"ამდენი ხნის შემდეგაც კი სახლი მენატრება... თქვენც?" - BILD-ის ქართველი ჟურნალისტის შეხვედრა ლიზი გოზალიშვილთან: როგორია მათი გერმანული ცხოვრება, კარიერა და მოგონებები სამშობლოზე?

ლიზი გოზალიშვილი ქართველი შემსრულებელია, რომელიც გერმანიაში ცხოვრობს და სწავლობს. მისი ოცნება გერმანულ Voice-ში მოხვედრა იყო, რაც ცოტა ხნს წინ აისრულა და michael jackson-ის earth song იმღერა, რამაც ჟიურის აღფრთოვანება გამოიწვია და შემდეგ ტურში გადავიდა.

გერმანული გამოცემა BILD 19 წლის ლიზი გოზალიშვილთან ინტერვიუს აქვეყნებს. რეპორტიორიც ქართველია, 43 წლის ნინო ლოპესი, რომელიც გოგონასგან განსხვავებით უკვე ბევრი წელია, რაც გერმანიაში ცხოვრობს და მუშაობს. შეხვედრისას ქალებმა ისაუბრეს თავიანთ გამოცდილებაზე უცხოეთში, საკუთარ ქვეყანაზე და იმაზე, თუ რა ენატრებათ ყველაზე მეტად.

ნინო: რამდენად გაგიჭირდა გერმანიაში წასვლის გადაწყვეტილება?

ლიზი: "საქართველოში ისეთ სკოლაში დავდიოდი, სადაც გერმანულს კარგად ვსწავლობდი. ასევე მთელი ჩემი ოჯახი მიუნხენის "ბაიერნის“ გულშემატკივარია. ამიტომ გერმანია ყოველთვის იყო ჩვენს ოჯახში. ჯერ კიდევ ბავშვობიდან ცხადი იყო, რომ სკოლის დამთავრების შემდეგ გერმანიაში წავიდოდი სასწავლებლად“.

ნინო: "ჩემს შემთხვევაში სხვანაირად მოხდა. გერმანიაში წასვლის იდეა მოგვიანებით გაჩნდა, საქართველოში სწავლის პერიოდში, როდესაც სპეციალობით გერმანული ენა და ლიტერატურა ავირჩიე. თავიდან მხოლოდ ერთი წლით ჩამოვედი, ახლა კი 22 წელია აქ ვცხოვრობ".

ლიზი: "აღფრთოვანებული ვარ, არ ვიცი რამდენ ხანს დავრჩები..."

ნინო: "კიოლნის უნივერსიტეტში რომ ჩავაბარე, ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვიყავი მსოფლიოში და როდესაც დავამთავრე, კიდევ უფრო ბედნიერი. იყო ბევრი ცრემლი და სასოწარკვეთა, რადგან ის გერმანული, რაც მე ვიცოდი, ეს იყო ყოველდღიური ცხოვრებისთვის..."

ლიზი: „რა თქმა უნდა! გერმანული ენა განსაკუთრებულია და ქართულთან საერთო არაფერი აქვს“.

ნინო: "რამდენად რთულია შენთვის აქ ცხოვრება?"

ლიზი: "უცხო ქვეყანაში ცხოვრების ნულიდან დაწყება ყოველთვის რთულია. მაგრამ მე მიყვარს გამოწვევები, მხოლოდ ასე შემიძლია გავიზარდო. ვერასოდეს ვიფიქრებდი, რომ ასე სწრაფად გავხდებოდი Voice-ის ნაწილი და ასე შორს წავიდოდი. ძალიან მადლობელი ვარ იმ შესაძლებლობებისა და შესაძლებლობებისთვის, რაც მაქვს აქ, გერმანიაში“.

ნინო: "ამდენი ხნის შემდეგაც კი ისევ სახლი მენატრება. თქვენც?"

ლიზი: "რა თქმა უნდა, მენატრება ჩემი სახლი, დედის საჭმელი, ქართული ენა, ნაცნობი ხალხი, გარემოს ნაცნობი სუნი, დიდი ქალაქის ქაოსი. და დედაქალაქი თბილისი, სადაც დავიბადე".

ნინო: "ჩემთვისაც მსგავსია. ამიტომაც წელიწადში ერთხელ ვსტუმრობ სამშობლოს. დასავლეთ საქართველოში შავ ზღვასთან თავს ისე ვგრძნობ, როგორც სახლში. შემდეგ ჩემს გერმანელ მეგობრებს ყოველთვის ენთუზიაზმით ვუყვები საქართველოს შესახებ. როგორ ფიქრობთ, რა უნდა იცოდნენ გერმანელებმა საქართველოს შესახებ?”

ლიზი: "საქართველოს ძალიან ძველი კულტურა აქვს. ჩვენ გვაქვს ჩვენი საკუთარი ენა და ჩვენი დამწერლობა. თუ ქართულ ცეკვებს უყურებ და ქართულ პოლიფონიურ მუსიკას, მრავალხმიანობას მოუსმენ, საქართველოს კულტურის შესახებ ბევრს გაიგებ“.

ნინო: "...და ღვინო! რაც ბევრმა არ იცის, რომ ქართული მევენახეობა 8000 წლისაა. მე მიყვარს ღვინის დალევა, თქვენც?"

ლიზი: "დიახ, მაგრამ არც ისე ხშირად."

ნინო: "რა უნდა იცოდნენ ქართველებმა გერმანელების შესახებ? ჩემთვის ყველაზე დიდი განსხვავება მენტალიტეტია. გერმანელები პრაგმატულები არიან, ქართველები უფრო ემოციურები“.

ლიზი: "ზუსტად! გერმანული წესრიგისა და პუნქტუალურობის გარდა, ჩემზე ყველაზე დიდ შთაბეჭდილებას ის ახდენს, რომ გერმანელები გადაწყვეტილებებს ემოციების გარეშე იღებენ. ისინი არ ბრაზდებიან, ძალიან მომთმენები არიან. მე ძალიან ემოციური ვარ და მსურს გარკვეულ სიტუაციებში ცივად ვიმოქმედო“.

ნინო: "რაც უფრო დიდხანს ხარ აქ, უკეთესი ხდება. ქართული ემოციურობა ჩემში იშვიათად ჭარბობს. აქ გატარებული ყოველი წლის შემდეგ უფრო გერმანელი გახდები. საიდან მოდის თქვენი ნიჭი და ინტერესი მუსიკის მიმართ?”

ლიზი: „დედაჩემი უკრავს ფორტეპიანოზე და გიტარაზე. მამაჩემი უსმენდა ლედ ზეპელინს და Deep Purple-ს მანქანაში. რაც მახსოვს, ვმღერი. ჩემი სიმღერების წერა ექვსი წლის წინ დავიწყე“.

ნინო: "მამაჩემი ასევე უსმენდა ლედ ზეპელინს და Deep Purple-ს. ხელოვნებისა და მუსიკისადმი მისი დიდი ენთუზიაზმის გამო ბავშვობაში ქართულ ცეკვებს ვცეკვავდი. სხვათა შორის, მომწონს სცენაზე გამოსვლისას უკრაინის ფერებში რომ ხართ."

ლიზი: "როგორც ქართველი, თავს განსაკუთრებულ კავშირში ვგრძნობ უკრაინასთან. ჩვენ გვყავს საერთო მტერი. ის, რასაც ახლა უკრაინა განიცდის, ჩემმა სამშობლომ რამდენჯერმე გამოიარა“.

ნინო: "სამწუხაროდ! 1992 და 2008 წლებში ვნახე რუსული ჯარების შემოჭრა ჩვენს ქვეყანაში. ისმოდა სირენების ხმა, დაიღუპნენ მეგობრები, ხალხი შიმშილობდა. მას შემდეგ მე ვიცი, რომ ნამდვილი ფქვილისგან დამზადებული ახალი პური შეიძლება იყოს ფუფუნება. სხვა რა მესიჯებს უკავშირებთ თქვენს გამოსვლებს?”

ლიზი: "ვფიქრობ, შენი დამოკიდებულება უნდა გამოაჩინო და ხმა აიმაღლო. ქართველებს მებრძოლი სული გვაქვს. საქართველოს არსებობისთვის საუკუნეების მანძილზე მოუწია ბრძოლა. გარდა ამისა, ამჟამად ჩვენთან ომია. სწორედ ამიტომ ავირჩიე მაიკლ ჯექსონის დედამიწის სიმღერა. რომელიც დუეტში ჩემს მწვრთნელ ჯოვანისთან ერთად შევასრულე. ვგრძნობდი, რომ ჩემმა მესიჯმა მწვრთნელებამდეც მიაღწია.

ნინო: "გაქვთ თუ არა გეგმა გამარჯვების შემთხვევაში?”

ლიზი:"ძალიან მინდა, რომ ჩემს მიერ დაწერილმა სიმღერებმა ფართო აუდიტორიამდე მიაღწიოს. მიყვარს მუსიკის წერა და სიმღერა“.