“ბაბუაჩემი იმიტომ დააპატიმრეს, რომ ნოე ჟორდანიას ნათესავი იყო...''- ქეთი ჩხეიძის “სახალხო ინტერვიუ“: მსახიობი ოჯახურ ტრაგედიაზე, კარიერაზე და ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებზე

Ambebi.ge-სა და „პალიტრანიუსის“ ერთობლივი პროექტის „სახალხო ინტერვიუს“ მორიგი სტუმარია მსახიობი ქეთი ჩხეიძე.

გთავაზობთ გადაცემიდან საინტერესო ეპიზოდებს, ხოლო „სახალხო ინტერვიუს“ სრული ვერსიის ნახვას ქვემოთ მითითებულ ბმულზე შეძლებთ.

ნია:

- რატომ აირჩიეთ პროფესიად მსახიობობა და ხომ არ გინანიათ? ამ კუთხით რა უნარებს ავლენდით ბავშვობაში?

- მსახიობის პროფესია ავირჩიე იმიტომ, რომ გავიზარდე ოჯახში, სადაც შემოქმედებითი გარემო იყო შექმნილი. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ოჯახის წევრები სხვადასხვა პროფესიის ადამიანები იყვნენ, ხელოვნებას დიდად აფასებდნენ. მუდმივად იყო სიარული თეატრში, ოპერაში, გამოფენებზე. ასე რომ, ბავშვობიდან მეც გამიტაცა ამ ყველაფერმა და მსახიობობა გადავწყვიტე, რაც არ მინანია და არ ვნანობ...

ბავშვობაში როგორც ყველა პატარა მეც ვმღეროდი, ვცეკვავდი, მიყვარდა გამორჩევა. უფროსები რომ მთხოვდნენ, ლექსი მეთქვა, მეცეკვა, ისინი ამაზე იცინოდნენ, მე კი ვტიროდი, რადგან ვგრძნობდი, ჩემით ერთობოდნენ, მაგრამ ის ჩემი აქტივობა მიხაროდა კიდეც.

ნანა:

- დიდი სიყვარულით ვიხსენებ თქვენს სპექტაკლებს რუსთაველის მცირე სცენაზე, როდესაც გიზო ჟორდანიამ უნიჭიერესი ახალგაზრდები შეგკრიბათ. გთხოვთ, გაიხსენოთ ის პერიოდი. ახლაც ჩამესმის თქვენი ხმა სპექტაკლიდან „სამანიშვილის დედინაცვალი“…

- 80-იან წლებში გიზო ჟორდანიამ ქართული თეატრის ისტორიაში უდიდესი კვალი დატოვა თუნდაც იმით, რომ რუსთაველის თეატრის მცირე სცენაზე ახალგაზრდული დასის შექმნა, სადაც მეც ვიყავი. ის პერიოდი ჩემს შემოქმედებაში ოქროს ხანად მიმაჩნია. მგონი, კარგი საქმე გავაკეთეთ ჩვენი ქვეყნისთვისაც და საზღვარგარეთ გავიტანეთ ჩვენი თეატრის სახელი.

თბილისელი:

- რას ერჩოდით ყოფილ სიძე-დათოს? ვგულისხმობ სერიალს „შუა ქალაქში“. მგონი, არ იყო ცუდი კაცი... შესაბამისად გაიხსენეთ მაგ სერიალში თქვენი პერსონაჟი...

- ჩემი პერსონაჟი „შუა ქალაქში“ - ლიანა დედიკო იყო. იქ ასე მეძახდა ჩემი სიძე. ის იყო ქალაქელი ქალი, ცოტა მეშჩანური წარმოდგენების, რომელსაც ბედმა არგუნა ცოტა მოსულელო სიძე და ასევე მოსულელო შვილი. ამის გარშემო იყო ის კომიკური სიტუაციები შექმნილი. სიძეს ჩემთვის არაფერი უწყენინებია, უბრალოდ, მე მისი სიშტერე მაღიზიანებდა.

დათო:

- რას ფიქრობთ ხელოვნებისა და სპორტის წარმატებული პერსონების პოლიტიკაში წასვლაზე და თქვენ თუ გქონიათ მსგავსი შემოთავაზება ოდესმე ან მომავალში რომ შემოგთავაზონ, რას იზამთ?

- სპორტსმენების, მომღერლების, შემოქმედი ადამიანების ადგილი არა მგონია, პარლამენტში იყოს. ხალხის გასახალისებლად და პოპულარობისთვის, ერთ-ორი საზოგადოებისთვის საყვარელი ადამიანი პოლიტიკოსებმა შეიძლება რეიტინგისთვის მიიწვიონ, მაგრამ იქ, მიმაჩნია, რომ ჩვენი ადგილი მაინც არ არის. პარლამენტში უნდა იყვნენ იურისტები, განათლებული პოლიტიკოსები, ეკონომისტები, სამართლის სპეციალისტები და ასეთმა ხალხმა უნდა გადაწყვიტოს ქვეყნის ბედი და ის, თუ როგორ უნდა ვითარდებოდეს სახელმწიფო. ამ საკითხებზე ამ ადამიანებმა უნდა იმუშაონ. ჩვენ კი ჩვენი საქმე უნდა გავაკეთოთ. მგონი, ასე აჯობებს.

მე იქ არავინ მეძახის, მაგრამ რომც დამიძახონ, არ წავალ. უცებ ჩემი თავი წარმოვიდგინე, პარლამენტში გაჭიმული რომ ვზივარ და ასეთ სიტუაციაში ალბათ ძალიან სასაცილოდ შეიძლება გამოვიყურებოდე.

ბესიკი:

- როგორ აფასებთ მიმდინარე პოლიტიკურ სიტუაციას?

- მართალი გითხრათ, ძალიან დაბნეული ვარ. ვერაფერი გავიგე, რა ხდება, - ვინ მართალია, ვინ - მტყუანი, ყველა ერთმანეთისკენ თითს იშვერს და ყველა ერთმანეთს რაღაცას აბრალებს. ერთი რამ ფაქტია, რომ ავირჩიეთ მდიდარი, ღონიერი და ძლიერი ადამიანი. ამან შემდეგ რაღაც შეცდომები მოიტანა. ისე არ ყოფილა, რომ ხალხმა ხმა არ მისცა და ის არის არალეგიტიმური. პირიქით, პრობლემაც იმაშია, რომ ამ ადამიანს და მის მიერ შექმნილ პარტიას ხმა მივეცით, ვენდეთ და მერე ნელ-ნელა გაჩნდა ეჭვები, შეკითხვები, ბევრი უსამართლობა. მაქვს შეგრძნება, რომ ჩვენმა ხალხმა და მოაზროვნე საზოგადოებამ უკან დაიხია და ბევრი კითხვის ნიშანი გაჩნდა. რა ხდება, - რატომ არის ასეთი სიღატაკე, ამდენი უსამართლობა?!. განა ასე ძნელია ასეთ პატარა ქვეყანაში რაღაც მოაწესრიგო?! მგონი, არა. მაგრამ ამ ყველაფერში ღრმად ჩახედული არ ვარ და თან ბევრი რამ არ ვიცი. ამიტომ მსჯელობას მოვერიდები - არავის დადანაშაულება არ მინდა.

მახო:

- „შუა ქალაქში“ შესრულებული როლი ჯობდა თუ ბაქარის დედის - ნუნუკას როლი ასევე პოპულარულ სერიალში „ჩემი ცოლის დაქალები“?

- ასე არ შეიძლება შედარება - იმას თავის ადგილი ჰონდა და ამას - თავისი. თან ეს ორივე სხვადასხვა როლია. ლიანა დეკოს უბრალოდ მარტივი და ადვილი იყო. ერთი პლანი იყო და ერთსახოვანი ქალის რაღაც ამოცანების შესრულება მევალებოდა. ნუნუკას შემთხვევაში, ცოტა სირთულე იყო, კომიზმის მიღმა ცოტა დრამაც უნდა გამოჩენილიყო. პერსონაჟის პრობლემები, სიმძიმე... ამიტომ ეს როლი ჩემთვის მეტად საინტერესო აღმოჩნდა. მაყურებელი ამას ასე ალბათ ვერც აღიქვამდა, მაგრამ ჩემთვის ასე იყო.

ლიანა:

- რა მოგიტანათ ნუნუკას როლმა?

- ნუნუკას როლმა მომიტანა დიდი სიხარული, მეტი პოპულარობა, დიდი გამოცდილება, საინტერესო ადამიანებთან, პარტნიორებთან შეხვედრა. ასე რომ, ძალიან საინტერესო და სასიხარულო პერიოდი იყო - 10 წელი თუ მეტიც, როდესაც მივდიოდი და გადაღებები მქონდა.

ასმათი:

- არ გენატრებათ თქვენი პერსონაჟი ნუნუკა, „ჩემი ცოლის დაქალებიდან“? ამ როლით იმერლები ხომ არ გაგიბრაზდნენ, რადგან გამორჩეულ და ცოტა უცნაურ იმერელ ქალს თამაშობდით?

- უცნაურს ვერაფერს ვხედავდი ამ პერსონაჟში. მე რატომღაც ვცდილობდი და ქეთი დევდარიანიც ასე წერდა, ამ პერსონაჟს - ასეთი ხაზი ჰქონდა, რომ ნუნუკა მრავალპლანიანი ქართველი ქალი იყო, რომელიც სხვადასხვა სიტუაციაში აღმოჩნდებოდა ხოლმე. ხან ძალიან ღარიბი იყო, ხან გამდიდრდა, მერე ქმარი აწვალებდა, ვიღაც კაციც გადაეკიდა, გათხოვება გადაწყვიტა და ა.შ.

წყენით კი, მგონი, არავისთვის მიწყენინებია, განსაკუთრებით იმერლებისთვის. პირიქით, ჩემთვის ეს სინამდვილეში დრამატული პერსონაჟია. საკმაოდ ჭკვიანი და გონიერი ქალია, არცთუ უკეთური, მაგრამ ბედმა ცოტა მძიმე ცხოვრება არგუნა.

იმერელი:

- იმერულ კილოს ასე კარგად სად დაეუფლეთ?

- რაც შეეხება იმერულ კილოს, ეს ჩვენს პროფესიაში ინტონაციური მონაცემია. მე სხვა კილოებზეც ზუსტად ასეთივე წარმატებით შემიძლია ვილაპარაკო. თავს არ ვიქებ, მაგრამ ჩემი სმენის გამო შემიძლია, ასე გადავერთო ხოლმე - ვილაპარაკო იმერულად, კახური, რაჭული ინტონაციით და ა.შ. ეს მსახიობისთვის ასეთი მნიშვნელოვანი არ არის. მნიშვნელოვანი სხვა რაღაცებია. გარდასახვა. როცა ასე ლაპარაკს იწყებ, შემდეგ სწორად უნდა ითამაშო, თორემ იმერული ინტონაციით ლაპარაკი ბევრს შეუძლია.

ლელა:

- უნიჭიერესი მსახიობი ხართ. მაინტერესებს სპექტაკლზე მუშაობა რა რესურსს მოითხოვს თქვენგან და რა არის თეატრი თქვენთვის?

- თეატრი ჩემთვის ძირითადი საყრდენი, სახლივით ადგილია. კინო კი ადგილი, სადაც სტუმრად მიდიხარ და შემდეგ ბრუნდები. კინოხერხიც განსხვავდება სცენური ხერხებისგან. თეატრში მართლა სრულიად სხვა ტიპის სამუშაოა და ამიტომ მგონია, რომ უფრო რთულია. კინოში რაღაცას მოგიხერხებენ, - გაგწევენ, გამოგწევენ, ან დაგმალავენ, მუსიკას დაგადებენ, - თუ გიჭირს დაგეხმარებიან... თეატრში რეჟისორი კი გეხმარება და როლს გაკეთებინებს, მაგრამ მთლიანად ჩანხარ, ვერსად დაიმალები. ამდენად მეტ პასუხისმგებლობას, დიდ შრომას, დიდ ფიქრს მოითხოვს და უფრო საშიშია.

გიორგი:

- იქნებ თქვენი ოჯახისთვის განსაკუთრებულად მტკივნეული ისტორია გაიხსენოთ. ვგულისხმობ, გასული საუკუნის რეპრესიებს, რომელმაც დედათქვენისა და ბებია-ბაბუის ცხოვრება ტრაგედიად აქცია...

- ხშირად მქონია საშუალება, ჩემი ოჯახის ისტორია მომეყოლა, ინტერვიუებში გადმომეცა და ახლაც შემიძლია, მაყურებელს შევახსენო...

1937 წელს დააპატიმრეს ჩემი ბებია და ბაბუა. მათ სამი შვილი დარჩათ, რომლებიც ნათესავებმა წაიყვანეს. დედაჩემი ბიძამ და ბიცოლამ გაზარდეს, რასაც ბავშვის ცხოვრებაში დიდი დრამა მოჰყვა. დედამ ის ყველაფერი შემდეგ დაწერა, მისმა ძმამ, გიზო ჟორდანიამ, რომელიც მარჯანიშვილის თეატრის მთავარი რეჟისორი იყო, ბაბუის ხაზი დაწერა. სპექტაკლი კი მარჯანიშვილის თეატრში დაიდგა. „თეთრი იასამანი“ ერქვა, სადაც ჩემს ერთ-ერთ ბებიას ვთამაშობდი.

სინამდვილეში ეს იყო უმძიმესი ისტორია და ასეთი ტრაგედია მთელი საბჭოთა კავშირის მასშტაბით არა ერთ ოჯახს გადახდა თავს. თუ იმას გავიხსენებთ, ამ პერიოდამდე რა იყო, გეტყვით, - ბაბუაჩემი ფაქტობრივად, იმიტომ დააპატიმრეს, რომ იყო ნოე ჟორდანიას ნათესავი.

გადმოცემით ვიცი ასეთი ამბავი, ჩემი ბაბუა მუშაობდა ლანჩხუთში და ლანჩხუთის საავადმყოფოს მთავარი ექიმი იყო. ერთ მშვენიერ დღეს უშიშროების რომელიღაც წარმომადგენლის მანქანამ ჩამოიარა, ამბობდნენ, ფილიპე მახარაძე იყოო, ყურადღება მიიქცია საავადმყოფოს საკმაოდ კარგმა მდგომარეობამ. გამიჩერეთ, რა ხდება, უნდა ვნახოო? გაუჩერეს. იკითხა - ვინ არის აქ ხელმძღვანელიო? აქაური კაცი - კოკი ჟორდანიაო. ამის გაგონებაზე გაფითრდა და თქვა - აღარ უნდა დამთავრდეს ჟორდანიების თარეში საქართველოში?!

მისი ეს ნათქვამი იქ ხომ გაიგონეს და ბაბუაჩემს ხმა მიაწვინეს, - კოკი, მგონი, დროა, წახვიდე და დაიმალოო. უთქვამს, - არსად წავალო. მეორე თუ მესამე დღეს, ღამე, 4 საათზე, შეცვივდნენ მასთან სახლში და ბაბუაც და ბებიაც წაიყვანეს. დარჩა ბაბუაჩემის დედა - მინა აფაქიძე, - მოხუცი ქალი სამი მცირეწლოვანი შვილიშვილით - 5-ის, 3-ის და 2-წლის, ბავშვებით. სტრესის ნიადაგზე ის ქალბატონი გაითიშა და ასე დარჩა. მერე მეზობლებმა მალულად სახლის სხვა მხრიდან გამოთხარეს რაღაც ნაწილი და მათთან სახლში ასე შეიპარნენ. შეიპარნენ, რადგან მტრის ოჯახში შესვლა აღარ შეიძლებოდა. მათ ბავშვებს უშველეს, გამოიყვანეს.

მერი:

- ოჯახში თუ გაქვთ შემორჩენილი ისტორიები თავად ნოე ჟორდანიასთან ურთიერთობის შესახებ?

- ჩემი დიდი ბაბუის მამა და ნოე ჟორდანიას ბაბუა ძმები იყვნენ, ლანჩხუთში ერთ ტერიტორიაზე ამ ორი ძმის სახლი იდგა, როდესაც ის უბედურება დაიწყო - წითელი არმია და ბოლშევიკები შემოცვივდნენ, ორივე სახლი საბოლოოდ განადგურდა... მაგრამ სანამ ის სახლები იყო და ახალგაზრდა ნოე ჟორდანიას პატარა შვილი ანდრეიკა დაეღუპა. ეზოს ტერიტორიაზე დაასაფლავეს - მაშინ ასე ხდებოდა... ბოლშევიკებმა სახლი რომ მოსპეს, იქ პარკი გააკეთეს, რომ ამ კაცის არანაირი კვალი აღარ ყოფილიყო... წლები რომ გავიდა, ჩემმა ბიძებმა და დედაჩემმა, იმ საფლავის პოვნა, აღდგენა და შემოღობვა გადაწყვიტეს. იმ პერიოდში საქართველოში ნოე ჟორდანიას შვილი, რეჯებ ჟორდანია ჩამოვიდა. მაშინ უკვე შეიძლებოდა რეპრესირებული ადამიანების აქ ჩამოსვლა... იმ ადგილას ნოე ჟორდანია პატარა ძეგლიც დაიდგას.

ფილიპე მახარაძის მანქანით ჩამოვლა, ბაბუა-ბებიის დაპატიმრება კი იმ სახლების და საფლავის გაქრობის მერე მოხდა. ის დიდი დრამები ბოლშევიკების, წითელი არმიის და ზოგადად რუსეთის საშინელმა ქმედებამ მოახდინა, რაც მგონი, რაღაც დოზით, დღესაც გრძელდება.

ეკა:

- ქალი მსახიობისთვის კარიერისა და ოჯახის შეთავსება ყოველთვის ჭირს. თქვენ ამას როგორ აბალანსებთ?

- არ მგონია, მხოლოდ მსახიობებს უჭირდეთ მუშაობა და კარიერა და ოჯახის შეთავსება. ეს სირთულე ყველა პროფესიას აქვს. მე მეხმარებოდნენ და ხელს მიწყობდნენ ჩემი მშობლები, მეუღლეც მეხმარებოდა მაშინ, როდესაც ერთად ვცხოვრობდით, ხელს მიწყობდა. ასე რომ, არ გამჭირვებია თან მემუშავა და თან ოჯახშიც ვყოფილიყავი.

მენეჯერი:

- კრიზისულ სიტუაციაში შეგიძლიათ საკუთარი თავის მართვა? რას ეტყოდით ამმხრივ თქვენი გამოცდილებიდან სხვებს?

- ალბათ უფრო შემიძლია საკუთარი თავის მართვა. საერთოდ თავშეკავება მშვიდობის, სიკეთის კარგის მომტანი. აგრესიას ომი და ცუდი მომვლი მოაქვს. აგრესია ჩემთვის წაგების საწინდარია. შეძლებისდაგვარად უნდა თავი უნდა შევიკავოთ. როცა ძალიან გაბრაზებული ხარ, ათამდე უნდა დაითვალო, მერე შეიძლება დამშვიდდე, დაწყნარდე, ასე ჯობია. ჩვენ ადამიანები ვერ ვახერხებთ, ამას. ასე სალაპარაკოდ ადვილია, მაგრამ იმ მომენტში როცა ძალიან გაბრაზებული ხარ, შეურაცხყოფილი ხარ, რთულია, მაგრამ არიან ადამიანები, ვისაც ეს შეუძლია და ახერხებენ. ისინი ყოველთვის გამარჯვებულები არიან.

ცნობისმოყვარე:

- თეატრის კულუარებში განვითარებული ინტრიგებში ოდესემე თუ აღმოჩენილხართ?

- ხშირად აღმოვჩენილვარ ადრეც და ახლაც. მაგრამ ეს ახასიათებს თეატრს. ასეთ სიტუაციებს ვცდილობ, რომ გავერიდო. ეს ისეთი პროფესიაა, რომ ჩვენ ყველას გვგონია, რომ ძალიან კარგები, ნიჭიერები ვართ. ამბიციური პროფესიაა, აქედან გამომდინარე, ხშირად არის წყენა, კონფლიქტი, კონკურენცია, ხანდახან არაჯანმრთელი და გადაჭარბებულიც. როცა შერჩევითია, მაშინაც რთულია. იცი, რომ შეგიძლია და მაგრამ მაინც სხვა არის შენ ნაცვლად... როცა ამ პროფესიას ირჩევ, ეს მოცემულობა უნდა მიიღო. სხვაზე ხარ დამოკიდებული, რას იზავ?! როცა რეჟისორს არ მოსწონხარ, რა უნდა ქნა?! ჩემზე კარგი არავინაა, - ამის ძახილს ხომ არ დაიწყებ?! ამ შემთხვევაში სულელის შთაბეჭდილბას დატოვებ. ამიტომ მოთმენა უნდა შეგეძლოს, ან გაცლა. რომ ხედავ, იქ შენი ადგილი არ არის, უნდა წახვიდე. სამწუხაროდ ეს ყველაფერი ჩემი პროფესიის ნაწილია.

უცნობი:

- ამ ეტაპზე რას საქმიანობთ და რა პროექტზე მუშაობთ?

- ამ ეტაპზე თეატრში მაქვს ერთი სპექტაკლი „ქალები,“ რომელზეც ბილეთი არასდროს არის, რაც მიხარია. როდესაც სპექტაკლი მაქვს, დიდი სიხარულით მივდივარ თეატრში. ახლა მზადდება პროექტი, რომელიც მარჯანიშვილის თეატრის 100 წლისთავს ეძღვნება. ცოტა საიდუმლო სიტუაციაა და არ მინდა, წინასწარ გავთქვა. საინტერესო სამუშაო მაქვს და ვნახოთ, რა გამოვა.