"მთელი ჩემი ცხოვრება სპექტაკლი აღმოჩნდა..." - 43 წელი საყვარელ ადამიანთან და ფურცელზე გადატანილი მოგონებები: როგორ იხსენებს ოთარ რამიშვილს მეუღლე?

"ფუტკარი“, „ბულბულის სტვენა,“ "მარტის თვეა შენი,“ "თუთის ხესთან,“ "თბილისო“ და კიდევ ძალიან ბევრი ნამუშევარია, რომელიც ქართველ მსმენელს გამორჩეულად უყვარს. ეს მუსიკოსის, სიმღერების ავტორის, პოეტის, ქართველი ბარდის, თბილისის კოლორიტის, დიდი იუმორის მქონე ოთარ რამიშვილის შემოქმედებაა...

როგორია მეუღლისთვის, გულნაზ რამიშვილისთვის მის გარეშე გავლილი ცხოვრება, რომელმაც საყვარელი ადამიანის გვერდით ლამის 43 წელი გაატარა... ჩვენს ინტერვიუს ცრემლის გარეშე არ ჩაუვლია...

გულნაზი რამიშვილი:

- ძალიან მიჭირს, ჩემი თვალთახედვიდან ოთარი არასდროს გადის, სულ მის გარშემო ვტრიალებ. ერთი ღამე არ ყოფილა, რომ სიზმრად არ მენახა, აგერ უკვე 11 წელია ასეა... ქუჩაში გავალ და ხალხი მეფერება, ოთარს იხსენებენ... შეიძლება ითქვას, რომ მის სიცოცხლეშიც ჩემი ცხოვრება არ მქონია, ოთარის ცხოვრებით ვიცხოვრე. ოთარ რამიშვილი იყო საქართველოს სიყვარული, ხმაჩახლეჩილი, უვარსკვლავო ბულბული. მისი ვარსკვლავი ცაშია, რომელიც არ ქრება... სახალხო მომღერლის, ქართველი ბარდის და თბილისის კოლორიტის ტიტული ქართველმა ხალხმა უდიდესი სიყვარულით მიანიჭა. ვფიქრობ, ხალხს მანამდე არ დაავიწყდება, ვიდრე საქართველოს ღია ცის ქვეშ იფრენს და იგალობებს ბულბული და შაშვი... მან თავისით მიაღწია ადამიანების ამ უდიდეს სიყვარულს და იცით, რატომ? ხალხი ჯერ თავად შეიყვარა და მერე სიყვარულით უპასუხეს...

- სიყვარულით სიცოცხლეშივე ძეგლი დაუდგეს...

- კი, ადამიანმა სიცოცხლეშივე უნდა დატოვოს დაუვიწყარი სახელი და გვარი, რომელსაც სიკვდილი დასავიწყებლად ვერ მოერევა. ამ სიტყვებს თამამად ვამბობ და არც მრცხვენია... ეგონათ, რომ იყო მხიარული, მაგრამ სინამდვილეში იყო სევდიანი. ყველას სიხარული უხაროდა, როცა გაჭირვებულს ხედავდა, ნაღვლიანი თვალებით ეკითხებოდა - რა გიჭირს, მამა და დასახმარებლად მიჰყვებოდა. რომ მიყვები, იცნობ ადამიანს-თქო? - მეტყოდა, მე თუ არ ვცნობ, თვითონ ხომ მცნობსო. მისგან სხვა პასუხს არც ველოდი. ყოველთვის მეუბნებოდა, უჩემობა გაგიჭირდებაო, მართლაც ასეა, მონატრება ძალიან მწარე ტკივილია. მას სიხარული არ ახლავს და რაც დრო გადის, ეს გრძნობა უფრო მატულობს. ქუჩაში გამვლელები მეუბნებიან, ოთარი დააკლდა საქართველოს და ყველას გვენატრებაო. ის იმ ბედნიერ ვარსკვლავზეა დაბადებული, რომელიც მჯერა, არასდროს ჩაქრება.

- როდესაც გკითხეთ, რამიშვილად წარგადგინოთ-მეთქი, ამაყად მითხარით, რასაკვირველია... ესეც დიდი სიყვარულის გამოხატულებაა...

- სულ მეუბნებოდა, რამიშვილი გაგხადეო. ისე მოაწერა ხელი უჩემოდ ჩემს პასპორტზე, არ უკითხავს, მინდოდა თუ არა, რამიშვილობა. ეს ჩოხატაურში მოხდა და თვითონვე გამოიტანა ჩემი პასპორტი. ერთხელ გავბრაზდი რაღაცაზე და გადავხიე. არც შენი რამიშვილობა მინდა და არაფერი-თქო. იმ დახეულ პასპორტს ხელი მოკიდა, წაიღო საპასპორტოში და სადღაც ერთ საათში იმავე გვარით ახალი პასპორტი მომიტანა.

- ახლა, როგორც ვიცი, მეუღლის შესახებ მოგონებებს წერთ... ცდილობთ, ფურცელზე გადაიტანოთ ყველა ის ამბავი, რაც ოთარ რამიშვილს უკავშირდება და გახსოვთ...

- კი, ასეა. ვწერ ჩემს მოგონებებს, რაც ოთარს უკავშირდება... წარმოიდგინეთ, სიზმარებიც კი ჩაწერილი მაქვს... ოთარს აქვს ლექსი „იმქვეყნადაც ვიმღერებ,/ მე არ დამეზარება“. ჰოდა, ყოველ სიზმარში უმეტესად კონცერტს ატარებს და გიტარას მთხოვს. ისეთი სიზმრები ყოფილა, სწორედაც რომ ნამდვილი სპექტაკლებია. რომ დავკრძალეთ და სახლში მოვედი, იმ წუთიდან ძალიან გამიჭირდა. იმ ღამეს კი დამესიზმრა, მისაღებ ოთახში იდგა, სად არის სათვალე და გიტარის სავარჯიშოო? - მეკითხებოდა... მკვახედ ვუპასუხე - მაგასაც ვერ უვლი-თქო? უცებ თავისი სამუშაო მაგიდისკენ გაიხედა, - უი, აგერ დევსო. მოკიდა ხელი, ჩემს წინ გაჩერდა, წაიმღერა თავის სიმღერა „კოცნით ამოგიშრობ მაგ ცრემლიან თვალებს,/ ჩაგიხუტებ მკერდში, გაგიხარებ გულს,/ სიყვარულზე უმღერიან მთვარეს,/ იმ სიმღერის გახსენება, შენთან ერთად მსურს“ - მაკოცა და წავიდა. სულ ასეთი სიზმრები მაქვს, რასაც სულ ვწერ... ხომ გეუბნებით, მისი ფასი გარდაცვალების მერე კი არ გამიგია, მის სიცოცხლეშიც ვიცოდი.

- როგორც ვიცი, ის ლექსებს ზოგჯერ სადღაც, სუფრასთან, ხელსახოცებზე, პატარა ქაღალდის ნაგლეჯებზე წერდა და შეიძლება იქვე დაეტოვებინა. ასე მისი ბევრი ლექსი დაიკარგა...

- კი და იმიტომ დავდევდი მის ლექსებს, მუსიკას... ბევრმა მიითვისა, რაზეც გული მწყდება. ერთხელ ბინას შვილებისთვის რომ ვეძებდით, გაზეთში ამოკითხული განცხადებით თურმე ერთ-ერთი ცნობილი პოეტის ბინაში მოვხვდით. მე და ჩემი მული შევედით, ოთარიც გვახლდა. ჩვენ არაფერი შეგვინიშნავს და ოთარი მაშინვე მიხვდა - დიდი გრძელი მაგიდა იდგა, რომელიც ფურცლებით იყო სავსე. მას იქ შესვლისთანავე პოეზიის „სუნი“ ეცა და დიასახლისს ჰკითხა - ვის ოჯახში მოვხვდიო? ამა და ამ პოეტის ოჯახში ხართო. ოთარს გაუხარდა. ჯიბიდან ფურცელი ამოიღო, მაგიდასთან მივიდა და რაღაც დაწერა. მაგიდაზე გაშლილი ფურცლების გამო პოეტის ცოლმა ბოდიში მოიხადა, დასაბეჭდად ამზადებსო. ოთარმა ამასობაში ფურცელზე დაწერილი ლექსი ქალბატონს გადასცა - ჩემი ლექსია და საჩუქრად მეუღლეს გადაეცით, ალბათ მოეწონება. ლექსებს მეც ვწერო... ისე მოხდა, რომ იმ პოეტმა კარგად მოირგო აღნიშნული ლექსი - ერთი სტროფი შეცვალა, დანარჩენი დატოვა და თავის წიგნში დაბეჭდა, ანუ თავისად მიიწერა (ლექსი არის ბალიშზე)...

გავიდა რაღაც პერიოდი, ოთართან მოვიდა, მისი ყოფილი მოსწავლე - თქვენი ლექსების და აკორდების რვეული დავკარგე. ბალიშზე ლექსი რომ გაქვთ, იქნებ ის გადამაწერინოთო. ლექსი მივეცით. მოკლედ, მერე იმ პოეტმა ის წიგნი გამოსცა, ოთარის წიგნიც გამოვიდა. ერთ-ერთმა მოსწავლემ კი უთხრა - თქვენი ლექსი ამა და ამ პოეტის წიგნში ეწერაო. არა მამა, ეგ ლექსი ჩემიაო. არც ერთი არ არის ცოცხალი, შეიძლება, არც არის ლამაზი ამაზე ახლა საუბარი, მაგრამ მე ხომ ვარ ცოცხალი და ხომ ვიცი, ოთარს ასე რამდენი ლექსი აქვს დაკარგული?! თავად ისე წავიდა ამ ქვეყნიდან, არავისი არაფერი მიუსაკუთრებია. სანამ გარდაიცვლებოდა, ალბათ 200 ლექსი მაინც დასაბეჭდად რომელიღაც სტამბაში წაიღო, დღემდე არ ვიცი, სად არის ის ლექსები... ასევეა მუსიკაშიც... მაგრამ რაც გადავარჩინე, მაინც კმაყოფილი ვარ. ოთარს ხალხიც უძღვნიდა შესანიშნავ ლექსებს. დღეს პატარა ბავშვებიც კი მღერიან მის სიმღერებს, რაც კარგი ამბავია...

- როგორი იყო მისი ცხოვრების ბოლო პერიოდი?

- 2011 წლის 6 ოქტომბერს გარდაიცვალა, 5 ოქტომბერს ამბობდა, დაბადების დღეს, 24 ოქტომბერს იყო დაბადებული, ვერ მივაღწევო... მერე მკითხა - გუგუ, ასე მეძახდა, - გიყვარვარ? - რა ლაპარაკია? რომ არ მყვარებოდი, აქამდე ოჯახი როგორ გვექნებოდა-მეთქი?!. მერე ანდერძივით დამიბარა - მე დაბადების დღეს ვერ მოვესწრები, ისიც ვიცი, პანთეონში დამკრძალავენ, მე კი გურიაში, ბებია-ბაბუის გვერდით მინდაო. საერთოდ წინასწარ გრძნობდა ხოლმე ყველაფერს... მერე ცუდად გახდა, სასწრაფო რომ გამოვიძახე, ექიმებმა გარეთ გამიყვანეს, რომ შემოვედი, თურმე უკვე აღარ იყო... ექიმები მაგიდასთან თავდახრილი ისხდნენ. რატომ ხართ მოწყენილი, ამან ასე იცის, ცოტა ხანში გაიღვიძებს-მეთქი. არაო, - ექიმმა... ნეტავ, ჩემი მორიგეობის დროს არ მომხდარიყო ეს ამბავიო... მერე მისი დაკრძალვის ადგილზე რომ მკითხეს, ვუთხარი, გურიაში, ბებია-ბაბუასთან უნდოდა, რომ დაკრძალულიყო-თქო. ვიღაც ბიჭი მომიბრუნდა და ქალბატონო, გიგი უგულავამ (მაშინ ქალაქის მერი იყო) მაგისთვის ადგილი დიდუბის პანთეონში გამონახა. ოთარ რამიშვილი მარტო თქვენ არ გეკუთვნითო. მე გიგი უგულავას ბევრჯერ შევუთვალე ამისთვის დიდი მადლობა...

- საბოლოოდ, რა იყო თქვენთვის მის გვერდით გატარებული წლები?

- ეს ჩემი ცხოვრების უძვირფასესი საჩუქარია. უბედნიერესი ადამიანი ვარ. იშვიათი კაცი იყო, რომელიც არც ერთ საუკუნეში არ განმეორდება. სიკეთით სავსე, დიდი ბავშვი. ქუჩაში ბევრს უთქვამს, რომ დავინახავდით, ახლოს მისვლა გვერიდებოდა, შორიდან ვუყურებდითო. რატომ გერიდებოდათ, იცით, რა თავისუფალი კაცი იყო-თქო?! - ვეუბნები ხოლმე. ასე რომ, უბედნიერესი ქალი ვარ. ოთარ რამიშვილის ცოლობა პატარა საქმე არ არის. ოთარის ყოველი დღე სპექტაკლი იყო და ამ სპექტაკლში, მიუხედავად იმისა, რომ თვითონ აღარ არის, 50 წელზე მეტია, დღემდე ვცხოვრობ. მოკლედ, მთელი ჩემი ცხოვრება სპექტაკლი აღმოჩნდა... ოთარის მერე იმ ლექსების დათვლა დავიწყე, რომელიც ჩემთვის აქვს მოძღვნილი, იმდენია, სრულად ვერ შევძელი დათვლა.

- გარდაცვალების შემდეგ თუ მოეწყო მისი შემოქმედებითი საღამო?

- 80 წლის რომ გახდა, ეს თარიღი სამტრედიამ გადაუხადა.

_ თბილისში არ აღუნიშნავთ?

_ არა... მოსაწვევები ასეთი წარწერით იყო - საქართველოს სიყვარული - ოთარ რამიშვილი... მან სამშობლოს სიყვარული თავისი კალმით დახატა და გამოავლინა....