"დედა ძალიან ძლიერი ადამიანია, მასზე ძლიერი თუ კიდევ ვინმეა, არ მგონია" - ცნობილი პოლიტიკოსის ქალიშვილის სრულიად განსხვავებული სამყარო და ფერადი შემოქმედება

19 წლის ლიზა გუბელაძე სტუდენტია, სამხატვრო აკადემიაში ხელოვნების ისტორიის მიმართულებით სწავლობს, ამბობს, რომ პარალელურად პარიზის აკადემიაში ჩააბარა და სექტემბრიდან მოდის დიზაინის ტექნოლოგიების შესწავლას დაიწყებს.

"ორივეს ერთმანეთთან თუ შევათავსებ, ბაკალავრის ორი ხარისხი ერთდროულად მექნება“,- გვეუბნება ლიზა, რომელსაც რამდენიმე დღის წინ თეატრალური საზოგადების დარბაზში პერსონალური გამოფენა ჰქონდა.

გამოფენას "შავი და წითელი“ დაარქვა, რადგან მისი ფერწერული ტილოები ამ ორ ფერშია შერულებული. იქვე თავმოყრილი იყო მისი შავ-თეთრი ფოტოებიც, რადგან ფოტოგრაფიითაც კარგა ხანია დაინტერესდა.

ცნობისთვის, ჩვენი რესპონდენტი ცნობილი პოლიტიკოსის, ეკა ბესელიას შვილია. ლიზამ ambebi.ge-ს გულწრფელად უამბო საქმიანობაზე, მომვალ გეგმებსა და ცნობილ დედაზე...

- რასაც ჩავიფიქრებ, ვასრულებ, არ არსებობს მიზანი, რომელსაც ვერ შეასრულებ, ოღონდ ამას საკმარისზე მეტი დრო უნდა დაუთმო და ბევრი იშრომო. რა მიზანიც მქონდა, მისი მიღწევა ყოველთვის გულით მინდოდა. თითოეულში დიდი შრომა ჩავდე და ძირითადად ამიტომ გამომივიდა ყველაფერი.

- სამხატვრო აკადემიაში გარდა ხელოვნების ისტორიისა, ხატვასაც სწავლობთ, ხომ?

- ვსწავლობ ფერწერასაც, გრაფიკასაც, ძირითადი ნაწილი კი ხელოვნების ისტორიას ეთმობა. ძალიან საინტერესოა ხელოვნების ისტორიის შესწავლა. ამის პარალელურად მოდის ტექნოლოგიებში გარკვევაც გადავწყვიტე.

- ეს პირველი გამოფენა იყო?

- ეს ჩემი პირველი პერსონალური გამოფენა იყო. ადრე მოდელების კონკურსი ჩატარდა, მოდელების ფოტოგრაფია მე დამავალეს. გადავიღე და რამდენიმე ნამუშევრიც გამოიფინა. მერე გადაღებული პორტრეტები მოდელებსვე ვაჩუქე. ახლა კი პირველი გამოფენა საქართველოს თეატრალური საზოგადოების დარბაზში მოვაწყე. ბატონი გოგი გეგეჭკორი, შენობის დირქტორი დავითანხმე და სივრცე დამითმო. ეს იყო ჩემი სურათებისა და ნახატების გამოფენა - ფოტოგრაფია და ფერწერული ტილოები ერთად.

უკვე რამდენიმე წელია, ფოტოგრაფიითაც საკმაოდ აქტიურად ვარ დაკავებული. ხატვა რომ დავიწყე, 2 წლის მერე სურათების გადაღებამაც შემიტყუა. ძირითადად, ქუჩის ფოტოგრაფია მომწონს. ჩემთვის ადამიანების მოულოდნელად აღბეჭდვა ძალიან სასიამოვნოა. რამდენჯერმე აქციებზეც მომიწია გადაღებამ და მივხვდი, რომ ეს პროცესი ყველაზე საინტერესო მაშინ იყო, როდესაც ადამიანები რაღაც ემოციას გამოხატავდნენ. ასეთ დროს ბუნებრივი ფოტოები გამოდის და ვფიქრობ, ეს კადრებიც ისტორიას უნდა დარჩეს. მოკლედ, ქუჩის ფოტოგრაფია შემიყვარდა.

- ნახატები შავ-წითელ ფერებში რატომაა შესრულებული. რა დევს ამ ჩანაფიქრში?

- ამ გამოფენისთვის მზადება 2-3 წლის წინ დავიწყე და კონკრეტულად ამ თემატიკაზე ვფიქრობდი. მაშინვე ვიცოდი, რომ მხოლოდ ეს ორი ფერი უნდა ყოფილიყო. ბევრმა გამოფენაზეც მკითხა, - რატომ ეს ფერებიო? სიმართლე რომ გითხრათ, ამის რეალური მიზეზი არ არსებობს. სურათების გადაღება რომ დავიწყე, აღმოვაჩინე, რომ შავ-თეთრი ფოტოების გადაღება უფრო მომწონდა. რადგან სურათები შავ-თეთრი იქნებოდა და ამის ჩვენებასაც ვაპირებდი, ფერწერული ტილოებიც 2 ფერში მომინდა, რომ ყოფილიყო და შავ-წითელზე შევჯერდი...

იყო მოსაზრებაც, რომ ამდენი ფერადი ნამუშევარი გაქვს და რატომ მხოლოდ ეს ფერებიო? რაც ხატვა დავიწყე, სულ ფერში ვმუშაობდი. უბრალოდ, ახლა მინდოდა, რომ გამოფენა ასეთი ყოფილიყო.

- ხატვის პროცესში რა არის მთავარი მიზანი?

- რაც ჩაფიქრებული მაქვს, ის რომ გამოვიდეს. არა მარტო იმიტომ, რომ შეიძლება ტექნიკურად რთული იყოს შესრულება, არამედ იმ მომენტში ბევრ რაღაცას განვიცდი და ტილოც ზუსტად ჩემს გრძნობებს, ემოციებს უნდა ასახავდეს. ის შემდეგ მნახველმა უნდა შეიგრძნოს და მიხვდეს, რეალურად რის თქმა მინდოდა. გამოფენაზე დამთვალიერებლებისგან ერთ კონკრეტულ ნამუშვარზე სხვადასხვა მოსაზრებებს ვისმენდი, ისეთს, რომ მე თვითონ შექმნის პროცესში არც მიფიქრია. ალბათ, ამაში ტილოებისთვის ჩემი დარქმეული სახელებიც ეხმარებოდათ.

- ხატვა რა ასაკში დაწიყეთ?

- 12 წლის ვიყავი, პირველად ხელში ფუნჯი რომ ავიღე. საღებავი გუაში იყო, მანამდე არაფერი მქონდა დახატული. იმ გუაშით ჩემთვის ფურცელზე რაღაცებს ვხაზავდი. რაც უფრო მეტ წრეს გავაკეთებდი, მით უფრო მეშვებოდა და ვთავისუფლდებოდი, ემოციებს სხვანაირად გამოვხატავდი და მსიამოვნებდა. ვგრძნობდი, რომ ეს საქმე ჩემი უნდა ყოფილიყო.

მერე ხატვით ნელ-ნელა სერიოზულად დავინტერესდი. მოვხვდი, რომ აკრილი ბევრად მომწონდა. როცა შენით სწავლობ რაღაცას, უფრო რთულია, თან საკუთარ თავში ბევრ აღმოჩენას აკეთებ.

- რას გეუბნებათ პოლიტიკოსი დედა, როგორ აფასებს შვილის შემოქმედებას?

- ეკას ყოველთვის ძალიან მოსწონდა ჩემი არჩევანი, თავიდანვე იცოდა, რომ ხელოვნებას გავყვებოდი. ხატვა რომ დავიწყე, წამახალისა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს ოჯახში მხატვარი არავინ არის - დედაც და მამაც იურისტები არიან, ვიცოდი, რომ მე სხვა გზას ავირჩევდი. დედა ყოველთვის მხარს მიჭერდა ამ გადაწყვეტილებაში. მისთვისაც ძალიან საინტერესო სიახლე იყო. ამიტომაც მქონდა მხარდაჭერა. თავისუფალი ვიყავი და შევძელი, რომ ჩემით მიმეღო გადაწყვეტილება.

- დედა აქტიური პოლიტიკოსია, სულ სატელევიზიო გამოსვლები აქვს, მუდმივად საქმეშია ჩართული. შვილისთვის ეს ყველაფერი როგორია?

- რაც გავიზარდე, ეკას საქმიანობა უფრო დავაფასე. ჩემი საქმე მისი საქმიანობისგან რომ განსხვავდება, უფრო ხვდები და დასკვნებს აკეთებ. მე რომ შემიძლია, ჩემს სხვენში განვმარტოვდე და სამი დღე ტილოზე ვიმუშაო, ეკას ცხოვრება პირიქით არის - გარეთ უწევს რაღაც საქმეების მოგვარება, უამრავ ადამიანთან საუბარი... უფრო მეტად დავაფასე მას მერე, რაც ასე თუ ისე ავირჩიე ჩემი სამომავლო პროფესია.

- გქონდათ მოთხოვნილება, რომ დედა მეტად ყოფილიყო შინ?

- იმის მიუხედავად, რომ სახლიდან სულ გასული მახსოვს, მაინც საკმაოდ დიდ დროს ვატარებდით ერთად. ხან სამსახურში ვიყავი ხოლმე მასთან, ხან აქციებზე დავყვებოდი. საბოლოოდ, ამდენ ადამიანთან ურთიერთობამ, მათზე დაკვირვებამ ბევრი რამ მომცა. ბავშვობიდან დავყვებოდი აქციებზე და ესეც ძალიან საინტერესო იყო. ბოლოს უკვე ჩემი ინიციატივით მივდიოდი, რომ სურათები გადამეღო. იქაც რომ დედაჩემს ვხდებოდი, ესეც არ იყო ურიგო.

- დედა აქციაზე გადაგიღიათ?

- კი, რა თქმა უნდა, და არა მარტო აქციაზე. საარჩევნო კამპანია რომ ჰქონდა, სულ მე ვუღებდი. პირადი ფოტოგრაფი ვიყავი. ფოტოს, ვიდეოს - ყველაფერს მე ვიღებდი...

- ხასიათებით დედა-შვილი გავხართ ერთმანეთს?

- ძალიან ვგავართ, ბოლო დროს გარეგნულადაც დავემსგავსე. ძალიან ძლიერი ადამიანია, მასზე ძლიერი თუ კიდევ ვინმეა, არ მგონია, ამას ობიექტურად ვამბობ და არა იმიტომ, რომ დედაჩემია. მას შეუძლია 10 ადამიანის საქმის კეთება არა მარტო საზოგადო ცხოვრებაში, სახლშიც. ეს ძალიან დასაფასებელია.

- ანუ კარგი დიასახლისიც არის?

- კი, მშვენიერი დიასახლისია. ხომ სულ დაკავებულია, სულ რაღაც საქმეებს აგვარებს, სახლში დაბრუნებულიც, დასვენების ნაცვლად, იმაზე მეტს აკეთებს, ვიდრე გარეთ. მრჩება შთაბეჭდილება, რომ არ იღლება. ისე, მეც მიჭირს, ასე ერთ ადგილას გაჩერება. თან არ ვიცი, ეს აქტიურობა, კარგია, თუ არა... ვფიქრობ, ადამიანმა დასვენების, მოშვების უფლება თავს უნდა მისცეს. ჩვენს ამას ვერ ვახერხებთ... სახლსაც ალაგებს, ზრუნავს ჩვენზე, შესანიშნავი მზარეულია, მოკლედ, ყველაფერს აკეთებს.

- როგორია თქვენი სამომავლო გეგმები?

- გავხდე დიზაინერი, ეს არის ჩემი მიზანი. ამას, ცხადია, დრო უნდა, მაგრამ მიზნამდე მისასვლელი ეს გზა და მთელი პროცესი ძალიან საინტერესოა, რაც მიყვარს და მსიამოვნებს.

- წარმატებას და ოცნების ახდენას გისურვებთ.