"ძალადობის მსხვერპლი ხშირად თვითონაც თანახმაა, რომ ასე მოექცნენ"
პოეტი დიანა ანფიმიადი მიიჩნევს, რომ დედობა სულაც არ უშლის ხელს სამსახურსა და კარიერულ წინსვლაში, პირიქით, ეს ძალიან დიდი სტიმულია. დიანა აღიარებს, რომ საკმაოდ კარგი კულინარია და გულწრფელად გვიყვება თავის ცხოვრებაზე, შემოქმედებაზე, მამაზე, რომელიც ძალიან ადრე დაეღუპა და რომლის ხსოვნასაც ყოველთვის გულით ატარებს:
- წერა ძალიან ადრე დავიწყე, მაგრამ ის პერიოდი, როცა ქართული ენის ძალა და სიყვარული გავაცნობიერე, დაკავშირებულია ბავშვთა და მოსწავლეთა სასახლესთან, რომელსაც მაშინ პიონერთა სასახლეს ეძახდნენ. იქ დამხვდა ისეთი უნიკალური პიროვნება, როგორიც მიხეილ გოგუაძეა. ეს არის საოცარი ცოდნისა და ერუდიციის მქონე ადამიანი, ფიზიკოსი, ფილოსოფოსი, პოეტი, რომელიც ფეხით მოდიოდა საბურთალოდან, რომ ჩვენთვის ესწავლებინა. მე-5-მე-6 კლასში ვიყავი, ძირითადად სამშობლოსა და გაზაფხულზე დაწერილი ლექსები მქონდა და როცა მას წავაკითხე, მაშინვე მითხრა - ასე არ უნდა წერდე და საერთოდ, ვიდრე რამეს დაწერ, ძალიან ბევრი რამ უნდა წაიკითხოო. ჩემთვის მასთან ურთიერთობა და ამ სასახლეში გატარებული წლები სასწაულივით იყო: ეს იყო უსიხარულო 1990-იანი წლები, როდესაც არსად არაფერი ხდებოდა და მე - ნაცრისფერი გარეუბნიდან წამოსული ბავშვი, დავდიოდი ამ სასახლის განათებულ დერეფნებში და იქაურობა საოცარ სამყაროდ მიმაჩნდა. ყველაზე მთავარი კი ის იყო, რომ იქ გავიგე სახელები ავტორებისა, რომლებიც მანამდე არც კი მსმენოდა იმის მიუხედავად, რომ ყოველთვის ძალიან ბევრს ვკითხულობდი, მაშინ გავიგე ისეთი სახელები, როგორიცაა მაგალითად, აკუტაგავა, რილკე და ა.შ… არ ვიცი, როგორი პოეტი ვარ, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ პოეზიის ძალიან კარგი მკითხველი ვარ და ეს სწორედ ჩემი მასწავლებლის, მიხეილ გოგუაძის დამსახურებაა, რომელიც დღემდე ასწავლის სასახლეში. მან ჩემს გარდა ძალიან ბევრი ადამიანის ცხოვრებაზე მოახდინა გავლენა, ჩვენ, მისი მოსწავლეები, დღესაც მივდივართ მასთან, მე მას ყოველთვის ვაკითხებ ჩემს ნაწერებს, რჩევასაც ვეკითხები და მის აზრს ყოველთვის ვითვალისწინებ. ძალიან დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა მას იმისათვის, რასაც ბავშვებისთვის აკეთებდა და დღემდე აკეთებს.
- დიანა, გყავთ ოჯახი, შვილი, რომელსაც ალბათ თქვენი დროის დიდი ნაწილი მიაქვს, როგორ უთავსებთ ამ ყველაფერს პოეზიას?
- უცნაურია, მაგრამ ოჯახსა და პოეზიას ძალიან კარგად ვუთავსებ ერთმანეთს, უფრო მეტიც, ყველაზე რუტინულ პერიოდში, ურთულესი სამუშაო გრაფიკის პირობებში, ყველაზე ნაყოფიერი პოეტური პერიოდი მქონდა. ისე კი, სულ ვწუწუნებ, რომ ვეღარ ვწერ, რადგან უცნაური რაღაც დამემართა: როდესაც ჩემი ცხოვრება დალაგდა, როდესაც ვიპოვე ადამიანი, რომელთანაც თავს ძალიან ბედნიერად ვგრძნობ და რომელიც მაქსიმალურ კომფორტს მიქმნის, თითქოს უფრო ძნელი გახდა წერა. ბუნებრივია, ჩემი ენერგიისა და დროის დიდი ნაწილი მიაქვს ჩემს შვილს გიორგის, რომელიც ახლა გახდება სამი წლის. სხვათა შორის, ძალიან საინტერესო შვილი მყავს: წერს, კითხულობს, ანგარიშობს, მაგრამ არ ლაპარაკობს. ზოგჯერ ვხუმრობ, ეტყობა, რაღაცას გვიმალავს-მეთქი. ამ რამდენიმე დღის წინ ჩემი უსაყვარლესი პოეტი, მაია სარიშვილი შემხვდა და მან თქვა ასეთი საინტერესო ფრაზა: დედებს შვილების შიში კლავს და ამავე დროს აცოცხლებსო. მართლაც ასეა: როცა ყოველდღიური შიში გაქვს - როცა შენი შვილი ცუდ ხასიათზეა, ან ცუდად ჭამა, ან შუბლი აქვს ცხელი, მეტზე ვერაფერზე ფიქრობ და ეს აცოცხლებს დედას, მაგრამ ამავე დროს, თითქოს წლებსაც აკლებს. ამ რამდენიმე დღის წინ, ჩემი შვილი სასწაულ სიტუაციაში გადარჩა: ზუსტად ორი წამით მოვადუნე ყურადღება, წიგნის მაღაზიიდან გამეპარა და შუა მელიქიშვილზე, საშინელ მოძრაობაში, გზისკენ გაიქცა. არ ვიცი, მაშინ რა დამემართა, ვხედავდი, როგორ გარბოდა გიორგი მანქანების ტალღისაკენ, მაგრამ როგორც კი გზას მიუახლოვდა, შუქნიშანი აინთო და მაშინ მივხვდი, რომ ბავშვებს მართლა სხვა ძალა იფარავს იმ შემთხვევებში, როცა ჩვენ, დედებს, ყურადღება წამიერად გვიდუნდება.
- თქვენ ხართ ავტორი წიგნისა, რომელსაც "პირადი კულინარია" დაარქვით, როგორი კულინარი ხართ?
- ეს წიგნი ჩემი ერთადერთი პროზაული კრებულია, სადაც ჩემი წარსული, აწმყო და საერთოდ, ჩემი ამბები კერძების რეცეპტებით მაქვს გადმოცემული. უნდა ვაღიარო, რომ არასოდეს იმდენი მკითხველი არ მყოლია, არასოდეს არ გამომხმაურებია იმდენი ხალხი, რამდენიც ამ წიგნს გამოეხმაურა. საქართველოს ყველაზე შორეული ადგილებიდანაც კი მწერდნენ. ვაღიარებ, რომ სამზარეულოში ყოფნა ჩემი უსაყვარლესი საქმეა, ძალიან მომწონს რაღაცების რაღაცებთან შეზავება და ეს პოეზიას მაგონებს: პოეზიაშიც ხომ რამდენიმე ინგრედიენტი გჭირდება ერთად - ენა, სიტყვები, რიტმი, სტრუქტურა და ამ ყველაფრის ერთმანეთთან შეზავება. ასევეა კერძის შემთხვევაშიც და როგორც ახლობლები მეუბნებიან, საკმაოდ გემრიელი კერძები გამომდის.
- დიანა, არც ისე დიდი ხნის წინ ჩატარდა გამოკითხვა, რომლის მიხედვითაც რესპონდენტთა 34 პროცენტზე მეტმა თქვა, რომ ქმარმა შეიძლება ცოლს სცემოს მხოლოდ იმიტომ, რომ მან საჭმელი დაწვა, უკითხავად გავიდა სახლიდან, ქმარს ეჩხუბა და ა.შ…
- მე ეს არ მესმის! ვფიქრობ, რომ არ არსებობს მიზეზი, რომლის გამოც კაცს აქვს უფლება, ცოლზე ხელი აღმართოს. სხვათა შორის, მარტო ფიზიკური კი არა, ზოგჯერ სიტყვიერი და ფსიქოლოგიური ძალადობა უფრო რთულია. ყველაზე მძიმე ამ ამბავში მაინც ის არის, რომ ძალადობის მსხვერპლი ხშირად თვითონაც თანახმაა, რომ ასე მოექცნენ. ამაზე უფრო ადრეც ჩატარდა გამოკითხვა, სადაც ქალების ნაწილი ამბობდა, ქმარს აქვს უფლება ხელი აღმართოს ჩემზეო, მეორე ნაწილი კი ამბობდა, რომ ამის გარეთ გამოტანა სირცხვილია. მე მართლა მგონია, რომ მოძალადე კაცის გვერდით საერთოდ არ არის ქალის ადგილი და როდესაც მამაკაცი ძალადობს, ის უკვე მამაკაციც აღარ არის. ალბათ, ასეთ ქალებს სახელმწიფო უნდა უქმნიდეს პირობებს, რომ ისინი დროულად მოშორდნენ მოძალადეს. ამიტომაც არის საჭირო განათლება: როდესაც ქალი განათლებულია და აქვს თავისი საქმე, საკუთარი შემოსავალი, მას აღარ ეშინია მოძალადისაგან თავის დაღწევისა, მაგრამ რაც უფრო უმწეოა ის, მით უფრო იოლად იჩაგრება. სამწუხაროდ, სუსტს ყველა ერჩის, ეს მგლური კანონია, მაგრამ ხშირად ასე ხდება ხოლმე. როდესაც ქალი სამი შვილით მოდის მოძალადის ოჯახიდან, მას უნდა ჰქონდეს წასასვლელი, სამსახური და საშუალება, რომ თავიც ირჩინოს და შვილებიც აღზარდოს.
ხათუნა ჩიგოგიძე
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)
ახალგაზრდებისთვის საინტერესო ამბები!
_2019-10-07_pcZAK5dDPSlBIBs.jpg)
შოთა რუსთაველის გაციფრულებული პორტრეტი და „ვეფხისტყაოსნით“ შთაგონებული კოლექცია
