"მე­გო­ბა­რი შემ­თხ­ვე­ვით შე­მო­მაკ­ვ­და და... დღემ­დე ვის­ჯე­ბი"

"რამ­დე­ნი­მე წე­ლი ცი­ხე­ში ვი­ჯე­ქი, გა­მო­ვე­დი და ად­გილს ვერ ვპო­უ­ლობ. ახ­ლა არ ვი­ცი, ჩემს ცხოვ­რე­ბას რა ჰქვი­ა", - ასე­თი შე­სა­ვა­ლი აქვს წე­რილს, რო­მე­ლიც რე­დაქ­ცი­ა­ში მო­მი­ტა­ნეს. უც­ნო­ბი ადა­მი­ა­ნის მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა თით­ქოს, სი­ნა­ნუ­ლად არის ქცე­უ­ლი, ცი­ხე­ში კი მკვლე­ლო­ბის გა­მო იჯ­და და არც მიკ­ვირს, ადა­მი­ა­ნე­ბი მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას თავს რომ არი­დე­ბენ. თუმ­ცა, არც ისაა გა­მო­რიცხუ­ლი, რომ მკვლე­ლო­ბა მარ­თ­ლაც, შემ­თხ­ვე­ვით მოხ­და ანუ რო­გორც წე­რი­ლის ავ­ტო­რი ამ­ბობს, მე­გო­ბა­რი შემ­თხ­ვე­ვით შე­მო­აკ­ვ­და...

წე­რი­ლის სტი­ლი და­ცუ­ლია:

"ვე­ღარ გა­ვი­გე, აღ­მართს და­ვად­გე თუ თავ­ქ­ვე და­ვეშ­ვა. და­ვუბ­რუნ­დი ჩე­მი მშობ­ლე­ბის სახლს, რო­მელ­შიც მხო­ლოდ ბავ­შ­ვო­ბა მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი. ერ­თხანს იქ გუ­ლი სა­გუ­ლეს მქონ­და - ცი­ხი­დან გა­მო­სუ­ლის­თ­ვის შვე­ბა იყო თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ჰა­ე­რის ჩა­სუნ­თ­ქ­ვა, მაგ­რამ მე­რე სხვა მოთხოვ­ნი­ლე­ბე­ბი გა­მიჩ­ნ­და და ქუ­ჩა­ში გა­მო­ვე­დი; სხვა თუ არა­ფე­რი, საქ­მე უნ­და გა­მე­ჩი­ნა, ფუ­ლი რომ მე­შო­ვა, მაგ­რამ თქვენც არ მო­მიკ­ვ­დეთ, არა­ვინ გა­მი­კა­რა სი­ახ­ლო­ვეს და და­საქ­მე­ბა­ზე ხომ სა­ერ­თოდ, ყვე­ლამ უარი მითხ­რა. რთუ­ლია კრი­მი­ნა­ლუ­რი წარ­სუ­ლით ცხოვ­რე­ბა. ეს და­ღია, რო­მე­ლიც სა­მუ­და­მოდ აჩ­ნ­დე­ბა და ზო­ლად გას­დეს ჩემს ცხოვ­რე­ბას. "ეს კრი­მინა­ლია!" - ამ სიტყ­ვე­ბით ყვე­ლა­ფე­რი ნა­თე­ლი ხდე­ბა თით­ქოს და მრა­ვალ­მ­ნიშ­ვ­ნე­ლოვ­ნად გად­მომ­ხე­და­ვენ ხოლ­მე უც­ნო­ბე­ბიც. არც იცი­ან, რის­თ­ვის მო­ვი­ხა­დე სას­ჯე­ლი და უკ­ვე გა­ნა­ჩე­ნი გა­მო­ტა­ნი­ლი აქვთ: ამას­თან მე­გობ­რო­ბა კი არა, ურ­თი­ერ­თო­ბაც სა­ში­შიაო! არა­და, ჩე­მი აზ­რით, მარ­თ­ლა არ ვარ სა­ში­ში. ვარ ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ახ­ლა ძა­ლი­ან უჭირს რო­გორც სუ­ლი­ე­რად, ისე მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად. თუმ­ცა, სუ­ლი­ე­რად უფ­რო ღა­რი­ბუ­ლად ვარ და მე­გობ­რის მხარ­ში დგო­მა მე­ნატ­რე­ბა.

ადა­მი­ა­ნი შე­მო­მაკ­ვ­და. სულ შემ­თხ­ვე­ვით მოხ­და ეს ამ­ბა­ვი. ის ჩე­მი მე­გო­ბა­რი იყო. ერთ დღეს ქე­ი­ფი გა­დავ­წყ­ვი­ტეთ ბი­ჭებ­მა. წა­ვე­დით რეს­ტო­რან­ში. მთვრა­ლებს შე­კა­მა­თე­ბა მოგ­ვიხ­და. ნას­ვამ­მა ვერ მოვ­ზო­მე, რას ვა­კე­თებ­დი და სა­კუ­თარ მე­გო­ბარს და­ნა ჩა­ვარ­ტყი. სა­სიკ­ვ­დი­ლო ჭრი­ლო­ბა აღ­მოჩ­ნ­და მის­თ­ვის. ის ხომ მოკ­ვ­და და მე გუ­ლი და­მიფ­ლი­თა სი­ნა­ნულ­მა. ნე­ტავ, იმ დღეს სა­ერ­თოდ არ წავ­სუ­ლი­ყა­ვი სა­ქე­ი­ფოდ. ნე­ტავ, მი­წა გახ­ს­ნი­ლი­ყო და შიგ ჩავ­ვარ­დ­ნი­ლი­ყა­ვი, ოღონდ, ჩე­მი ხე­ლი­დან არ მომ­კ­ვ­და­რი­ყო ის ადა­მი­ა­ნი. ნე­ტავ, სულ არ გა­ვე­ჩი­ნე მშო­ბელ დე­დას... ნე­ტავ, ნე­ტავ... ათა­სი ფიქ­რი მიტ­რი­ა­ლებს მას მე­რე თავ­ში, მაგ­რამ სი­ტუ­ა­ცი­ის გა­მოს­წო­რე­ბა ვერც სი­ნა­ნულ­მა მო­ა­ხერ­ხა და ვერც ექი­მებ­მა გა­და­მირ­ჩი­ნეს საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი.

ცხა­დია, არ და­მი­მა­ლავს პო­ლი­ცი­ის­თ­ვის, რომ უამ­რავ ხალხს შო­რის, და­ნა მე ჩა­ვარ­ტყი მოკ­ლულს. ისიც ვთქვი, რომ ეს შემ­თხ­ვე­ვით მოხ­და, მაგ­რამ არ და­მი­ჯე­რეს... თუმ­ცა, ჩემ­თ­ვის მნNიშვნელობა არ ჰქონ­და, რამ­დენ წელს მო­მის­ჯიდ­ნენ; მა­შინ მე­გო­ნა, რომ დამ­თავ­რ­და ყვე­ლა­ფე­რი. იმა­საც ვამ­ბობ­დი, თავს არ ვი­ცოცხ­ლებ და რა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს, სად მოვ­კ­ვ­დე­ბი-მეთ­ქი? თუმ­ცა, ვერ გავ­ბე­დე ამის გა­კე­თე­ბა. ძა­ლი­ან ძნე­ლი ყო­ფი­ლა სულ­თან გა­მომ­შ­ვი­დო­ბე­ბა. მში­შა­რა და უძ­ლუ­რი აღ­მოვ­ჩ­ნ­დი. მივ­ხ­ვ­დი, მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, ძა­ლი­ან მყვა­რე­ბია სა­კუ­თა­რი თა­ვი...

განაგრძეთ კითხვა