ჯერ კიდევ წლების წინ გრძნობდა და სტკიოდა გოდერძი ჩოხელს თავისი გუდამაყარი. განიცდიდა, როგორ ნელ-ნელა იწირავს ქალაქი სოფელსო. მისი წინათგრძნობა დღეს მწარე რეალობაა… ხშირად ვიხსენებ მეზობლებს, თანასოფლელებს. ზოგი გადასახლდა, ზოგიც გარდაიცვალა და ამ მოგონებებით ვცხოვრობ... ჩემი კარის მეზობელი ძია ვანო სამამულო ომის მონაწილე იყო, ბევრ რამეს მიყვებოდა, იმასთან მენატრება საუბარი... კიდევ კარგი, შუქი გვაქვს და ტელეფონიც იჭერს...
ხშირად გავყურებ გზას და ვნატრობ, ნეტა ვინმე გამოჩნდეს-მეთქი, მაგრამ თვეები ისე გადის, ჩემი ოჯახის წევრების გარდა, ვერავის ვხედავ…" - ყვება "კვირის პალიტრასთან" ინტერვიუში სოფელ ჩოხს შემორჩენილი ერთადერთი ოჯახის უფროსი ნუგაზრ წიკალური.
დღეს კი გვეძლევა საშუალება, რომ გუდამაყარის ხეობას შემორჩენილ თოთო-ოროლა მაცხოვრებელს მცირე, მაგრამ მნიშვნელოვანი დახმარება აღმოვუჩინოთ. იქნებ, ხეობის გამგარებისთვის ჩვენს მიერ გაღებული მცირე წვლილი ისეთ დიდ სიკეთეთ იქცეს, რომელიც ამ ულამაზეს მხარეს კვლავაც ააჟრიამულებს...