პო­ე­ტი "ფე­ის­ბუ­ქი­დან": "რამ­დე­ნი­მე ახალ­გაზ­რ­და პო­ე­ტის ლექ­სებს სუ­ი­ცი­დის­კენ მიდ­რე­კი­ლე­ბა გას­დევ­და"

დღეს ბევრს კა­მა­თო­ბენ ინ­ტერ­ნე­ტი­სა და სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბის ღირ­სე­ბა-ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბებ­ზე, თუმ­ცა, უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი ახერ­ხებს სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლიც კე­თი­ლი საქ­მი­სათ­ვის გა­მო­ი­ყე­ნოს. მათ შო­რის არის სა­ოც­რად ნი­ჭი­ე­რი და მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი - შო­რე­ნა ალაზ­ნის­პი­რე­ლი, რო­მელ­საც თა­ვი­სუფ­ლად შე­იძ­ლე­ბა ვუ­წო­დოთ პო­ე­ტი "ფე­ის­ბუ­ქი­დან".

- რო­გორ და­იწყო თქვე­ნი მე­გობ­რო­ბა "ფე­ის­ბუქ­თან"?

- ჩე­მი პრო­ფი­ლი არ შექ­მ­ნი­ლა პი­რა­დი მე­გობ­რო­ბის ან პი­რა­დი ინ­ტე­რე­სე­ბი­სათ­ვის, მინ­დო­და ეს ყო­ფი­ლი­ყო გვერ­დი, სა­დაც მხო­ლოდ კა­ხეთ­ზე და­წე­რი­ლ ლექ­სებს გა­მო­ვაქ­ვეყ­ნებ­დი. იქ არც ჩე­მი სა­ხე­ლი ეწე­რა, არც გვა­რი და არც ჩე­მი მო­ნა­ცე­მე­ბი. ალაზ­ნის­პი­რე­ლი ჩე­მი ფსევ­დო­ნი­მია და კარ­გად გად­მოს­ცემს უდი­დეს სიყ­ვა­რულ­სა და ნოს­ტალ­გი­ას ამ კუთხის მი­მართ. თე­ლა­ვის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ ნა­ფა­რე­ულ­ში გა­ვი­ზარ­დე. მთე­ლი ბავ­შ­ვო­ბა ალაზ­ნის პი­რას გა­ვა­ტა­რე და ძა­ლი­ან დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლი დამ­რ­ჩა ჩე­მი სოფ­ლი­სა და ამ ულა­მა­ზე­სი მდი­ნა­რის მი­მართ. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ვი­გე, რომ ალაზ­ნის­პი­რე­ლი გვა­რი ყო­ფი­ლა და და­ვი­ტო­ვე. ჩე­მი ნამ­დ­ვი­ლი გვა­რი, პო­პო­ვი, რუ­სუ­ლი წარ­მო­შო­ბი­საა. ჩე­მი დი­დი პა­პა აქ სარ­კი­ნიგ­ზო მშე­ნებ­ლო­ბის დროს ჩა­მო­სუ­ლა და იმ­დე­ნად მოს­წო­ნე­ბია სა­ქარ­თ­ვე­ლო, რომ დარ­ჩე­ნი­ლა. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, რომ აქ ბევ­რი ჩა­მო­სუ­ლი დარ­ჩა და ასე გა­უჩ­ნ­და სა­ქარ­თ­ვე­ლოს შე­ძე­ნი­ლი შვი­ლე­ბი. ძა­ლი­ან მინ­დო­და ქარ­თუ­ლი გვა­რი მქო­ნო­და, მით უმე­ტეს, დედ-მა­მა ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქარ­თ­ვე­ლე­ბი არი­ან: მა­მა კა­ხე­ლი მყავს, ხო­ლო დე­და - რაჭ­ვე­ლი. მი­მაჩ­ნია, რომ სის­ხ­ლით, ხორ­ცით, სუ­ლი­თა და გუ­ლით ქარ­თ­ვე­ლი ვარ, ქარ­თულ ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე, ამი­ტო­მაც ვამ­ჯო­ბი­ნე ვი­ყო ალაზ­ნის­პი­რე­ლი და არა - პო­პო­ვი. აქ­ვე უნ­და აღ­ვ­ნიშ­ნო, რომ გვარს არა­ნა­ი­რი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა არა აქვს. რო­გორც გითხა­რით, სა­ქარ­თ­ვე­ლოს ჰყავს შე­ძე­ნი­ლი შვი­ლე­ბი, რომ­ლებ­საც ჩვე­ნი ქვეყ­ნის სიყ­ვა­რულ­ში ვე­რა­ვინ გა­ე­ჯიბ­რე­ბა.

- შო­რე­ნა, მოგ­ვი­ყე­ვით თქვენ­ზე და იმა­ზეც, თუ რო­გორ და­იწყეთ "ფე­ის­ბუქ­ზე" ლექ­სე­ბის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა.

- მო­სა­ყო­ლი ბევ­რი არა­ფე­რი მაქვს: 2000 წელს და­ვამ­თავ­რე სა­შუ­ა­ლო სკო­ლა, ჩა­ვა­ბა­რე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში და იმა­ვე წელს ოჯა­ხიც შევ­ქ­მე­ნი. მყავს 12 წლის გო­გო­ნა და 9 წლის ვა­ჟი. რო­გორ­ღაც, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გა­დავ­წყ­ვი­ტე ჩე­მი ლექ­სე­ბი მე­გობ­რე­ბი­სათ­ვის შე­მე­თა­ვა­ზე­ბი­ნა, ამას ძა­ლი­ან დი­დი მო­წო­ნე­ბა მოჰ­ყ­ვა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩე­მი ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი მე­გობ­რე­ბი არც მე მიც­ნობ­დ­ნენ და არც ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბას, მა­ქებ­დ­ნენ და მამ­ხ­ნე­ვებ­დ­ნენ, რაც ძა­ლი­ან დი­დი სტი­მუ­ლი იყო ჩემ­თ­ვის. ვფიქ­რობ, რომ ადა­მი­ან­მა ნე­ბის­მი­ე­რი რამ შე­იძ­ლე­ბა სი­კე­თი­სათ­ვის გა­მო­ი­ყე­ნოს. ასეა "ფე­ის­ბუ­ქიც" - ის და­ყო­ფი­ლია თა­ნა­მო­აზ­რე­თა კა­ტე­გო­რი­ე­ბად: მუ­სი­კო­სე­ბი ერ­თად არი­ან, პო­ე­ტე­ბი ერ­თად, მსა­ხი­ო­ბე­ბი - ერ­თად და ა.შ. მე ჩემს გარ­შე­მო შე­მო­ვიკ­რი­ბე, თუ თვი­თონ შე­მო­იკ­რიბ­ნენ ძა­ლი­ან თბი­ლი, მო­აზ­როვ­ნე, ქარ­თუ­ლი სუ­ლის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნე­ბი და ვფიქ­რობ, რომ ყვე­ლა­ზე კარ­გი მე­გობ­რე­ბი მყავს ვირ­ტუ­ა­ლურ სამ­ყა­რო­ში. დღეს სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში ლექ­სებს ბევ­რი აქ­ვეყ­ნებს. პრო­ფე­სი­ით ფი­ლო­ლო­გი ვარ და ვხე­დავ, რომ ამ ლექ­სე­ბის უმე­ტე­სო­ბა ძა­ლი­ან მშრა­ლია და მხო­ლოდ ერთ თე­მა­ტი­კას უტ­რი­ა­ლებს - სატ­რ­ფი­ა­ლო ხა­სი­ა­თი­საა. რა­ტომ­ღაც, მი­ვიწყე­ბუ­ლია პატ­რი­ო­ტიზ­მი, სის­ხ­ლი, რჯუ­ლი, ადა­თე­ბი. ჩე­მი ლექ­სე­ბის მთა­ვა­რი თე­მა პატ­რი­ო­ტიზ­მია, პირ­ვე­ლი ლექ­სე­ბიც კი, რო­მე­ლიც 15-16 წლისამ დავ­წე­რე, სამ­შობ­ლოს ეძღ­ვ­ნე­ბო­და. ჩე­მი ლექ­სე­ბის მკითხ­ვე­ლი ძი­რი­თა­დად უფ­რო­სი თა­ო­ბაა, რაც ძა­ლი­ან მე­ა­მა­ყე­ბა, მაგ­რამ ამა­ვე დროს, კი­დეც მა­წუ­ხებს. უმ­ც­როს თა­ო­ბას არ აინ­ტე­რე­სებს სამ­შობ­ლო, ბევ­რ­მა არ იცის, ვინ არის გი­ორ­გი ან­წუ­ხე­ლი­ძე, ამ­ხე­ლა გმი­რო­ბის მოწ­მე­ნი გავ­ხ­დით და ბევრს ეს არც აინ­ტე­რე­სებს.

- რა მი­გაჩ­ნი­ათ 21-ე სა­უ­კუ­ნის ქარ­თუ­ლი მწერ­ლო­ბის მთა­ვარ ნაკ­ლო­ვა­ნე­ბად?

- ჩე­მი აზ­რით, პატ­რი­ო­ტიზ­მის თე­მის წინ წა­მო­წე­ვა ქარ­თულ ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში აუცი­ლე­ბე­ლია. კარგ ლექსს რომ წა­ი­კითხავ, უნ­და გა­მო­გაფხიზ­ლოს, ცეცხ­ლი­ვით უნ­და და­გი­ა­როს და თუ ადა­მი­ა­ნი ნამ­დ­ვი­ლი ქარ­თ­ვე­ლია, ნამ­დ­ვი­ლი მა­მუ­ლიშ­ვი­ლი, სამ­შობ­ლო­ზე და­წე­რი­ლი ლექ­სი აუცი­ლებ­ლად და­უვ­ლის ძარ­ღ­ვებ­ში. რამ­დე­ნი დი­დი სა­ხელ­მ­წი­ფო და­ი­კარ­გა, ჩვენ კი გა­დავ­რ­ჩით, ამი­ტომ ქარ­თულ სიმ­ღე­რა­ში, ქარ­თულ ლექ­ს­ში წინ უნ­და იყოს წა­მო­წე­უ­ლი ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ქარ­თუ­ლია და ქარ­თუ­ლი სუ­ლის გა­მოღ­ვი­ძე­ბას ხელს შე­უწყობს. მი­უ­ღე­ბე­ლია ჩემ­თ­ვის გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი უიმე­დო­ბაც, რო­მე­ლიც დღეს ასე მო­დუ­რია. რამ­დე­ნი­მე ახალ­გაზ­რ­და პო­ე­ტის ლექ­სე­ბი რომ წა­ვი­კითხე და კარ­გად ჩა­ვუღ­რ­მავ­დი, შევ­ც­ბი, რად­გან მათ ლექ­სებს სუ­ი­ცი­დის­კენ მიდ­რე­კი­ლე­ბა გას­დევ­და. რო­ცა ადა­მი­ანს ჰყავს კარ­გი მე­გობ­რე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი, აქვს "პუ­რი არ­სო­ბი­სა", რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა თვით­მ­კ­ვ­ლე­ლო­ბა­ზე იფიქ­როს? მე მეს­მის იმ ადა­მი­ა­ნე­ბი­სა, რომ­ლებ­მაც ძა­ლი­ან დი­დი ტრა­გე­დია, სუ­ლი­ე­რი წნე­ხი გა­ნი­ცა­დეს: ზოგს ერ­თ­დ­რო­უ­ლად გარ­და­ეც­ვა­ლა შვი­ლი, მე­უღ­ლე, უახ­ლო­ე­სი ნა­თე­სა­ვი, მაგ­რამ ადა­მი­ანს უიმე­დო­ბა მა­ინც არ უნ­და მო­ე­რი­ოს, ყო­ველ­თ­ვის უნ­და ეყოს ძა­ლა, რომ სა­კუ­თარ თავს, თა­ვის პრობ­ლე­მებს არ გა­ექ­ცეს. არა­ნაკ­ლებ მტკივ­ნე­უ­ლი პრობ­ლე­მაა ჩვენ­თ­ვის ამ­დე­ნი უცხო­ე­ლის შე­მო­სახ­ლე­ბა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში, მა­შინ, რო­ცა ათა­სო­ბით ქარ­თ­ვე­ლი უცხო­ეთ­შია გა­დახ­ვე­წი­ლი. ის, რაც სა­უ­კუ­ნე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ხმლი­თა და თა­რე­შით ვერ მო­ა­ხერ­ხეს, სიმ­ღე­რი­თა და ღი­მი­ლით შე­მო­სუ­ლე­ბი ახერ­ხე­ბენ. ამას ემა­ტე­ბა ისიც, რომ ქარ­თ­ვე­ლე­ბი სა­კუ­თარ სუ­ლი­ე­რე­ბას ვერ აფა­სე­ბენ და ფიქ­რო­ბენ, რომ რად­გან ის ამე­რი­კე­ლია ან ევ­რო­პე­ლი, ჩვენ­ზე უკე­თე­სად მღე­რის, ჩვენ­ზე უკე­თე­სად აც­ვია და ჩვენ­ზე მე­ტი იცის, ამი­ტო­მაც ჰბა­ძა­ვენ. რა­ღაც უც­ნა­უ­რი სე­ნი გვჭირს მიმ­ბაძ­ვე­ლო­ბი­სა, მა­შინ, რო­ცა მუხ­რა­ნის თქმი­სა არ იყოს, მი­სა­ბა­ძი არა­ფე­რი გვჭირს. ჯერ ქარ­თუ­ლი სიმ­ღე­რა მო­ის­მი­ნე და შე­იყ­ვა­რე, ჯერ შენს სამ­შობ­ლოს და­უ­წე­რე ლექ­სი და არა - ლონ­დონს, პა­რიზს ან ნიუ-იორკს.

- წიგ­ნის გა­მო­ცე­მას რო­დის აპი­რებთ?

- ჩე­მი კრე­ბუ­ლი ალ­ბათ 6-7 თვე­ში გა­მო­ვა. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან მო­რი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ და წი­ნას­წარ უნ­და მო­ვემ­ზა­დო იმი­სათ­ვის, რომ ჩე­მი ლექ­სე­ბი მე­გობ­რე­ბის წი­ნა­შე წა­ვი­კითხო. ვგეგ­მავ, რომ ის სა­ჩუ­ქა­რი იქ­ნე­ბა მხო­ლოდ ჩე­მი მე­გობ­რე­ბი­სათ­ვის და არ გა­ი­ყი­დე­ბა. ეს იქ­ნე­ბა მოკ­რ­ძა­ლე­ბუ­ლი სა­ჩუ­ქა­რი იმათ­თ­ვის, ვი­საც ჩე­მი ლექ­სე­ბი მოს­წონს.

ხათუნა ჩიგოგიძე

ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"

(გამოდის ოთხშაბათობით)