მამა პეტრე ბაბუა გახდა - "სახელი, რომელიც მარიამმა შვილს დაარქვა, საქართველოში არავის ჰქვია"

მამა პეტრე კვარაცხელია ორი თვის წინ ბაბუა გახდა. მამაოს უფროს შვილს მარიამს ვაჟი შეეძინა. ექვსი შვილის მამა ამბობს, რომ ამ მოვლენისთვის მზად არ ყოფილა, თუმცა თავისი ემოციების შესახებ პირველად AMBEBI.GE-სთან ისაუბრა და ბავშვის შესახებ საინტერესო დეტალები გაგვიმხილა:

- მამა პეტრე, გავიგეთ, რომ ბაბუა გახდით...

- დიახ, მართალია. ჩემთვის ეს იმდენად მოულოდნელი იყო, რომ ცოტა მეუხერხულება, რომ ასეთ პატარა ასაკში ბაბუა ვიყო. ჩვენი ბიჭი უკვე ორი თვისაა. მოუმზადებელი ვიყავი ამ მოვლენისთვის. მართალია, ჩვენ ოჯახში ბავშვების სიმრავლე სიახლე არ არის, მაგრამ ამჯერად ყველაფერი ღვთის ნებაა, რასაც მე მორჩილებით მივყვები. როდესაც ახალ სიცოცხლეზეა საუბარი, როგორ შეიძლება იქ შენი მოთხოვნილებები და სურვილები წინა პლანზე წამოწიო. ახალი სიცოცხლე დიდ სიხარულთან და პასუხისმგებლობასთან არის დაკავშირებული. თითქოს ჩვენ ოჯახში პატარა ბავშვის გაზრდის ეტაპი დამთავრდა და შესვენების პერიოდი გვქონდა გამოცხადებული და ახლა უკვე შვილიშვილები მეწვევიან.

ძალიან სასიხარულო ფაქტია, მაგრამ ფსიქოლოგიური მომენტიც მაქვს, შეიძლება საკუთარ თავთან არ მქონდეს რესურსი, რომ ეს გამოწვევა ღირსეულად მივიღო, მაგრამ მიწევს ამ ფერხულში ჩაბმა. ახალი სიცოცხლეა ჩვენ ოჯახში, ახალი ადამიანი, ის გაჩნდა და ღირსეულად უნდა აღიზარდოს. კარგი ადამიანი უნდა იყოს, ჩემი პრინციპიც ეს არის. თუმცა ჩემი ასაკიდან გამომდინარე, რომ გითხრა ბაბუობისთვის არ ვარ მზად, ტყუილია, რადგან შინაგანად ამისთვის არასოდეს ვიქნები მზად. ბაბუობის მომენტი ჩემს თავთან წინააღმდეგობაში მოდის. მე ვარ მამა პეტრე და შვილისთვისაც მამა პეტრე უნდა ვიყო, შვილიშვილისთვისაც და შვილთაშვილისთვისაც.

- თუმცა, მაინც მოგიწიათ და ერთ-ერთი ყველაზე ახალგაზრდა და სიმპატიური ბაბუა ხართ საქართველოში...

- დიახ (იცინის)... ალბათ ასეა, მაგრამ ეს ჩემგან დამოუკიდებლად მოხდა. ხომ არიან ადამიანები, რომლებიც იბრძვიან, რომ ახალგაზრდა ასაკში გახდნენ ბაბუაც და ბებიაც, მაგრამ მე არასოდეს მქონია იმის განცდა, რომ ახალგაზრდა ასაკში ბაბუა გავმხდარიყავი და ჩემი ბიოგრაფიის კიდევ ერთი ნაწილი შემევსო ამით.

- საკმაოდ ემოციური მამა იყავით...

- მე ისედაც ემოციური ადამიანი ვარ. თქვენ ხომ იცით, რომ შემოქმედი ადამიანი ზოგადად ემოციურია და ამის გარეშე კარგი და ღირებული არაფერი იქმნება. ემოცია-ემოციაა, მაგრამ როდესაც გონებით უნდა გადაწყვიტო რაღაცეები, მასზე მაღლა უნდა დადგე. ამიტომ არ მეგონა, რომ შვილების გაზრდისა და აღზრდის ეტაპი დავამთავრე და უკვე მეორე ეტაპზე მოუმზადებლად და დაუფიქრებლად გადავედი.

არ ვიცი, ამას როდის გავაცნობიერებ და ამისთვის როდის ვიქნები მზად, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ რელობას თვალები დავუხუჭო. არ ვიცი, ჩემი მომდევნო შვილი, რომელიც მარიამის შემდეგ შემეძინა, რა სიურპრიზს მიმზადებს. ამიტომ მე რომ ვიძახო, მე არ მაქვს ის ასაკი, რომ ბაბუა ვიყო, ეს არ აინტერესებს მომავალ თაობას. ამიტომ გადავწყვიტე, რომ რაც არ უნდა მოხდეს, ყველასთვის უნდა ვიყო მამა პეტრე და იმ ახალი სიცოცხლისთვისაც, რომელიც ჯანმრთელი და ღირსეული უნდა გაიზარდოს.

- სახელი რა დაარქვით?

- სახელი მარიამის არჩევანი იყო - ზუ... ცოტა უცნაურად ჟღერს, როგორც ამბობს, ზუკო ავატარიდან... ალბათ გახსოვთ ჯემალ ქარჩხაძის ბრწყინვალე ნაწარმოები „იგი“ - იქ არიან პერსონაჟები ზუ და ნი... სახელი კი არ აკეთილშობილებს ადამიანს, არამედ ადამიანი აკეთილშობილებს მას. ამიტომ ვუსურვებ ჩვილ ზუ-ს, რომ ის იყოს იმდენად ღირსეული და მაგარი ადამიანი, რომ ბევრმა საკუთარ შვილს დაარქვას ზუ.

- ხომ არ მოგინათლავთ პატარა ზუ?

- არა, ჯერ არა. მშობლები შეთანხმდებიან და თავად გადაწყვეტენ. მეც დიდად არ მინდოდა, რომ ზუ დაერქმიათ, მაგრამ ეს იყო მარიამის არჩევანი, რომელსაც პატივი ვეცი. მე ჩემ ექვს შვილს დავარქვი ის სახელები, რაც მინდოდა და ახლა თავად დაარქვან საკუთარ შვილებს რასაც აირჩევენ. თუმცა, ვფიქრობ, რომ სულაც არ არის ცუდი სახელი, არ არის გაცვეთილი... აი, ზუ ჯერ მგონი საქართველოში არავის ჰქვია...