"5 წელია იმხელა სიცარიელე მაქვს, რომ ვერც გადმოვცემ..." - ნინი ბადურაშვილი მამასა და ერეკლე ბადურაშვილის ფილმის თურქულ პრემიერაზე, სადაც მთავარ როლს თამაშობს

2023 წლის 13 ოქტომბერს, თურქეთის ქალაქ სტამბოლში კინოსტუდია ქართული ფილმისა და თურქული კომპანია "AISI“ ფილმის პირველი ქართულ-თურქული კოპროდუქციის, ერეკლე ბადურაშვილის ფილმის "ხიდი" პრემიერა შედგა.

ფილმის დასრულება რეჟისორის - ერეკლე ბადურაშვილისა და ოპერატორის - თამაზ გოგინაშვილის გარდაცვალების გამო დაგვიანდა… ბევრი პრობლემის მიუხედავად 'ხიდი“ მაყურებელმა მაინც იხილა. სურათი ნამდვილ ამბავს ეფუძნება, რომელიც ცნობილმა, ქართული წარმოშობის თურქმა ექიმმა, ისმედ დინდერ-მიქელაძემ რეჟისორს მოუთხრო, რამაც მას შთაგონება მისცა ფილმად ექცია.

ნამუშევარში გადმოცემულია ქართველი არქიტექტორის ცხოვრება, რომელიც გასული საუკუნის 30-იან წლებში თურქეთში გაიქცა. იქ სხვა ცოლი შეირთო იმიტომ, რომ უკან ვერ ბრუნდებოდა, საბჭოთა პერიოდში ეს არ შეიძლებოდა. დაბრუნება თანამედროვე ეპოქაში შეძლო და აქაურ ცოლ-შვილთან ჩამოვიდა... სევდიანი ამბავია. ფილმს „ხიდი“ ჰქვია, რადგანაც არქიტექტორი ხიდების მშენებელია.

სურათში ქართული და თურქული კინოს ცნობილი მსახიობები მონაწილეობენ. მთავარ როლს მომღერალი და მსახიობი ნინი ბადურაშვილი ასრულებს.

AMBEBI.GE ნინი ბადურაშვილს ფილმთან, როლთან დაკავშირებით ესაუბრა და ასევე მამაზე, ვინაიდან ერეკლე ბადურაშვილი მისი მამა იყო:

- ძალიან ბევრი ვიწვალეთ ყველამ, რომ საბოლოოდ ის შედეგი მიგვეღო, როგორიც იმედია, ერეკლეს გაუხარდებოდა. ეს დღეც დადგა და შედგა პრემიერა! მადლობა ყველას, ვინც ფილმზე იმუშავა" - რამდენიმე დღის წინ დაწერე სტატუსი...

- კი. პრემიერამ კარგად ჩაიარა, არ ველოდი, თუ მაყურებლით 4 დარბაზი გაივსებოდა... იყვნენ ქართველები, მათ შორის, ემიგრანტებიც, იყო თურქი მაყურებელი... მოეწონათ, კმაყოფილები დარჩნენ. სამწუხაროა, რომ ეს ერეკლემ, მამაჩემმა ვერ ნახა... "ხიდის" გადაღებები 6 წელი მიმდინარეობდა...

ერთ-ერთ გადაღებებზე ერეკლე გაცივდა. ამბობდა, საშინელ ქარში მოვყევიო. რომ მირეკავდა, ხმა ჩახლეჩილი ჰქონდა. მაშინ კორონა ჯერ არ იყო, ამიტომ ვერც წარმოვიდგენდი, თუ ის გაციება მისი გარდაცვალების მიზეზი გახდებოდა.

- როგორც ჩანს, ძალიან გაურთულდა...

- საერთოდ თირკმელები ჰქონდა სუსტი, ადრეც რაღაც პრობლემამ თირკმელებზე იჩინა თავი. მაშინაც ძლივს მოაბრუნეს. მოკლედ, იმ ვირუსმა, თუ გაციებამ ისევ გაუმწვავა. ექიმები კლინიკაში მკურნალობას სთავაზობდნენ და არ დათანხმდა. ყველაფერი საბოლოოდ ცუდი შედეგით დასრულდა...

ისე მოხდა, რომ მაგ პერიოდში ეგვიპტეში გავფრინდი, მაგრამ გული რაღაც ცუდს მიგრძნობდა. თან ერთი კვირით ადრე დამეწყო ეგ ცუდი წინათგრძნობა. ვერ ვხვდებოდი, რა მჭირდა. წასვლა არ მინდოდა. ეგვიპტეში ქრისტინე იმედაძე და კიდევ ერთი ჩვენი მეგობარი მივდიოდით - სამივეს ისეთი განწყობა გვქონდა, ვამბობდით კიდეც, რამე ცუდი არ მოხდეს-თქო. ერეკლეზე საერთოდ არ მიფიქრია.

რომ ჩავფრინდი, იმ ღამეს ძალიან უცნაური სიზმარი ვნახე - რაღაც დიდი სიმაღლიდან გადმოვვარდი, წყალში ჩავვარდი და ვერ ამოვისუნთქე... როგორც მერე გავიგე, ერეკლე მაგ პერიოდში გარდაცვლილა. ამ სიზმარმა გამაღვიძა... საათს დავხედე და 4 იყო.

დილით ერეკლეს მივწერე და არ მიპასუხა, არც ლალიმ (ლალი ბადურაშვილი ნინის ბებია - ავტ.). მერე დედაჩემს, ეკას დავურეკე, სიმშვიდეა-მეთქი? ჩვეულებრივად მიპასუხა, მაგრამ გული კარგს მაინც არ მიგრძნობდა და მამაჩემთან გადავრეკე. ტელეფონი ჩვენმა ნათესავმა აიღო (ლალის დის ქმარმა). მივხვდი, რაღაც ცუდი ხდებოდა. მაგ პერიოდში ლალიც უკვე ცუდად იყო, კიბო ჰქონდა და ამიტომ, პირდაპირ ვკითხე - რომელი-მეთქი? - ერეკლეო. ამის გაგება ჩემთვის საშინელი რამ აღმოჩნდა - ისეთი შოკი მივიღე, რომ იმის მერე არაფერი მახსოვს... იმ ღამეს ბილეთები არ იყო და მეორე დღეს გამოვფრინდი...

- როგორია მამის გარეშე ცხოვრება?

- ერეკლეს წასვლით თითქოს რაღაც საყრდენის გარეშე დავრჩი. მახსოვს ჩემი მაშინდელი ემოციები. მერე ლალიც მალე წავიდა, რადგან როგორც ვთქვი, ავად იყო. მათი გარდაცვალებით, დიდი სიცარიელე გაჩნდა... საერთოდ, მშობლის წასვლა ვერაფრით ივსება, ვერავინ ანაცვლებს, რადგან ეს ადგილი მისია და მორჩა... კარგა ხანს ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს პატარა უმწეო ბავშვი ვიყავი... სწორი ნათქვამია, - სანამ მშობელი ცოცხალია, ყოველთვის ბავშვი იქნებიო. დაუცველობის განცდა ერეკლეს შემდეგ სულ მაქვს.

ერეკლე დიდი ენერგიის მქონე ხალისიანი ადამიანი იყო, დღეში რამდენჯერმე დაგირეკავდა. მერე სულ თავის კინოს ამბებში ჩართული რაღაცებს გიყვებოდა. ეს ფილმი რომ დაიწყო, სიახლეებს მუდმივად გვაცნობდა. ურეკავდა და უყვებოდა ბებიაჩემს ფლორას და ბაბუაჩემს იმედას. ყველანი ვამბობდით, რომ ბოლოს ამ კინოთი როგორი ანთებულიაო... ძალიან მიჭირს მის გარეშე ცხოვრება - ძალიან დამაკლდა...

იყო არაჩვეულებრივი ბაბუა. ელენე სულ სადღაც დაჰყავდა. ძალიან ჩაერთო მისი გაზრდის პროცესში, შვილიშვილმა სხვა პასუხისმგებლობები გაუჩინა. ჩემთან ჰქონდა დიდი ემოციური კავშირი და ბმა. ხომ ვამბობ, ერეკლეს შემდეგ იმხელა სიცარიელეა უკვე 5 წელია, რომ ვერც გადმოვცემ.

იმ დღეს სახლში მივედი, რაღაც კარგი ამბავი მქონდა და აუ, ახლა უნდა დავურეკო-თქო, - გავიფიქრე და მივხვდი, რომ ვერ დავრეკავდი... მისი ტელეფონის ნომრები არც წამიშლია... ასე იყო ხოლმე - სადღაც რომ მივფრინავდი, ჩაფრენისას, პირველი ერეკლეს ვწერდი და მერე ეკას. ყველაზე ძალიან ნერვიულობდა და იმიტომ.

- ადრე ერთ-ერთ ინტერვიუში ხათუნა ხუნდაძემ („ქართული ფილმის“ დირექტორთა საბჭოს ხელმძღვანელი) მომიყვა, მისთვის ერეკლე ბადურაშვილს უთქვამს - "ეს ფილმი ჩემი ბოლო ნამუშევარი იქნება". ასეთი რამ შენთვისაც ხომ არ უთქვამს?

- ჩემთვის არა, მაგრამ ქრისტინემ თქვა, ბოლოს რაღაცაზე ვუთხარი, მერე იყოს-მეთქი და მერე აღარ იქნება - უპასუხია...

- ეს პირველი შემთხვევა იყო, როდესაც როგორც რეჟისორმა თავის ფილმში მთავარი როლი შემოგთავაზა და გათამაშა?

- პირველად პატარა ვიყავი, რომ „თბილისი ჩემი სახლია“ - ეპიზოდში გამომაჩინა, მერე 6-7 წლის კიდევ „ერთი ქართული ისტორიის“ პატარა ეპიზოდში მათამაშა. სულ უნდოდა, რომ გადავეღე... მთავარი როლი რომ შემომთავაზა, ვინერვიულე და ვუთხარი, იქნებ სხვა ათამაშო, მთავარი როლია და გამოცდილმა მსახიობმა ითამაშოს-მეთქი. სირთულე არაფერია - შენ შენ უნდა იყო. მთავარი გმირიც მომღერალიაო. გათვლა ჩემზე ჰქონდა.

საერთოდ მაქსიმალისტი ვარ, რაშიც დარწმუნებული არ ვარ, თავს ვიკავებ, რისკი კი მიყვარს, მაგრამ ფიქრიც... მოკლედ, მეუბნებოდა, იყავი ბუნებრივი, როგორიც ხარ შენი ემოციითო.

ჩემს პარტნიორთან, თურქ მსახიობთან ერთად ფილმში ინგლისურად ვლაპარაკობთ. ესეც გარკვეულ სირთულეს ქმნიდა. ინგლისური ენა ვიცი, მაგრამ ამ შემთხვევაში ინგლისურ ენაზე როლი უნდა მეთამაშა. ეს ცალკე სხვა გამოწვევა იყო.

- საბოლოოდ, ფილმი ვინ გააგრძელა და დაასრულა?

- გიორგი თავართქილაძემ გადაიღო, ის მანამდე პროექტის პროდიუსერი იყო. იმუშავა ასევე რეჟისორმა გიორგი ხარებავამ და ხათუნა ხუნდაძემ. მათ შეკრეს და დასრულებული სახე მისცეს. მინდა, ყველას მადლობა ვუთხრა, ვინც ერეკლეს დაწყებული საქმის დასრულებაში ჩაერთო. მათ ბევრი იშრომეს, რომ „ხიდი“ მაყურებელს ენახა. ერეკლეს ძალიან უნდოდა, ამ სურათისთვის მუსიკა დათო ევგენიძეს დაეწერა. მადლობა მას - მუსიკა დათომ დაწერა. ყველამ ერეკლეს ხათრით იმუშავა. ერეკლეს და ლალის საჩუქარი უნდა გავუკეთოთო. არც მე მქონდა უფლება, ყველაფერი შუა გზაში დამეტოვებინა.

იმდენად დადებით ტიპი იყო ერეკლე, რომ ვერავინ იზამდა იმას, რომ გვერდით არ დაგვდგომოდა. მაქსიმალური მობილიზაცია ჰქონდათ... რეალურად კი გადაღება 6 წელი მიდიოდა. მაყურებელი ალბათ შეამჩნევს ამ 6-წლიან სხვაობას. კი ვეცადეთ, ეს ნაკლებად შესამჩნევი ყოფილიყო, მაგრამ ერთგან მოკლე თმა მაქვს, მეორეგან გრძელი და მუქი. ამ პერიოდის მანძილზე ცხადია, სახეზეც შევიცვალე. მაგალითად, რაღაც კადრები წელს გადავიღეთ. მერე ამას სხვა, ადრე გადაღებული კადრები მიყვება და ამას ვგულისხმობ.

- როგორი იყო მამასთან, როგორც რეჟისორთან, გადასაღებ მოედანზე მუშაობა?

- კი, იგრძნობოდა, რომ მამა იყო. სულ მინდოდა, შენიშვნა მოეცა, ვეკითხებოდი - ერეკლე, კარგი იყო? ბუნებრივი ვიყავი, სადმე ზედმეტი ხომ არ იყო, ან რამე ხომ არ დავაკელი? პრეტენზიები ჩემთვის არ გამოუთქვამს, მაგრამ ყოფილა, რომ უცბად რაღაცაზე გაბრაზებულა, რეჟისორებმა როგორც იციან უეცარი „აფეთქება“. თუ რამე არ გამოდიოდა, ან ვინმე ხელს შეუშლიდა, ემოციები მოუჭარბდებოდა.

- ფილმი რომ ნახე, შენი თავი მოგეწონა?

- ჩემს თავს ძალიან კრიტიკულად ვუყურებდი. რომ ვთქვა, უკმაყოფილო ვარ, არა. ეს ჩემთვის დიდი გამოწვევა იყო, პირველი მთავარი როლი, კრიტიკულად ვუყურებდი, მაგრამ მგონი, ცუდად არ მითამაშია. დანარჩენს მაყურებელი შეაფასებს.

- საქართველოში როდის შედგება პრემიერა?

-17 დეკემბერს ერეკლეს დაბადების დღეს გვინდა, რომ იყოს. ქართველი მაყურებელი და მსმენელიც პრეტენზიულია, ამიტომ ძალიან ვღელავ, აქ როგორ ჩაივლის. პრემიერა ბათუმშიც უნდა შედგეს. მოკლედ, ვნახოთ.