ლეგენდარული ექიმის ტრაგედიებით სავსე ცხოვრება და ყოველდღიური ბრძოლა ადამიანების სიცოცხლის გადასარჩენად - "თითქოს ჩემს სახელთან ერთად წინდაწინ გადაწყდა ყველაფერი"

93 წლის ასაკში ცნობილი ქართველი ექიმი გულიკო ჩაფიძე გარდაიცვალა.

ჩაფიძის სახელობის გადაუდებელი კარდიოლოგიის ცენტრი ღრმა მწუხარებით იუწყება, რომ გარდაიცვალა ცენტრის დამაარსებელი და მისი უცვლელი გენერალური დირექტორი, თბილისის საპატიო მოქალაქე, ქალბატონი გულნარა ჩაფიძე და სამძიმარს უცხადებს მის ოჯახს.

"დღევანდელ სინამდვილეში ძნელად მოიძებნება ისეთი ექიმი, რომელსაც ქალბატონ გულნარა ჩაფიძის ოდენობის წვლილი ჰქონდეს შეტანილი საქართველოში მედიცინის მეცნიერებისა და პრაქტიკის განვითარებაში. მისი ხანგრძლივი და ნაყოფიერი მოღვაწეობა მიმართული იყო გულ-სისხლძარღვთა დაავადებებით შეპყრობილი პაციენტების ჯანმრთელობის მკურნალობაზე, ამ მიზნისთვის კი, ის განუხრელად ზრუნავდა კარდიოლოგიური სამსახურის სრულყოფაზე და ახალგაზრდა სპეციალისტების აღზრდასა და დახელოვნებაზე. განსაკუთრებული აღნიშვნის ღირსია ქალბატონ გულნარა ჩაფიძის უშუალო ხელმძღვანელობით ცენტში უახლესი ტექნოლოგიებით აღჭურვილი ინტერვენციული კარდიოლოგიისა და კარდიოქირურგიის განყოფილებების გახსნა, რომელთა წარმატებულმა საქმიანობამ ათასობით საქართველოს მოქალაქეს შეუნარჩუნა სიცოცხლე და გაუუმჯობესა ჯანმრთელობა", - ვკითხულობთ გადაუდებელი კარდიოლოგიის ცენტრის განცხადებაში, რომლის დამაარსებელი და უცვლელი გენერალური დირექტორი თავად ქალბატონი გულიკო გახლდათ.

მან სამედიცინო კარიერის განმავლობაში საინტერესო გზა გაიარა - იყო ბორჯომის ლიკანის სანატორიუმის ექიმი-ორდინატორი; მოსკოვის ექიმთა დახელოვნების ინსტიტუტის ასპირანტი; საქართველოს ექსპერიმენტული და კლინიკური თერაპიის ინსტიტუტის უმცროსი მეცნიერ-თანამშრომელი.

1963-1975 წლებში ინფარქტის განყოფილების უფროსი მეცნიერ-თანამშრომელი. ამ კუთხით მუშაობა საერთოდ მისი ინიციატივით დაიწყო საქართველოში...

ქალბატონი გულიკო 1989 წლიდან სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის პირადი ექიმი გახლდათ. 1997 წელს გადაუდებელ კარდიოლოგიის ცენტრს მიენიჭა აკად. გულიკო ჩაფიძის სახელი. 1994-2014 წლებში ჩაფიძის სახელობის გადაუდებელი კარდიოლოგიის ცენტრის დირექტორი გახლდათ.

მისი ექიმობა კი მამას გადაუწყვეტია. სახელიც, გულნარა მასვე დაურქმევია. "თითქოს ჩემს სახელთან ერთად წინდაწინ გადაწყდა ყველაფერი", - ამბობდა ქალბატონი გულიკო. ადამიანი, რომლის სახელიც იწყებოდა სიტყვით "გული"...

მამას კი უნდოდა შვილის ექიმობა, მაგრამ თავად პატარა გულნარა ყველა პროფესიაზე ერთდროულად ოცნებობდა თურმე. წარმოიდგინეთ, "მილიციონერობაზეც" კი უფიქრია, რომ არაფერი ვთქვათ, მსახიობობაზე, ჟურნალისტობასა და დიპლომატიაზე.

კარგი მოსწავლე იყო, სკოლა "ოქროს მედალზე“ დაამთავრა. დიპლომატური მიმართულებით სწავლის გასაგრძელებლად ემზადებოდა და მამამ დაასწრო, მისი საბუთები მის უკითხავად სამედიცინო ინსტიტუტში შეიტანა. ასე გახდა გულიკო ჩაფიძე სამკურნალო ფაკულტეტის სტუდენტი...

ამის გამო სერიოზული პროტესტი მქონდა, მაგრამ ბოლოს მაინც გადავწყვიტე. სამკურნალო ფაკულტეტი დამემთავრებინაო, - ჰყვებოდა ის ერთ-ერთ ინტერვიუში.

ფიქრობდა, დიპლომს მშობლებს მივუტან, მაგრამ მერე მაინც ჩავაბარებ იქ, სადაც სწავლა მანამდე მინდოდაო. ისე მოხდა, რომ მედიცინით სერიოზულად დაინტერესდა. ამ სფერომ მიიზიდა, შეიტყუა და შემდეგ უზომოდ კმაყოფილიც კი იყო, ამ დარგს რომ არ უღალატა. მომავალი მეუღლეც სამედიცინო ინსტიტუტში სწავლისას გაიცნო. ის ქირურგიული განხრით სწავლობდა.

წყვილმა მედიცინას თავი და წლები მიუძღვნა ისე, რომ 90 წელს გადაცილებული გულიკო ჩაფიძე კვლავაც ახერხებდა მუშაობის გაგრძელებას.

ლეგენდარულმა ექიმმა წლების განმავლობაში არაერთი ადამიანის სიცოცხლე იხსნა. მის ცხოვრებაში ბედნიერი წლებიც იყო და ტრაგიკულიც. ცნობილ ექიმს ამაზე საჯაროდ არაერთხელ უსაუბრია.

"უბედნიერესი ადამიანი ვიყავი, ვიდრე დიდი ტრაგედია არ დატრიალდა ჩემს ოჯახში. 1989 წელს ჩემი უმცროსი შვილი ავტოკატასტროფაში დაიღუპა. მაშინ დაინგრა ჩემი ცხოვრება, ცა ჩამოიქცა, მიწა გასკდა, ეს იყო რაღაც საშინელება, ამისი არც მოყოლა შეიძლება, არც თქმა...

ის მომავალი ექიმი უნდა ყოფილიყო. სამწუხაროდ, მერე კასკადივით წამოვიდა ყველაფერი. რამდენიმე წელიწადში მეუღლე გულით გარდამეცვალა. ყოველ დილას მიდიოდა შვილის საფლავზე, შემდეგ სამსახურში, მერე ისევ საფლავზე და იქიდან სახლში ბრუნდებოდა, წლების განმავლობაში ასე იყო... რამდენიმე წელიწადში უფროსი შვილიც გარდამეცვალა, ფილტვების სიმსივნე ჰქონდა. განაჩენი იყო, რომ ორი თვე გაძლებდა, ერთი წელიწადი ვიბრძოდით და თვითონაც ძალიან იბრძოდა. მეორე შვილის გარდაცვალების შემდეგ, მისი შვილი 23 წლის ბიჭი, ისიც ასე უეცრად დაიღუპა.

ლაპარაკობენ, როგორ გადაიტანე, როგორ ხარო. რა გადავიტანე, ისინი სულ ჩემთან არიან. თქვენ გესაუბრებით, ავადმყოფს ვნახულობ, დავდივარ, ტვინში სულ ეს მაქვს. ერთხელ ერთმა ჟურნალისტმა მითხრა, თქვენმა თანამშრომლებმა მითხრეს, რომ თქვენს თვალზე ცრემლი არ უნახავთო. ჩემ ოთახს უნახავს ჩემი ცრემლი, ჩემს ბალიშს. აი, ასე დამთავრდა ჩემი ცხოვრება, მაგრამ კიდევ ვცოცხლობ, ამას სიცოცხლე ჰქვია?

- მეუბნებიან, ამდენი წლის ხარ და რა კარგად გამოიყურებიო. ეს მე სულ არ მჭირდება და არც რეალური არ არის, მე არაფერი გადამიტანია, მე ყოველ საათს, ყოველ წუთს ვიტან ამას. ახლა შვილთაშვილები მყავს, ტყუპი, შვილიშვილები, მათთვის მიდგას სული და მათი შეწუხება არ მინდა. არც მინდა, რომ იგრძნონ რამე მაწუხებს, რამის სურვილი მაქვს, არა, მე ყოველთვის კარგად ვარ“, - ჰყვებოდა თავსდატეხილ ტრაგედიებზე ინტერვიუში ტელეკომპანია "ფორმულასთან“.

ინფარქტის კვლევისა და მკურნალობის საქმეში შეტანილი განუზომელ წვლილისთვის გულიკო ჩაფიძეს "ინფარქტის დედოფალი“ უწოდეს.

"ჩვენი განყოფილება 9 წელიწადი საქართველოში ერთადერთი იყო, რომელიც ამ კუთხით მუშაობდა. კარდიოლოგიის ინსტიტუტში 9 წლის მერე გაიხსნა ინფარქტის განყოფილება...

ბევრჯერ გამიკეთებია ასეთი რამ - არა მარტო ავადმყოფი დამიიმედებია, არამედ მისი პატრონი და ახლობლები... როდესაც აღსარებაზე პირველად მოვხვდი, მოძღვარმა მითხრა, ტყუილს თუ ამბობთო. მაშინ ინფარქტით სიკვდილიანობა ხშირი იყო, რადგან პატრონსაც ვაწყნარებდი, პაციენტსაც და ნათესავებსაც, რომ იმედი არ დაეკარგა. სხვა შემთხვევაში ძალიან გაუჭირდებათ.

მოკლედ, მოძღვარს ვუთხარი, რომ დღე არ არის ტყუილი არ ვთქვა-მეთქი... იყო ასეთი შემთხვევა, პალატის კარი იყო დახურული და იქვე შავებში ჩაცმული ქალი თავდახრილი იჯდა და ტიროდა. რატომ ტირით-მეთქი, - ვკითხე. ამ პალატაში ჩემი შვილი წევს. 27 წლისაა, აქვს ინფარქტი და მისი გადარჩენის შანსი არ არისო. შევედი და ვნახე პაციენტი, დიდხანს ველაპარაკე. რომ გამოვედი, ქალბატონს ვუთხარი, რატომ ტირით, თქვენი შვილი მძიმე ავადმყოფია, მაგრამ სასიკვდილო არაფერი სჭირს, მორჩება-მეთქი. ბიჭი მართლა მორჩა და იმის მერე 14 წელი იცოცხლა“, - იხსენებდა ქალბატონი გულიკო.

ედუარდ შევარდნაძის ექიმობა ბევრჯერ შესთავაზეს, მაგრამ უარს ამბობდა.

"მაშინ არსებობდა მეოთხე სამმართველო, სადაც სხვადასხვა დამსახურების ადამიანებს არჩევდნენ. იქ მკურნალობას წყვეტდა არა ექიმი, არამედ პაციენტი და მისი ნათესავი. არ შემიძლია ვინმემ რაიმე ჩარჩოში ჩამსვას. რადგან ცეკას მდივანი იყო, მეგონა, პრეტენზიაც მეტი იქნებოდა. ამიტომ არ ვთანხმდებოდი. ერთხელ მეოთხე სამმართველოს უფროსმა მითხრა, - წამომყევი შევარდნაძესთან, ისე მაინც მივიდეთო. წავყევი. ისე შემხვდნენ, მივხვდი, რომ ნდობა მაშინვე გამომიცხადეს. მეორედ უნდა წავსულიყავი, აღდგომა იყო, საათი აღარ მახსოვდა, დარეკვაც არ მინდოდა, ცეკას მდივანს აღდგომა როგორ მივულოცო-მეთქი. მოკლედ, მაინც დავურეკე. ისე მოხდა, რომ ბატონმა ედუარდმა აიღო ყურმილი და ქრისტე აღდგაო, - მითხრა. გამიკვირდა. წავედი, მინდვრის ყვავილების დიდი თაიგული ვიყიდე...

თავიდანვე ჯვარს ვატარებდი, მაგრამ მორწმუნე არ ვიყავი, ჯვარს ჩემთვის უფრო სამკაულის დატვირთვა ჰქონდა. დაიწყეს ლაპარაკი - შევარდნაძის ექიმი ჯვარს ატარებსო. ალბათ მოსწონს და ამიტომ უკეთიაო, - შევარდნაძემ. მერე ჩემი პარტიაში შესვლის საკითხი დადგა. მაშინ აქედან წავალ-მეთქი. ამაზეც იგივე პასუხი გასცა ბატონმა ედუარდმა - თუ არ უნდა, ნუ აწუხებთო...

კრწანისიდან, ანუ მისგან გვიან მოვდიოდი ხოლმე... ერთხელაც, მორიგი ვიზიტის შემდეგ მანქანაში მე და ჩემი მძღოლი ვიყავით. გაისმა სროლის ხმა, ტყვიების ჯერი მოდიოდა. მანქანა ისე დაიცხრილა, რომ გადააგდეს“, - ედუარდ შევარდნაძესთან დაკავშირებულ ამბებს მედიასთან ასე იხსენებდა ექიმი.

მისი მთავარი რეკომენდაცია კი გულის სამკურნალოდ ასეთი იყო: "აკეთეთ სიკეთე, დაეხმარეთ გაჭირვებულ ადამიანებს. ასეთ დროს გულიც კარგად გექნებათ და თქვენც კარგად იქნებით".

• ambebi.ge მწუხარებას გამოთქვამს ცნობილი ექიმის, გულიკო ჩაფიძის გარდაცვალების გამო და სამძიმარს უცხადებს მის ოჯახს და სამედიცინო საზოგადოებას