მოხალისე ვაჟის ნაამბობი, რომელიც შეგძრავთ

ძვირფასო მეგობრებო, ადამიანებო რომლებსაც ვთვლი, რომ ჩემი დღევანდელი "შემდგარი დღე" გაგიზიაროთ, გთხოვთ ყურადღებით, დაკვირვებით წაიკითხოთ ის, რისი თქმაც მინდა. ვინც მიცნობთ და გახსოვთ ჩემი საუბრის მანერა, ჩემი საუბრის მანერით წაიკითხოთ და არ ეძებოთ არც ამპარტავნული ემოციები და არც აღზნებულ/გაღიზიანებულ/დაღლილი ტონი...

... მზიურში მისვლისას დავინახე ის, რაც თქვენ სავარაუდოდ ადგილზე ან სოციალურ ქსელში... არაფერი განსხვავებული ყველა დადებითი ემოციით და შეგრძნებით... შევიგრძენი თვითოეული თქვენგანის განცდა ერთიანობის, სიამაყის, თანადგომის და ა.შ. რომლისთვისაც გამორიცხულია მადლობა რომ არ მოგიხადოთ სათითაოდ ყველას ვისაც...

მოქმედება ინტუიციურად დავიწყეთ ბიჭებმა, რომლებიც წარსულმა ნაცნობობამ შეგვკრა და ჩვეულ რეჟიმში დავიწყეთ ნაგვის გატანა... გარკვეული დროის შემდეგ ერთ-ერთმა ახალგაზრდამ გვითხრა, რომ სასწრაფოს მანქანა გამოჩნდა სიღრმეში... ამ ამბის გაგების შემდეგ გავუტრიალდი ჩემს გვერდით მდგომ მაშველებს, რომლებსაც სასაყვედურო ნამდვილად არაფერი არ აქვთ და გექნებათ მოსმენილი მათი არაერთი გმირობის ამბები ამ ორი დღის განმავლობაში. (ამიტო მე ამით თავს არ მოგაწყენთ და უკან დავბრუნდები). მოკლედ, გავუტრიალდი და რაღაც საოცრად მოტივირებული იმედით ვიკითხე, არის შანსი, რომ ვინმე იყოს შიგნით თქო... რაზეც პასუხი მივიღე, რომ არა... პასუხი საკმაოდ კვალიფიციური და ლოგიკური იყო. ეს მანქანა ჩამოტანილია და წინა ღამეს არ იყო გამოძახებაზე გასული...

პასუხის მიღების შემდეგ ისევ ნაგვის გატანას დავუბრუნდით, მაგრამ ფიქრები ისევ სასწრაფოსთან იყო. წარმოდგენის ნაკლებობას არ ვუჩივი, ამიტომ ეს შლამს ჩამოყოლილი მანქანა ცოტა განსხვავებულად დავინახე... წარმოვიდგინე, მე რომ არ ღვარცოფში მოყოლილ მდინარის ნაკადთან ჩაყოლილს გვერდზე მცურავი სასწრაფოს მანქანა დამენახა, რას ვიზამდი... პასუხი სავარაუდოდ, თქვენც იგივე გაქვთ, ჩავეკიდებოდი მინიმუმ... ამ ფაქტის გააზრების შემდეგ ბიჭებთან ერთად გადავედით სასწრაფოსთან, სადაც უკვე რამდენიმე ახალგაზრდა ალბათ იგივე იმედით დაგვხვდა... 10 - 15 წუთის შემდეგ უკვე მაშველებთან ერთად ვმუშაობდით. საოცრად დიდი ნაგვის ჯერ დაჭრის და შემდგომ გატანის შემდეგ, ერთ ერთი გაგიჟებული წერაქვის მოქნევა მაშველის მშვიდი ჩურჩულით ნათქვამმა სიტყვებმა - "მოიცა არ დაარტყამ" გამიჩერა... ავუხსენი თუ რატომ ვურტყავდი და რომ მიზნად ხის გაჩეხვა მქონდა, რომელიც ხელს გვიშლიდა... იმდენად გამაოგნებელი და დაუჯერებელი პასუხი მივიღე, რომ ეხლაც ყურში ჩამესმის. "კაცის ხელია - ჩუმად ოღონდ არ შეიმჩნიო". რომ გამოვარჩიე ხელი სხვა ნატეხებში, ვერ გადმოვცემ რა ემოცია დამეუფლა. (ამ ემოციის გამოხატვის უფლებაც კი არ მქონდა ეგ იყო ყველაზე რთული). იქვე ჩუმად მოვილაპარაკეთ, რო მაშველებს მივუშვებდით და მოხელისეები გამოვიწეოდით უკან წრის შესაკვრელად... გამომდინარე იქიდან, რომ უკვე სპეციფიური სამუშაო იყო გასატარებელი, რაც ჩვენ ნამდვილად არ ვიცოდით. 2-3 წუთში უარესი ბევრად უფრო დამამძიმებელი გარემოება დაგვემატა... ხელთან ახლოს ზედ ამ მიცვალებულზე ცხოველის თათები გამოიკვეთა... 10-15 წუთი ნამდვილად არ მახსოვს მას მერე. გვერდზე მდგომ მოხალისეს ვთხოვე წყალი. მადლობა ამ ახალგაზრდას იმისთვის რომ მიხვდა, რისთვისაც მინდოდა. 5 ლიტრიანი წყლის "ბიდონი" მოიქნია და სახეში შემომასხა. წამიერად დავბრუნდი ისევ იქ და ისევ შემართებით, ოღონდ ამჟამად მაშველები დახმარებას ხალხის გარიდებაში ითხოვდნენ...

განაგრძეთ კითხვა

Gzapress.ge