის ძალიან უჩვეულო იყო, სამი დღით ადრე რომ ვიზაჟისტი მოდიოდა, ყველა მოდელზე გეგმავდა, როგორი მაკიაჟი უნდა ჰქონოდა. საქართველოში იყო პერიოდი, როცა მაკიაჟს თავად ვიკეთებდით და ძველი თაობის მოდელები იმასაც იხსენებენ, საკუთარი, ან ნათხოვარი ფეხსაცმელებით რომ გადიოდნენ ჩვენებაზე... წარმოიდგინეთ, ამ დროს პარიზში შენზე, თითოეულ დეტალზე რამდენიმე პროფესიონალი ზრუნავს. აცნობიერებ, რამდენად საოცარ გარემოში მოხვდი. ჩვენება პარიზის ფეშენებელურ სასტუმროში გაიმართა როგორც 2005, ასევე 2006 წელს... ალბათ შორი გზიდან რომ ჩავედი, პატივი მერგო და ორივე ჩვენებაზე ფინალში გამოვედი. ორივეჯერ ულამაზესი კაბა მეცვა. არ ვიცი რამდენი ათასი სვაროვსკის თავლით დამშვენებული და სულ ხელით შექმნილი.

ამ სფეროში ახლადფეხადგმული ვიყავი, იქ ყველაფერს ვეღარ აღვიქვამდი, მაგრამ ძალიან საინტერესო იყო შემდეგ ტელევიზიით ჩემს თავს "ფეშენ ტივიზე" რომ ვუყურებდი. წარმოიდგინეთ, რამდენად დიდი რამ იყო, ქართველი, ახალბედა მოდელი პარიზის მაღალი მოდის კვირეულზე...ახლა ამის ბევრი პრეცედენტია და აღარავის უკვირს, მაშინ კი დიდი მოვლენა იყო. ჩემი ფოტო მოდის ჟურნალში -„ოფისიელი“ დაიბეჭდა“. ვიცით, რომ ეს ერთ-ერთი წამყვანი მოდის ჟურნალია და თქვენ წარმოიდგინეთ, იქ დაბეჭდილი ფოტო არც მაქვს. ჟურნალში რომ ფოტო დაიბეჭდა, ეს ინფორმაციაც სხვა ქართველი დიზაინერისგან გავიგე.

ის რთული გარემოებები, რაც იმ დროს საქართველოში იყო, ხელს გვიშლიდა, გამოგვეცნო სად ვიყავით და რამდენი შეგვეძლო... დაკარგული თაობა ვართ. მე პირადად ვერ მივხვდი, თუ რამდენი შესაძლებლობები შეიძლებოდა იმ ყველაფერს მოეტანა. ტელევიზიით ბევრი საინტერესო სიუჟეტი გავიდა... ერთ-ერთ, ქართულ ტელეარხზე ჩემს შესახებ სიუჟეტი თიკო ფეიქრიშვილმა მოამზადა. სიუჟეტში ჩემს ყელზე ყელსაბამი ჩანს, რომელიც იმდენად უძვირფასესი იყო, სულ ბრილიანტებით შემკული. ეს ყელსაბამი თვალით არ მინახავს, ჩვენებაზე გასვლის წინ გამიკეთეს და როგორც კი კულისებში შემოვბრუნდი, მაშინვე ვიღაც კისერში მწვდა და მომხსნა... ყელსაბამი ფოტოების და სიუჟეტის საშუალებით ვნახე. სამკაულები სხვებსაც ეკეთათ, მაგრამ მე რა გამიკეთეს, ის არ ვიცი და სხვების ხომ საერთოდ... თიკო ფეიქრიშვილი მიყვებოდა, მასალას რომ ვშიფრავდი, ჩანდა ჩვენებაზე რომ გოგოს საყურე მოძვრა და ნერვიულობისგან ლამის მოკვდაო... წარმოიდგინეთ, თუ რა აუარებელ სიმდიდრეზეა საუბარი. კბილებამდე შეიარაღებული დაცვით იყო მთელი ეს სამკაულები შემოტანილი და გატანილი. ერთი სიტყვით, ეს იყო მართლაც უბრწყინვალესი და ძალიან დასამახსოვრებელი ჩვენება, რის შემდეგაც ირაკლი ნასიძე და მე ოჯახებით ძალიან დავახლოვდით და დღემდე ასე გრძელდება.

- რას გვეტყვი შენს გერმანულ ცხოვრებაზე? რას საქმიანობთ შენ და შენი მეუღლე?

- ჩემი მეუღლე გაბრიელ ხაბულიანი პროექტის მენეჯერია ერთ-ერთ კომპანიაში. სამი შვილი გვყავს, მათე - 12 წლის, კახი - 10 წლის, ლუკა - 4 წლის. ჩემი დიპლომი - ჟურნალისტიკის გერმანიაში აღიარებული და დადასტურებული მაქვს. შემიძლია ამ პროფესიით ვიმუშაო. გერმანული ენაც მაღალ დონეზე ვისწავლე, კურსები გავიარე... ანუ ამ წუთას ორიენტირებული ვარ ოჯახზე და დამოკიდებული ვარ უმცროსი შვილის გრაფიკზე. ამიტომ ამ ეტაპზე არ ვმუშაობ. დროდადრო ვუბრუნდები სწავლას.