ას წელს მიტანებული სოფლის უცვლელი თამადა

თოვს, მივდივართ ძველი ანაგის ტალახიან გზაზე მე და ჩემი მასპინძელი ნინო მჭედლიშვილი, მალ-მალე თმას ვიფერთხავთ - ორიოდ წუთში იმხელა ზვინი დაგვედება, თოვლის პაპებს დავემსგავსებით.

- რა უჭირს მერე, მივიდეთ თოვლის პაპებივით შალვა მასწავლებელთან. გავახარებთ კიდეც, თან ღუმელთან გავთბებით, - ვეუბნები ნინოს და შეშის ღუმლის გახსენებაზე უკვე აღარ მცივა.

- იცი, როგორ გაეხარდება? მისი ნამოწაფარები რამდენი წლის უნახავიც არ უნდა ვყავდეთ, არ იფიქრო, რომელიმე შევეშალოთ! - მპასუხობს. ცოტა არ იყოს, ეჭვი მერევა - შალვა ზურაშვილი ხომ საუკუნეს არის მიტანებული..

შალვა მასწავლებელი სეკატორით ხელში სახლის სარდაფში დაგვიხდა, - მართალია, ჯერ თებერვალი არ დამდგარა და ვაზის სხვლა არ დაწყებულა, მაგრამ მაკრატელიც მოსამზადებელია და ვაზიცო... მანამდე კი ჯერ მისი რუხი ცუგა მორბის წკმუტუნით, მერე შალვა მასწავლებელი. ძველ შლაპაზე (სხვათა შორის, დღეს რომ ძალზე მოდური გახლავთ!) ხელს იდებს და ნინოს თვალმოჭუტული უყურებს: - გოგო, შენა, მჭედლიაანთ ნინო არა ხარა? შენ განაცვალე შენა, კარგი გვარის რო ხართ მჭედლიაანები! შენი ჯალაბობა ხომ კარგად არის?

- კარგად ვართ, შალვა მასწავლებელო, კარგად! - იცინის ნინო და ამასობაში აგუგუნებულ ღუმელთან ვსხდებით. შალვა პაპაც ღუმელს თითო-თითო ჯაგის ტოტს უკეთებს და აგრძელებს:

- სტუმარი ღვთისაა, მაგრამ მაინც რა ამბავზე მოსულხართ, შვილო?

მეც ვეუბნები, - "კვირის პალიტრაში" უნდა დაგწეროთ-მეთქი!

- "კვირის პალიტრაში"? რას ამბობ, კაცოო! მაგრამა ჯერ რო ერთი რამ გითხრა, გადასცემ იმ შენს "კვირის პალიტრასა"?

- რატომაც არა!

- ჰოდა, უთხარ, შვილო, რომა ეგ არ მომწონს, რო სოფელში გაზეთი არ შემოდის. ადრე სად იყო ამდენი მანქანა, გაზეთები რო შემოჰქონდათ გლეხობაში, ახლა კი ისეთი რა გაგიხდათ, რო ეგ საქმე ვერ მოგიგვარებიათ, პენსია ხო 140 ლარი მაქვს, მაგრამა რასაც გინდა, მითხარით და იმდენს გადავიხდი, ოღონდ გაზეთი მოგვეცით. მე შვილს ვარ გადაკიდებული, - ისე არ მოგიშვებ შინა, თბილისიდან გაზეთები რო არ ჩამომიტანო-მეთქი.

- გადავცემ, შალვა პაპა, ამდენს კითხულობთ?

- ვკითხულობ, მა რა, საქმეს რო მოვილევ და შინ შემოვალ! აგე, გამოვიღე წიგნები და ფანჯრის რაფაზე დავილაგე. მე კითხვით უფრო ვიგებ ამ წუთისოფლის ამბავს, ვიდრე ტელევიზორითა. სხვა რა უნდა ვქნა მარტოკაცმა, ერთი შვილი ახლო კი მყავ გათხოვილი, ხშირად დამხედავს, მაგრამა ოჯახით ხო არ ჩამოვისახლებ, მეორე კიდევ, თბილისშია, - ცოტა კიდევ მოიცა, მამა, პენსიაზე გავალ და მეც აქ ჩამოვალო. სანამ ეგ ჩამოვა, თავს ხო არ გამოვიყრუებ. თანაც ისედაც არ მეძინება. რაც მძინავს, ეგეც რა ძილია, ხან რა შემოანათებს ჩემს თავშია, ხან რა, და წამომაგდებს. რა ყოფილა კაცის გონება, თურმე ყველაფერი დამიმახსოვრებია, რაც გამომივლია და ახლა მაღვიძებს!

- იმდენი რამ გექნებათ გამოვლილი...

- რაც წინა საუკუნეში არეულობა იყო, ყველამ ჩემს ზურგზე გადაირა. მაგრამ ყველაზე მძიმე დედის სიკვდილი ყოფილა, ღმერთმა იმდენ ხანს არ მოუკლას დედა არავის, სანამ დედა არ მობეზრდება. ეს კი არასდროს მოუვა თავში გონიერ კაცს... რვა წლის ვიყავი, დედა რომ მომიკვდა. ახლაც რომ დარდი შემომაწვება, იმათში უმთავრესი ის არის, დედის სურათი რად არ დამრჩა, რომ მის სახეს დავხედო და მივეალერსო-მეთქი. არ დამრჩა... რო ამბობენ, ობლის კვერი გვიან გამოცხვაო, ეგ მართალია. კარგა მოზრდილი ვიყავ, რო შევიტყვე, თბილისში მუშათა ფაკულტეტები იხსნებაო. ვენახში ვახლდი მამას. ტლინკები ვყარე, - გამიშვი, უნდა ვისწავლო-მეთქი. გამიშვა. იქედან მერე უნივერსიტეტშიც გამიშვეს, უნივერსიტეტიდან კიდევ, ჩემს ძველ ანაგაში - მთავარ უნივერსიტეტში! არავის გაუკვირდეს ესა, - რაც კაცი ვიყავ და ცხოვრების კანონები ვისწავლე, სულ ჩემი სოფლის დამსახურებითა, უკეთესად ვერავინ მასწავლიდა. ჩამოველ, დამნიშნეს სკოლის დირექტორად. აქ გავატარე სიცოცხლე, აქ დავიმარხები კიდეცა.

იხილეთ ინტერვიუს სრული ვერსია