განაჩენი შვილების გაჩენისთვის - ფეხქვეშ გათელილი დემოგრაფია?!

"გამარჯობა, თქვენი გაზეთის ერთგული მკითხველი ვარ. ვცდილობ არ გამოვტოვო "კვირის პალიტრის" არც ერთი ნომერი. ექვსი მცირეწლოვანი შვილი მყავს, ვცხოვრობ ქირით. ხშირად ვკითხულობ თქვენი გაზეთის ფურცლებიდან მძიმე მდგომარეობაში მყოფი ადამიანების შესახებ. გადავწყვიტე მეც მომეწერა. მას შემდეგ, რაც მრავალშვილიან დედებს ფულადი დახმარება შეგვიჩერდა, შვილები ფაქტობრივად ულუკმაპუროდ დაგვირჩნენ".

სამწუხაროდ, მსგავსი შინაარსის წერილი რედაქციაში ხშირია, ჩვენ კი, რისი გაკეთებაც შეგვიძლია, ამ ადამიანების სატკივრის საზოგადოების ყურამდე მიტანაა. თუმცა ახლა ყველაფერი საახალწლო ჯადოსნურ ზღაპარს ჰგავდა. 31 დეკემბერს "კვირის პალიტრაში" კეთილმა "თოვლის ბაბუამ" დარეკა, რომელმაც ვინაობის გამხელა არ ისურვა და სოციალურად დაუცველი ოჯახის დახმარების სურვილი გამოთქვა. ჩვენც მაშინვე თაბორიძეებთან დავაკავშირეთ. აი, ასეთი იღბლიანი შემთხვევისა და "თოვლის ბაბუის" წყალობით, ექვს პატარას ბედნიერი, უხვი და ჯადოსნური ახალი წელი გაუთენდა.

სალომე, დათუნა, ქეთი, მარიამი, გიორგი და ნინო მშობლებთან ერთად ზემო ფონიჭალაში, ნაქირავებ სახლში ცხოვრობენ. სახლის ნესტიანი კედლები ერთიანად დაბზარულია, იატაკი ალაგ-ალაგ ჩავარდნილი, ფანჯრებში კი ქარი ზუზუნებს. ბავშვებიდან უფროსი 13 წლისაა, უმცროსი - სამის. ოჯახს ხშირად პურის ფულიც არ აქვს, თუმცა ამბობენ, რომ ისეთ დიდ სიმდიდრეზე, როგორიც შვილია, არც მომავალში იტყვიან უარს.

ირინა ვეფხვაძე, ექვსი შვილის დედა: "კვირის პალიტრას" ხშირად ვკითხულობ. ვიცი, არ ტოვებთ უყურადღებოდ გაჭირვებაში მყოფ ადამიანებს. ბევრჯერ გაზეთის ყიდვის საშუალება არ მაქვს და ქუჩაში, გაზეთების სტელაჟთან ვეცნობი საყვარელ გამოცემას. იმედი მქონდა, ხმას თუ მოგაწვდიდით, ჩვენს ოჯახშიც დადგებოდა სიხარულით სავსე ახალი წელი. ეს ნამდვილი სასწაული იყო. მე და ჩემი მეუღლე ვისხედით და ვფიქრობდით, რა გვექნა, რომ ბავშვები ახალ წელს ცარიელ მაგიდასთან არ შეხვედროდნენ. ზუსტად ამ დროს ტელეფონმა დარეკა, კეთილ ადამიანს ჩვენი დახმარება სურდა. მერე შინ გვეწვია - უამრავი ტკბილეულით, სურსათითა და საოცნებო ტელევიზორით. ჩემი შვილები უნდა გენახათ, სიხარულისა და გაოცებისგან ხტოდნენ, ცეკვავდნენ... ბავშვების გაბრწყინებული თვალები რომ დავინახე, ათი წლის სიცოცხლე მომემატა. მას შემდეგ, რაც ტელევიზორი გაგვიფუჭდა, ვინ იცის, რამდენი წელი გავიდა, ახლა კი ამ ჯადოსნურ ყუთს ვერაფრით მოვაცილე.

თბილისის მერიაში 4 000-მდე მრავალშვილიანი ოჯახი ვართ რეგისტრირებული და უმეტესობას საკუთარი ჭერი არ გვაქვს. ქირით ვცხოვრობთ და თვიდან თვემდე ქირის ფულს რის ვაი-ვაგლახით ვაკოწიწებთ. ბინის დაქირავებაც გვიჭირს, რადგან მცირეწლოვანი ბავშვების სახლში შეშვება ბევრს არ უნდა. თუ სადმე სახელმწიფო უწყებაში მიხვალ დახმარების სათხოვნელად, გეუბნებიან, რა ძალა გადგა, ამდენს რას აჩენდიო.

იხილეთ სტატიის სრული ვერსია