"საქართველოში რომ დავრჩენილიყავით, ის მოკვდებოდა“ - ცხოვრება ღია ცის ქვეშ, თავშესაფრის მოლოდინში: ქართველი დედის ბრძოლა შვილის გადასარჩენად: რას წერს ფრანგული მედია
საფრანგეთის ქალაქ პუატიეში მცხოვრები ქართველი ოჯახის ისტორია, რომელიც ფრანგული მედიის ყურადღების ცენტრში მოექცა, ერთდროულად მძიმეცაა და იმედისმომცემიც. ეს არის ამბავი ნათია ბერანძეზე - ქალზე, რომელმაც შვილის გადასარჩენად პროფესიაზე, სამშობლოზე და საკუთარ კომფორტზე უარი თქვა.
- ფრანგი ჟურნალისტი, რომელიც 2025 წლის განმავლობაში აკვირდებოდა ამ ოჯახის ბედს, გვიზიარებს ემოციურ რეპორტაჟს პატარა გიორგისა და მისი დედის თავგანწირვის შესახებ.
შობის ღამე ქუჩაში და საბედისწერო დიაგნოზი
ისტორია 2024 წლის შობის ღამეს დაიწყო. მაშინ ნათია და მისი სამი შვილი უკიდურეს გაჭირვებაში იყვნენ. 4 წლის გიორგის, რომელსაც დაუნის სინდრომი აქვს, ლეიკემიის დიაგნოზი დაუსვეს. პუატიეს საუნივერსიტეტო ჰოსპიტალმა ოჯახს აცნობა, რომ ბავშვი მკურნალობას დღის სტაციონარში გააგრძელებდა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ დედას ჰოსპიტალში ღამის გათევის უფლება აღარ ჰქონდა.
ოჯახი ღია ცის ქვეშ აღმოჩნდა. ღამეები თავშესაფრების მოლოდინში, დღეები კი - ქუჩაში. ეს იყო ნამდვილი "საშობაო ტრაგედია“, რომელმაც ფრანგული საზოგადოება შეძრა - ვკითხულობთ ფრანგულ მედიაში გამოქვეყნებულ სტატიაში.
"საქართველოში რომ დავრჩენილიყავით, ის მოკვდებოდა“
ნათია საქართველოში წარმატებული ადვოკატი იყო, თუმცა გიორგის დაბადებამ და მისმა ავადმყოფობამ ყველაფერი შეცვალა.
"მადლობას ვუხდი საფრანგეთს. ჩვენ გაგვიმართლა. საქართველოში, როდესაც გიორგიმ სიარული შეწყვიტა, ექიმებმა ჩათვალეს, რომ ეს ძვლების ანთება იყო და თაბაშირში ჩასვეს. იქ რომ დავრჩენილიყავით, ის დღეს ცოცხალი აღარ იქნებოდა", - უყვება ნათია ჟურნალისტს.
დედა იხსენებს, როგორ მოუწია ბრძოლა არა მხოლოდ შვილის სიცოცხლისთვის, არამედ უფროსი გოგონების უსაფრთხოებისთვისაც, რათა ისინი მოძალადე მამისგან დაეხსნა და საფრანგეთში მასთან ჩასულიყვნენ.
"ხაჭაპური, ფრანგული სკოლა და იმედი, რომელიც არ ქრება"
2025 წლის გაზაფხულზე, წითელი ჯვრის დახმარებით, ოჯახმა პატარა ბინა მიიღო. როდესაც ჟურნალისტი მათ ესტუმრა, ნამდვილი ქართული მასპინძლობა დახვდა: მაგიდაზე ახალ მოდუღებული ყავა, შინ გამომცხვარი ნამცხვარი და ხაჭაპური ეწყო. 50 წლის ნათია, მიუხედავად განვლილი ჯოჯოხეთისა, სტუმარს ისე უღიმის, თითქოს ეს წლები ზურგზე უმძიმესი ტვირთი არ ჰქონია.
ოთახში პატარა გიორგი დარბის - ენერგიისა და სინაზის ერთი დიდი ბურთი. მიუხედავად იმისა, რომ ქიმიოთერაპიამ ძვლები დაუსუსტა და ფეხი თაბაშირში აქვს, ბავშვი მაინც ახერხებს სტუმარს ორივე ხელით ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნოს. იქვე არიან გოგონებიც: 8 წლის ელენე, რომელიც უკვე თავისუფლად საუბრობს ფრანგულად და ჟურნალისტს სკოლაში შეძენილ მეგობარზე, ჟულიაზე უყვება, და 16 წლის ნინო - დედის მარჯვენა ხელი და თარჯიმანი, რომელიც ფრანგულ ლიცეუმში სწავლობს.
თუმცა, ნათიას თვალებში სევდა მაინც იგრძნობა. იქ, შორს, საქართველოში 20 წლის უფროსი ქალიშვილი დარჩა, რომელიც ეკონომიკის ფაკულტეტზე სწავლობს. "ძალიან მენატრება", - ამბობს დედა ჩურჩულით. ეს მონატრება ის ერთადერთი ძაფია, რომელიც მას სამშობლოსთან აკავშირებს, თუმცა დღეს მისი მთავარი ბრძოლის ველი აქ, პუატიეს პატარა ბინაშია, სადაც გიორგის ყოველი გაღიმება პატარა გამარჯვებაა.
შობა თბილ სახლში
2025 წლის დეკემბერში ოჯახმა შობა უკვე საკუთარ ჭერქვეშ, თბილად აღნიშნა. მათ ბინაში ნაძვის ხე მართლმადიდებლური ხატებისა და ფრანგული საშობაო დეკორაციების გვერდით დგას.
მიუხედავად იმისა, რომ გიორგის მკურნალობა გრძელდება და წინ კიდევ ბევრი ბრძოლაა, ნათია ბედნიერია, რომ მისი შვილები უსაფრთხოდ არიან. საქართველოდან წამოსულმა ადვოკატმა შვილის სიცოცხლისთვის ბრძოლაში ყველაზე რთული ეტაპი გადალახა - მან შვილს გადარჩენის შანსი აჩუქა.