რა­ტომ წარ­გ­ზავ­ნა უფალ­მა მო­ცი­ქუ­ლე­ბი სა­ქა­და­გებ­ლად მი­წი­ე­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში

"იქ­ნებ გვე­სა­უბ­როთ მაცხოვ­რის მი­ერ მო­ცი­ქულ­თა გა­მორ­ჩე­ვი­სა და სა­ქა­და­გებ­ლად წარ­გ­ზავ­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბით. სა­ხა­რე­ბი­დან ცნო­ბი­ლია, რომ მაცხო­ვარ­მა ჯერ კი­დევ მი­წი­ე­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში წარ­გ­ზავ­ნა მო­ცი­ქუ­ლე­ბი სა­ქა­და­გებ­ლად და მის­ცა მათ სას­წა­ულ­თა ქმნის ნი­ჭი. რა ნიშ­ნით გა­მო­არ­ჩია უფალ­მა მო­ცი­ქუ­ლე­ბად წო­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი თა­ვის მო­წა­ფე­თა­გან და რა იყო იმ დროს მო­ცი­ქულ­თა ქა­და­გე­ბის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა?" - გვწერს "გზის" ერთ-ერ­თი მკითხ­ვე­ლი. შე­ვეც­დე­ბით, შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ვუ­პა­სუ­ხოთ კითხ­ვას... მო­ცი­ქულ­თა გა­მორ­ჩე­ვი­სა და სა­ქა­და­გებ­ლად წარ­გ­ზავ­ნის შე­სა­ხებ მოგ­ვითხ­რო­ბენ მა­თე, მარ­კოზ და ლუ­კა მა­ხა­რებ­ლე­ბი (მა­თე 10, 1-15; მარ­კო­ზი 3, 13-19; 6, 7-13; ლუ­კა 9, 1-6; 10, 1-12).

- მი­წი­ე­რი ქა­და­გე­ბის დაწყე­ბის დრო­ი­დან უფალს უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი დაჰ­ყ­ვე­ბო­და თან. მათ შო­რის გა­მოჩ­ნ­და უამ­რა­ვი მო­წა­ფეც. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა გან­ვას­ხ­ვა­ოთ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ხალ­ხი მო­წა­ფე­თა­გან?

არ­ქი­მან­დ­რი­ტი მა­კა­რი აბე­სა­ძე:

- მო­წა­ფე­ე­ბი გა­ცი­ლე­ბით ხში­რად იმ­ყო­ფე­ბოდ­ნენ უფალ­თან, თით­ქ­მის გა­ნუ­შო­რებ­ლად დაჰ­ყ­ვე­ბოდ­ნენ და მის მორ­ჩი­ლე­ბა­ში იყ­ვ­ნენ. სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბი კი, რო­დე­საც მაცხო­ვა­რი მათ ქა­ლაქ­ში ან სო­ფელ­ში გა­მოჩ­ნ­დე­ბო­და, მო­უს­მენ­დ­ნენ, მის სას­წა­უ­ლებს იხი­ლავ­დ­ნენ და წა­ვი­დოდ­ნენ. რო­დე­საც უფა­ლი სხვა ად­გი­ლას გა­და­ვი­დო­და, იქ სხვა ხალ­ხი ხვდე­ბო­და. მო­წა­ფე­ე­ბი ფაქ­ტობ­რი­ვად ყველ­გან დაჰ­ყ­ვე­ბოდ­ნენ. ცნო­ბი­ლია ისე­თი ფაქ­ტე­ბიც, რო­დე­საც გარ­კ­ვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის შემ­დეგ სიღ­რ­მი­სე­უ­ლი გახ­და მაცხოვ­რის სწავ­ლე­ბა, ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას უფ­რო მე­ტად და მე­ტად აჩ­ვე­ნებ­და უფა­ლი თა­ვის მო­წა­ფე­ებს. ძა­ლი­ან ბევ­რ­მა მო­წა­ფემ და­ტო­ვა მაცხო­ვა­რი იმის გა­მო, რომ მა­თი გუ­ლე­ბი არ იყო გა­ღე­ბუ­ლი ღვთის­თ­ვის, - მი­სი სწავ­ლე­ბა ვერ მი­ი­ღეს და წა­ვიდ­ნენ, და­ტო­ვეს უფა­ლი. ე.ი. მო­წა­ფე­თა შო­რის იყ­ვ­ნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­მაც გუ­ლით ვერ მი­ი­ღეს უფა­ლი, ასე ვთქვათ, აღ­ტყი­ნე­ბის მო­მენ­ტ­ში გაჰ­ყ­ვე­ნენ უფალს, მაგ­რამ შემ­დეგ ვერ ჩას­წ­ვ­დ­ნენ მის სწავ­ლე­ბას და მი­ა­ტო­ვეს, მაგ­რამ იყ­ვ­ნენ მო­წა­ფე­ე­ბი, რომ­ლე­ბიც გა­ნუწყ­ვეტ­ლივ დაჰ­ყ­ვე­ბოდ­ნენ თან. სწო­რედ მათ­გან გა­მო­არ­ჩია უფალ­მა ჯერ 12 და შემ­დეგ - 70 მო­ცი­ქუ­ლი.

- რა ნიშ­ნით გა­მო­არ­ჩია უფალ­მა თა­ვის მო­წა­ფე­თა­გან მო­ცი­ქუ­ლე­ბად წო­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი?

- მა­თი გა­მორ­ჩე­ვა მოხ­და მა­თი­ვე ში­ნა­გა­ნი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე. უფალ­მა უწყო­და თი­თო­ე­უ­ლი იმ ადა­მი­ა­ნის გუ­ლი, რო­მე­ლიც მას ემო­წა­ფე­ბო­და, მათ შო­რის კი სწო­რედ ისი­ნი გა­მო­არ­ჩია, რომ­ლე­ბიც ყვე­ლა­ზე უკეთ იტ­ვირ­თავ­დ­ნენ იმ საქ­მეს, რაც მო­ცი­ქუ­ლებს უნ­და ეტ­ვირ­თათ. რაც შე­ე­ხე­ბა იუდას, ის სუ­ლი­ე­რი წარ­მა­ტე­ბუ­ლო­ბის გა­მო კი არ გა­მო­არ­ჩია, არა­მედ იმი­სათ­ვის, რომ თა­ვად იუდას სუ­ლი გა­და­ერ­ჩი­ნა. ყვე­ლა ის სას­წა­უ­ლი, რაც მაცხო­ვარ­მა აღას­რუ­ლა, იუდა­მაც იხი­ლა, სხვა მო­ცი­ქუ­ლე­ბის მსგავ­სად, იუდაც აღას­რუ­ლებ­და ღვთის­გან მი­ნი­ჭე­ბუ­ლი ძა­ლით იმ სას­წა­უ­ლებ­სა და კურ­ნე­ბას, რა­საც სხვა მო­ცი­ქუ­ლე­ბი. ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­დეგ, მას უნ­და გახ­ს­ნო­და გუ­ლის­ყუ­რი და თუ მაცხოვ­რის გა­ცე­მის ცოდ­ვის ჩა­დე­ნას ვერ ას­ც­დე­ბო­და, ამ უმ­ძი­მე­სი ცოდ­ვის ჩა­დე­ნის შემ­დეგ მა­ინც მო­სუ­ლი­ყო ჭეშ­მა­რიტ სი­ნა­ნულ­ში და სა­კუ­თა­რი სუ­ლი გა­და­ერ­ჩი­ნა. ყვე­ლა­ზე სა­უ­კე­თე­სო შან­სი იუდას სუ­ლის გა­და­სარ­ჩე­ნად იყო სწო­რედ ის, რომ თორ­მეტ მო­ცი­ქულს შო­რის ყო­ფი­ლი­ყო, თუმ­ცა გა­მო­ი­ყე­ნებ­და თუ არა ამ შანსს, ეს თა­ვად იუდას თა­ვი­სუ­ფალ ნე­ბა­ზე იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.

- რა­ტომ წარ­გ­ზავ­ნა უფალ­მა მო­ცი­ქუ­ლე­ბი სა­ქა­და­გებ­ლად თა­ვი­სი მი­წი­ე­რი მოღ­ვა­წე­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში სხვა­დას­ხ­ვა ქა­ლაქ­სა და სოფე­ლ­ში? რა იყო იმ დროს მო­ცი­ქულ­თა მი­სია და და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა?

- რო­დე­საც უფა­ლი შემ­დ­გომ თვითო­ნაც შე­ვი­დო­და ამ ად­გი­ლებ­ში სა­ქა­და­გებ­ლად, ადა­მი­ან­თა გო­ნე­ბა და გუ­ლე­ბი ასე თუ ისე, მომ­ზა­დე­ბუ­ლი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო იმ სწავ­ლე­ბის მი­სა­ღე­ბად, რა­საც უფა­ლი უქა­და­გებ­და. ამ ადა­მი­ა­ნებ­მა მო­ცი­ქუ­ლე­ბის­გან იცოდ­ნენ, რომ მათ ქა­ლაქ­ში მაცხო­ვა­რი უნ­და მი­სუ­ლი­ყო. მო­ცი­ქუ­ლე­ბი მათ აუწყებ­დ­ნენ - ქრის­ტემ წარ­მოგ­ვ­გ­ზავ­ნა, იესომ წარ­მოგ­ვ­გ­ზავ­ნა. უბ­რა­ლო მე­ბა­დუ­რე­ბი­დან, უბ­რა­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან ნა­ქა­და­გე­ბი სიტყ­ვა აკ­ვირ­ვებ­და ადა­მი­ა­ნებს. ისი­ნი ფიქ­რობ­დ­ნენ - თუ ეს უბ­რა­ლო ხალ­ხი ასეთ სწავ­ლე­ბას გვაძ­ლევს, თა­ვად ამ სწავ­ლე­ბის მომ­ცე­მი რა­ო­დენ აღ­მა­ტე­ბუ­ლი უნ­და იყოს მათ­ზეო? და მო­უთ­მენ­ლად ელოდ­ნენ უკ­ვე თა­ვი­ანთ საცხოვ­რე­ბელ ად­გი­ლებ­ში იესოს გა­მო­ჩე­ნას, რა­თა მის­გან მო­ეს­მი­ნათ მხსნე­ლი სიტყ­ვე­ბი. სა­ქა­და­გებ­ლად წარ­გ­ზავ­ნით ასე­ვე მოხ­და მო­ცი­ქულ­თა გაბ­რ­ძ­მო­ბაც. უფალ­მა მო­ცი­ქუ­ლე­ბი წინ­და­წინ შე­ამ­ზა­და მო­მა­ვა­ლი ღვაწ­ლის­თ­ვის, რაც მათ მაცხოვ­რის ჯვარ­ც­მის, აღ­დ­გო­მის, ზე­ცად ამაღ­ლე­ბი­სა და სუ­ლიწ­მი­დის გარ­და­მოს­ვ­ლის შემ­დეგ უნ­და ეტ­ვირ­თათ. სა­ქა­და­გებ­ლად წარ­გ­ზავ­ნი­ლი მო­ცი­ქუ­ლე­ბი პირ­და­პირ, კონ­კ­რე­ტუ­ლად აუწყებ­დ­ნენ ადა­მი­ა­ნებს, რომ მხსნე­ლი უკ­ვე მო­სუ­ლია და სულ მა­ლე თქვენს ქა­ლაქ­შიც გა­მოჩ­ნ­დე­ბაო.

- რო­გორ მოქ­მე­დებ­დ­ნენ და ქა­და­გებ­დ­ნენ იმ დროს მო­ცი­ქუ­ლე­ბი? ვი­ცით, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში მა­თი თვალ­თა­ხედ­ვა ჯერ კი­დევ უფ­რო მი­წი­ე­რი იყო...

- რო­დე­საც მო­ცი­ქუ­ლე­ბი ქა­და­გებ­დ­ნენ ან ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი ღვთის სიტყ­ვას ქა­და­გებს, ეს ხდე­ბა სუ­ლიწ­მინ­დის­გან, ღვთის­გან. მაცხოვ­რის ჯვარ­ც­მი­სა და აღ­დ­გო­მის შემ­დეგ, რო­დე­საც მოხ­და მო­ცი­ქუ­ლებ­ზე სუ­ლიწ­მი­დის გარ­და­მოს­ვ­ლა, მათ­ზე უკ­ვე სა­ბო­ლო­ოდ და­ი­ვა­ნა სუ­ლიწ­მი­დამ. მო­ცი­ქულ­თა პი­რით მა­ში­ნაც თა­ვად უფა­ლი მეტყ­ვე­ლებ­და, ოღონდ მო­ცი­ქუ­ლე­ბის სუ­ლი­ე­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა გა­ცი­ლე­ბით სხვა იყო პირ­ვე­ლი ქა­და­გე­ბის პე­რი­ოდ­ში და სხვა იყო მას შემ­დეგ, რაც უკ­ვე მკვდრე­თით აღ­დ­გო­მი­ლი მაცხო­ვა­რი ნა­ხეს და ამის შემ­დეგ და­იწყეს ქა­და­გე­ბა.

- სა­ქა­და­გებ­ლად წარ­გ­ზავ­ნი­სას უფა­ლი მო­ცი­ქუ­ლებს აძ­ლევს ეშ­მაკ­თა გან­ს­ხ­მის, კურ­ნე­ბი­სა და სხვა სას­წა­ულ­თა ქმნის ძა­ლა­სა და ნიჭს. რა­ტომ იყო სა­ჭი­რო, რომ ღვთის სიტყ­ვის ქა­და­გე­ბას­თან ერ­თად მო­ცი­ქუ­ლებს სას­წა­უ­ლე­ბიც აღეს­რუ­ლე­ბი­ნათ?

- რო­გორც ვი­ცით, ღვთის სას­წა­უ­ლე­ბი აღეს­რუ­ლე­ბა იმი­სათ­ვის, რომ ადა­მი­ა­ნებ­მა სუ­ლი­ე­რი სარ­გე­ბე­ლი მი­ი­ღონ. მო­ცი­ქუ­ლებს სას­წა­ულ­თა ქმნის ძა­ლა და ნი­ჭი იმის გა­მო მი­ე­ცათ ღვთის­გან, რომ მათ სიტყ­ვას ფა­სი დას­დე­ბო­და და უფ­რო ად­ვი­ლად მი­სუ­ლი­ყო ადა­მი­ან­თა გუ­ლე­ბამ­დე. რო­დე­საც ისი­ნი ქა­და­გე­ბას­თან ერ­თად სას­წა­უ­ლებ­საც აღას­რუ­ლებ­დ­ნენ, მა­თი სიტყ­ვა უფ­რო და­მა­ჯე­რე­ბე­ლი ხდე­ბო­და - არ იყო მხო­ლოდ სიტყ­ვა, საქ­მი­თაც ამ­ტ­კი­ცებ­დ­ნენ თა­ვი­ანთ ნათ­ქ­ვამს. იმ­დ­რო­ინ­დე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბის გო­ნე­ბა არ იყო ღვთის­მეტყ­ვე­ლე­ბა­ში იმ­დე­ნად ამაღ­ლე­ბუ­ლი, რომ მხო­ლოდ სიტყ­ვა­ში და­ე­ნა­ხათ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა და რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნე­ბი ხე­დავ­დ­ნენ მო­ცი­ქულ­თა მი­ერ ქმნილ სას­წა­უ­ლებს, უკ­ვე მათ სიტყ­ვა­საც ერ­წ­მუ­ნე­ბოდ­ნენ.

- სა­ქა­და­გებ­ლად წარ­გ­ზავ­ნის წინ მაცხო­ვა­რი მო­ცი­ქუ­ლებს ეუბ­ნე­ბა: "წარ­მარ­თ­თა გზა­ზე არ იაროთ და სა­მა­რი­ელ­თა ქა­ლაქ­ში არ შეხ­ვი­დეთ; არა­მედ ის­რა­ე­ლის სახ­ლის და­კარ­გულ ცხვრებ­თან წა­დით". რა­ტომ უნ­და ექა­და­გათ მო­ცი­ქუ­ლებს მხო­ლოდ ის­რა­ე­ლი­ან­თა, იუდე­ველ­თა შო­რის?

- რა­თა ის­რა­ე­ლი­ა­ნე­ბი, იუდე­ვე­ლე­ბი წინ არ აღ­სდ­გო­მოდ­ნენ მო­ცი­ქულ­თა ამ პირ­ველ ქა­და­გე­ბას და მათ­თ­ვი­საც არ წა­მო­ე­ყე­ნე­ბი­ნათ ის ბრალ­დე­ბა, რა­საც მაცხო­ვარს უყე­ნებ­დ­ნენ - წარ­მარ­თებ­თან და ცოდ­ვი­ლებ­თან ერ­თად და­დი­სო. ამას­თან, იმ დროს მო­ცი­ქულ­თა ქა­და­გე­ბით უფალს ის­რა­ე­ლი­ა­ნე­ბი უნ­და მი­ეყ­ვა­ნა ჭეშ­მა­რი­ტე­ბამ­დე, ჯვარ­ც­მი­სა და აღ­დ­გო­მის შემ­დ­გომ კი უკ­ვე მთე­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბა.

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)